Ο Γιώργος Αμούτζας μιλάει για όλα αποκλειστικά στο MyLife: Ο Σασμός, η σχέση με την Κύπρο, τα όνειρα του και ο «χαμός» του κολλητού του
Με αφορμή την συμμετοχή του στην παράσταση «Οιδίπους Τύραννος», η οποία επιλέγηκε στο φεστιβάλ Επιδαύρου, μιλά αποκλειστικά στο ΜyLife και στη Στέλλα Παπά, για την πορεία του, τα όνειρα του, τον «χαμό» του παιδικού του φίλου και παραδέχεται πως θα μπορούσε να μείνει στη Κύπρο, όχι μόνο για να εργαστεί, μιας και έχει στενούς δεσμούς με το νησί μας.
Tης Στέλλας Παπά
Κύριε Αμούτζα, ας ξεκινήσουμε παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή. Θα λέγατε ότι η ενασχόληση σας με την υποκριτική ήταν μονόδρομος για εσάς, λόγω του νονού σας, του σπουδαίου Βασίλη Διαμαντόπουλο;
Δεν νομίζω να ήταν μονόδρομος. Δεν προσπάθησε ποτέ κάποιος να με βάλει σε αυτό το δρόμο, ήταν κάτι το οποίο προέκυψε. Η υποκριτική ήταν κάτι που ανακάλυψα νωρίς και που όσο περνούσε ο καιρός συνειδητοποιούσα πως θέλω να μπω και εγώ σ’ αυτό το μαγικό κόσμο και να ταξιδέψω με τους τόσο διαφορετικούς ρόλους της παγκόσμια βιβλιοθήκης, της μυθοπλασίας και των θεατρικών έργων σε άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες. Ήθελα να αρχίσω αυτό το τεράστιο ταξίδι που δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Και απ’ ότι φαίνεται άρχισε ωραία το ταξίδι σας.
Ναι, μέχρι στιγμής δεν το μετάνιωσα ποτέ και δεν έκανα δεύτερες σκέψεις, ίσως όμως αυτό αλλάξει όταν κάνω παιδιά.
Η νέα τηλεοπτική σεζόν θα σας βρει να συναντάτε ξανά τηλεοπτικά τον «Νικηφόρο» της σειράς Σασμός;
Ναι δεν έχει κλείσει αυτός ο μεγάλος κύκλος, ο Νικηφόρος μετά από δύο επιτυχημένες τηλεοπτικές σεζόν έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου. Οπότε και φέτος δεν θα αφήσω το καλό μου φιλαράκι, θα πορευτούμε μαζί και αυτό το χρόνο και θα ζήσω μαζί του και άλλες στιγμές.
Ποιες εξελίξεις να περιμένουμε τη νέα σεζόν;
Στην τρίτη σεζόν γίνεται μια τεράστιά ανατροπή, γίνεται κάτι το οποίο δεν περιμένει κανείς, γίνεται μια μεγάλη αποκάλυψή η οποία οδηγεί σ’ ένα ανατρεπτικό φινάλε.
Το φετινό καλοκαίρι σας βρίσκει να πρωταγωνιστείτε στην τραγωδία “Οιδίπους Τύραννος”. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτήν την παράσταση;
Είναι μια πολύ όμορφη στιγμή για εμένα αυτή η συνεργασία. Είναι μια παράσταση στην οποία συνάντησα καινούργια δεδομένα, έμαθα καινούργιες τεχνικές, με τις οποίες δεν είχα ασχοληθεί παλιότερα. Επίσης, είναι μια παράσταση στην οποία έχω τη χαρά να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή με εξαίρετους συναδέλφους αλλά και τον Φώτη Σιώτα, έναν καταξιωμένο μουσικό, που με την μουσική του δίνει όλη την ανάσα των ηθοποιών, τον παλμό της παράστασης και συντονίζει το σύνολο. Είναι μια ξεχωριστή παράσταση στην οποία δουλεύουμε με μια διαφορετική, πρωτόγνωρη για μένα κινησιολογία της Σοφίας Πάσχου και στην οποία ο σκηνοθέτης, Σίμος Κακάλας συμπρωταγωνιστεί μαζί μας.
