Τρεις γυναίκες που υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία, από στενά συγγενικά τους πρόσωπα, μίλησαν στην Avant garde και στη δημοσιογράφο Νίκολα Καρατζιά και όσα λένε, συγκλονίζουν!  Οι μαρτυρίες τους μάς προκαλούν λύπη και οργή!

Γράφει η Νίκολα Καρατζιά

Η σεξουαλική κακοποίηση ισούται με βιασμό του σώματος, της ψυχής, του μυαλού. Το θύμα, όμως, μπορεί να βρει τον τρόπο να αναβιώσει. Να ξαναβρεί τη φωνή του.

- Νιώθω ότι ήρθε ο καιρός να μιλήσω στο γιο μου για τα όρια που πρέπει να βάζει όσον αφορά στο σώμα του. Πλέον ακούμε τόσα και τόσα να βγαίνουν στη φόρα… Αγχώνομαι. 

- Γιατί δεν το αγγίζεις μέσα από την επαγγελματική σου ιδιότητα το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών; Ξέρεις, μπορεί να σου δώσει κάποιες απαντήσεις για το δικό σου παιδί αλλά και να σε ευαισθητοποιήσει να βοηθήσεις κι άλλους γονείς. 

- Θα το ήθελα αλλά πώς μπορώ να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που θα δέχονταν να μιλήσουν; 

- Γνωρίζω κάποιες και θα μπορούσα να ζητήσω την άδειά τους. Αν δεχτούν, μπορείς να το καταγράψεις ανώνυμα; Και το κυριότερο, αντέχεις να ακούσεις... αλήθειες; 

Με τη φίλη, ψυχολόγο στο επάγγελμα, βρεθήκαμε για την καθιερωμένη μας συνάντηση για να πιούμε το τσάι και να πούμε τα νέα μας. Στις μεταξύ μας συναντήσεις, εκτός από τα θέματα που αφορούν στη ζωή και στη δουλειά μας συνήθως καταλήγουμε, πάντοτε μέσα από τους δικούς μας προβληματισμούς, να αγγίζουμε και θέματα με κοινωνικές προεκτάσεις. 

Της αναφέρω σχετικά με την πρόσφατη συνέντευξη που είχα με κοπέλα που κακοποιήθηκε από τον πρώην σύντροφό της, τις έγνοιες για το δικό μου παιδί και η κουβέντα κυλάει στα δυστοπικά μονοπάτια της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης. 

Με φέρνει σε επαφή με τρεις κυρίες που ανταποκρίθηκαν θετικά στο κάλεσμα να εξιστορήσουν ένα κομμάτι του παρελθόντος τους. Τρεις γυναίκες που υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία, από στενά συγγενικά τους πρόσωπα. 

Έχοντάς τες απέναντί μου, ως δημοσιογράφος κατέγραψα τα γεγονότα. Ως γυναίκα τις συμπόνεσα. Αλλά, ως μάνα, οφείλω να πω, πώς συγκλονίστηκα. 

Πρόκειται για τρεις γυναίκες που για χρόνια βασανίζονταν από σκέψεις ερινύες, που ζούσαν με ερωτήματα αναπάντητα και που, μέχρι να αποδεχτούν ότι δεν έφταιξαν σε τίποτα, ζούσαν, όπως μου το περιέγραψαν, ως «αόρατες». 

Γυναίκες που σήμερα, μέσα από την ψυχοθεραπεία, πέτυχαν πλέον να βάζουν λέξεις στα συναισθήματά τους, να ονοματίζουν τις πράξεις των ανθρώπων και να τους αποδίδουν την βαρύτητα που τους αρμόζει. 

Διάβασε τη συνέχεια του άρθρου εδώ