«Η Κατερίνα Χριστοφίδου εγκαταλείπει τη δημοσιογραφία για χάρη της πολιτικής». Σίγουρα, αυτό τον τίτλο τον έχεις ακούσει ή και διαβάσει αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα. Εσύ πώς το σχολιάζεις αυτό;

Κατά τα 25 χρόνια ενασχόλησης μου με τη δημοσιογραφία ανέπτυξα κι εγώ τις δικές μου θέσεις. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που ασχολήθηκα περισσότερο με θέματα πολιτικής και οικονομίας, άρχισα να αναπτύσσω και πολιτικό χαρακτήρα, με άποψη. Το είδος των εκπομπών που είχα αναλάβει, εκ φύσεως δεν μου επέτρεπαν να τοποθετούμαι. Άλλωστε, δεν ήταν αυτή η δουλειά μου. Η δουλειά μου ήταν να συντονίζω συζητήσεις και να υποβάλλω εκείνα τα ερωτήματα, που θα έφερναν τον τηλεθεατή και τον ακροατή πιο κοντά σε μια πολύπλευρη, σφαιρική ενημέρωση, δίνοντας φώς σε όλες τις πτυχές, ώστε να καταλήξει ο ίδιος στα δικά του συμπεράσματα. Δεν χωρούσε η άποψη μου ως δημοσιογράφου. Αναπτύσσοντας πολιτικό χαρακτήρα και θέσεις, ήχησε στη συνείδηση μου ένα καμπανάκι, ότι ίσως να έχει έρθει η ώρα μιας μετεξέλιξης. Σε μία άσκηση πολιτικής όπως θα ήθελα να είναι. Πιο ανθρωποκεντρική, πιο θαρραλέα, με άποψη και υπεράσπιση της αλήθειας, με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Κουβαλώντας στις βαλίτσες της γνώσης όλα τα καλά που μου άφησε η δημοσιογραφία και διατηρώντας τον χαρακτήρα τον οποίο ο κόσμος έβλεπε καθημερινά όλα αυτά τα χρόνια, διεκδικώ έναν ουσιαστικό ρόλο στην άσκηση πολιτικής, ώστε μέσα από ένα θεσμικό βήμα να μπορώ να συμβάλλω στην επίλυση προβλημάτων, μετατρέποντας τα λόγια σε πράξη. 

Γενικά, δε μου φαίνεσαι άνθρωπος που εγκαταλείπει εύκολα το οτιδήποτε…

Μα, δεν είναι εγκατάλειψη. Είναι μετεξέλιξη. Εξάλλου, όπως και στην τηλεόραση, έτσι και στην πολιτική, η δύναμη μας και ο τελευταίος λόγος ανήκει στον απλό κόσμο. Δεν επιβάλλεσαι. Προσπαθείς με σκληρή δουλειά, ειλικρίνεια, αυθεντικότητα, υπευθυνότητα, να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του κόσμου. Να του δείξεις ότι ναι, μπορεί να στηριχτεί πάνω σου. Ότι ναι, είσαι δίπλα του. Για μένα η πολιτική είναι μια εξέλιξη. 

Αλήθεια, ποια ανάγκη σε οδήγησε να αποδεχτείς την πρόταση του ΔΗ.ΚΟ. να κατέβεις ως υποψήφια στις ευρωεκλογές;

Όλα τα πιο πάνω συνέβαλαν στο να πάρω το ρίσκο και να κάνω αυτό το βήμα. Αν με ρωτάς γιατί με το ΔΗΚΟ; Οι διαχρονικές του θέσεις και αρχές σε καίρια ζητήματα, όπως η διεκδικητική του στάση στο Κυπριακό, η υπεύθυνη του στάση στην οικονομία, η τόλμη στην άσκηση ουσιαστικής και όχι στείρας κριτικής, η φυσική του διαχρονική θέση στον χώρο του κέντρου, μακριά από ακραίες και απόλυτες γραμμές, είναι βάσεις τις οποίες ασπάζομαι και οι οποίες σε ένα μεγάλο βαθμό με βρίσκουν σύμφωνη. Διαφωνίες στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας πάντα υπάρχουν. Σημασία έχει να υπάρχει σεβασμός των δημοκρατικών θεσμών, σεβασμός στην αντίθετη άποψη και σεβασμός στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεις μια διαφορετική προσέγγιση, είτε σε διαδικαστικά, είτε σε επιμέρους ζητήματα.  Η πρόταση του προέδρου του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλου ήταν άκρως τιμητική και η επιλογή για τις ευρωεκλογές δεν ήταν τυχαία. 