Η παράσταση αυτές τις μέρες παίζεται και στην Κύπρο. Σας άγχωνε το πώς θα την υποδεχθεί το κοινό εδώ; Υπάρχουν διαφορές θεωρείτε ανάμεσα στο κοινό της Ελλάδας και της Κύπρου;
Δεν αγχώνομαι, αντιθέτως νιώθω χαρά γιατί έχουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε και στους Κύπριους μια τόσο μεγάλη παράσταση. Έτσι και αλλιώς πιστεύω πως ο πολιτισμός και το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε είναι το ίδιο. Η τέχνη, σε όλες τις μορφές της είναι κοινή σε Κύπρο και Ελλάδα. Πάντα ένιωθα πως η Κύπρος και η Ελλάδα δεν είναι απλά αδελφές, είναι κάτι περισσότερο, γιατί τους ενώνουν πολλά. Για μένα η Κύπρος δεν είναι απλά ένα νησί, που το βλέπω μόνο επαγγελματικά. Με την Κύπρο έχω συναισθηματική σύνδεση. Στην Κύπρο έχω περάσει μεγάλα διαστήματα της ζωής μου και είναι ένα νησί που το λατρεύω και στο οποίο έχω πολλούς αγαπημένους φίλους και συμφοιτητές.
Δηλαδή θα αποδεχόσασταν πρόταση από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου;
Φυσικά, για μένα δεν έχει διαφορά Κύπρος - Ελλάδα. Θα κοίταζα μόνο αν ήταν ένας ρόλος στον οποίο μπορώ να ανταποκριθώ και στον οποίο μπορώ να προσφέρω το μέγιστο. Πιστεύω πως θα πέρναγα πολύ ωραία στην Κύπρο και θα χαιρόμουν πολύ να μείνω για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Κύπρο και μάλιστα όχι μόνο για δουλειά.
H παράσταση επιλέγηκε για το Φεστιβάλ Επιδαύρου, ποια τα συναισθήματα ενός ηθοποιού όταν παίζει σε ένα τέτοιο θέατρο;
Νιώθω πως ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Είναι κάτι που το φανταζόμουν πολλά χρόνια. Όμως στην Επίδαυρο δεν έχει σημασία το πόσες φορές θα παίξεις, γιατί όσες φορές και να βρεθείς σ ’ αυτό το χώρο θα’ ναι πάντα σαν να’ ναι η πρώτη φορά. Είναι κάτι ξεχωριστό, είναι ένα όνειρο κάθε Έλληνα που ασχολείται με την υποκριτική. Εξάλλου είμαστε από μια χώρα με μεγάλη κληρονομιά, της οποίας η τραγωδία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας της, προέρχεται από τους προγόνους μας και έχουμε αφήσει μια παγκόσμια παρακαταθήκη σε όλες τις χώρες, δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι τα κείμενα τους διδάσκονται σε πανεπιστήμια και το ότι κάποια από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά στούντιο έχουν ασχοληθεί με την αρχαιά μυθολογία.
Ο Οιδίπους βρίσκεται αντιμέτωπος με το πεπρωμένο του, από το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει. Εσείς πιστεύετε στο πεπρωμένο; Αν υπάρχει, θέλετε να του ξεφύγετε;
Ο Ηράκλειτος είπε «η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του».
Εγώ σ’ αυτό συμπληρώνω ότι ως χαρακτήρες πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όσα θα μας φέρει το μέλλον.
