Νίκος Ψαρράς: «Είναι κρίμα να βλέπουμε συνεχώς τα ίδια πράγματα στην ελληνική και την κυπριακή τηλεόραση»
Tης Στέλλας Παπά
Ο γοητευτικός ηθοποιός, σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, μίλησε αποκλειστικά στο MyLife και τη Στέλλα Παπά, για τη σύζυγό του, Έλενα Καρακούλη, το πρόσφατο προεδρικό διάταγμα για τους ηθοποιούς που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, ενώ αποκάλυψε πως το τελευταίο διάστημα φλερτάρει με την κατάθλιψη.
Κύριε Ψαρρά, φέτος πρωταγωνιστείτε σε δύο σειρές εποχής, συγκεκριμένα στη νέα σειρά της ΕΡΤ «Το βραχιόλι της φωτιάς» και τη σειρά του AΝΤ1 «Μάγισσα». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτές τις δουλειές.
Η σειρά «Το βραχιόλι της φωτιάς» είναι βασισμένη στην ιστορία μιας εβραϊκής οικογένειας της Θεσσαλονίκης, η οποία αρχίζει το 1962, όταν ο μικρός γιος της οικογένειας -και ο μόνος επιζών- πηγαίνει στο σπίτι μιας τσιγγάνας για να τη βοηθήσει. Εκεί βρίσκει το βραχιόλι της μητέρας του, το οποίο η ίδια είχε χαρίσει σ’ αυτή τη γυναίκα για να την ευχαριστήσει που τους φιλοξένησε για τρείς βδομάδες, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης. Είναι μια σειρά που κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην εβραϊκή κοινότητα που χάθηκε τόσο άδικα στον πόλεμο και ως Έλληνες, θεωρώ, πως είναι κάτι που οφείλαμε θίξουμε. Η «Μάγισσα» είναι μια σειρά μυθοπλασίας, ένα θρίλερ το οποίο αναφέρεται στην Ελλάδα πριν την επανάσταση και συγκεκριμένα στη Μάνη του 1818. Ουσιαστικά καταπιάνεται με τη βεντέτα μεταξύ δύο οικογενειών της Σμύρνης, οι οποίες παντρεύουν τα παιδιά τους για να δώσουν ένα τέλος στη μεταξύ τους έχθρα, αλλά το βράδυ της βάφτισης του παιδιού τους, το βρίσκουν νεκρό. Μετά από αυτό, η έχθρα, η αντιπαλότητα και οι σκοτωμοί, αρχίζουν ξανά. Είναι μια σειρά στην οποία θα δούμε πώς επικρατούσαν οι Τούρκοι στον ελληνικό χώρο, αλλά και τους πρώτους φιλέλληνες Ρώσσους και Έλληνες της διασποράς που είχαν αρχίσει να φθάνουν στην Ελλάδα για τη δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας, άρα και της επανάστασης. Τη σειρά υπογράφουν οι δημιουργοί των Άγριων Μελισσών. Το σενάριο ανήκει στους Μελίνα Τσομπάνη και Πέτρο Καλκόβαλη, ενώ η σκηνοθεσία είναι του Λεύτερη Χαρίτου.
Η σειρά «Η Μάγισσα», διαδραματίζεται στον 19ο αιώνα. Πόσο εύκολο είναι μια σειρά να καταφέρει να μας ταξιδέψει πίσω δύο αιώνες;
Εγωιστικά μιλώντας, αυτή είναι η χαρά της δουλειάς μας, γιατί έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψουμε πράγματα του παρελθόντος που μας ήταν εντελώς άγνωστα. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό είναι δύσκολο. Ειδικά η σειρά «Μάγισσα» είναι μια πολυδάπανη και πολυέξοδη παραγωγή, στην οποία όλα έπρεπε να στηθούν από το μηδέν και μάλιστα με τρόπο ώστε να θυμίζουν εκείνη την εποχή. Μέχρι και μαθήματα ιππασίας χρειαστήκαμε, γιατί τότε οι άνθρωποι μετακινούνταν μόνο με άλογα.
Φαντάζει πολύ εντυπωσιακό όλο αυτό…
Εύχομαι να είναι εντυπωσιακό, γιατί από τη στιγμή που βλέπουμε στα συνδρομητικά κανάλια ξένες σειρές που είναι απίστευτα καλοφτιαγμένες, είναι κρίμα να βλέπουμε συνεχώς τα ίδια πράγματα στην ελληνική και την κυπριακή τηλεόραση.
