Η αμφιλεγόμενη πυραμίδα που δίχασε το ντιζάιν

Ο αρχιτέκτονας Ieoh Ming Pei είναι διάσημος για τον σχεδιασμό της πυραμίδας του Λούβρου, που έγινε έμβλημα μετά τις έντονες επικρίσεις που δέχτηκαν τόσο το έργο, όσο και ο ιδιος.. Παρατηρώντας το Λούβρο, ο Pei  κάνει μια απλή διαπίστωση. Είναι ένα παράξενο μουσείο του οποίου η είσοδος δεν φαίνεται γιατί είναι στο πλάι. Τού χρειάζεται μια κεντρική είσοδος. Φαντάζεται ένα υπόγειο συγκρότημα που θα φωτίζεται από την οροφή, ωστόσο η πρώτη μελέτη δεν περιλαμβάνει πυραμίδα, μόνο πρόσβαση από μια ράμπα. Από την πρώτη στιγμή που έγινε η παρουσίαση της μακέτας, ξέσπασε κριτική, κυρίως από τις εφημερίδες Le Figaro και Le Monde, με τον ιστορικό τέχνης Αντρέ Φερμιζιέ να πρωτοστατεί. Ορισμένοι έφθαναν έως να φαντάζονται μια πυραμίδα όπως αυτή του Χέοπα, που θα έκανε τον χώρο να ασφυκτιά. Η διαφάνεια θα παραμείνει εξάλλου μια από τις ανησυχίες του αρχιτέκτονα, ο οποίος θα παραγγείλει ειδική κατασκευή στη γαλλική εταιρία Saint Gobain από γυαλί, που μέχρι τότε προοριζόταν για πολύ μικρές επιφάνειες. Ο I.E. Pei  είχε φανταστεί την αίθουσα κάτω από την πυραμίδα σαν ένα χώρο μεταξύ της πόλης και των μουσειακών συλλογών, μια αλληλεπίδραση μεταξύ του εξωτερικού και των έργων, υπενθυμίζει ο πρόεδρος του Λούβρου Jean-Luc Martinez. Η πυραμίδα είναι ταυτόχρονα το σύμβολο του εκσυγχρονισμού του μουσείου και ένα έμβλημα του Παρισιού σε όλο τον κόσμο.

Το Λούβρο αρχικά ήταν αμυντικό φρούριο. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ονομασία του. Σύμφωνα με την πρώτη, ονομάστηκε Λούβρο λόγω του τοπωνυμίου της περιοχής όπου οικοδομήθηκε - αυτή λεγόταν Lupara. Πιθανολογείται ότι η περιοχή ονομαζόταν έτσι επειδή είχε πολλούς λύκους (στα λατινικά lupus και το θηλυκό, δηλαδή λύκαινα, στην καθομιλουμένη της εποχής εκείνης στη Γαλλία, λεγόταν lupara). Μια άλλη εκδοχή είναι ότι η ονομασία προέρχεται από την σαξωνική λέξη lauer ή lower, η οποία στα ελληνικά αποδίδεται ως «οχυρωμένο φρούριο. Το 1190, λοιπόν, οικοδομήθηκε εκεί ένα μεγάλο οχυρό από τον βασιλιά Φίλιππο Β΄ Αύγουστο. Άλλαξε πολύ η αρχιτεκτονική και η μορφή του απ'τους διαδόχους, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν ως ανάκτορο, καθιστώντας το πολυτελέστερο και πιο καλλιτεχνικό. Με το πέρασμα των αιώνων, οι βασιλείς της Γαλλίας φρόντιζαν να αποκτούν και διάφορα πολύτιμα αντικείμενα - άλλα ήταν λάφυρα πολέμων και άλλα αγορές ή δωρεές προς αυτούς. Τα αντικείμενα αυτά, στην πλειοψηφία τους ζωγραφικοί πίνακες, αποτέλεσαν σταδιακά τη λεγόμενη «βασιλική συλλογή», που υπήρξε και ο αρχικός πυρήνας του μουσείου όταν αυτό από ανάκτορο μεταβλήθηκε σε κέντρο τέχνης και μουσείο μετά τη Γαλλική Επανάσταση.