Μια επίσκεψη στο τμήμα Πρώτων Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας
Της Θεοδοσίας Κυριάκου
Η αλήθεια φανήκαμε τυχεροί και υπήρχε άδειο κρεβάτι εκείνη τη στιγμή. Μας προειδοποιήσαν όμως ότι θα υπήρχε μεγάλη αναμονή, καθώς υπήρχε μόνο ένας γιατρός για τα 30 κρεβάτια που φιλοξενεί η μονάδα. Συνήθως οι γιατροί είναι δύο για κάθε βάρδια, αλλά επειδή παρουσιάστηκε ύποπτο κρούσμα, ο ένας εκ των δύο έπρεπε να αφοσιωθεί αποκλειστικά σε εκείνο το περιστατικό, σ' έναν ειδικά διαμορφωμένο και απομονωμένο χώρο.
Απέμεινε λοιπόν μία γιατρός να προσπαθεί να ανταπεξέλθει. Μία γιατρός για 30 κλίνες, συν τα επιπλέον άτομα που κατέφθαναν συνεχώς. Πέραν των ασθενών που ήδη ανέμεναν στα κρεβάτια, κατέφθασαν τουλάχιστον δύο άλλα ατυχήματα, με ανθρώπους που αιμορραγούσαν και δεν υπήρχε καν χώρος για να φιλοξενηθούν, καθώς υπήρχε καθυστέρηση λόγω φόρτου εργασίας.
Είδα ανθρώπους να υποφέρουν και να υπομένουν καρτερικά να δεχθούν τις πρώτες βοήθειες. Είδα γιατρό και νοσηλευτές να τα δίνουν όλα, με υπομονή, ευγένεια και αγάπη για να στηρίξουν τον άνθρωπο. Όση θέληση και αν υπάρχει όμως, υπό τέτοια πίεση και τόσο μεγάλο φόρτο εργασίας, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να μην γίνουν παραλείψεις και λάθη. Αν είχαμε να κάνουμε με μαθηματικές πράξεις, θα έλεγα πως εντάξει, δεν τρέχει κάτι. Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε.
ΔΙΑΒΑΣΕ: Πώς να γίνεις ο ηγέτης της ζωής σου
Έλα όμως που όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπινες υπάρξεις, τα λάθη μπορούν να αποβούν μοιραία.
Και ρωτάω εγώ τώρα. Πού θα αποδώσουμε την ευθύνη σε μια τέτοια περίπτωση;
Στον νοσηλευτή και τον γιατρό που πραγματικά παλεύουν καθημερινά για να ανταπεξέλθουν σε αυτό το χάος; Μήπως φέρουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης; Γιατί και η ανοχή, είναι ενοχή!
Είμαι σίγουρη πως αν κι εσύ έχεις βρεθεί μπροστά στο σκηνικό που αντίκρισα χθες, εξέφρασες τα παράπονα σου στο προσωπικό της μονάδας. Μπορεί και πάνω στον πόνο και την κούραση να είπες και μια κουβέντα παραπάνω. Σε καταλαβαίνω.
Αυτό που σε παροτρύνω να κάνεις, είναι να μιλήσεις. Όπως κάνω τώρα εγώ. Και εσύ είσαι εκεί και με ακούς. Αν ενώσουμε τις φωνές μας, τότε ίσως καταφέρουμε κάτι.
Ονειρεύομαι ένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας. Αν δεν μας δοθεί από αυτούς που θα έπρεπε να μεριμνούν γι' αυτό, τότε εμείς θα το διεκδικήσουμε με τον λόγο μας.
Γιατί το κράτος είσαι εσύ, εγώ, εμείς!
Και εμείς μαζί διεκδικούμε!
ΔΙΑΒΑΣΕ: Think positive ή μήπως... όχι;
Mπορείς να γνωρίσεις καλύτερα τη Θεοδοσία Κυριάκου μέσω της συνέντευξης της ΕΔΩ, ή ακολουθώντας την στο Instagram, EΔΩ