Αν σου έλεγα πριν από δέκα χρόνια ότι σήμερα θα βρισκόσουν σε αυτή τη φάση, θα το πίστευες;

Για να είμαι ειλικρινής, όχι! Πάντα, όμως, προσπαθούσα να βάζω εφικτούς στόχους, ενώ ήμουν και είμαι ευέλικτη στις επιλογές μου. Έχω τη γενική άποψη πως όταν κάποιος στηρίζεται στα δικά του πόδια, ανεξάρτητα, τότε μπορεί ακόμη και μέσα από τις στάχτες να αναγεννηθεί. Το έχω κάνω άλλωστε και στο παρελθόν. Και όχι μόνο μια φορά. Ο επαγγελματικός μου δρόμος δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Έμαθα στα δύσκολα. 

Είσαι μια από τις λίγες-ίσως και ελάχιστες - προσωπικότητες που έχουν πυγμή και τα λένε έξω απ’ τα δόντια. Αυτό είναι προτέρημα πιστεύεις; 

Αυτό το κρίνει ο κόσμος. Είναι όμως ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου, το οποίο με συνοδεύει τόσο στην επαγγελματική, όσο και στην προσωπική και κοινωνική μου ζωή. Και δεν αλλάζει. Δεν θέλω να το αλλάξω. Σ’ ένα κόσμο που βασιλεύει η προσπάθεια κοροϊδίας, η συγκεκαλυμμένη αλήθεια, το αληθοφανές ψέμα και πολλές φορές η υποκρισία, αυτό το στοιχείο είναι άκρως απαραίτητο. Ο κόσμος έχει δικαίωμα στην αλήθεια. Έχει δικαίωμα στην ελεύθερη βούληση. Έχει δικαίωμα στην ανάπτυξη δικής του κρίσης. Αυτό, από οποιοδήποτε πόστο και ρόλο, το προστατεύω. Έστω και αν χρειαστεί να αναλάβω προσωπικό κόστος. Τουλάχιστον, έχω τη συνείδηση μου ήσυχη και την αξιοπρέπεια μου ακέραιη.  

Ο «τσαμπουκάς», όμως, παρεξηγείται από πολλούς... Σε φοβίζει;

Είναι δικαίωμά τους. Άλλωστε, 25 χρόνια στην τηλεόραση έχω μάθει να δέχομαι την κριτική. Όταν είναι καλόπιστη, ακόμη καλύτερα, γιατί με βοηθά να βελτιώνομαι. Ακόμη και όταν είναι κακόπιστη, έμαθα να αναζητώ τα κίνητρα και να βοηθώ τον εαυτό μου να προσέχει. 

Η απόφαση να εγκαταλείψεις την τηλεόραση σε μια καλή φάση – δεδομένου ότι έκανες μια ενημερωτική εκπομπή που πήγαινε καλά – δεν σε άγχωσε; 

Έπρεπε να επιλέξω. Δεν μπορείς να είσαι και τα δυο, και δημοσιογράφος και πολιτικός. Ή το ένα ή το άλλο. Όντως, η εκπομπή «πετούσε». Αλλά όταν θες να προχωρήσεις μπροστά, η κατάλληλη στιγμή είναι αυτή που πας καλά. Και γι' αυτό απαιτείται θάρρος… 

Πέρασαν σκέψεις του τύπου «Πού πάω» και «Τι γυρεύω εγώ σε αυτά τα ‘‘χωράφια’’!;

Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη για τις αποφάσεις μου. Μέσα από την ερώτησή σου, διακρίνω αυτή την απαξίωση που πάρα πολύς κόσμος έχει έναντι της πολιτικής και των πολιτικών. Μια κρίση έναντι γενικά πολλών θεσμών, που είναι δικαιολογημένη. Ωστόσο, δεν μπορούμε να τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι. Για παράδειγμα, εάν ένας δάσκαλος, ένας αστυνομικός, ένας γιατρός, ένας βουλευτής ένας λογιστής, ένας δικαστής είναι ανεπαρκής, δεν σημαίνει ότι όλοι είναι. Όταν κάποιες μονάδες, τις μετατρέπουμε σε κανόνα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να «καλύπτουμε» τους ανεπαρκείς και να αδικούμε ανθρώπους που σε αυτούς τους χώρους προσφέρουν πολλά και είναι ικανότατοι. 

