Άκης Σακελλαρίου: «Ίσως να με τρόμαξε η πίστη μου σ ‘αυτό το επάγγελμα»
Της Στέλλας Παπά
Με αφορμή την παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» του Τομ Σούλμαν στην οποία πρωταγωνιστεί, μίλησε αποκλειστικά στο MyLife και τη Στέλλα Παπά, για την εμπειρία του στο Φεστιβάλ Καννών, τις μικρές πολυτέλειες της ζωής του, τη σχέση που έχει με την ποίηση, τη σειρά στην οποία θέλει να συμμετάσχει και το μάθημα ζωής που διδάχθηκε μέσα από την περιπέτεια της υγείας του.
Κύριε Σακελλαρίου, ο χειμώνας σας βρήκε στην Αθήνα, στο θέατρο Βρετάνια να πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητώ». Τι ακριβώς πραγματεύεται;
Την έμπνευση που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος σε κάποιους έφηβους που δεν έχουν βγει στην κοινωνία και κατευθύνονται από ένα σχολείο αυστηρών αρχών, παραδόσεων και πειθαρχίας. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που εμπνέει αυτούς τους νέους να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι και να βρουν το δικό τους φως.
Ο καθηγητής που υποδύεστε είναι αντισυμβατικός, ένας επαναστάτης που οδηγεί και τα παιδιά στο να πράξουν το ίδιο;
Ακριβώς. Είναι ένας καθηγητής με αντισυμβατικές μεθόδους διδασκαλίας, που στην ουσία αυτό που θέλει είναι να κάνει τους μαθητές του ν ’αγαπήσουν την ποίηση και τον εαυτό τους, να τους παρακινήσει να δοκιμαστούν και σε άλλους χώρους εκτός από τις κλασικές επιστήμες, όπως η νομική, η ιατρική, τα οικονομικά κλπ.
Εσείς αγαπάτε την ποίηση;
Όχι δεν είμαι της σύνθεσης των λέξεων, είμαι πιο πολύ της εικόνας. Ωστόσο, μου αρέσει η ποίηση, αλλά δεν την έχω λατρέψει όπως την αίσθηση της όρασης.
Εσείς υπήρξατε αντισυμβατικός στη ζωή σας;
Όχι, ακολουθώ θα έλεγα μια κλασική πορεία.
Λέτε πως είστε άνθρωπος της εικόνας. Θα μου πείτε λοιπόν ποια η πιο όμορφη εικόνα που έχετε δει;
Ένας πίνακας του Pierre-Auguste Renoir στο μουσείο του Λούβρου, ο οποίος ήταν πολύ ιδιαίτερος. Γενικά, μ ’αρέσουν παραστάσεις που έχουν έντονο το εικαστικό στοιχείο, όπως αυτές του Robert Wilson.
Αν έπρεπε να απομονώσετε μια εικόνα της πορείας σας στο θέατρο, την τηλεόραση ή το σινεμά, ποια θα ήταν αυτή;
Μάλλον η θεατρική παράσταση Κουαρτέτο, του Χάινερ Μύλλερ, που είχαμε ανεβάσει πριν χρόνια, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου.
Φεύγοντας ο κόσμος από την παράσταση, ποια φράση θα θέλατε να θυμάται;
Εκείνη που λέει ο ήρωας που υποδύομαι. «Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μια ζωή σιωπηρής απόγνωσης και οδηγούνται στον τάφο, με το τραγούδι ακόμα πνιγμένο στις ψυχές τους. Να μην συμβιβαστούμε μ’ αυτό, να μην υποταχθούμε χωρίς ν’ αντισταθούμε. Ας τολμήσουμε και ας διακινδυνέψουμε, ας τολμήσουμε να πετάξουμε σε άλλα μέρη».
Η ταινία «Dodo» στην οποία συμμετείχατε είχε κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Το φεστιβάλ ήταν μια πολύχρωμη "φούσκα", μια όμορφη εμπειρία. Πήγαμε, περάσαμε υπέροχα, ζήσαμε όλη αυτή τη διαδικασία του κόκκινου χαλιού και μετά γυρίσαμε εδώ και είμαστε στα καθ΄ ημάς, τα οποία είναι πιο ουσιαστικά και πολύ πιο βαθιά. Είναι ένα ωραίο φεστιβάλ, στο οποίο όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα, όσον αφορά το πρωτόκολλο που πρέπει να ακολουθήσεις. Η ταινία είναι μια αλληγορία απέναντι στην ανθρώπινη υπερκατανάλωση και στην προσπάθεια να καταλάβει όλο τον χώρο των άλλων πλασμάτων. Ο ένας βρίσκεται απέναντι στον άλλο, ο ένας άνθρωπος απέναντι στα υπόλοιπα πλάσματα του Θεού.
Αν η ζωή σας ήταν ταινία, θα τη χαρακτηρίζατε ως τρόμου, φαντασίας, κοινωνική, ρομαντική, κωμωδία ή δράμα;
Όλα μαζί.
Είστε χρόνια στον χώρο του θεάτρου. Υπήρξε κάτι που να σας τρόμαξε;
Ίσως να με τρόμαξε η πίστη μου σ ‘αυτό το επάγγελμα. Ένα επάγγελμα στο οποίο θα πρέπει να είσαι τόσο πιστός σε σημείο που να μην αντιλαμβάνεσαι την επικινδυνότητα κάποιας αρρώστιας. Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν στην περιοδεία του Mamma Mia, βρέθηκα να είμαι σε κώμα, γιατί είχα πάθει πνευμονία και δεν το είχα καταλάβει. Από τότε άλλαξε η ζωή μου. Προσέχω πάρα πολύ και δεν υποχωρώ σε θέματα υγείας για να συνεχιστεί μια παράσταση.
Σε ποια σειρά της τηλεόρασης σήμερα, θα θέλατε να συμμετάσχετε;
Δεν είναι μια, είναι πολλές στις οποίες θα ήθελα να συμμετέχω. Πλέον, υπάρχει ένα πολύ καλό επίπεδο, υπάρχουν αξιόλογες σειρές, χαρακτήρες, ηθοποιοί και σενάρια. Η τηλεόραση όμως δεν έχει την ίδια αξία που έχει το θέατρο ή το σινεμά. Είναι ένα μέσο βιοπορισμού, το οποίο όμως σου επιτρέπει να κάνεις συγχρόνως και αξιοπρεπώς τη δουλειά σου.
Ποια θεωρείτε ότι είναι η πολυτέλεια της ζωής σας;
Το να πηγαίνω κάποια μικρά ταξίδια δυο-τρεις μέρες.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πείτε τι σας δίδαξε η περιπέτεια με την υγεία σας.
Ότι είναι πάνω απ’ όλα! Όπως λένε, «carpe diem». Πρέπει να αδράξουμε τη μέρα και να προσέχουμε πώς θα ζήσουμε.
