Mama Knows: Γιατί η μάνα (τα πάντα) ξέρει!
To να σταματήσεις να εργάζεσαι και να αφοσιωθείς πλήρως στην ανατροφή των παιδιών σου ήταν καθαρά συνειδητή απόφαση ή πάρθηκε ένεκα συνθηκών;
Η αλήθεια είναι ότι όταν κάνεις μία δουλειά την οποία αγαπάς, δεν την αφήνεις τόσο εύκολα. Κι εγώ όταν έμεινα έγκυος, την αγαπούσα πολύ τη δουλειά μου. Όταν όμως έρχεται το πρώτο παιδί και ξαφνικά νιώθεις πράγματα τα οποία δε μπορούσες ποτέ να φανταστείς (ας μη γελιόμαστε, όταν γινόμαστε μαμάδες για πρώτη φορά, το μόνο που θέλουμε είναι να είμαστε μαζί με το παιδί μας 25 ώρες το 24ωρο), τότε η απόφαση να αφήσεις τη δουλειά σου για να αφοσιωθείς στο παιδί σου παίρνεται πολύ πιο εύκολα.
Πώς ήταν αρχικά, από εκεί που συναναστρεφόσουν με ενήλικες σ' ένα γραφείο, να είχες να κάνεις σχεδόν αποκλειστικά με δυο παιδιά, που όταν είναι και σε μικρότερη ηλικία είναι ιδιαίτερα απαιτητικά;
Ήταν κυριολεκτικά αλλαγή ζωής. Από εκεί που ήσουν στη δουλειά σου 10 ώρες την ημέρα και οι ρυθμοί ήταν στα κόκκινα, έρχεται ένα παιδί και αλλάζει τα πάντα. Σε συνεπαίρνει τόσο πολύ το μεγάλωμα ενός μωρού, που δεν σκέφτεσαι κάτι άλλο. Είσαι 100% δοσμένη εκεί. Όσο περνάει όμως ο καιρός, αρχίζεις να θέλεις σιγά-σιγά να κάνεις ξανά και κάτι άλλο εκτός από το να πηγαίνεις σε παιδικές χαρές, να κάνεις βόλτες με το παιδί και να διαβάζεις παραμύθια όλη μέρα. Διότι, όσο και αν λατρεύεις τα παιδιά σου, όσο και αν ζεις μοναδικές στιγμές βλέποντάς τα να μεγαλώνουν και να σου μαθαίνουν καθημερινά καινούργια πράγματα -τα οποία σε εκπλήσσουν- υπάρχουν στιγμές που θέλεις να κάνεις μία συζήτηση με έναν ενήλικα (μη σου πω και δυό). Να μιλήσεις για θέματα για τα οποία δεν μπορείς να μιλήσεις με ένα τρίχρονο. Να πεις κάτι παραπάνω από τα παραμύθια που τους διαβάζεις ή τις ιστορίες που τους διηγείσαι. Και συνήθως οι ενήλικες με τους οποίους συναναστρέφεσαι όταν τα παιδιά σου είναι σε αυτές τις ηλικίες είναι αντίστοιχα μαμάδες, με τις οποίες συζητάς μόνο για το πώς αλλάζεις τις πάνες, τι τρώνε τα παιδιά, τι δραστηριότητες μπορούν να κάνουν σε αυτή τη μικρή ηλικία κ.λπ. Θεματολογία δηλαδή η οποία περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά. Ε, κάποια στιγμή, θέλεις να μιλήσεις και για κάτι άλλο.
Στο αυτοβιογραφικό σημείωμα στην ιστοσελίδα σου, αναφέρεις πως αποφάσισες να διοχετεύσεις τη δημιουργικότητά σου σε κάτι που αγαπούσες από μικρή, τη μαγειρική. Άλλο να μαγειρεύεις όμως και άλλο να επιμελείσαι ένα βιβλίο μαγειρικής. Πώς πήρες την απόφαση;
Επειδή, όπως σου είπα, σταμάτησα τη δουλειά μόλις γέννησα τη Μαρία και είχα πολλή ενέργεια την οποία ήθελα να διοχετεύσω όχι μόνο στα παιδιά μου, μία ημέρα αποφάσισα ότι θα γράψω ένα βιβλίο μαγειρικής. Στην αρχή δεν είχα προσδιορίσει στο μυαλό μου τι βιβλίο θα ήταν αυτό. Μέσα σε δύο εβδομάδες, είχα καταλήξει στο ότι θα αφορούσε τη μαγειρική για παιδιά. Πιο συγκεκριμένα, θα ήταν ένα βιβλίο για μαμάδες, οι οποίες θα μαγείρευαν στα παιδιά τους συνταγές με λαχανικά, με επιτυχία. Έχοντας μιλήσει με πολλές μαμάδες μέχρι τότε, είχα αντιληφθεί το μεγάλο πρόβλημα που είχαν οι περισσότερες να ταΐσουν τα παιδιά τους λαχανικά. Έτσι κατέληξα στην ιδέα του “Μαμά, δεν τρώω πράσινα!”
