Η συγγραφέας Τίνα Α. Μιχαηλίδου μιλάει αποκλειστικά στο MyLife για τον «χαμό» του μπαμπά της και τις ανθρώπινες σχέσεις
Της Ζώης Αυγουστή
Πώς σχετίζονται όλα αυτά μεταξύ τους; Η ίδια υποστηρίζει πως κάθε της προσπάθεια αποσκοπεί στο να προσφέρει απλόχερα, σε όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη, το αληθινό χαμόγελο.
Με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Γράμμα στον μπαμπά μου», μίλησε αποκλειστικά στο MyLife και στη Ζώη Αυγουστή για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε με τον «χαμό» του μπαμπά της, τη συγγραφή και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το τελευταίο σου βιβλίο «Γράμμα στον μπαμπά μου», μιλάει για την περίοδο που πέρασες φροντίζοντας τον πατέρα σου. Πες μας λίγα λόγια για αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο.
Θα σου ξεκινήσω λέγοντας πως ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος. Αυτό το βιβλίο είναι ιδιαίτερο, καθώς είχε άλλη μορφή στην αρχή. Θα έβγαινε απλά το βιογραφικό του και η έρευνά του στην καρδιολογία, όμως σκέφτηκα πως εάν θέλει να το διαβάσει κάποιο συγγενικό πρόσωπο που δεν έχει σχέση με την ιατρική, δεν θα καταλάβει σχεδόν τίποτα και έτσι έγραψα ένα γράμμα στον μπαμπά μου για να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Μπορείς να πεις πως ήταν και ένα είδος αποχαιρετισμού, αν και τον άνθρωπο που “φεύγει” ποτέ δεν τον αποχαιρετάς τον έχεις πάντα μέσα σου.
Ήταν λύτρωση το γράψιμο για εσένα εκείνη την περίοδο;
Ήταν μεγάλη λύτρωση και ψυχοθεραπεία. Πάντα γράφω όταν πονάω, γιατί έτσι μόνο μπορώ και εκφράζομαι. Έτσι μπορούσα να βάζω τα κλάματα μόνη μου χωρίς να με βλέπει κανείς, μιας και δεν ήθελα να βαραίνω τους γύρω μου με τα δικά μου προβλήματα, οπότε το χαρτί και ο υπολογιστής ήταν και είναι πάντα οι καλύτεροί μου φίλοι.
Πώς μπορεί να νιώθει ένα παιδί βλέποντας τον γονιό του να «φεύγει» χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι;
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, μου πήρε κάποιο χρονικό διάστημα για να το συνειδητοποιήσω πως ο μπαμπάς μου αρρώστησε και πως θα “φύγει”. Όταν ο νοσηλεύτηκε για τελευταία φορά στο νοσοκομείο κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα. Ένιωθα τόσο μικρή και ανήμπορη που το μόνο που είπα ήταν “Ο Θεός μόνο ξέρει”. Δυστυχώς, στη περίπτωση της άνοιας που είχε ο μπαμπάς μου δεν μπορούσα να κάνω και πολλά, γνώριζα την κατάληξη από την αρχή, αλλά και πάλι είναι τόσο δύσκολο.
Νιώθεις ότι είπες στον πατέρα σου όλα όσα ήθελες;
Νιώθω ότι είχα πολλά να του πω ακόμα, αλλά τα «σε αγαπώ», τις «συγνώμες» μου, τις επιτυχίες μου και τις αποτυχίες μου, ευτυχώς τα είπα. Προσπάθησα μέσα σε τέσσερα χρόνια να του πω τα πάντα, γιατί ουσιαστικά ο μπαμπάς μου επειδή ήταν γιατρός και Καθηγητής Πανεπιστημίου δεν είχε πάντα τον χρόνο να μιλήσουμε, άρα όποτε είχε χρόνο προσπαθούσαμε να πούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε.
