Η αλήθεια είναι περίπλοκο για έναν γονιό να διαχωρίσει την περίοδο απογοήτευσης και θλίψης που βιώνει ένα παιδί, από ένα γεγονός, από την κατάθλιψη. Η διαφορά έγκειται στη διάρκεια και ότι στο τέλος το παιδί αισθάνεται εγκλωβισμένο σε μια μόνιμη κατάσταση αρνητικών συναισθημάτων.
Ποιά είναι τα σημάδια που πρέπει να σου χτυπήσουν καμπανάκι
- Νιώθει λύπη και κλαίει συχνά, δείχνοντας αισθήματα απελπισίας και εσωστρέφειας, πλήττει, βαριέται, είναι παθητικό στη συμπεριφορά του και έχει μειωμένη δυνατότητα αυτοσυγκέντρωσης.
- Παρουσιάζει μειωμένο ενδιαφέρον για δραστηριότητες που παλαιότερα το ευχαριστούσαν, δεν έχει ενέργεια για κίνηση και εξερεύνηση του περιβάλλοντός του.
- Απομονώνεται κοινωνικά και επικοινωνεί ελάχιστα με το περιβάλλον του, δυσκολεύοντας έτσι σημαντικά τις διαπροσωπικές του σχέσεις.
- Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, παρουσιάζει συχνά αισθήματα ενοχής, είναι υπερβολικά ευαίσθητο στη γνώμη των άλλων επειδή φοβάται την απόρριψη και την αποτυχία.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερη ερεθιστικότητα και τάση θυμού προς τους γύρω του, ενώ συχνά παραπονιέται για σωματικές ενοχλήσεις και παρουσιάζει ψυχοσωματικές διαταραχές.
- Εκδηλώνει αλλαγές στις καθημερινές του συνήθειες όπως στη διατροφή και τον ύπνο, οι οποίες όμως γενικά δεν δικαιολογούνται από τις συνθήκες.
ΔΙΑΒΑΣΕ: Μήπως το παιδί σου πάσχει από κατάθλιψη;
Τι πρέπει να κάνεις
Η καλύτερη αντιμετώπιση, είναι η πρόληψη. Ως γονιός βοηθάς τα παιδιά σου να αναπτύξουν άμυνες και δεξιότητες, ώστε να είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν σε τυχόν νέα δεδομένα στη ζωή τους. Εννοείται πως δεν μπορείς να τους προετοιμάσεις και να τους προφυλάξεις από το καθετί, αλλά είναι σημαντικό να τους αφήνεις να αναπτύξουν πρωτοβουλία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, από το πιο μικρό εώς το πιο μεγάλο. Αυτό δε σημαίνει πως εσύ θα κάθεσαι άπραγη και θα βλέπει ως παρατηρήτρια. Αντιθέτως. Απλώς δε θα του τα δίνεις όλα έτοιμα στο πιάτο, απότοκο της σύγχρονης εποχής. Θα του μάθεις από μικρή ηλικία να στέκεται στα πόδια του. Εσύ είσαι το "δεκανίκι" του, που μπορεί να σε χρησιμοποιήσει στις δύσκολες στιγμές και όταν υπάρχει πραγνματική ανάγκη. Αλλά, πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στις δικές του δυνάμεις. Επίσης, μάθε του να έχει ρεαλιστικές προσδοκίες στη ζωή του. Δεν είπαμε να μην κάνει όνειρα. Να κάνει. Αλλά να ξέρει επίσης πως καθετί στη ζωή, θέλει προσπάθεια. Δεν πειράζει η αποτυχία. Φτάνει να προσπαθεί. Μάθε του να ξεφεύγει από ό,τι του δημιουργεί άγχος, ενώ μύησε το σε μια ρουτίνα. Η ρουτίνα θα τον βοηθήσει στις δυσκολίες να αντιληφθεί πως η ζωή συνεχίζεται ό,τι και αν γίνει.
ΔΙΑΒΑΣΕ:Tελικά, φταίνε οι γονείς σου για τα ψυχολογικά σου;
Μην ξεχνάς ωστόσο πως η παιδική κατάθλιψη απαιτεί έγκαιρη διάγνωση και κατάλληλη ιατρική αντιμετώπιση από ειδικούς ψυχολόγους. Άρα ως γονιός οφείλεις να έχεις τις κεραίες σου πάντα ανοιχτές και να παρέμβεις όταν χρειάζεται.
