Η γιορτή του πατέρα καθιερώθηκε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα για να τιμήσει και τους άνδρες στον γονεϊκό τους ρόλο. 

Η πρώτη «ημέρα του πατέρα» πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιουλίου 1908, στο Fairmont, της Δυτικής Βιρτζίνια. Η Grace Golden Clayton πενθούσε τον χαμό του πατέρα της, ο οποίος σκοτώθηκε τον Δεκέμβριο του 1907 στο ατύχημα των ανθρακωρυχείων Μόνονγκα, κατά το οποίο έχασαν τη ζωή τους 361 άνδρες, εκ των οποίων οι 250 ήταν γονείς. Η Clayton πρότεινε στον πάστορα της ενορίας της να οργανώσουν μια εκδήλωση για να τιμήσουν όλους εκείνους τους πατέρες, που άφησαν πίσω τους δεκάδες ορφανά. 

Ωστόσο, πέρα από το Fairmont, της Δυτικής Βιρτζίνια, η «ημέρα του πατέρα» δεν είχε απήχηση στην υπόλοιπη χώρα, καθώς άλλα γεγονότα την επισκίασαν, όπως ο εορτασμός για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας στις 4 Ιουλίου, μια πτήση με αερόστατο που έγινε πρωτοσέλιδο τις επόμενες ημέρες και ο θάνατος ενός 16χρονου κοριτσιού στις 4 Ιουλίου. Έτσι, για πολλά χρόνια δεν γιορτάστηκε ξανά η «ημέρα του πατέρα». 

Στις 19 Ιουνίου 1910, μια γιορτή του πατέρα πραγματοποιήθηκε στο Spokane, της Ουάσιγκτον, από τη Sonora Smart Dodd. Ο πατέρας της Dodd, χήρος και βετεράνος στον Εμφύλιο Πόλεμο, μεγάλωσε μόνος του τα έξι παιδιά του. Αν και αρχικά η Dodd πρότεινε για ημερομηνία τις 5 Ιουνίου, ημέρα γενεθλίων του πατέρα της, οι πάστορες δεν είχαν αρκετό χρόνο για να προετοιμάσουν τα κηρύγματά τους. Έτσι ο εορτασμός πραγματοποιήθηκε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. 

Το νομοσχέδιο για την εθνική αναγνώριση της γιορτής εισήχθη στο Κογκρέσο το 1913. Το 1916, ο πρόεδρος Woodrow Wilson επισκέφθηκε το Spokane για να μιλήσει στην «ημέρα του πατέρα», θέλοντας την επισημοποιήσή της. Το Κογκρέσο, όμως, αντιστάθηκε, φοβούμενο ότι θα γίνει εμπορευματοποιήσή της,ενώ απέτυχαν και δύο επόμενες προσπάθειες. Το 1957, μια γερουσιαστής έγραψε σχετική πρόταση κατηγορώντας το Κογκρέσο ότι αγνοεί τους πατέρες για 40 χρόνια, ενώ τιμά τις μητέρες, ξεχωρίζοντας έτσι μόνο έναν από τους δύο γονείς.

Τελικά, το 1966, ο πρόεδρος Lyndon B. Johnson εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάγγελμα προς τιμήν του πατέρα, στο οποίο προσδιορίζεται η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως η «ημέρα του πατέρα».΄Έξι χρόνια αργότερα, η μέρα έγινε πλέον μόνιμη εθνική εορτή, όταν ο πρόεδρος Richard Nixon υπέγραψε το σχετικό νόμο το 1972.

Τι κάνει, όμως, στην τελική έναν άνδρα «καλό πατέρα»; 

1.  Πρέπει πρώτα να έχει συμφιλιωθεί με τις δικές του παθητικές και μητρικές τάσεις, ώστε να μην έχει ανάγκη να υποκαταστήσει τη μητέρα και να αναλάβει τα παιδιά ως προς την εκπλήρωση των μητρικών λειτουργιών.

2.  Δεν πρέπει υποκαθιστά τα παιδιά για να αποσπά την προσοχή και τη φροντίδα της μητέρας τους, δηλαδή να  κυριαρχεί στις επιθυμίες εξάρτησης και να μη ζηλεύει τα παιδιά.

3.  Να δημιουργεί ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και ασφάλειας, μέσω συναισθηματικής κατανόησης.

4.  Να φροντίζει για την καλή φυσική και ψυχική υγεία, τη δική του και των άλλων.

5.  Να είναι ικανοποιημένος που είναι άνδρας, πατέρας και σύζυγος, να αγαπάει την ιδέα ότι είναι πατέρας αυτών των παιδιών και σύζυγος αυτής της γυναίκας.

6.  Να μάθει να παίζει.

7.  Να μάθει να ακούει.

Πηγή