Δεν υπάρχει και η πιθανότητα αυτό που θα σου φέρει το μέλλον να αλλάξει το χαρακτήρα σου;
Ναι σίγουρα και πολλές φορές αυτό που σου επιφυλάσσει το μέλλον είναι πολύ άδικο και δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όσα ερωτήματα μπορεί να γεννηθούν. Για παράδειγμα κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει γιατί χάνεται άδικα κάποιος αγαπημένος σου, από μια αρρώστια ή από ένα ατύχημα αφού κανονικά όλοι έπρεπε να πεθαίνουν από βαθιά γεράματα στον ύπνο τους, χωρίς καμιά ταλαιπωρία, αξιοπρεπέστατα.
Σε παλαιότερη συνέντευξη σας μιλήσατε για τον «χαμό» ενός πολύ καλού σας φίλου. Άλλαξε τη σχέση σας με τον θάνατο αυτό το περιστατικό;
Ναι, έχω χάσει τον αδερφικό μου φίλο και έδωσα μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου για να μπορέσω να αντιμετωπίσω όσα προβλήματα ήρθαν. Ήταν μια απώλεια που με έμαθε πως πρέπει να γίνομαι φίλος με τα προβλήματα μου και να συμβιβάζομαι με τις δυσάρεστες ειδήσεις για να παραμένω παραγωγικός και εποικοδομητικός. Με έμαθε να θυμάμαι μόνο τα ευχάριστα, για να τιμώ έτσι τη μνήμη του και να συνεχίζω τη ζωή μου. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως δεν ζω με την ιδέα του θανάτου γιατί αυτό είναι ένα γεγονός που το θεωρώ δεδομένο.
Παρόλα αυτά εσείς ζείτε επικίνδυνα;
Ναι ασχολούμαι με extreme σπορ, έχω ένα πάθος για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, στο οποίο όμως όλα γίνονται με γνώμονα την ασφάλεια. Στην πραγματικότητα οι αγώνες ράλι στους οποίους συμμετέχω είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να εκτονώσω το πάθος μου για την ταχύτητα και την γρήγορη οδήγηση με τον πιο ασφαλή τρόπο, αφού έχουμε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που τηρεί όλα τα μέτρα ασφαλείας, υπάρχει πάντα ο κατάλληλος εξοπλισμός και αγωνιζόμαστε σε κλειστούς δρόμους για να μην κινδυνεύουν συμπολίτες μας.
Έχετε μια ιδιαίτερη αγάπη όμως και για τα άλογα, μάλιστα είστε πρωταθλητής στην ιππασία. Πώς προέκυψε αυτό;
Την ιππασία την γνώρισα και την αγάπησα σε ηλικία εφτά χρονών όταν είχαμε πάει σ’ ένα ξενοδοχείο στο οποίο είχε αλόγα με τα οποία μπορούσες να κάνεις βόλτα. Όταν ανέβηκα τότε για πρώτη φορά στο άλογο συνειδητοποίησα πόσο σπουδαία είναι η επαφή που μπορεί να αναπτύξει ο αναβάτης και ο ίππος και ζήτησα να γραφτώ σε ιππικό όμιλο. Έτσι ξεκίνησε ένα πολύ όμορφο ταξίδι και ένα πολύ ωραίο κομμάτι της ζωής μου στο οποίο μετράω και πολλές διακρίσεις, σε Βαλκανικούς αγώνες, πρωταθλήματα και κύπελλα εντός και εκτός Ελλάδος.
Ο Γιώργος ως άνθρωπος προτιμά να έχει τύψεις ή απωθημένα;
Σιχαίνομαι και τα δύο, δεν θέλω να έχω ούτε τύψεις, ούτε απωθημένα και θα φροντίσω να αγωνιστώ και να παλέψω ώστε να μην έχω ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Τι σας χαλαρώνει μετά από μια κουραστική μέρα;
Με χαλαρώνει ο μηχανοκίνητος αθλητισμός, τα ταξίδια και οι δικοί μου ελάχιστοι φίλοι που έχω. Επίσης, προσπαθώ να βρίσκομαι όσο πιο συχνά μπορώ στον τόπο καταγωγής μου τον Ιασμό (δηλαδή το γιασεμί) στην όμορφη Θράκη ο οποίος με γαληνεύει.
