Η ζωή της μοιάζει με εκείνες τις κινηματογραφικές ταινίες που η πρωταγωνίστρια, παρά τις δυσκολίες, ξεπερνά τη φτώχεια και κάθε εμπόδιο, κατακτώντας την κορυφή. Μεγάλωσε σ΄ένα χωριό της Ιταλίας, σε ένα σπίτι δίπλα στη λίμνη. Κάθε πρωί που ξυπνούσε, αντίκριζε μια μαγευτική θέα. Η Rosita ήταν ελεύθερη να παίξει και να απολαύσει τη φύση, την οποία της έμαθε ο παππούς της να εκτιμά και να σέβεται. Θα έλεγε κανείς, πως έζησε προστατευμένα παιδικά χρόνια, καθώς όλη τα μέλη της οικογένειας της, έμεναν σχεδόν δίπλα ο ένας στον άλλον. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 60’, εκείνη και ο σύζυγός της αποφάσισαν να συνεχίσουν την οικογενειακή παράδοση και να ασχοληθούν με την παραγωγή πλεκτών. «Ήμασταν τόσο τολμηροί! Μπορεί να ήμασταν απένταροι, αλλά είχαμε πάθος. Τώρα που κοιτάζω πίσω, συνειδητοποιώ πως είχαμε ένα είδος δύναμης. Μέναμε σε μια μικρή πόλη, με την ονομασία Gallarate, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό μου και το εργοστάσιο της οικογένειας μου. Είχαμε ένα όμορφο διαμέρισμα, αλλά νοικιάζαμε το εργοστάσιο μας. Είχαμε ακούσει πως ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου ήθελε να το πουλήσει, επειδή βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και θα γίνονταν διάφορα κατασκευαστικά έργα στην περιοχή. Έτσι, αποφασίσαμε πως από τη στιγμή που έπρεπε να μετακομίσουμε, να κτίζαμε το δικό μας εργοστάσιο. Ήταν γύρω στο 1964-1965. Από την τράπεζα μάθαμε πως υπήρχαν διάφορες ευκαιρίες. Ο άντρας μου ήθελε ένα εργοστάσιο δίπλα στη θάλασσα, γιατί μεγάλωσε δίπλα της. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι και οι δυο θέλαμε να έχει ωραία θέα. Μια μέρα, με πήρε σ΄ένα οικόπεδο στο Sumirago, με θέα τις Άλπεις. Ήταν στη μέση. Ήταν σαν να έβλεπα την ίδια θέα που είχα από το πατρικό μου. Αμέσως του είπα: “Αυτό το μέρος πρέπει να το αγοράσουμε!”. Πρώτα κτίσαμε το εργοστάσιο. Τρία με τέσσερα χρόνια αργότερα, κτίσαμε και το σπίτι μας εκεί. Το να ζούμε και να εργαζόμαστε στο ίδιο μέρος, ήταν η πιο σοφή απόφαση που πήραμε στη ζωή μας. Δεν το μετανιώσαμε ποτέ. Τα παιδιά μας λάτρευαν να μεγαλώνουν σε εκείνη την περιοχή και ακόμη και μετά το γάμο τους, δεν έφυγαν ποτέ από εκεί. Αυτή η περιοχή, ήταν που κράτησε την οικογένειά μου  ενωμένη», δήλωσε η Rosita σε παλαιότερη συνέντευξή της, αναπολώντας το πώς άρχισε το κτίσιμο της αυτοκρατορίας Missoni. «Ήταν σχετικά εύκολο για εμάς να μπούμε στον κόσμο τη μόδας, γιατί τότε ήταν που “γεννήθηκε” η prêt-à-porter», τόνισε στην ίδια συνέντευξη. 

Εκτός από πάθος και επιμονή, η Rosita είχε και τη θεά τύχη με το μέρος της. Πριν από 60 χρόνια περίπου, κατά τύχη, της ζητήθηκε να παραδώσει μια κάμερα στη Γαλλίδα στυλίστρια, Emmanuelle Khanh, στη σουίτα της στο Plaza Hotel, στη Νέα Υόρκη. Για τη Rosita που τότε ξεκίνησε να «κτίζει» με τον σύζυγό της, Ottavio -γνωστό με το παρατσούκλι“Tai”- τη δική τους επιχείρηση με πλεκτά είδη, εκείνη η συνάντηση με τη Khanh υπήρξε καθοριστική. Η χημεία μεταξύ τους έδεσε αμέσως και η Khanh  την προσκάλεσε να πιουν μαζί ένα ποτό. Εκείνη ήταν η απαρχή μιας συνεργασίας και μιας στενής φιλίας, η οποία κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής της Khanh. H πρώτη μεγάλη επιτυχία του ζεύγους Missoni ήταν δυο πουκαμίσες-φορέματα που έφτιαξαν για λογαριασμό της εταιρείας  «La Rinascente», το 1959. Τα 500 φορέματα έφεραν για πρώτη φορά την ετικέτα «Missoni», αφού προηγουμένως χρησιμοποιούσαν την ονομασία «Maglificio Jolly», καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν σκεφτεί να χρησιμοποιήσουν το επίθετό τους ως το brand-name της επιχείρησής τους. 