Τι μήνυμα θα έστελνες σε όσους φροντίζουν ανθρώπους με χρόνιες παθήσεις;
Να έχουν δύναμη, να περνάνε την κάθε μέρα μαζί τους σαν να είναι η τελευταία, να τους αγκαλιάζουν και να τους αγαπάνε. Να μην θυμώνουν μαζί τους και να τους λένε όσα θέλουν να τους πουν, γιατί μετά θα είναι αργά. Τέλος, να χαμογελάνε πάντα αληθινά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές τους, ώστε να μην στεναχωριέται και ο ασθενής τους. Πρέπει να δείχνουμε λίγο χαρούμενοι μπροστά τους, ώστε να τους φτιάχνουμε τη διάθεση για όσο γίνεται.
Τι μηνύματα θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες διαβάζοντας το τελευταίο σου βιβλίο;
Το πιο σημαντικό είναι πώς η οικογένεια φαίνεται στα δύσκολα και ότι όταν αρρωσταίνει ένα μέλος της οικογένειας, αρρωσταίνουν και οι υπόλοιποι. Καλό θα ήταν θεωρώ σε αυτές τις περιπτώσεις να ζητάμε την βοήθεια των ειδικών. Επίσης, πως ακόμα και αν “φύγει” ο άνθρωπός μας, εμείς τον έχουμε μέσα μας και τον κρατάμε ζωντανό με τις αναμνήσεις μας.
Έχεις σπουδάσει Θεολογία και Νοσηλευτική, η συγγραφή πώς μπήκε στη ζωή σου;
Μπορεί να σου φαίνονται περίεργα αυτά, γιατί είναι διαφορετικοί κλάδοι, όμως όλα αυτά που κάνω έχουν ως στόχο να βοηθάω τους ανθρώπους. Ξεκίνησα με την Θεολογία, μετά από έναν επώδυνο χωρισμό μου ξεκίνησα να γράφω άρθρα για σχέσεις, ενώ παράλληλα με τις σπουδές μου στη Νοσηλευτική στην πρώτη καραντίνα κυκλοφόρησε και το πρώτο μου βιβλίο. Η συγγραφή ουσιαστικά μπήκε στη ζωή μου, όταν είχα πάθει κατάθλιψη και κρίσεις πανικού μετά από εκείνον τον χωρισμό. Για εμένα το να γράφω ήταν ψυχοθεραπεία και έτσι κατάφερα και πάτησα ξανά στα πόδια μου.
Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί κι άλλα βιβλία σου με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις. Τι πιστεύεις πώς είναι αυτό που τις κάνει δύσκολες στις μέρες μας;
Πιστεύω πως είναι μίξη πολλών πραγμάτων, όπως η έλλειψη επικοινωνίας, η έλλειψη σεβασμού, το φλερτ μέσω social media. Για μένα το κυριότερο είναι η έλλειψη της ουσιαστικής επικοινωνίας και όχι απλά η ανταλλαγή μηνυμάτων. Να βλέπω αν είναι καλά, να βλέπω τις εκφράσεις του και να καταλαβαίνω αν είναι καλά ή όχι. Δυστυχώς, όμως η ρουτίνα, η καθημερινότητα, το άγχος, όλο αυτό που περάσαμε τα προηγούμενα 2 χρόνια άλλαξε τις ισορροπίες.
Πώς νιώθεις βλέποντας τα βιβλία σου στα ράφια των βιβλιοπωλείων;
Είναι καταπληκτικό συναίσθημα ειδικά όταν είχα δει το πρώτο μου βιβλίο στα ράφια είχα συγκινηθεί απίστευτα!
Τι θα είναι το επόμενο βιβλίο που θα περιμένουμε από εσένα;
Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν το έχω σκεφτεί, καθώς τώρα κάνω ένα διάλειμμα μιας και έχουν ήδη κυκλοφορήσει πέντε βιβλία μου και τώρα κάνω διάφορες βιβλιοπαρουσιάσεις. Σίγουρα θα με δείτε ξανά πάνω στη θεματολογία των σχέσεων!
