Ο σύζυγος του Άλεξ Παναγή από την Ουκρανία περιγράφει την τραγική κατάσταση στη χώρα του (Αποκλειστικό)
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
Πώς καταφέρνεις να επικοινωνείς με την οικογένεια σου από τη μέρα που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία;
Την πρώτη βδομάδα καταφέρναμε να επικοινωνούμε με wifi. Μετά οι εισβολείς έριξαν τους πύργους επικοινωνίας, ενώ τώρα έχουν βομβαρδίσει τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό, οπότε επικοινωνούμε πάρα πολύ σπάνια, όταν πιάσει σήμα το τηλέφωνο -κυρίως στην ταράτσα της εργασίας της μητέρας μου. Σήμερα-αύριο θα τελειώσει και η μπαταρία της και μετά δεν ξέρουμε πότε θα ξαναμιλήσουμε...
Γιατί δεν έχουν φύγει από τη χώρα;
Είναι ‘’ εγκλωβισμένοι ” στην πόλη μας, το Slavutich -μεταξύ Chernobyl και Chernihiv- αφού είναι στα σύνορα με τη Λευκορωσία, η οποία είναι εχθρική χώρα λόγω της επιρροής του Πούτιν και του τεράστιου αριθμού ρωσσικού στρατού στην περιοχή όπου γίνονται καθημερινές μάχες. Δεν έχουν ανακοινωθεί “πράσινοι διάδρομοι” για την περιοχή μας, αλλά και να είχαν, οι προηγούμενοι βομβαρδίστηκαν από τα ρωσικά στρατεύματα, άρα δεν είναι ασφαλές, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
Διάβασε επίσης: H Kate Middleton δηλώνει ανοιχτά την στήριξή της στην Ουκρανία με μπλε πουλόβερ
Τι σου λένε οι δικοί σου; Πού βρίσκονται; Είναι στα καταφύγια;
Είναι στο διαμέρισμα τους και όταν υπάρχει συναγερμός η μητέρα μου κατεβαίνει στο καταφύγιο, ενώ ο πατέρας μου -λόγω αναπηρίας- δεν μπορεί να κατεβεί στο υπόγειο από τον 5ο όροφο χωρίς ασανσέρ. Προσευχόμαστε κάθε φορά να μη χτυπήσουν οι Ρώσοι το κτήριο τους. Η μητέρα μου πηγαίνει καθημερινά στη δουλειά της αφού δουλεύει στην τοπική υδατοπρομήθεια και η μόνη της έγνοια ήταν να μην κοπεί το νερό. Τώρα δυστυχώς, πάει κι αυτό.
Έχουν σκοπό να έρθουν στην Κύπρο όπου βρίσκεσαι και εσύ;
Σίγουρα ο ξεριζωμός είναι τραυματικός και αβάσταχτος. Η Κύπρος το γνωρίζει καλά, οι πληγές είναι ακόμα νωπές εδώ σχεδόν 50 χρόνια μετά. Άρα φαντάζεστε τον πόνο που αισθάνονται. Από τη μία να μην μπορούν να φύγουν από τους βομβαρδισμούς, από την άλλη να μην θέλουν να αφήσουν την πόλη τους, τους συνανθρώπους τους, την πατρίδα τους… Εμείς κάνουμε όλα τα διαβήματα ούτως ώστε να μπορέσουν να έρθουν εάν υπάρξει κατάπαυση του πυρός. Αλλά και πάλι, θα είναι περίπλοκο με την αναπηρία του πατέρα μου.
Πώς νιώθεις που είσαι μακριά από τον τόπο σου, τέτοιες στιγμές;
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Νιώθω θυμό, λύπη, απόγνωση και έχω πολλές ενοχές που εγώ είμαι εδώ ασφαλής, στη φιλόξενη αγκαλιά της κυπριακής μου οικογένειας ενώ στην πατρίδα μου, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου είναι σε άμεσο κίνδυνο. Σκέφτομαι ότι μπορεί να μην τους ξαναδώ ποτέ. Ελπίζω για το καλύτερο, αλλά είμαι προετοιμασμένος και για το χειρότερο.
Οι φίλοι σου πλέον είναι στρατιώτες και πολεμάνε τον εχθρό. Καταφέρνεις να μαθαίνεις καθόλου νέα τους;
Πολύ σπάνια. Αλλά όταν μιλάμε μού διηγούνται την αλόγιστη αιματοχυσία αμάχων και τις αβάσταχτες συνθήκες στις οποίες ζουν. Ελπίζω να μην σκοτωθούν στην πρώτη γραμμή, αλλά ο κίνδυνος είναι πραγματικός.
