Όταν τα είπαμε πριν από δυο χρόνια, μου ανέφερες πως παρόλο που γνωρίζεις κόσμο σε κάθε δουλειά, χρειάζεται πάντα να περνάς από οντισιόν. Αυτό συνέβη και για το μιούζικαλ “On your feet!”;  

Έτσι, ακριβώς. Μου ζητήθηκε να περάσω από οντισιόν για το ρόλο και μετά ξεκίνησε η όλη διαδικασία. 

Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν έμαθες ότι πήρες το ρόλο; 

Εξεπλάγην, αυτό είναι το μόνο σίγουρο

Σε σχέση με το “Annie” και το “Mamma Mia”, αυτή τη φορά ο ρόλος σου είναι πιο πρωταγωνιστικός. Ή δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι για σένα, καθώς όλοι βάζουν το δικό τους λιθαράκι για την επιτυχία μιας παράστασης;

Κάθε ρόλος είναι σημαντικός, καθώς είναι όλοι καθοριστικοί στο να πραγματοποιηθεί η διήγηση μιας ιστορίας. Και έτσι πρέπει να είναι. Σίγουρα, υπάρχουν άτομα που κάνουν και λένε περισσότερα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ο καθένας βοηθά στη διήγηση της ιστορίας και ως ομάδα καταφέρνουμε να βοηθήσουμε το κοινό να πιστέψει σε αυτό που βιώνει κατά τη διάρκεια της παράστασης. 

Παρόλο που είχες δηλώσει παλαιότερα πως το μιούζικαλ δεν είναι το μεγάλο σου πάθος, μέχρι στιγμής με αυτό καταπιάνεσαι. Αυτό είναι λόγω συγκυριών ή τελικά αισθάνεσαι ότι αυτό είναι που σου ταιριάζει καλύτερα; 

Είμαι σε μια καλή φάση στη ζωή μου τη δεδομένη στιγμή. Απολαμβάνω τη διαδικασία και προσπαθώ να μάθω όσα περισσότερα μπορώ. 

Το όνειρο να κυκλοφορήσεις ένα δικό σου τραγούδι παραμένει; 

 Όντως, είχα αυτή την επιθυμία, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι μέσα στα άμεσα πλάνα μου.

Έχεις συνηθίσει το ανταγωνιστικό περιβάλλον που επικρατεί στον χώρο του θέατρου και μάλιστα σε μια μεγαλούπολη όπως το Λονδίνο; 

Ο ανταγωνισμός υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Κάποιες φορές είναι καλύτερα κρυμμένος, ακόμη και καμουφλαρισμένος. Πιστεύω ότι απλώς στον τομέα μου είναι πιο αισθητός. Ναι, νομίζω, πως τον έχω συνηθίσει, αφού με περιτριγυρίζει εδώ και καιρό!

Την προηγούμενη φορά, μου ανέφερες πως ανταγωνίζεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν είναι ψυχοφθόρο να μην μπορείς να επαναπαυτείς ποτέ;

Μπορεί. Νομίζω το κλειδί είναι να αναπτύξεις μια πιο υγιή σχέση με τον εαυτό σου. Ξέρω ότι ως άτομο σκέφτομαι πάρα πολύ και ενδίδω εύκολα, γι’ αυτό προσπαθώ να κρατώ μια ισορροπία μεταξύ της αυτοανάλυσης και της αυτοκατανόησης, χωρίς να γίνομαι αυτοκαταστροφικός. Τα άτομα τα οποία διαλέγω προσεκτικά να είναι κοντά μου, με βοηθούν πολύ σε αυτό.

Έχεις καταφέρει να βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από το θέατρο ή κατά καιρούς χρειάζεται να κάνεις και άλλες δουλειές για να μπορέσεις να επιβιώσεις, μιας και το κόστος ζωής στο Λονδίνο είναι υψηλό; 

Μέχρι τώρα, όποτε είχα δουλειά στο θέατρο δεν χρειάστηκε να δουλεύω αλλού. Μεταξύ κενών, έχω δουλέψει μετά χαράς ως σερβιτόρος και σε θέατρα, αλλά στα παρασκήνια. 

