Με αυτές τις ιστορικές ρίζες, αυτό το σπίτι θα ήταν αναμφισβήτητα μια μεγαλη χαρα στο να “προσγειωθεί” για ανακαινιση στο γραφείο της Madeleine Blanchfield. Η αρχική κατοικία και η επέκταση της, την  δεκαετίας του '90 που ήταν στραμμένη προς το πίσω μέρος, έπρεπε να ανακαινιστούν για να  βελτιώσουν τη ροή, τη χρηστικότητα και να φέρουν πιο πολυ φυσικό φως στο σπίτι. Αυτό που προέκυψε από αυτή τη σχεδιαστική περιπέτεια ήταν μια εξαιρετική χρήση του χώρου της σοφίτας, για να φιλοξενήσει τώρα το κυρίως υπνοδωμάτιο που σχεδιαστηκε σαν σουίτα.

Με απλά λόγια, το σπίτι αυτο ήταν πολύ σκοτεινό και αποσυνδεδεμένο. Αυτό οφείλεται εν μέρει στη ξυλεία και στα δοκάρια στους χώρους που διατηρήθηκαν, αλλά βαφτηκαν ασπρόμαυρα για να δώσουν μια απαλή και ευάερη ποιότητα στους εσωτερικούς χώρους. Η βελτίωση της συνδεσιμότητας του σπιτιού κατέληξε στην ευθυγράμμιση των ανοιγμάτων, στη δημιουργία μιας καθαρότητας, εστιάζοντας στο να δοθεί μια καθαρη σαφήνεια στο χώρο διαβίωσης εντός της επέκτασης της δεκαετίας του '90 μέσω των σκοτεινών γυψοσανίδων, των κατωφλιών από σκυρόδεμα και στις περιστρεφόμενες πόρτες. Για να παντρευτεί καλύτερα αυτή η επέκταση με το παλιό σπίτι η Madeleine ξαναχτίζει τα παλιά μαύρα παράθυρα, αντικατέστησε τα λευκά κουφώματα και την οροφή με σανίδες. Αυτά σκηνοθέτικά είναι «λεπτές αλλά ισχυρές» παρεμβολές, επιτρέποντας στη ροή του σπιτιού να είναι διαρκώς ελαφριά και αναζωογονητική, χωρίς να απαιτείται προσοχή. Η αρχιτέκτονας είχε ως στόχο να ξαναδώσει ζωή  στις heritage λεπτομέρειες  για να αποκαλύψουν την ομορφιά τους, όπως οι οροφές. Τα χαρακτηριστικά της εποχής εισήχθησαν επίσης σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, όπως το αρχικό τζάκι σε σχήμα τόξου που είναι διακοσμημένο με τούβλα βαμμένα σε μαύρο χρώμα. Το έργο δείχνει ότι η διατήρηση του υπάρχοντος σπιτιού, μπορεί να είναι πιο ισχυρή από τα νέα υλικά. 

Η πιο απαιτητική και καθοριστική πτυχή του έργου ήταν η μετατροπή του υπάρχοντος χώρου της οροφής. Αυτό περιλαμβάνε κάποια μηχανικα ζητήματα, καθώς η σοφίτα ήταν κατασκευασμένη με ξυλεια που έπρεπε να ανακατασκευαστεί πλήρως για να δημιουργηθεί το  κυρίως υπνοδωμάτιο. Ουσιαστικά ξανα «σκαλίστηκε», νέα παράθυρα προστέθηκαν για να δώσουν στο χώρο φως και αέρα. Ο χώρος αυτός, δηλαδή η σοφίτα, αποτυπώνει το στόχο του έργου στο σύνολό του,  αναδεικνύοντας την αρχική αρχιτεκτονική και τη λεπτομερή γοητεία της. Όπως το θέτει η Madeleine επέτρεψαν τις πρωτότυπες ιδιότητες να γίνουν ξανα “ήρωες” βελτιώνοντας ταυτόχρονα την ευκολία και τη συνοχή. Η μεταφορά σε αυτό το νέο επίπεδο του σπιτιού είναι μια γλυπτική πλωτή σκάλα, η οποία απαιτεί επίσης προσεκτική ανάλυση. Αυτό που είναι σίγουρο στο Attic House είναι ότι η ομάδα πέτυχε μια πραγματική ελαφρότητα και διαφάνεια. Ακόμη και η επιλογή του φωτισμού υποδηλώνει αυτή την αιθέρια αίσθηση, με μια επιλογή από ημιδιαφανή κρεμαστά φωτιστικά. Η προσθήκη στο νεο κτίσμα, είναι μια ισορροπία σύγχρονων κομματιών ντιζάιν επίπλων προσαρμοσμένα σε σημεία για ξεκούραση. Ενώ μερικά από αυτά τα σχεδιασμού αντικείμενα  έχουν έντονη έμφαση, συμβάλλουν σε μια συνολική μαλακή και απλή παλέτα υλικών για ένα διαμορφωμένο cool εσωτερικό. H Madeleine “έκανε” ένα βήμα πίσω και άφησε αυτή την κληρονομιά αν μιλήσει ξανα -  με τα ανοίγματα, τα κενά και τις λεπτομέρειες- μια πολύ επιτυχημένη κίνηση για αυτό το σπίτι αυτό. 

source www.madeleineblanchfield.com