Μαρία Τζιρίτα: «Πάντα υπάρχει μια δόση αλήθειας ακόμα και στο φανταστικό»
Έχει σπουδάσει ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη διαφήμιση. Παρά το ότι καταπιάστηκε με τη διδασκαλία, τα τελευταία χρόνια την κέρδισε ο κόσμος των επιχειρήσεων και του μάρκετινγκ. Με αφορμή την κυκλοφορία του δέκατου έκτου της βιβλίου, με τίτλο «Με λένε Άννα» από τις εκδόσεις Ψυχογιός, μίλησε αποκλειστικά στο MyLife και τη Στέλλα Παπά, για τη νέα της ηρωίδα, τη «θεία τιμωρία» και τον έρωτα.
Της Στέλλας Παπά
Κυρία Τζιρίτα, ο Μάρτιος σας βρίσκει να κρατάτε στα χέρια σας το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Με λένε Άννα». Πείτε μας δύο λόγια για αυτό το νέο σας «παιδί».
Είναι μια ιστορία συγκλονιστική για μια γυναίκα που η ζωή τής έδειξε το σκληρό της πρόσωπο και την ανάγκασε να κάνει λάθος επιλογές, για τις οποίες μετάνιωσε. Κυρίως μετάνιωσε γιατί πίστεψε πως δεν είχε άλλη επιλογή, κάτι που πολύ αργότερα, συνειδητοποίησε με πόνο ότι δεν ήταν αλήθεια.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναγράφει «Οι άνθρωποι συνήθως όταν τους βρει μια συμφορά, υψώνουν το βλέμμα τους στον ουρανό και αναρωτιούνται: «Γιατί σ’ εμένα, Θεέ μου;». Εσείς το είπατε ποτέ αυτό;
Παλιότερα, όταν ήμουν νέα, ίσως και να το έλεγα. Χρειάζεται μεγάλη ωριμότητα, ταπεινότητα και σοφία - που αποκτούμε με τα χρόνια και τα χτυπήματα της ζωής- για να συνειδητοποιήσουμε πως όλα, για κάποιο λόγο γίνονται. Συνήθως αυτός έχει να κάνει με τις δικές μας επιλογές.
H Άννα στο βιβλίο τιμωρείται για τις αμαρτίες της. Εσείς πιστεύετε πως επέρχεται πάντα η τίσις;
Δεν ξέρω αν πρόκειται για θεία τιμωρία, αμφιβάλλω. Ο Θεός μας δεν είναι τιμωρός. Νομίζω πως εκλαμβάνουμε ως θεία τιμωρία τις συνέπειες των λαθών μας, που κάποια στιγμή βρίσκουμε μπροστά μας, αργά ή γρήγορα. Η συνείδηση μας είναι που μας τιμωρεί.
Ποιες είναι οι προσδοκίες γι’αυτό το βιβλίο;
Όπως για καθετί που μοιράζομαι με τους αναγνώστες μου, εύχομαι να αισθανθούν όσα ένιωσα και να διδαχτούν όσα έμαθα κι εγώ από την ιστορία της Άννας.
Σε κάθε βιβλίο σας, ποιο είναι πιο δύσκολο; Η αρχή ή το τέλος;
Πάντα το τέλος. Όχι από τεχνικής άποψης, αλλά από συναισθηματικής. Μετά από ένα έντονο ταξίδι, δυσκολεύεσαι να αποχαιρετήσεις τους ήρωες σου, να φύγεις από τη ζωή τους και να ξαναγυρίσεις στη δική σου.
Έτυχε ποτέ να αλλάξετε το τέλος, επηρεαζόμενη από κάτι βιώσατε στην πορεία;
Όχι, δεν μου έχει τύχει ποτέ. Όταν γράφω ένα βιβλίο, αυτό είναι ήδη γραμμένο στο μυαλό μου και ξέρω πάντα πώς θα καταλήξει. Μπορεί να αλλάξει κάτι στην πορεία, αλλά το τέλος ποτέ. Είναι όπως ένα ταξίδι που γνωρίζεις τον προορισμό, αλλά δεν ξέρεις ακριβώς τη διαδρομή που θα σε φτάσει ως εκεί.
Σε όλα τα βιβλία σας πρωταγωνιστής είναι ο έρωτας;
Όχι! Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν είναι σχεδόν ποτέ. Ο έρωτας υπάρχει, όπως υπάρχει στη ζωή, αλλά δεν επικεντρώνομαι σε αυτόν. Πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος, με όλες του τις σχέσεις, με όλα του τα πάθη, με όλα του τα συναισθήματα.
Η μυθοπλασία ή τα ανθρώπινα βιώματα αποτελούν τη βάση των βιβλίων σας;
Πάντα τα ανθρώπινα βιώματα, ακόμα κι αν αυτά είναι μυθοπλασία. Άλλοτε αποδίδω αληθινές ιστορίες, άλλοτε εμπνέομαι από χαρακτήρες ανθρώπων και φτιάχνω φανταστικές ιστορίες γι’ αυτούς. Πάντα όμως υπάρχει μια δόση αλήθειας, ακόμα και στο φανταστικό.
Σας έχει γίνει ποτέ πρόταση κάποιο βιβλίο σας να γίνει σειρά;
Όχι, δεν έχει συμβεί ακόμα.
Το εξώφυλλό έχει καθοριστικό ρόλο στο «ταξίδι» κάθε βιβλίου;
Νομίζω πως ναι. Προσδίδει κάτι παραπάνω στο βιβλίο, αλλά αν το περιεχόμενο δεν είναι αξιόλογο, ένα ωραίο εξώφυλλο δεν είναι ποτέ αρκετό.