Στα 21 σου μού έλεγες ότι δεν ήξερες τι ακριβώς ήθελες. Έχει αλλάξει αυτό δυο χρόνια μετά; 

Νομίζω μπορώ να πω ότι ακόμη δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω. Προσπαθώ, όμως, να συμφιλιωθώ με αυτή την αβεβαιότητα του να μην ξέρω ακριβώς τι θέλω ή το πώς θα φτάσω εκεί. Εξασκούμαι στην "τέχνη" του να αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν και στο να έχω εμπιστοσύνη ότι όλα θα βρουν το δρόμο τους, όπως αυτά ξέρουν. Φτάνει να είμαι ψυχικά και σωματικά καλά, και ανοιχτός σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου. 

Συνήθως αυτοί που βιώνουν κάτι από μέσα, δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος και τη σημασία του, όπως οι άλλοι που βρίσκονται απ' έξω. Ωστόσο, εσύ έχεις καταφέρει να συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαία είναι αυτά που έχεις κάνει μέχρι σήμερα στο Λονδίνο;  

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ότι δεν συγκεντρώνομαι πολύ σε αυτή τη σκέψη. Είναι η δουλειά μου, μου αρέσει και προς το παρόν νιώθω ωραία που μου έχει δοθεί η ευκαιρία να την κάνω. 

Παρόλο που είσαι ακόμη πολύ μικρός, σκέφτεσαι καθόλου το αύριο; Με την έννοια ότι θα ήθελες να ασχοληθείς με κάτι άλλο, πιο μόνιμο και να μη ζεις πάντα με αυτή την αβεβαιότητα που συνοδεύει τη δουλειά σου;

Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, σίγουρα αλλάζουν τα δεδομένα. Στα 23 μου, είμαι χαρουμένος με το πού βρίσκομαι. Θα ξαναμιλήσουμε στα 30 μου (γέλια). 

Εκ των πραγμάτων, την Κύπρο, την έχεις ξεγράψει ως βάση σου, μιας και δεν μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς στον τόπο σου;

Βέβαιως και μπορείς. Και έχει πολύ κόσμο που το κάνει και πολύ καλά μάλιστα. Ωστόσο, νιώθω ότι έχω ακόμη δουλειές να τελειώσω στο Λονδίνο. 

Κάθε πόσο έρχεσαι στην Κύπρο; 

 Όσο πιο συχνά μπορώ και μου επιτρέπεται ένεκα υποχρεώσεων. 

Ποιο φαγητό ζητάς πάντα από τη μητέρα σου να ετοιμάσει, γιατί είναι εκείνο που έχεις πεθυμήσει πιο πολύ; 

Αυτό δεν ειναι άλλο απ'  τα σουβλάκια της οικογένειας Ιωαννίδη. Μια συνταγή με αρμένικο "χαρακτήρα", η οποία πέρασε από τον παππού στη μητέρα μου και μετά προσαρμόστηκε από τον πατέρα μου. 

Το ότι ζεις σε μια μεγάλη πόλη όπως το Λονδίνο από τόσο μικρή ηλικία, είναι λογικό να έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα σου. Ποιο θεωρείς πως είναι το πιο πολύτιμο μάθημα που πήρες από τότε που μετακόμισες εκεί; 

Να αφήσω πίσω μου κάποια στερεότυπα που μας είχαν μάθει και να εμπιστεύομαι περισσότερο τον εαυτό μου, καθώς και την αυτονομία μου. 

Ποια συμβουλή θα έδινες σ΄έναν 12χρονο σήμερα, που μοιάζει με σένα στην ίδια ηλικία, και αγαπά το χορό και το τραγούδι; 

Να απολαμβάνει τη διαδικασία να δουλεύει πάνω στην τέχνη που αγαπά, και να περιτριγυρίζεται από άτομα που μπορούν να τον βοηθήσουν και θα του επιτρέψουν να είναι ο εαυτός του. Παράλληλα, να εμπιστεύεται τη διαίσθησή του και να μάθει να επικοινωνεί με τους γύρω του αυτά που αισθάνεται μέσα του.