Την επόμενη φορά, που θα ανοίξεις το στόμα σου και θα ρωτήσεις με αφέλεια την παντρεμένη φίλη σου: "Πότε θα αποκτήσεις μωρό;" ή "Πότε θα χαρίσεις ένα αδελφάκι στο παιδί σου;", να το σκεφτείς μια και δυο...και δέκα φορές. Μια φαινομενικά αθώα, κατά εσένα ερώτηση, μπορεί να ξύσει μια πληγή που έχει κλείσει επιφανειακά, αλλά παραμένει εκεί, βαθιά όσο ποτέ άλλοτε, γιατί εσύ φρόντισες να την "αγγίξεις" και πάλι. Γιατί εκείνη η γυναίκα μπορεί να μην θέλει να σου μιλήσει για τις απανωτές, αλλά αποτυχημένες προσπάθειες της. Ή για τις ορμόνες που χορηγεί στο σώμα της καθημερινά, σε σημείο που θέλει να εκραγεί. Ή για εκείνο το "''εμβρυο" που έχασε, που στα δικά σου μάτια είναι έβρυο, στα δικά της είναι το παιδί της. Το παιδί της που φαντάστηκε, αλλά δεν μπόρεσε να φέρει στον κόσμο και να κρατήσει στην αγκαλιά της. 

Είναι εύκολο για κάποιον που δεν το έχει βιώσει, να πει: "Θα κάνεις άλλο", "Υπάρχουν και χειρότερα", "Πάλι καλά που έγινε τώρα και όχι αργότερα'". Μάταια, κούφια λόγια, που αντί για παρηγοριά, πονάνε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτή η γυναίκα αισθάνεται ότι κανείς δεν την καταλαβαίνει. Καμιά γυναίκα που έχει βιώσει αυτόν τον πόνο, δεν θεωρεί πως πρέπει μια γυναίκα να έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο για να την καταλάβει. Γιατί πίστεψε με, καμία δεν θέλει να βιώσει μια άλλη γυναίκα αυτό που βιώσε και εξακολουθεί να βιώνει η ίδια. Το μόνο που χρειάζεται είναι εσυναίσθηση. Και σιωπηλή συμπαράσταση. Να ξέρει ότι είσαι δίπλα της εάν της χρειαστεί. Και να την αφήσεις να σου μιλήσει, χωρίς εσύ να χρειάζεσαι να της λες λόγια παρηγοριάς. Μόνο να ακούς. 

Κάθε εμπειρία είναι διαφορετική και αυτό το ξέρω από προσωπική πείρα. Είναι άλλο να αποβάλλεις στην αρχή της εγκυμοσύνης και άλλο σε πιο προχωρημένη φάση και να μπαίνεις στο χειρουργείο. Καμία, όμως, δεν πονάει λιγότερο ή περισσότερο από την άλλη. Όταν έχεις ήδη ένα παιδί -και αυτό πάλι το λέω από προσωπική πείρα- ο πόνος απαλύνεται, αλλά δεν φεύγει. Είναι εκεί. Μπορεί να μην τον θυμάσαι διαρκώς, αλλά είναι εκεί. Βαθιά στο υποσυνείδητό σου. Χαραγμένος για πάντα. 

Το RISE-For Women ξεκίνησε μια εκστρατεία ευαισθητοποίησης. Γυναίκες που βιώσαν αυτήν την απώλεια, φωτογραφίζονται, κρατώντας στα χέρια τους έναν πίνακα, με γραμμένη τη φράση που άκουσαν και τις πλήγωσε. Γυναίκες που θέλουν να μιλήσουν για τα αγέννητα παιδιά τους, γιατί ακόμη και αν δεν τα έχουν φέρει στον κόσμο, δεν παύουν να είναι παιδιά τους. 

H Χριστίνα ακούει συχνά να της λένε: "Χρειάζεται έναν αδελφό". Ελάχιστοι ξέρουν πως βιώσε τον πόνο μιας αποβολής και τον θάνατο ενός νεογνού. 

Όταν ρωτάνε τη Shannon πόσα παιδιά έχει, δεν ξέρει τι να απαντήσει. Να τους πεις δυο; Ή να τους πει τρία;

Η Χριστίνα ακούει να της λένε συχνά: "Δεν ήταν γραφτό", αναφορικά με την απώλεια του γιου της, Hunter Anthony, στις 25 εβδομάδες και 2 ημέρες. 

Φαινομενικά, η Michelle έχει την τέλεια ζωή. Φανταστική δουλειά και συνήθως είναι χαμογελαστή. Η αλήθεια είναι πως έχασε την κόρη της Micah, το 2012 και έκτοτε ζει με την απώλειά της καθημερινά. 

Η Dara Sawyer ακούει συχνά ένα σχόλιο που την πληγώνει βαθύτατα: "Είσαι τόσο τυχερή". Έχεις και γιο, και κόρη. Για την ακρίβεια, έχει δυο γιους και μια κόρη. Ο ένας της γιος, είναι πια ένας άγγελος στον ουρανό.

Όταν η Melissa εξομολογείται πως έχασε την κόρη της Averi, στις 28 εβδομάδες, ακούει συχνά να της λένε: "Μπορείς να υιοθετήσεις". 

Στην ηλικία των 15 ετών, όταν η Aubrey έμεινε έγκυος, της είπαν πως το παιδί της, δεν ήταν παιδί. Έτσι, προχώρησε σε έκτρωση. Χρόνια αργότερα, είχε μια αποβολή. Για να ακούσει και πάλι "Δεν ήταν μωρό".