Πώς αισθάνεσαι που υπάρχουν άνθρωποι που υπερασπίζονται τον Πούτιν και υποστηρίζουν ότι “σώζει” τον ουκρανικό λαό από τους Ναζί;
Προφανώς οι άνθρωποι που υποστηρίζουν αυτή την άποψη δεν ξέρουν όλη την αλήθεια. Έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου ή αρνούνται να τη δουν λόγω δικού τους οικονομικού συμφέροντος. Εδώ στην Κύπρο δικαιολογούμε την Τουρκία για την εισβολή της; Όχι! Δεν βάφτισε ο Αττίλας την εισβολή “ειρηνευτική αποστολή” τότε; Ναι! Αν δεν μάθουμε από την ιστορία, τότε από τι; Ας ανοίξουν τα μάτια τους λοιπόν και ας συσπειρωθούν ενάντια στη δικτατορία και τον επεκτατισμό του Πούτιν, πριν έρθει να κτυπήσει και τη δική τους πόρτα.
Επίσης, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, μια μερίδα τάσσεται κατά του Ουκρανού προέδρου. Πώς νιώθεις όταν διαβάζεις τέτοιου είδους σχόλια;
Θυμώνω, αλλά παράλληλα έχω περιέργεια να δω τι θα πουν στο τέλος του πολέμου όταν η αλήθεια δεν θα μπορεί πια να κρυφτεί. Ο πρόεδρος Ζελένσκι έβαλε τα δυνατά του να ορθοποδήσει την Ουκρανία και να την εδραιώσει ως μια δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα. Τη στιγμή που ανάλαβε την προεδρία, η χώρα είχε ήδη πολλά ανυπέρβλητα προβλήματα, υπολείμματα της σοβιετικής διαφθοράς. Τον θαυμάζω γι αυτό, αλλά και για την ανδρεία του σε αυτή, την πιο δύσκολη ώρα που περνάει τώρα η χώρα μου.
Μαζί με άλλα μέλη της ουκρανικής κοινότητας στην Κύπρο, λαμβάνεις μέρος στις διαδηλώσεις που γίνονται στο νησί. Τι θεωρείς πώς μπορούν να επιτύχουν αυτές οι ειρηνικές διαμαρτυρίες;
Και μόνο ως διαμαρτυρία έχει την αξία της. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω από εδώ. Η κάθε λέξη, η κάθε μικρή πράξη, έχει τη σημασία της. Αλλά ο στόχος είναι να μάθει ο κόσμος την αλήθεια και να δείξουμε ότι ο Ουκρανικός λαός είναι ενωμένος, δυνατός και ικανός. Εγώ και ο σύζυγος μου έχουμε ενταχθεί στο δυναμικό του ερυθρού σταυρού και κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να στείλουμε ό,τι μπορούμε. Επίσης οργανώνουμε μια μεγάλη εκδήλωση υπέρ της ειρήνης μαζί με τους επίσημους φορείς στις αρχές Απριλίου.
Εσύ πόσα χρόνια είσαι στην Κύπρο και τι σε έφερε στη χώρα μας;
Είμαι στην Κύπρο σχεδόν 4 χρόνια τώρα. Τι με έφερε στο νησί της Αφροδίτης; Τι άλλο; Ο έρωτας. Εγώ, ο Κύπριος σύζυγος μου και το σκυλάκι μας η Summer -που φέραμε από την Ουκρανία- είμαστε ευτυχισμένοι εδώ στην Κύπρο, την καινούργια μου πατρίδα. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε με τις κακουχίες που έφερε ο κορωνοϊός στις ζωές μας και κυρίως στην εργασία και των δυο μας. Και τώρα αυτό… Ονειρευόμαστε καλύτερες μέρες και η αγάπη μας είναι δυνατή. Αυτό μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε.
Πιστεύεις ότι οι Κύπριοι λόγω της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής μπορούν πιο εύκολα να συμπάσχουν με τον ουκρανικό λαό; Το εισπράττεις αυτό;
Όπως απάντησα και πιο πάνω, είναι πολύ παρόμοια η κατάσταση στην Ουκρανία τώρα με την τουρκική εισβολή του 1974. Οι περισσότεροι Κύπριοι που γνωρίζω τάσσονται στο πλευρό της Ουκρανίας, αλλά υπάρχει και μια μικρή μερίδα που για κάποιο λόγο αρνείται να δει την αλήθεια και αναλώνεται σε ψεύτικες ειδήσεις και άσκοπες θεωρίες συνομωσίας. Σήμερα κιόλας είδα ότι γίνεται συγκέντρωση ατόμων που στηρίζουν τον πόλεμο. Ελπίδα μου μια μέρα να λάμψει η αδιαμφισβήτητη αλήθεια, όπως τη βιώνει σήμερα ο καταπονημένος Ουκρανικός λαός.