Πόσο απείχε από τη θεωρεία στην πράξη; Υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης, που σε έκαναν να πιστεύεις πως δε θα υλοποιούσες το εγχείρημά σου;
Αρχικά, δε φανταζόμουν ποτέ ότι το βιβλίο μου θα εκδιδόταν, άσχετα εάν πίστευα ότι η ιδέα ήταν πολύ έξυπνη, χρήσιμη και έλειπε από την ελληνική αγορά. Πρώτα απ’όλα γιατί δεν ήμουν συγγραφέας. Όταν ξεκινάς ένα τέτοιο εγχείρημα και μάλιστα για πρώτη φορά, αυτό που περιμένεις στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι να δεχτεί να σε δει κάποιος εκδοτικός οίκος. Ξεκίνησα όμως βάζοντας ένα πρόγραμμα και παρόλο που ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν περιορισμένος, έγραφα λίγο-λίγο το βιβλίο κάθε μέρα. Φυσικά υπήρξαν στιγμές που απογοητευόμουν, κολλούσα και σκεφτόμουν ακόμη και να τα παρατήσω. Όταν όμως βρέθηκα με τον εκδοτικό οίκο, ο οποίος αγκάλιασε αυτό το βιβλίο, τότε η συνέχεια και η ολοκλήρωσή του ήταν κάτι πολύ εύκολο.
Πώς ένιωσες όταν κράτησες στα χέρια σου το “Μαμά, δεν τρώω πράσινα”;
Δε μπορώ να το εξηγήσω. Το συναίσθημα ήταν εκπληκτικό. Το να κρατάς στα χέρια σου την προσπάθειά μηνών, τα ξενύχτια σου, τις άπειρες ώρες στην κουζίνα, είναι κάτι το οποίο δεν περιγράφεται με λόγια. Και έτσι ακριβώς ένιωσα όταν κράτησα στα χέρια μου και τα επόμενα δύο βιβλία μου.
Ποιο σχόλιο από όσα εισέπραξες από το πρώτο σου βιβλίο, δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Όσο και αν σου φανεί περίεργο, το σχόλιο που δε θα ξεχάσω ποτέ, προήλθε από μία μαμά, η οποία μου είπε: “Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ γι’ αυτό το βιβλίο, γιατί με έκανες και εμένα να φάω κουνουπίδι μετά από 35 χρόνια!”
Τα άλλα δυο βιβλία “Όχι πια γλουτένη μαμά” και “Τι θα φάω στο σχολείο μαμά;” ήρθαν ως φυσική εξέλιξη;
Ναι. Όταν αποκτάς το “μικρόβιο” της συγγραφής, δεν το χάνεις ποτέ νομίζω. Ειδικά όταν βλέπεις ότι αυτό που κάνεις έχει ανταπόκριση στον κόσμο και τον βοηθάει, τότε θέλεις να δίνεις ολοένα και περισσότερα.
Ήταν κάτι που το είχες περισσότερο ανάγκη εσύ ή ήταν κάτι που ζητούσε ο κόσμος και θέλησες να το συνεχίσεις;
Ήταν ένας συνδυασμός και των δύο. Η ιδέα του “Όχι πια γλουτένη, μαμά” γεννήθηκε όταν είχα πάει σε μία εκδήλωση για την κοιλιοκάκη. Εκεί που καθόμουν σε μία αίθουσα και άκουγα τους ειδικούς να μιλάνε γι’αυτό το αυτοάνοσο, ξαφνικά σηκώνει το χέρι του ένα κοριτσάκι -το οποίο γνώρισα αργότερα- και ρωτάει: “Εγώ τι μπορώ να κάνω για να μη ζηλεύω τα άλλα παιδιά που μπορούν και τρώνε τα πάντα κι εγώ δε μπορώ;”. Νομίζω πως πρέπει να ανατρίχιασε όλη η αίθουσα από αυτήν την τόσο απλή, αλλά συνάμα τόσο πονεμένη ερώτηση ενός παιδιού. Και με το που έφυγα από την εκδήλωση ήταν ξεκάθαρο το ποιο θα ήταν το επόμενο μου βιβλίο.
Να υποθέσω αυτό που ακολούθησε στην πορεία με τη δημιουργία της δικής σου ιστοσελίδας, τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, τις κατά καιρούς εκδηλώσεις και τους χορηγούς, παρόλο που αντιλαμβάνομαι πως εμπεριέχει σκληρή δουλειά εκ μέρους σου, δεν το περίμενες με τίποτα;
Ακριβώς όπως το λες. Δε φανταζόμουν ποτέ πριν από 6 χρόνια που αποφάσισα ότι θα γράψω ένα βιβλίο μαγειρικής για παιδιά (και δεν το πίστευε κανένας) ότι αυτό το βιβλίο θα ήταν η αρχή για μία αλλαγή καριέρας, η οποία ολοένα εξελίσσεται και με γεμίζει απόλυτα.
