Ελένη Φιλίνη: «Έμαθα να κάνω όνειρα, αλλά να μην αγχώνομαι αν δεν πραγματοποιηθούν»
Της Στέλλας Παπά
Κύρια Φιλίνη, αυτό τον καιρό, μας «συστήνετε» την «Κοριτσιέρα των Βούρλων» στο studio Μαυρομιχάλη. Τι πραγματεύετε;
Είναι μια υπέροχη παραγωγή της Bright Productions, που φέρνει στο φως άγνωστες ιστορίες γυναικών που κατέληγαν στην Κοριτσιέρα, τον πρώτο δημόσιο οίκο ανοχής που έγινε στην Τρούμπα το 1886 και το οποίο μετέτρεψαν οι Γερμανοί το 1940 σε φυλακές. Εκεί συνήθως κατέληγαν όσα κορίτσια δεν είχαν δουλειά και έπρεπε να κάνουν κάτι για να ζήσουν. Κορίτσια που τα εγκατέλειπε αυτός που ερωτεύονταν και τα πέταγε η οικογένεια τους στο δρόμο, καθώς και πολλές προσφυγοπούλες από τη Σμύρνη. Όσα κορίτσια έμπαιναν εκεί μέσα, δεν μπορούσαν να βγουν, τις φύλαγε η αστυνομία. Όταν όμως γίνονταν είκοσι χρονών, τις πέταγαν στον δρόμο και πέθαιναν μόνες σαν κυνηγημένα σκυλιά. Προσωπικά αφηγούμαι την ιστορία μιας κοπέλας από τη Σμύρνη, που όταν ήταν έξι χρονών έχασε τους δικούς στην καταστροφή και πήγε σε μια θεία της στον Πειραιά, η οποία γνώρισε έναν σωματέμπορο που τις πέταξε στο μπουρδέλο, γιατί κάποιοι άλλοι καθορίζουν τη ζωή μας, όπως λέω και στην παράσταση. Είναι ένα συγκλονιστικό έργο, βασισμένο σε αληθινές ιστορίες κοριτσιών, τις οποίες είχε καταγράψει η Λιλίκα Νάκου και τις δημοσίευε η εφημερίδα Ακρόπολη. Αυτές τις ιστορίες τις συγκέντρωσαν η σκηνοθέτις Έφη Ρευματά, μαζί με την Κατερίνα Αγγελίτσα, τη συμπρωταγωνίστρια μου, και τη Σοφία Παπαδοπούλου, και τις παρουσιάζουμε στο στούντιο Μαυρομιχάλη, συνοδεία δυο μουσικών.
Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε ότι και τη δική σας ζωή την καθορίζουν άλλοι;
Μα νομίζω πως όλοι κάποια στιγμή το αισθανόμαστε αυτό. Όλοι μας ζούμε το άδικο κάθε μέρα.
Η ιστορία που μας αναφέρατε προηγουμένως, να υποθέσω ότι είναι αυτή που σας συγκινεί περισσότερο;
Όχι, με συγκινούν και άλλες. Με συγκινεί εξίσου η ιστορία μιας κοπέλας που είχε καταλήξει στο μπουρδέλο γιατί κάποιος της έφαγε όλη την περιουσία, την οποία στην παράσταση υποδύεται η Κατερίνα Αγγελίτσα, καθώς και κάποιες άλλες.
Στη ζωή σας εκτός από το θέατρο, υπάρχει και το τραγούδι. Αυτή την περίοδο τραγουδάτε κάπου;
Ναι, κάθε Σάββατο στο Narkissos Music Hall, με τον Κώστα Σκόνδρα, τον πρόεδρο όλων των τραγουδιστών της Ελλάδας, ο οποίος διαθέτει μια εξαιρετική φωνή.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
Κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό. Αγαπώ όλα τα τραγούδια, ανάλογα τον στίχο, τη μουσική, την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι κάθε περίοδο. Μ’ αγγίζουν όλα τα κομμάτια, ακόμα και κάποια που εγώ δεν τα ερμηνεύω, όπως το «Πόσο πολύ αγάπησα» του Θηβαίου και το «Απ' το αεροπλάνο» του Κώστα Χατζή.
Η δική σας ιστορία δεν θα είχε ενδιαφέρον να μεταφερθεί στη σκηνή ή σε κάποιο βιβλίο;
Δεν νομίζω, αλλά αν γινόταν, θα ήταν σίριαλ ή ταινία μεγάλου μήκους.
Σας το πρότειναν ποτέ;
Όχι.
Ποια περίοδος της ζωής σας υπήρξατε περισσότερο ευτυχισμένη;
Δεν νομίζω να μπορεί να πει ποτέ κανείς πως είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Σίγουρα όμως, ήμουν πιο ευτυχισμένη όταν ζούσαν οι γονείς μου, οι δικοί μου άνθρωποι.
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
Είμαι από τους ανθρώπους που τους έχει διδάξει η ζωή πως όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελά. Κάνω λοιπόν όνειρα, αλλά όχι σχέδια. Είμαι ένας άνθρωπος που αφήνει το ποτάμι να κυλάει. Προσπαθώ να είμαι καλά σήμερα, για να μπορώ να είμαι καλά αύριο. Θέλω να υπάρχει αρμονία και ησυχία γύρω μου. Δε θέλω να χάνω τη ζωή μου μέσα σε όνειρα και δεν ενθουσιάζομαι εύκολα. Όσα έχω ζήσει, μ’ έχουν ωριμάσει και έχω μάθει να αντιμετωπίζω διαφορετικά όλες τις καταστάσεις. Δεν αγχώνομαι αν δεν πραγματοποιηθούν κάποια από τα όνειρά μου. Σε αυτή τη ζωή άλλωστε, είμαστε περαστικοί. Θα πρέπει αυτό το ταξίδι να το περάσουμε όσο γίνεται πιο ανώδυνα. Όσο βέβαια μάς αφήνουν οι άλλοι. Αν και προσπαθώ, όσο μπορώ, να καθορίζω εγώ τα πράγματα στη ζωή μου και όχι οι άλλοι!
