Μπέσσυ Μάλφα: «Δεν αναγνωρίζουν τα πτυχία των δραματικών σχολών-Μας θεωρούν απλά ανειδίκευτους εργάτες»
Της Στέλλας Παπά
Κυρία Μάλφα, ένα «Άκρως Συμπαντικό» έργο σας μας παρουσιάζετε αυτή την θεατρική σεζόν στο Σύγχρονο θέατρο. Τι πραγματεύεται η παράσταση;
Πρόκειται για την πολυβραβευμένη μαύρη κωμωδία του Σάρλοτ Τζόουνς με πρωτότυπο τίτλο “Humble Boy.
Είναι ένα έργο που αρχίζει με την κηδεία του εντομολόγου πατερά Humble, στην οποία καλείται να εκφωνήσει τον επικήδειο λόγο, ο γιος του εκλιπόντος ο οποίος βέβαια αρνείται να το κάνει κάνοντας έτσι την μητέρα του να χάνει τη ψυχραιμία της. Είναι μια περίεργη κατάσταση, την οποία κάνει ακόμα πιο δύσκολη η παρουσία του εραστή της μητέρας και της κόρης του. Ευτυχώς, υπάρχει και η φίλη της μητέρας που προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα.
Είναι μια σειρά περίεργων καταστάσεως που ο αστροφυσικός γιος της οικογένειας εξηγεί με την βοήθεια της φυσικής, αποδεικνύοντας μας τελικά πως δεν υπάρχει τίποτα μεταφυσικό.
Στην παράσταση συμμετέχουν επίσης, οι Κώστας Καζανάς, Μιχάλης Μαρκάτης, Μουταφτσής, Φωτεινή Ντεμίρη και η Τζούλι Τσόλκα. Η μετάφραση και η σκηνοθεσία έχει γίνει από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη.
Βλέπουμε σ’ αυτό το δράμα να προσεγγίζονται με χιούμορ θέματα που θεωρούνται ταμπού, όπως ο θάνατος και η αρρώστια. Εσείς πώς προσεγγίζετε τέτοια θέματα;
Όλοι μας, μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε πως δεν θα ζούμε για πάντα και η αποστολή μας πάνω στη γη, κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Τον θάνατο, τον προσεγγίζω όπως όλοι οι άνθρωποι, απλά εγώ νιώθω τυχερή, γιατί είμαι καλλιτέχνης και μου δόθηκε η γνώση, πως η τέχνη μπορεί να προσφέρει την αθανασία του πνεύματος.
Στη δική σας ζωή, τι θωρείτε «άκρως συμπαντικό» ;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση, δεν υπάρχει κάτι που να θεωρώ άκρως συμπαντικό απ’ τη στιγμή που ζω ήδη σ’ ένα σύμπαν. Η ύπαρξη κάθε ανθρώπου είναι άκρως συμπαντική από μόνη της, ότι κάνει ή νιώθει καθένας από μας επηρεάζει τους γύρω του.
Σκεφτήκατε να ανεβάσετε μια παράσταση ως οικογένεια μιας και όλοι αγαπάτε την υποκριτική;
Όχι , δεν είναι στο μυαλό μας κάτι τέτοιο και γενικά αυτό το αποφεύγουμε. Προτιμάμε να είμαστε σε διαφορετικές δουλειές, γιατί όλοι μας γνωρίζουμε καλά πως το θέατρο είναι και θέμα τύχης. Τώρα, αν είναι μια δουλεία στην οποία δεν μπορούμε να αντισταθούμε λέμε «ναι».
Στη σειρά «Τρία μίλια», υποδύεστε μια γυναίκα, την οποία η μοναξιά και η επιλόχειος κατάθλιψη την κυρίευσαν και αναγκάστηκε να πάρει αποφάσεις οδυνηρές για την οικογένεια της. Εσείς κυριευτήκατε ποτέ από την μοναξιά; Τι συνέπειες είχε αυτό;
Και να ήθελα να νιώσω μοναξιά δεν μπορούσα, δεν έμεινα ποτέ μόνη μου. Αν και υπάρχουν στιγμές που θέλω να μείνω μόνη για να συγκεντρωθώ και να μπορέσω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις της επόμενης μέρα.
Όμως, με την κατάθλιψη παλεύω και εγώ κάθε μέρα όπως όλοι μας. Άλλωστε θεωρώ πως η κατάθλιψη είναι παγκόσμιο φαινόμενο και πως μας έχει επισκεφθεί όλους τελευταία, λόγω covid.
Πριν είπατε πως το θέατρο προσφέρει την αθανασία του πνεύματος, την οποία όμως φαίνεται να θέλει να σας την στερήσει το προεδρικό διάταγμα το οποίο υποβαθμίζει τα πτυχία των δραματικών σχολών εξισώνοντάς τα με το απολυτήριο του λυκείου.
Με την απόφαση που πήραν φάνηκαν ανεύθυνοι και επιπόλαιοι, γιατί όλοι γνωρίζουμε, πως για να σπουδάσεις μια τέχνη πας σε μια δεκάωρη εκπαίδευση.
Είναι τρομακτικό το ό,τι δεν το αναγνωρίζουν τα πτυχία των δραματικών σχολών ούτε ως πτυχίο ως ανώτερης ούτε ως ανώτατης σχολής. Μας θεωρούν απλά ανειδίκευτους εργάτες