Αντίνοος Αλμπάνης: «Είναι χαρά να δουλεύεις με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη»
Με αφορμή τη θεατρική παράσταση που συμμετέχει «Κάποιος να με προσέχει», μίλησε αποκλειστικά στο MyLife και τη Στέλλα Παπά, για το πολυσυζητημένο «Maestro», τη συνεργασία του με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, τα απωθημένα της ζωής του, τις ανεκπλήρωτες σχέσεις και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.
Κύριε Αλμπάνη, η φετινή τηλεοπτική σεζόν σάς βρήκε να συμμετέχετε στην πιο πολυσυζητημένη ελληνική σειρά, το «Maestro», η οποία μάλιστα «ταξιδεύει» στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία. Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν μάθατε ότι η σειρά αγοράστηκε από το Netflix;
Δεν μου ανακοινώθηκε εν μια νυκτί. Όλη η παραγωγή είχε στηθεί με σκοπό να μπορεί να σταθεί σε μια διεθνή αγορά και να έχει προοπτική πώλησης στο εξωτερικό. Μας έδωσε μεγάλη χαρά η αγορά της σειράς από το Netflix. Ήταν μια δουλειά που αγαπήσαμε και για την οποία δουλέψαμε με όλη μας την ψυχή. Είναι συγκινητικό που αυτή η ιστορία είναι διαθέσιμη και μπορούν να τη δουν ξένοι πολιτισμοί και κουλτούρες, άνθρωποι που ενδεχομένως θα ταυτιστούν με τις ιστορίες των πρωταγωνιστών της. Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα, καθώς λαμβάνουμε πολύ συγκινητικά σχόλια απ’ όλο τον πλανήτη, από χώρες που ούτε ξέραμε ότι υπήρχαν.
Αυτό φαντάζομαι σάς δίνει δύναμη να συνεχίσετε τα γυρίσματα του δευτέρου κύκλου;
Μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας με την ίδια αγάπη, αλλά με μεγαλύτερη ευθύνη, καθώς το κοινό μας είναι παγκόσμιο. Τώρα θα πρέπει να φροντίσουμε χίλιες φορές περισσότερο τη δουλειά μας.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη συνεργασία με τον κύριο Παπακαλιάτη;
Είναι χαρά να δουλεύεις με τον Χριστόφορο. Θεωρώ πως βρίσκεται σε μια πολύ ώριμη φάση της ζωής του, τόσο ως σεναριογράφος όσο και ως σκηνοθέτης, οπότε ως ηθοποιοί είχαμε μια πολύ καλή πρώτη ύλη στα χέρια μας για να ερμηνεύσουμε. Ως σκηνοθέτης είναι πολύ υποστηρικτικός. Μας δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας, γιατί δουλεύουμε πάρα πολύ και κάνουμε πολλές πρόβες. Ταυτόχρονα είναι πολύ υπεύθυνος, φροντίζει για τα πάντα και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Είναι τελειομανής και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να μπορούμε να εργαζόμαστε και να αισθανόμαστε ότι τα πράματα γίνονται όπως πρέπει.
Θ’ αντέχατε να έχετε μια ανεκπλήρωτη σχέση, όπως αυτή με την τηλεοπτική Σοφία;
Νομίζω δεν θα άντεχα να ζω με απωθημένα και ανεκπλήρωτους έρωτες. Άλλωστε πιστεύω πως τη ζωή μου την έχω φτιάξει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχω απωθημένα. Ό,τι έχω επιθυμήσει, το έχω κυνηγήσει.
Στο επεισόδιο όπου αφηγητής ήταν ο τηλεοπτικός Μιχάλης, παρακολουθήσαμε το πώς τα ψυχολογικά ζητήματα όταν δεν τα εξωτερικεύεις εμφανίζονται ως αυτοάνοσα. Εσείς περάσατε τέτοιες φάσεις στη ζωή σας; Αν ναι, πώς τις αντιμετωπίσατε;
Το πρόβλημα της υγείας μου με τον καρκίνο, το οποίο συνειδητά είχα δημοσιοποιήσει, πιστεύω πως -σε πολύ μεγάλο βαθμό- είχε να κάνει με το πώς εγώ έστρεφα προς τα μέσα όσα προβλήματα είχα. Όσον αφορά το ερώτημα για το πώς αντιμετωπίζεται αυτό, πιστεύω ότι η μόνη λύση για να μπορέσεις να διαχειριστείς όλα αυτά είναι η ψυχοθεραπεία. Το να απευθυνθείς δηλαδή σε κάποιον ειδικό, ο οποίος θα σου δώσει ένα «εγχειρίδιο» για να μπορείς με ψυχραιμία να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής, να ζυγίσεις τα πράγματα στη σωστή τους βάση, να μην σου φαίνονται όλα τόσο βαριά και να μπορείς να παραμένεις ψύχραιμος.
Τι να περιμένουμε στο δεύτερο κύκλο της σειράς από τον ήρωα τον οποίο υποδύεστε;
Όσον αφορά τον ήρωα που υποδύομαι, είχαμε μείνει σ ’ένα πολύ κομβικό σημείο, εκεί όπου γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του τηλεοπτικού Χαράλαμπου, κατά κόσμον Γιάννη Τσορκέζη. Αναμένουμε λοιπόν να δούμε την εμπλοκή του σ ’αυτό το έγκλημα και στο πώς αυτό θα συγκαλυφθεί. Δεν μπορώ όμως να πω περισσότερα.