Είναι εύκολο να κάνετε παράλληλα γυρίσματα για δύο σειρές;
Είναι δύσκολο, αλλά στη δουλειά μας, ή σου έρχονται όλα μαζεμένα, ή δεν θα έχεις τίποτα. Για παράδειγμα, ενώ είχα τρεις μήνες ανάπαυσης, τώρα έχω γυρίσματα, πρόβες για την παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, που θα ανεβάσουμε το Πάσχα, με τη Μαρία Καλλιμάνη και σε λίγο καιρό θα αρχίσω και πρόβες για μια παράσταση της Επιδαύρου.
Πώς είναι να συνεργάζεστε με τη σύζυγό σας, μιας και μας είπατε ότι θα σας σκηνοθετήσει στην παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο»;
Παρόλο που είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε, δεν είναι εύκολο. Δουλεύουμε πολύ και προετοιμαζόμαστε για μήνες. Παρ' όλα αυτά, είναι ωραίο να δουλεύεις με τον άνθρωπο σου, να δημιουργείς πράγματα και να έχεις κοινούς στόχους, γιατί η ανταμοιβή στο τέλος είναι πάντα γλυκιά.
Πώς καταφέρνετε τόσα χρόνια να κρατάτε την προσωπική σας ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;
Είναι αλήθεια πως στο παρελθόν κάποιες σχέσεις μου είχαν βγει προς τα έξω, χωρίς να το επιδιώκω, καθώς πάντα προσπαθούσα να μιλάω μόνο για τη δουλεία μου. Θεωρώ πως το να βγαίνεις και να «προμοτάρεις» την προσωπική σου ζωή είναι απλά ένα άλλο επάγγελμα. Ο ηθοποιός πρέπει να μιλά για τη δουλειά του. Από κει και πέρα, το τι κάνει ο καθένας στο σπίτι του, λέγεται προσωπική ζωή και δεν πρέπει να τη μοιράζεται με όλο τον κόσμο.
Θεωρείτε ότι η αποχή από την τηλεόραση έχει καθοριστικό ρόλο στην πορεία ενός ηθοποιού;
Όταν πρωτοξεκινούσα υπήρχε ένα κοινό μυστικό, ότι για να κάνεις ένα καλό ρόλο στο θέατρο πρέπει πρώτα να συμμετέχεις σε κάποιο σίριαλ. Αυτό, είναι κάτι που στην πορεία σταμάτησε, ειδικά στα δέκα χρόνια της κρίσης που βιώσαμε, όπου η τηλεόραση ήταν απούσα. Τώρα όλοι θέλουμε να κάνουμε κάτι ωραίο στο θέατρο. Απλά, η νέα γενιά ψάχνει να κάνει ωραίους ρόλους στην τηλεόραση για να μπορεί αμέσως μετά να κάνει και κάτι ωραίο στο θέατρο. Καλώς ή κακώς, η τηλεόραση είναι ένα μέσο που δίνει αναγνωσιμότητα και μοιραία σε κάνει οικείο πρόσωπο, μιας και σε βάζει κάθε βράδυ στο σπίτι κάθε θεατή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θέλει να σε δει και στο θέατρο. Άλλωστε, το γνωρίζουν και οι θεατρικοί παραγωγοί, οι οποίοι πάντα ψάχνουν να δουν ποιο είναι το νέο πρόσωπο που αγαπιέται από το κοινό για να συμμετέχει στις παραγωγές του. Η τηλεόραση θέλει προσοχή. Μπορείς εύκολα να πέσεις στην παγίδα, να κάνεις έναν ρόλο, να σε αγαπήσουν σε αυτόν και μετά να σου προτείνουν μόνο παρόμοιους ρόλους. Άλλωστε, αυτό είναι και η κατάρα του ηθοποιού. Γι’ αυτό και ένας ηθοποιός θα πρέπει να μεταλάσσεται και να κάνει πολλά πράγματα, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να εξελιχθεί και να αισθανθεί πλήρης και περιζήτητος.
Εσείς νιώσατε περιζήτητος και πλήρης;
Όχι, πλήρης -ευτυχώς- δεν έχω νιώσει, γιατί αν γίνει αυτό, νομίζω πως έχεις χάσει το παιχνίδι. Περιζήτητος δεν ξέρω αν είμαι, απλά ξέρω πως είναι ωραίο να χτυπάει το τηλέφωνο για να σου προτείνουν μια νέα δουλειά. Σημαίνει ότι μάλλον κάτι κάνεις καλά. Αν δεν κτυπάει το τηλέφωνο, πρέπει να αναλογιστείς τι έχεις κάνει λάθος.
