Της Στέλλας Παπά

Κύριε Αρζόγλου είστε πολλά χρόνια στον χώρο της υποκριτικής. Πώς θα χαρακτηρίζατε την πορεία σας; 

Μαραθώνιος και σας το λέει ένα αθλητής εμποδίων.  Όλη η ζωή μου, είναι μια αλυσίδα με πολλές συμπτώσεις, λάθη και κέρδη.  

Έχετε καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο ως ηθοποιός. Παρόλο που έχετε συμμετάσχει σε πολλές επιτυχημένες σειρές στην τηλεόραση, δεν σας «ακολουθεί» το όνομα κάποιου ρόλου. Πώς το πετύχατε αυτό;

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να έκανα για να μη μου «καρφιτσωθεί» κάποιος ρόλος.  Ίσως είναι ο τρόπος που παίζω ή ίσως πάλι να είναι θέμα ψυχής και στάσης απέναντι στα πράγματα. 

Ο γιος σας εξακολουθεί να μην έρχεται στις παραστάσεις σας; Έχετε συζητήσει γιατί συμβαίνει αυτό; 

Έχει μπουχτίσει το παιδί, είδε διάφορα γιατί τον έπαιρνα μαζί μου όταν σκηνοθετούσα. Όμως, θα ήθελα κάποια στιγμή ο Παύλος να δει και κάποιες άλλες παραστάσεις και να είναι περήφανος για τον πατέρα του. Οι δύο κόρες μου είναι ηθοποιοί και ξέρουν καλά πόσο σπουδαίο πράγμα είναι κάτι και μπορούν να το αξιολογούν. 

Τον τελευταίο χρόνο έχουν δει το φως της δημοσιότητας διάφορες καταγγελίες που αφορούν συνάδελφους σας. Ποια ήταν η δική σας αντίδραση στο άκουσμά τους; 

Πίσω από όλ’ αυτά  που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα,  υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Ο χώρος της υποκριτικής είναι ένα ομαδικό σπορ, είναι σαν το ποδόσφαιρο. Για να μπει γκολ, χρειάζεται να συνεργαστεί όλη η ομάδα, αλλά δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό, υπάρχει πάντα αυτός ο «καπετάν ένας» που νομίζει πως είναι ο μέγας και υιοθετεί μια νοοτροπία που εμένα προσωπικά, δεν μου πάει καθόλου. 

Έχετε συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς όπως είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Έλλη Λαμπέτη, η Μελίνα Μερκούρη κ.α. Πώς ήταν η συνεργασία σας με αυτά τα μεγάλα ονόματα που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου;

Ήταν συνεργασίες που τις ευχαριστήθηκα πολύ. Στιγμές ευτυχισμένες, όχι σαν αυτές που αναφέρατε εσείς πιο πάνω, οι οποίες είναι πλέον στα δικαστήρια. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν άνθρωποι γενναιόδωροι. Όταν συνεργαζόμασταν στην παράσταση «Madame Butterfly» με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, χαιρόταν περισσότερο με τη δική μου επιτυχία παρά με τη δική του και από τότε κάναμε πολλές δουλειές μαζί. 

Υπάρχει κάποιο πολιτικό πρόσωπο που θα θέλατε να υποδυθείτε;

Αυτό που με αντιπροσωπεύει στην πολιτική σκηνή είναι ένας στίχος ενός κομματιού που ερμήνευε ο φίλος μου Δημήτρης Μητροπάνος και λέει, «πάντα γελαστοί και γελασμένοι». 

Νιώθετε ότι σας έχουν γελάσει δηλαδή; 

Ναι, αλλά με χαμόγελο.

Αν γράφατε την αυτοβιογραφία σας, σε ποιο κομμάτι της ζωής σας δεν θα κάνατε αναφορά; 

Αυτά που έχω ήδη ξεχάσει. Είμαι άνθρωπος που θυμάται μόνο τα ωραία  και  διαγράφει οτιδήποτε δεν του αρέσει. 

Υπάρχουν άνθρωποι που «λείπουν» από τη ζωή σας; 

Οι γονείς μου…  

Από τη δουλειά υπάρχει κάτι που σας λείπει; 

Τίποτα, άπλα θέλω να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Νιώθω λες και τρέχω μαραθώνιο και λίγο πριν το τέρμα θέλω να γκαζώνω.

Κύριε Αρζόγλου αυτό το διάστημα η «Υπόθεση Μακρόπουλος» σάς ανεβάζει στη σκηνή του θεάτρου ΕΛΕΡ. Μιλήστε μας λίγο για το έργο και τον ρόλο σας σε αυτό. 

Είναι μια μαύρη κωμωδία, του σπουδαίου τσεχοσλοβάκου συγγραφέα Κάρελ Τσαπεκ  που παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα θεατρικό με μεταφυσικές διαστάσεις, που σε κάποιες στιγμές γίνονται και αστείες. Έχει πολλούς και ωραίους χαρακτήρες και αναφέρεται στο πέρασμα του χρόνου, δοσμένο μ’ ένα υποδόριο χιούμορ, που μοιάζει πολύ με κόμικ. Εγώ υποδύομαι έναν μεγάλο άνθρωπο, ο οποίος έχει περάσει έναν έντονο εφηβικό έρωτα και νομίζει ότι η ντίβα, την οποία υποδύεται η Κερασιά Σαμάρα, είναι ο εφηβικός έρωτας του. Είναι ένας ρόλος που μ ’αρέσει πολύ και τον χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να παίξω κάτι πιο κωμικό, μιας και οι περισσότεροι μου δίνουν τον ρόλο του σοφού γέροντα. 

Για σας είναι ένας κόντρα ρόλος; Δοκιμάζεστε σε κάτι που δεν έχετε ξανακάνει; 

Όχι, γιατί στο θέατρο, οι περισσότερες παραστάσεις στις οποίες έχω πρωταγωνιστήσει ή έχω σκηνοθετήσει ήταν κωμωδίες. Αλλά, όταν λέω κωμωδία, δεν εννοώ μια σεσημασμένη κωμωδία, μιλώ για μια παράσταση με «πραγματικό» χιούμορ. Η κωμωδία είναι ένας ολόκληρος μηχανισμός, πολύ πιο δύσκολος από το δράμα,  παρόλο που θεωρείται υποδεέστερη και την έχουμε παραπεταμένη. 

Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο μιλά για ιδεολογίες. Οι δικές σας ιδεολογίες ποιες είναι; 

Γι’ εμένα ως ταυτότητα, η πραγματικότητα της σκηνής, είναι σημαντικότερη από την πραγματικότητα που ζούμε κάθε μέρα, γιατί πιστεύω πως η ζωή πάντα ακολουθεί το θέατρο. Μέσα από τους ρόλους μου, ψάχνω να υπερασπιστώ ακόμα και πράγματα που στην προσωπική μου ζωή δεν θα υπερασπιζόμουν. Κάνοντας πρόβες ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού που δεν ήξερα ή που με είχαν εκπαιδεύσει να μην τις βλέπω. 

Νιώθετε ότι ανακαλύψατε όλα τα κομμάτια του εαυτού σας που δεν ξέρατε;  

Όχι, θέλω να ανακαλύψω και άλλα πριν πεθάνω.