Της Κωνσταντίνας Γεωργίου

Ανέκαθεν πίστευα στο γνωμικό πως "ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, κερδίζεται". Ο σεβασμός όμως προς τον συνάνθρωπό μας πρέπει να είναι εξίσου αυτονόητος με τον αέρα που αναπνέουμε. Αλλά, σε μια κοινωνία τόσο μικρή όσο η κυπριακή, μάθαμε πάντα να ξέρουμε τι συμβαίνει στο σπίτι του γείτονα και ας κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου σε ό,τι αφορά το δικό μας. Προτιμάμε να κοιτάμε την καμπούρα του διπλανού και όχι τη δική μας. 'Ετσι σχόλια του στιλ: "Πώς πάχυνες έτσι", "Πόσα κιλά έβαλες στην εγκυμοσύνη", μας φαίνονται φυσιολογικά και όχι αδιάκριτα, όπως στην πραγματικότητα είναι. 

Ως ένας άνθρωπος που το χιούμορ "λειτουργεί" σαν δεύτερο δέρμα και άπειρες φορές χρησιμοποίησα ως "όπλο" τον αυτοσαρκασμό μου για να βγω από δύσκολες και ενίοτε στενάχωρες καταστάσεις, θεωρώ πως ναι, υπάρχουν όρια. Κάποιες κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να τις ξεπερνάμε στο όνομα της πλάκας, της ατάκας που θα φέρει μερικά likes και του χαβαλέ. 

Οι περισσότεροι "οχυρωμένοι" πίσω από το πληκτρολόγιο και την ανωνυμία που τους παρέχουν τα social media, αφήνουν τον "οχετό" τους να ξεχυθεί ελεύθερος, προς πάσα κατεύθυνση. Αδιαφορώντας για τα "θύματα" που αφήνουν στο "διάβα" τους. Φαίνεται πως ούτε η πανδημία στάθηκε ικανή να μας βελτιώσει και να μας κάνει να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Αντιθέτως, ο θυμός, η απογοήτευση και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μας κατακλύζουν για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αντί να τα φιλτάρουμε, να τα επεξεργαστούμε και να τα δουλέψουμε για να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας, τα αφήσαμε να γιγαντωθούν και στο τέλος κινδυνεύουν να κάψουν ακόμη και εμάς τους ίδιους σαν μια καυτή λάβα. 

Το να συγκρίνεις την εμφάνισή της Έλενας Παπαρίζου στον τελικό της Eurovision το περασμένο Σάββατο με εκείνη του 2005, κάνοντας το παρωχημένο σχόλιο "πριν και μετά την καραντίνα", δεν σε τιμά και ούτε κανέναν από εμάς. Το να συνεχίζεις και να προσφέρεις τάχα τη συμπαράστασή σου προς τους χορευτές που τη σήκωσαν ψηλά, είναι χαρακτηριστικό δείγμα πώς η πλάκα μπορεί να μετατραπεί αυτομάτως σε προσβολή. 

Γιατί λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά και η Έλενα Παπαρίζου έχει συναισθήματα. Όπως και η Adele που υπήρξε θύμα body shaming από την πρώτη μέρα που μας συστήθηκε με τη θεϊκή φωνή της. Αλλά εμείς αντί να σταθούμε στην καλλιτεχνική της υπόσταση, πάλι κολλήσαμε στο περιτύλιγμα. Σε αυτά τα έρμα τα κιλά. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Γιατί όλοι ασχολούνται με τα κιλά της Adele; 

Κατηγορούμε τα lifestyle έντυπα και τα ΜΜΕ γενικώς για τα λάθος πρότυπα που προωθούν, αλλά εμείς ποτέ δεν αναλογιστήκαμε ποιο είναι το δικό μας μερίδιο ευθύνης στο ότι αφήνουμε στο τέλος της ημέρας μια ζυγαριά και τον αριθμό που αυτή αναγράφει, να ορίζει την ευτυχία μας, ακόμη και εμάς τους ίδιους ως προσωπικότητες. 

Άλλωστε, ποτέ και κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται από πίσω. Τις ανασφάλειες που μπορεί να έχει κάποιος, τον προσωπικό αγώνα που ενδεχομένως κάνει, τη συναισθηματική σχέση και εξάρτηση που πιθανόν να έχει με το φαγητό, ή το θέμα υγείας που μπορεί να τον ταλαιπωρεί. Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί που τους αρέσει ο εαυτός τους όπως είναι, ασχέτως αν έχουν μερικά παραπανίσια κιλά, όπως εσύ τα ονομάζεις, ή είναι υπερβολικά αδύνατοι σύμφωνα με τα δικά σου πάντα στάνταρτ. 

Η ουσία άλλωστε, μια είναι. Να αντιληφθούμε πως όσο και αν πολεμάμε το body shaming, όσο και αν πρεσβεύουμε πως είμαστε υπέρμαχοι του body positive, το μόνο που χρειάζεται είναι να αγαπήσουμε πρώτοι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Ίσως με αυτόν τον τρόπο καταφέρουμε επιτέλους να σκορπίσουμε λίγη θετικότητα γύρω μας, έτσι για αλλαγή. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αν κάτι δεν ανέχεται η Anne Hathaway αυτό είναι το body-shaming