Στην μέχρι τώρα πορεία σας, ποια θεωρείτε ότι ήταν η πιο δύσκολη σας σκήνη;
Όλοι οι ρόλοι έχουν τις δυσκολίες τους, αλλά για μένα οι πιο δύσκολοι, αυτοί που σε κάνουν να νιώθεις λίγος ως ηθοποιός, είναι αυτοί στις αρχαίες τραγωδίες, στους οποίους καλείσαι να υποδυθείς ανθρώπους που προσπαθούν να ξεπεράσουν τη φύση τους και τα βάζουν με το Θείο. Προσωπικά, η πιο δύσκολη μου στιγμή, ήταν πριν τρία χρόνια, στο φεστιβάλ Αθηνών, όπου ήρθα αντιμέτωπος μ’ ένα πολύ δύσκολο κείμενο, ενός ισπανικού έργου του Χουάν Μαγιόρκα, με τίτλο «Himmelweg», που στα ελληνικά σημαίνει «Ο δρόμος για τον ουρανό». Ένα έργο που αναφερόταν στο ολοκαύτωμα, σε μια αληθινή ιστορία στο Τερεζίν, ένα ιδιαίτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης, της Τσεχίας. Ήταν ένας ρόλος που απαιτούσε να ανοίξω την παράσταση με έναν μονόλογο εικοσιπέντε σελίδων. Αλλά τόσο ο ρόλος όσο και το έργο, αγαπήθηκαν πολύ και αυτό φάνηκε στο χειροκρότημα και στο ότι είχε ανέβει ξανά το χειμώνα (του 2019) στο θέατρο Τζενη Καρέζη.
Πρόσφατα μια παράσταση στην οποία θα συμμετείχατε έχει ακυρωθεί, παρόλο που εσείς είχατε κάνει ήδη πολλές πρόβες. Αυτό δεν είναι ψυχοφθόρο; Πώς το αντιμετωπίσατε;
Είναι ψυχοφθόρο και σκληρό. Είχα σοκαριστεί. Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο και δεν σας κρύβω ότι το τελευταίο διάστημα φλερτάρω πολύ με την κατάθλιψη λόγω αυτού του συμβάντος. Είχαμε μείνει όλοι άφωνοι. Εκεί που ονειρεύεσαι να κάνεις κάτι νέο και σε καλούν, τάζοντας σου γη και ύδωρ, τελικά έρχεται κάποιος από την παραγωγή και σου ανακοινώνει πως τελικά σταματάνε όλα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Είναι λυπηρό που κάποιοι άνθρωποι με ελαφρά την καρδία παίρνουν τέτοιες αποφάσεις, ερήμην μας. Η υπόθεση έχει πάρει τη νομική οδό και αναμένουμε να δούμε τι θα συμβεί.
Πώς σχολιάζετε το προεδρικό διάταγμα, το οποίο στην ουσία εξισώνει τα διπλώματα των ηθοποιών με απολυτήρια Λυκείου;
Ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΣΕΗ, καθημερινά παλεύουμε με χιλιάδες θέματα. Αυτό όμως ήταν πραγματικά ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη, σε μια χώρα η οποία αποτελεί το λίκνο του πολιτισμού. Βλέπουμε τον πολιτισμό να καταρρέει μπροστά στα ματιά μας και πρέπει να αντιδράσουμε.Το διάταγμα αφορά τους νέους που τέλειωσαν από το 2003 και μετά. Εμείς ως ΣΕΗ παλεύουμε γι’ αυτά τα παιδιά που αποφοιτούν από μια δραματική σχολή έπειτα από μια τριετή επίπονη διάρκεια σπουδών, ώρες προβών και ανασφάλειας και πολλών χρημάτων που έχουν επενδύσει στη μόρφωσή τους. Αν μην τι άλλο, είναι προσβλητικό να βλέπουν τα πτυχία τους να αναιρούνται, να στερούνται το δικαίωμα να σπουδάσουν και να κάνουν κάτι στο εξωτερικό, λόγω του συγκεκριμένου διατάγματος. Εύχομαι λοιπόν, αυτό το διάταγμα να καταργηθεί και οι άνθρωποι που αποφασίζουν γι' αυτά τα θέματα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μπορούν να αφήνουν στο πλάι τον πολιτισμό. Μια χώρα χωρίς πολιτισμό, δεν έχει μέλλον.
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, θα ήθελα να μας πείτε, αν η ζωή σας ήταν παραμύθι ποιο τέλος θα θέλατε να είχε;
Happy end. Τα παραμύθια είναι όλα πολύ ωραία, είναι περιπέτειες με αίσιο τέλος. Οπότε αν η ζωή μου ήταν παραμύθι, θα ήθελα να είχε αίσιο τέλος. Να αγαπώ, να αγαπιέμαι και να γεμίζω με ωραίες αναμνήσεις.
