Γράφει η Γεωργία Τελεβάντου
Τώρα, περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε την υγεία μας, με τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται στον πλανήτη. Η λέξη υγεία χρησιμοποιείται σε κάθε μας πρόταση, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε κατάσταση, καλή η κακή. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πηγάζει από μέσα μας η ευχή αυτή. Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε ασθένεια εμφανίζεται στον δρόμο μας και αρχίζουμε τα κλασικά «υγεία πάνω απ’ όλα και τα άλλα έρχονται». Το λέμε με ιδιαίτερη έμφαση να ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε. Η ερώτηση είναι, έρχονται ποτέ όμως όλα τα άλλα; Τι γίνεται στις περιπτώσεις που δεν έχουμε την υγεία μας; Μπορούν να έρθουν αυτά τα άλλα, χωρίς να υπάρχει η υγεία στην εξίσωση; Συχνά επαναλαμβάνουμε τις ευχές και τα φτου, φτου , φτου. Επαναπαυόμαστε και κλείνουμε τα μάτια, σε μια αδιαμφισβήτητη παραδοχή ότι μια μέρα δεν θα μπορούμε να εκφράσουμε αυτά που έπρεπε, στην ώρα τους.
Παραλείπουμε να λέμε ευχαριστώ. Μια λέξη δεδομένη, που την χρησιμοποιούμε τις περισσότερες φορές για ακουστεί, χωρίς να την εννοούμε. Το να είμαστε ευγενικοί σε μόνιμη βάση, ίσως ακούγεται κουραστικό και πάνω από τις δυνάμεις μας. Πόσω μάλλον που σήμερα η ευγένεια κοντεύει να χαθεί. Η αλήθεια είναι πως όταν ακούει κάποιος το ευχαριστώ σου, νιώθει ότι τον εκτιμάς και υπολογίζεις αυτό που σου προσφέρει.
ΔΙΑΒΑΣΕ: Ξέρεις, είναι ΟΚ να μην είσαι τέλεια
Γιατί σταματήσαμε να λέμε ευχαριστώ; Γιατί το λέμε σε περιπτώσεις που νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε κίνδυνο και είμαστε εκτεθειμένοι. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα που η υγεία για τον καθέναν από εμάς είναι αβέβαιη και όλος ο κόσμος βρίσκεται σε κίνδυνο;
Αυτό το υπερφίαλο, ματαιόδοξο και καλοστημένο σόου που γίνεται τις τελευταίες μέρες με τα βιντεάκια, τα τραγούδια, τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια, γίνεται μόνο και μόνο για να το δημοσιεύσουμε στα social media, να μπούμε στο μάτι εκείνων που μας πρόλαβαν, για να δηλώσουμε υπεύθυνα ότι ξέρεις, και εμείς το κάναμε, και όχι για να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και μάχονται, για να σώσουν ό,τι σώζεται. Οι άνθρωποι αυτοί αφήνουν πίσω τους οικογένειες, δεν έχουν την πολυτέλεια να απολαύσουν την καθημερινότητα. Δεν έχουν τη δυνατότητα να ξυπνούν και να βλέπουν τον ήλιο, τα αστέρια, να κάθονται στη ζεστασιά του σπιτιού τους. Στην αντίπερα όχθη εμείς, που έχουμε όλα αυτά, εξακολουθούμε να γκρινιάζουμε. Δεν εννοεί το εγώ μας να αντιληφθεί και να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα την κατάσταση.
ΔΙΑΒΑΣΕ: Πώς μπορείς να δουλέψεις στο σπίτι αν και σε «καραντίνα»
Αγνοούμε τη δύναμη των λέξεων. Αυτή τη δύναμη, που την κατάλληλη στιγμή οι πράξεις είναι περιττές. Είναι τόσο απλό και όμως το θεωρούμε δύσκολο. Την επόμενη φορά που θα γκρινιάξεις, να σκεφτείς όλους αυτούς τους ανθρώπους, που με περίσσιο θάρρος βγαίνεις μπροστά από την οθόνη σου και τους ευχαριστείς , που προσπαθούν να σε σώσουν από μια πανδημία που καλπάζει.
Μια λέξη αρκεί να αλλάξει την ψυχολογία σου και την ψυχολογία του άλλου. Μια λέξη προσφέρει τόσα συναισθήματα, που οι πράξεις κάποιες φορές δεν μπορούν να πετύχουν. Να λες ευχαριστώ στη ζωή, για όσα σου δίνει καθημερινά. Να λες ευχαριστώ εκεί που πρέπει, με απόλυτη ειλικρίνεια. Ίσως, κάποιοι έχουν ανάγκη να το ακούσουν. Εξάλλου, δεν κοστίζει τίποτα.
ΔΙΑΒΑΣΕ: Κορωνοϊός: Tι κάνεις εάν αρρωστήσει ένα άτομο στο σπίτι σου
*Η Γεωργία Τελεβάντου είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick. Kάνει την πρακτική της άσκηση στη Digital Tree.
