Της Μαρίας Γεωργίου 

Ο πρώτος κύκλος ήταν το ορεκτικό, ο δεύτερος το κυρίως και ο τρίτος απλώς η προθέρμανση για τον τέταρτο. 

Διότι ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, ο τρίτος κύκλος ήταν απογοητευτικός και αν δεν ήταν η κορύφωση προς το τέλος, ίσως τώρα να μην μιλούσαμε για τον τέταρτο κύκλο. 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Mένουμε σπίτι και βλέπουμε το "Unorthodox" του Netflix 

Οκτώ επεισόδια, της μιας περίπου ώρας το καθένα, δεν τα λες και λίγα. Όταν όμως μιλάμε για το La Casa de Papel είναι και μάλιστα πολύ. 

Το 6ο επεισόδιο, ειδικά, θα σε θυμώσει, ίσως και να σε κάνει να κλάψεις. Μέχρι που θα έρθει το όγδοο και το τέλος του, για να σε αφήσει με κομμένη την ανάσα. 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Μένουμε σπίτι και βλέπουμε το "Self Made"

Αυτό όμως, που μας δίνουν το γλυκό και μας το παίρνουν μέσα από το στόμα, πρέπει να το κοιτάξουμε κάποια στιγμή, ειδικά αν κάθε φορά, θα πρέπει να περιμένουμε έναν περίπου χρόνο για το ξαναπάρουμε πίσω. 

Ο Professor επιστρέφει με όλα τα ψεγάδια και τις αδυναμίες του, να καθοδηγήσει την ομάδα, που κάθε φορά, οι συναισθηματισμοί της -η αλήθεια είναι πως κάποτε κουράζουν λίγο- της θολώνουν την κρίση με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στο απόλυτο χάος, που μεταφράζεται σε άπειρο πιστολίδι, βρισιές και αίμα.

ΔΙΑΒΑΣΕ: To ντοκιμαντέρ «Πανδημία» του Netflix τα είχε προβλέψει όλα;

Τώρα, θα με ρωτήσεις εάν μου άρεσε ο τέταρτος κύκλος κι εγώ θα σου απαντήσω: "Εσύ, τι λες;". Ήταν πάντως ένα ευχάριστο διάλειμμα στην κλεισούρα της καραντίνας. Κρίμα, που δεν κράτησε περισσότερο. 

Μήπως, να το επαναλάβουμε; Για τη Ναϊρόμπι, ρε γ*****!