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που δέχτηκες πρόταση για κάτι τέτοιο ή έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν;

Είχα προτάσεις και στο παρελθόν για τις βουλευτικές εκλογές του 2016, ωστόσο τότε δεν είχε ωριμάσει μέσα μου η ιδέα και η ανάπτυξη ενός πολιτικού χαρακτήρα. 

Σε αυτή την (προεκλογική) διαδρομή που έκανες μέχρι την ώρα που μιλάμε, τι ήταν αυτό που σου έκανε περισσότερο εντύπωση; 

Ο απλός κόσμος με τον οποίο έχω την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά. Πολλοί εξ αυτών, τηλεθεατές, οι οποίοι με γνώρισαν μόνο από την τηλεόραση και συναντώντας τους, είναι σαν με γνώριζαν χρόνια! Η αγάπη με την οποία με αποδέχτηκαν και με αγκάλιασαν, ήταν και είναι, το πολυτιμότερο δώρο. 

Ο κόσμος σε εμπιστεύεται περισσότερο λόγω αναγνωσιμότητας; 

Για να μπορέσει να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, πρέπει να δώσουμε περιεχόμενο στη λέξη «αναγνωσιμότητα». Ο λόγος για τον οποίο κάποιος είναι αναγνωρίσιμος, παίζει ουσιαστικό ρόλο στο ζήτημα εμπιστοσύνης. Μια μεγάλη μερίδα κόσμου, για 25 χρόνια, με εμπιστευόταν για την ενημέρωσή του. Μου έδειχνε εμπιστοσύνη, ότι ασκώντας το λειτούργημα του δημοσιογράφου, θα υπέβαλα εκείνες τις ερωτήσεις που θα τους έδιναν απαντήσεις και θα τους έφερναν πιο κοντά στην αλήθεια. Η δημοσιογραφία και η πολιτική έχουν πολλά κοινά στοιχεία, όπως επίσης και η νομική. Άλλωστε, η εμπιστοσύνη κερδίζεται και είναι αλληλένδετη με τις γνώσεις, αλλά κυρίως με τον χαρακτήρα. Εμπειρίες μπορείς να αποκτήσεις. Τις γνώσεις σου, έχοντας μία καλή βάση, μπορείς να τις εμπλουτίσεις. Χαρακτήρα όμως, είτε έχεις, είτε δεν έχεις. 

Φίλους από τον χώρο της τηλεόρασης, έχεις κρατήσει;

Σίγουρα. Πρώτη και καλύτερη η κολλητή μου και κουμπάρα μου, Μαρίνα Λουκαίδου (σκηνοθέτης), η αγαπημένη μου Γεωργία Βασιλάκη, η οποία μου βάφτισε την κόρη μου και πολλοί άλλοι που δουλέψαμε μαζί και τώρα βρίσκονται άλλοι στο Ωμέγα, άλλοι στον Άλφα, άλλοι στο Σίγμα. Μόλις, όμως, βρεθούμε μαζί, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά. 

Στην πολιτική, υπάρχουν φιλίες πιστεύεις;

Βεβαίως. Η φιλία δεν έχει να κάνει με το χώρο στον οποίο βρίσκεσαι, αλλά με τον άνθρωπο και τον χαρακτήρα του. Μάλιστα, μία δοκιμασμένη φιλία, είναι και η πιο ισχυρή. Πόσω μάλλον, σ΄ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως είναι η πολιτική και η τηλεόραση. Σε αυτούς τους ανταγωνιστικούς χώρους, οι φιλίες δοκιμάζονται πιο σκληρά, με αποτέλεσμα αυτές που θα «κτιστούν» να είναι ακόμη πιο ισχυρές. 

Αν υποθέσουμε ότι δεν καταφέρεις να εκλεγείς, έχεις σκεφτεί ποιο θα είναι το επόμενο σου βήμα;

Το έχει σκεφτεί κι έχω βάλει στο τραπέζι όλες τις επιλογές μου, όταν αρχικά αποφάσισα να κάνω αυτό το βήμα. Στη ζωή πρέπει να αναλαμβάνουμε ρίσκα και να είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε την όποια εξέλιξη. Μη επιθυμητά πιθανά σενάρια όμως, δεν πρέπει να να λειτουργούν αποτρεπτικά στην όποια απόφαση για εξέλιξη. 