Η θεατρική σεζόν σάς βρίσκει μαζί με τον κύριο Δημήτρη Μάριζα και τον κύριο Πήτερ Ραντλ να ζητάτε “Κάποιον να σας προσέχει”. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτή την παράσταση και τον ρόλο σας;
Ήταν μια ευτυχής συγκυρία, για ηθοποιούς, παραγωγή και σκηνοθέτιδα, η σύνδεση με αυτό το Ιρλανδέζικο κείμενο, ενός σπουδαίου φιλέλληνα, θεατρικού συγγραφέα, του Frank McGuinness, που πάντα φροντίζει, να φωτίζει τα κείμενα του με το ελληνικό στοιχείο. Πρόκειται για την ιστορία τριών δυτικών, που βρίσκονται έγκλειστοι σε μια φυλακή στο Λίβανο και γίνονται θύματα απαγωγής μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, με σκοπό να αποτελέσουν διαπραγματευτικό χαρτί στη δύση. Κλεισμένοι σ’ ένα κελί, ζουν κάτω από αντίξοες και σκληρές συνθήκες, αλλά έχοντας ο ένας τον άλλον, προσπαθούν να βρούν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που τους συνδέει. Επιχειρούν οι αλυσίδες που έχουν στα πόδια τους και οι οποίες αποτελούν τα δεσμά τους, να γίνουν οι δεσμοί που θα τους φέρουν κοντά, θα τους ενώσουν και θα τους κάνουν να γίνει ο ένας για τον άλλον μάνα, πατέρας και αδερφός. Πρόκειται για ένα κείμενο που δεν ασχολείται με τα κοινωνικοπολιτικά της περιοχής, αλλά με πολύ βαθύτερα ανθρώπινα και διαχρονικά ζητήματα, όπως είναι η φιλία η αγάπη και η φροντίδα. Ζητήματα που ακουμπούν πολύ στο σήμερα, σε μια περίοδο μετά τα lockdown, κατά την οποία όλοι ζήσαμε τι σημαίνει προσωπική φυλακή και είχαμε καταφύγει στο χιούμορ, τη δημιουργικότητα και σ’ ό,τι είχαμε στο περιβάλλον μας για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τον εγκλεισμό.
Το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές είναι μόνο άντρες είναι τυχαίο;
Όχι, έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι είναι τρεις άντρες. Οι άντρες έχουν εκπαιδευτεί διαχρονικά να προβάλουν την τοξική αρρενωπότητα τους, αδυνατώντας να παραδεχτούν πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν για βοήθεια, φροντίδα και προσοχή. Στο έργο βλέπουμε τους τρεις να βρίσκουν τη δύναμη να απλώσουν ο ένας το χέρι στον άλλον και να ξεστομίσουν πόσο πολύ ανάγκη έχουν από κάποιον να τους προσέχει.
Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να αντέξουν τις κακουχίες με χιούμορ. Εσείς πώς αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες της ζωής;
Δε διαφέρει από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις δυσκολίες το σύνολο του πληθυσμού. Νομίζω ότι και εσείς θα γνωρίζετε, ότι οι περισσότεροι από μας σε δύσκολες καταστάσεις επιστρατεύουμε το χιούμορ, πολλές φορές το μαύρο χιούμορ, για ν ’αντέξουμε. Παρατηρείστε απλά σε μια κηδεία ή σε μια αίθουσα αναμονής νοσοκομείου στο οποίο έχουμε κάποιο δικό μας, πώς όλοι στρέφουμε την ενέργεια μας στο χιούμορ, για να απαλύνει ο πόνος μας, να γίνουν τα πράγματα λίγο πιο παρηγορητικά, και να μπορούμε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε.
Εσείς έχετε κάποιον να σας προσέχει;
Δόξα τω Θεώ, στα σαράντα μου, έχω φροντίσει να έχω γύρω μου ανθρώπους που με νοιάζονται και είναι πάντα δίπλα μου. Αλλά, πέρα από τους φίλους και την οικογένεια μου, έχω και έναν σκύλο, ο οποίος κάνει τις μέρες μου πιο όμορφες.
Οι πρωταγωνιστές μέσα απ’ όλα αυτά, ίσως βρίσκουν και το νόημα της ζωής. Εσείς το νόημα της ζωής το έχετε βρει;
Το αναζητώ, το ψάχνω και ίσως και να μην το βρω ποτέ. Όλη αυτή η διαδικασία όμως είναι δημιουργική και μέσα από αυτήν προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος, πιο σωστός πολίτης και να ζω με αξιοπρέπεια.
Όταν δεν είστε στο θέατρο ή στο γύρισμα, τι είναι αυτό που σας χαλαρώνει;
Οι παρέες, οι βόλτες, το να πάω να δω μια παράσταση, μια ταινία, μια συναυλία, να χορέψω σ’ ένα πάρτι. Γενικά, στρέφομαι πολύ στην τέχνη και τη θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου.
Το θεατρόφιλο κοινό πού θα μπορεί να απολαύσει την παράσταση “Κάποιος να σας προσέχει”;
Το κοινό στην Κύπρο θα μπορεί να μας δει στις 28 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας, όπου θα έχουμε τη χαρά να παρουσιάσουμε την παράσταση μας. Μετά θα επιστρέψουμε Αθήνα και θα ανέβουμε Θεσσαλονίκη για να δώσουμε 5 τελευταίες παραστάσεις γύρω στα μέσα Μαΐου.