Όταν σε συναντάνε οι άλλες μαμάδες, κλασικά σε “βομβαρδίζουν” με ερωτήσεις και ζητάνε συμβουλές;
Ναι, αυτό ακριβώς γίνεται. Αλλά να σου πω κάτι; Δε φαντάζεσαι πόσο πολύ το απολαμβάνω. Πόσο χαίρομαι όταν δίνω συμβουλές σε απελπισμένες μαμάδες γιατί τα παιδιά τους δεν τρώνε λαχανικά ή φρούτα ή όσπρια. Το καλύτερο, όμως, είναι το feedback που εισπράττω μετά. Ξέρεις πόση χαρά παίρνει μία μαμά όταν καταφέρνει το παιδί της να φάει μπρόκολο, ενώ δεν έτρωγε ούτε αγγούρι; Αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου και αυτό που με κάνει να θέλω να γίνομαι ολοένα και καλύτερη, πιο δημιουργική, με συνταγές τις οποίες θα αγαπήσουν τα παιδιά και θα κάνει τις μαμάδες ευτυχισμένες.
Σε κουράζει αυτό καμιά φορά ή δε σταματάς να το απολαμβάνεις;
Όχι, ακόμα δε με έχει κουράσει καθόλου. Το απολαμβάνω ολοένα και περισσότερο. Η μαγειρική ήταν μέρος της ζωής μου από τότε που με θυμάμαι. Ήμουν σε μία κουζίνα μέσα, δίπλα στη μαμά μου ή τη γιαγιά μου και ήθελα να μάθω να μαγειρεύω τα πάντα. Οπότε το γεγονός ότι αυτή η μεγάλη αγάπη έχει γίνει το επάγγελμά μου, είναι κάτι το οποίο μόνο απολαμβάνω κι είμαι ευγνώμων γι’αυτό.
Νιώθεις πως κατάφερες να δημιουργήσεις μια κοινότητα, όπου οι μαμάδες μοιράζονται τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις απόψεις τους;
Είναι ένα συναίσθημα φανταστικό. Για εμένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση από όλες. Το ότι υπάρχουν μαμάδες οι οποίες ζητάνε τη συμβουλή μίας άλλης μαμάς για να μπορέσουν να λύσουν το οποιοδήποτε θέμα έχουν με τη διατροφή του παιδιού τους. Λαμβάνω email στις 2 τα ξημερώματα από μαμά για το πώς μπορεί να δώσει στο παιδί της να φάει ρεβύθια. Ξέρεις πόσο μεγάλη ικανοποίηση παίρνω όταν η ίδια μαμά μού ξαναστέλνει email τρισευτυχισμένη ότι το κατάφερε;
Ανησυχούσες αρχικά μήπως παρεξηγηθείς και υπάρξουν αντιδράσεις από ειδικούς σε θέματα διατροφής, καθώς οι συμβουλές που δίνεις είναι από την οπτική μιας μαμάς;
Όχι, δεν ανησύχησα ποτέ. Επειδή όμως δεν είμαι διατροφολόγος και επειδή τα βιβλία μου απευθύνονται σε παιδιά, γι’αυτόν ακριβώς το λόγο σε κάθε βιβλίο συνεργάζομαι με κάποιον ειδικό, ο οποίος παραθέτει την επιστημονική του άποψη επί του θέματος. Οπότε δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποια τέτοια αντίδραση.
Πώς έχεις στο μυαλό σου να εξελίξεις στο άμεσο μέλλον το project που ονομάζεται mama knows;
Κοίτα, ένα project για να είναι επιτυχημένο πρέπει να εξελίσσεται. Έτσι και το mama knows κάθε χρόνο εξελίσσεται. Στην αρχή ξεκίνησε μ’ ένα βιβλίο, μετά ήρθαν οι εκπομπές, το website, οι χορηγοί, οι συνεργασίες, τα σεμινάρια μαγειρικής, το καινούργιο κανάλι μου στο YouTube. Έτσι λοιπόν και φέτος θα συνεχιστούν κάποιες συνεργασίες, θα υπάρξουν καινούργιες, μια από αυτές είναι με το Mylife, ενώ υπάρχουν καινούργιες ιδέες, ούτως ώστε αυτό το project να γίνεται ολοένα και καλύτερο και πιο χρήσιμο για όλες τις μαμάδες. Και φυσικά πάντα υπάρχει η ιδέα για ένα καινούργιο βιβλίο.
Μπορείς να γνωρίσεις καλύτερα τη Θέμις είτε μέσω της σελίδας της, είτε μέσω Facebook και Instagram