Πολύ συχνά αναφέρεσαι στον σύντροφό σου. Αυτός είναι το στήριγμά σου σε κάθε σου βήμα, είτε αυτό είναι επαγγελματικό, είτε προσωπικό;

Ο Νίκος είναι ένας ακούραστος συμπαραστάτης! Εκτός από τους γονείς μου, είναι ο άνθρωπος που με ξέρει απ΄έξω κι ανακατωτά. Και από την ίσια και από την ανάποδη. Είναι ο άνθρωπος που με καταλαβαίνει, ο άνθρωπος με τον οποίο αγαπιόμαστε. Ο άνθρωπος με τον οποίο σκεφτόμαστε και λειτουργούμε σαν «ένα». Στη σχέση μας, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Αντιμετωπίζουμε μαζί τα δύσκολα, απολαμβάνουμε μαζί τις χαρές. Είναι το στήριγμά μου, και είμαι το δικό του. 

Ποιους άλλους ανθρώπους έχεις δίπλα σου, τους οποίους συμβουλεύεσαι;

Τους γονείς μου. Η μητέρα μου Ρεβέκκα, που με καταλαβαίνει και με ανέχεται, ο πατέρας μου Γιώργος, τον οποίο συμβουλεύομαι σε κάθε μου βήμα, η γυναίκα του πατέρα μου, Χριστιάνα, η οποία είναι πάντα εκεί για να με βοηθά, οι αδελφές μου Μαρίνα, Κωνσταντίνα και Αλεξία, αλλά κι εκλεκτοί φίλοι που είναι κοντά μου και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. 

Ο ρόλος σου ως μανούλα, πώς είναι;

Ο πιο όμορφος και συνάμα ο πιο δύσκολος. 

Άλλαξαν κάπως οι ρυθμοί τώρα που μεγάλωσαν περισσότερο τα παιδιά σου;

Ναι, έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο παρά τότε που ήταν βρέφη και ήταν πλήρως εξαρτώμενα από τη μαμά. 

Πώς περνάς το χρόνο σου μαζί τους;

Τις μεγαλύτερες μας και πιο ουσιαστικές συζητήσεις τις κάνουμε στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων μας. Τώρα που μεγάλωσαν μπορούμε να κάνουμε πιο πολλά πράγματα μαζί. Κάνουμε δουλειές μαζί στο σπίτι, βλέπουμε ταινίες, διαβάζουμε για το σχολείο, κάποτε μαλώνουμε, μαγειρεύουμε... Με το γιό μου ειδικά παίζουμε μαζί ηλεκτρονικά, ενώ με την κόρη μου πάμε κομμωτήριο ή για ψώνια. 

Αν και αποτελεί ερώτηση κλισέ, δε μπορώ να μη σε ρωτήσω. Ως γυναίκα, ποια είναι η σχέση σου με τον χρόνο;

Αρμονική. Σε λίγο καιρό κλείνω τα 43 και αισθάνομαι όμορφα γιατί έχω χαρεί την κάθε ηλικία στον καιρό της. 

Θα έκανες κάποια αισθητική επέμβαση ή είσαι από τις γυναίκες που ακόμη κι αν έκαναν, δεν θα το έλεγαν;

Δεν έχω τέτοια ταμπού. Φυσικά και θα έκανα. Και εάν έκανα, θα το έλεγα! Μέχρι στιγμής, όμως, δεν έκανα τίποτα, για έναν απλούστατο λόγο: δεν είμαι από αυτές που «τραβάνε πόνο για ομορφιά». Έχω τρομερή φοβία με τα ενέσιμα. Μπορεί να λιποθυμήσω ακόμη και σε μια απλή ανάλυση αίματος. Φοβία, δε, έχω και με τα χειρουργεία. 

Τέλος, αν μπορούσες να κάνεις μια ευχή σήμερα, ποια θα ήταν αυτή;

Είναι ωραίο να κάνεις ευχές, αλλά εγώ προτιμώ να βάζω στόχους. Εάν όμως θα έκανα μια προσωπική ευχή, αυτή θα ήταν να μου δώσει ο Θεός χρόνια και υγεία να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν γερά και δυνατά, καθώς και να μπορώ να στηρίζω την οικογένεια μου όσο με χρειάζεται.