Μετά από αυτή τη μεγάλη επιτυχία, πήγαν στο Παρίσι, με αφορμή το άνοιγμα των boutique του Pierre Cardin. Μέσω κοινών γνωστών, κατάφεραν να γνωρίσουν το δεξί του χέρι και CEO του Pierre Cardin. Εκείνος τους ζήτησε να ετοιμάσουν την επόμενη τους συλλογή, από την οποία θα επέλεγαν 10 κομμάτια, πάνω στα οποία θα τους έδιναν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν την ετικέτα Pierre Cardin, με αντάλλαγμα 10% από τις πωλήσεις. Η Rosita ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Η απογοήτευσή της ήταν τεράστια, καθώς ευελπιστούσε σε μια πιο στενή συνεργασία και ανταλλαγή ιδέων. Με την επιστροφή τους στο σπίτι τους στη Lutetia, η Rosita δεν έχασε καιρό και επικοινώνησε με την Emmanuelle Khanh, η οποία της είχε δώσει την επαγγελματική της κάρτα όταν συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη. Εκείνη, έμενε κοντά στην περιοχή και την προσκάλεσε για τσάι. Δυό ώρες μετά από εκείνη τη συνάντηση, αποφάσισαν να συνεργαστούν, δημιουργώντας μια κοινή κολεξιόν. 

Η πρώτη τους κολεξιόν παρουσιάστηκε στο Gerolamo, ένα μικρό θέατρο στο Μιλάνο, όπου συνήθως δίνονταν παραστάσεις με μαριονέτες. Ήταν σαν μια μικρή κοσμηματοθήκη, με μόλις 500 θέσεις. Η αδελφή του Giorgio Armani, Rosanna, ήταν ένα από τα μοντέλα, αλλά ο αδελφός της μέχρι τότε δεν είχε αποκτήσει τη μετέπειτα φήμη του. Τότε, εκείνος απλώς έφτιαχνε τις βιτρίνες του ανδρικού τμήματος του «La Rinascente». 

Εκείνη την εποχή, πραγματοποιούνταν σπουδαία fashion shows στη Ρώμη, τα οποία συνήθιζε να παρακολουθεί ανελλιπώς η Diana Vreeland, editor-in-chief της αμερικανικής «Vogue». Η Consuelo Crespi, editor της ιταλικής «Vogue», τηλεφώνησε μια μέρα στη Rosita ενημερώνοντας την πως η Vreeland  βρισκόταν στη Ρώμη και πως ήθελε να της δείξει μερικά από τα κομμάτια της. Έτσι, η Rosita βρέθηκε στη Ρώμη μ’ ένα μοντέλο. Μόνο που η Consuelo προτίμησε να τα φορέσει η ίδια. Το πρώτο κομμάτι που δοκίμασε ήταν ένα striped-cotton φόρεμα από την καλοκαιρινή συλλογή. Η Diana έδειχνε ενθουσιασμένη, λέγοντας εμφαντικά: «Ποιος είπε ότι το ουράνιο τόξο έχει μόνο 7 χρώματα; Έχει πολύ περισσότερα». Όταν επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, άρχισε να αλληλογραφεί με τη Rosita, ζητώντας της πεισματικά να την επισκεφθεί. Όπως και έγινε. Η Diana, για να την ευχαριστήσει, την υποδέχθηκε με 17 editors και όλες τις σημαντικές κυρίες της Νέας Υόρκης, ανάμεσά τους οι Neiman Marcus και Stanley Marcus. 

Για τις επόμενες δεκαετίες, ο Οίκος Missoni όχι μόνο κατάφερε να εδραιωθεί στον χώρο της μόδας, αλλά καθιέρωσε και την ετικέτα «made in Italy», κάνοντας τη συνώνυμο της εξαιρετικής ποιότητας. Μέχρι το 1970, ο Οίκος Missoni έγινε παγκοσμίως γνωστός για τα χρώματα, τις φόρμες, τα υλικά και τα μοτίβα των ρούχων του. Σήμερα, τα ετήσια κέρδη του υπολογίζονται γύρω στα 75-100 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. 

Παρ’ όλη τη θερμή υποδοχή και στήριξη από τα ΜΜΕ, το ζεύγος Missoni δεν υπήρξε ποτέ άπληστο. Συνέχισε να ζει μια σχετική απλή ζωή, μια φιλοσοφία που μετέδωσαν και στα παιδιά τους. Η Rosita  αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2004, παραδίδοντας τη σκυτάλη στην κόρη της Angela, η οποία μέχρι τότε ήταν η accessories director του Οίκου και σχεδιάστρια της Missoni Mare collection. «H ζωή μου πια δεν συμβάδιζε με τον κόσμο της μόδας. Όταν ασχολείσαι μαζί της πρέπει να συναναστρέφεσαι με νεαρόκοσμο, να πηγαίνεις στα clubs. Για μένα είχε γίνει σαν ένα είδους υποχρέωσης. Δεν αισθανόμουν πια το ίδιο πάθος». Το 2013, ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονιά, που στιγμάτισε ανεπανόρθωτα τη Rosita, καθώς ο γιος της Vittorio, CEO του Οίκου, πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα, ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, ο άντρας της ζωής της Tai, απεβίωσε, σε ηλικία 92 ετών. «O άντρας μου ήταν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ένας καλλιτέχνης!», είχε δηλώσει με γνήσιο θαυμασμό η Rosita σε ανύποπτη στιγμή για το έτερο της ήμισυ στη ζωή και τη δουλειά. 

Και μπορεί η Rosita  να μην έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό της για τον σύζυγό της, που ερωτεύτηκε όταν ήταν μόλις 16 ετών, αλλά το ίδιο ισχύει και για την εγγονή της Margherita, που με κάθε ευκαιρία, εκθείαζε τη γιαγιά της και το στιλ της. Μια γυναίκα, που έμαθε σε όλο τον κόσμο ότι: «Color is the story of your life»!