Δεν αντιλέγω πως καμιά φορά είναι καλό να γίνονται σεβαστές κάποιες παραδόσεις, με το παιδί να παίρνει το όνομα του παππού ή της γιαγιάς. Είναι μια ένδειξη, όπως και να το κάνουμε, εκτίμησης για όσα μας πρόσφεραν και εξακολουθούν να μας προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας. Φτάνει να μην το κάνουμε επειδή μας το έχουν επιβάλλει ή επειδή «έτσι είναι το σωστό». Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτή την περίπτωση. Το κάνουμε επειδή το αισθανόμαστε και το θέλουμε εκατέρωθεν, δηλαδή κι εμείς και ο σύζυγός μας.

Επίσης, είναι σημαντικό πέραν από την εκτίμηση και την αγάπη που αισθανόμαστε προς το πρόσωπο του οποίου το όνομα θα δώσουμε στο παιδί μας, είναι να μας αρέσει πραγματικά. Αν ο πεθερός ή ο πατέρας σου λέγεται Αναξίμανδρος -λέμε τώρα- και δεν μπορείς ούτε να το ακούεις, πολύ απλά μην βγάλεις το καμάρι σου με αυτό το όνομα. Για παράδειγμα, ο δικός μου πατέρας ονομάζεται Πάρης. Αυτό, μάλιστα, να το δώσεις στο παιδί σου χωρίς δεύτερη σκέψη, αν σου αρέσει κι εσένα το όνομα, όσο και εμένα. 

Εγώ βέβαια δεν το έχω κάνει για τον εξής απλό λόγο: Κατά την ταπεινή μου άποψη όταν ένα όνομα έχει ήδη δοθεί από κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας -εμένα με πρόλαβε ο μεγάλος μου αδελφός- δεν πρέπει ντε και καλά να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Κάντε μόνο εικόνα πόσα κεφάλια θα γυρίσουν σε ένα οικογενειακό τραπέζι όταν πεις το όνομα Αντρέας. Εγώ δεν το έκανα και στο σπίτι θα είχαμε μόνο τρεις με το όνομα Πάρης. 

Οπότε, χαλάρωσε. Το να επιλέξεις όνομα για το παιδί σου είναι μια συναρπαστική διαδικασία. Γιατί θα ονοματίσεις ένα πλασματάκι που ακόμη δεν έχεις δει -βέβαια το όνομα μπορείς να το επιλέξεις και αφότου γεννηθεί- αλλά λατρεύεις περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο. Να μην ξεχνάς, όμως, ότι δεν πρόκειται για αυστηρά προσωπική υπόθεση. Αφορά τον σύντροφό σου εξίσου. Οπότε, κάντε λίστες και επιλέξτε εκείνο που σας αρέσει πραγματικά, χωρίς να νοιάζεστε για το τι θα πει ο κόσμος. Το παιδί σας θα σας ευγνωμονεί στο μέλλον, ειδικά αν δεν το πείτε Αναξίμανδρο.