Το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ελλάδος, ήταν το Σεπτέμβριο του 1991, στο Μιλάνο, λίγο πριν παρουσιαστώ στο στρατό. Το καλοκαίρι εκείνο δούλευα σ΄ένα μεγάλο κλαμπ στη Σκιάθο και είχα γίνει φίλος με μια ομάδα παιδιών από το Μιλάνο. Μέχρι σήμερα και παρότι έχω αεροφοβία, έχω επισκεφθεί περισσότερες από 15 χώρες και πολλές περισσότερες πόλεις, γιατί η θέληση να ταξιδέψω και να δω από κοντά μέρη και να γνωρίσω κουλτούρες, υπερνικά τη φοβία για τα αεροπλάνα!
Κάθε ταξίδι προσθέτει νέες εμπειρίες και σίγουρα θα μπορούσα να πω πολλά για το καθένα από αυτά, αν σκεφτεί κανείς ότι στο τελευταίο μου ταξίδι στη Νέα Υόρκη περπάτησα πάνω από 170 χιλιόμετρα κι έβγαλα πάνω από 5000 φωτογραφίες! Αν πρέπει να επιλέξω, όμως, ένα από όλα αυτά, αυτό θα ήταν το ταξίδι μου στην Κολομβία, την περίοδο των γιορτών, τη χρονική περίοδο 2010-2011.
Μοίρασα το ταξίδι σε δύο πόλεις, την πρωτεύουσα Μπογκοτά και το Μεντεγίν. Η αλήθεια είναι πως στο μυαλό των περισσοτέρων η χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής συνδέεται με τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα, εξαιτίας κυρίως των καρτέλ, επηρεασμένοι τόσο από τις ειδήσεις, όσο και από τις τηλεοπτικές ή κινηματογραφικές παραγωγές. Πρέπει να ομολογήσω ότι κυκλοφορώντας στις δύο αυτές πόλεις, ένιωσα περισσότερη ασφάλεια από ό,τι στο Παρίσι ή το Λονδίνο.
Η Μπογκοτά είναι μία τεράστια, για τα κυπριακά δεδομένα, πόλη. Με πληθυσμό σχεδόν 8 εκατομμύρια είναι η πέμπτη σε πληθυσμό πόλη της Αμερικανικής ηπείρου, κτισμένη σ΄ένα οροπέδιο 2.640 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Περισσότερα βεβαίως για την πόλη, μπορεί κανείς να βρει εύκολα στο Internet.
Πέρασα την εβδομάδα των Χριστουγέννων στο Μεντεγίν, που οι περισσότεροι το γνωρίζουν από τη σειρά «Narcos» ως την έδρα του Εσκομπάρ. Σήμερα η πόλη δεν θυμίζει σε τίποτε εκείνες τις εποχές. Μοιρασμένη σε δύο τομείς, μπορεί κάποιος να δει εύκολα τη γνωστή αντίθεση των περισσοτέρων χωρών της Λατινικής Αμερικής. Από τη μια πλευρά, μια σύγχρονη πόλη με μετρό, σύστημα συγκοινωνιών και μοντέρνα πολυόροφα κτίρια και από την άλλη πλευρά, η παραγκούπολη των χιλιάδων κατοίκων κτισμένη στην πλαγιά του βουνού, η μια πάνω στην άλλη. Σε αυτό τον τομέα, αν δεν γνωρίζεις κάποιον από την πόλη ή αν δεν είναι μαζί σου κάποιος τοπικός ξεναγός, είναι εύκολο να χαθείς.
Οι αντιθέσεις είναι μέρος της ζωής και της κουλτούρας για τους κατοίκους της χώρας. Με μια μεσαία τάξη σχεδόν ανύπαρκτη, συγκρινόμενη με το μέγεθος της χαμηλότερης τάξης και της μικρής ανώτερης, με όλα όσα συνεπάγεται αυτός ο διαχωρισμός κι εύκολα μπορεί κανείς να τα αντιληφθεί. Υπάρχουν φυσικά και άστεγοι, που θα δει κάποιος στους δρόμους, καθώς και την αθλιότητα που επικρατεί. Δεν θα ξεχάσω, για παράδειγμα, ένα πρωί περπατώντας στην πόλη της Μπογκοτά, έβγαινε από ένα εμπορικό κέντρο μία κυρία με μεγάλες τσάντες ενός γνωστού οίκου εκ Γαλλίας και περπατώντας 150 μέτρα, στρίβοντας στη γωνία του οικοδομικού τετραγώνου, ήταν τυλιγμένο σε μια κουβέρτα ένα παιδί 14-15 χρόνων, σνιφάροντας βενζίνη μέσα από ένα μπουκάλι αναψυκτικού.
Επειδή είχα την τύχη να με φιλοξενούν στη Μπογκοτά, είχα την ευκαιρία να δω από πρώτο χέρι, καθημερινές συνήθειες και νοοτροπία. Στα περισσότερα, πολύ μικρά για τα κυπριακά δεδομένα σπίτια, υπάρχουν τα απολύτως απαραίτητα. Μοναδική έγνοια του κόσμου είναι να είναι καλά στην υγεία του και να μπορεί να δουλεύει για να προσφέρει στην οικογένεια ό,τι καλύτερο μπορεί. Δεν υπάρχουν περιθώρια για σπατάλες και περιττά έξοδα, ειδικά αν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι ή ετοιμάζονται για σπουδές. Η αντίθεση εδώ είναι ότι θα δεις σε κάθε διασταύρωση παιδιά που δεν πάνε σχολείο, αλλά με ακροβατικές επιδείξεις ή ό,τι άλλο επινοήσουν, επαιτούν από τους οδηγούς.
Το «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» παρότι άγνωστο στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, είναι τρόπος ζωής. Μια ζωή όχι αποξενωμένη από τους γύρω, τους γείτονες, τους φίλους ή την οικογένεια. Πολύ συχνά μέσα στην εβδομάδα, θα μαζευτούν σε ένα σπίτι όπου θα φάνε, θα πιουν την μπύρα τους και θα βάλουν τέρμα τη μουσική για να χορέψουν, να μιλήσουν δυνατά και χωρίς σταματημό.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά. Για τους χορούς έξω στο δρόμο, στις γειτονιές το βράδυ, για τα «καφενεία» των ανδρών που πίνουν μπύρες σαν να μην υπάρχει αύριο, για το υπέροχο τοπικό φαγητό και τα βρώμικα του δρόμου, για τα υπέροχα βγαλμένα από ντοκιμαντέρ του National Geographic τοπία, τη βιοποικιλότητα και την παρθένα ζούγκλα…Η αλήθεια είναι ότι με την επιστροφή μου από την Κολομβία στην Κύπρο, τον πρώτο καιρό, ήμουν πιο αυτάρκης με αυτά που είχα. Επεδίωκα να βρίσκομαι πιο συχνά με φίλους. Να μιλάμε περισσότερο. Οι ρυθμοί όμως της ζωής μας, σε επαναφέρουν στη ρουτίνα. Η Κολομβία μού έμαθε ότι δεν υπάρχει λόγος να αγωνιάς και να αγχώνεσαι καθημερινά πως θα γίνεις πλούσιος, γιατί πολύ απλά δεν είναι πιθανό να συμβεί. Μπορείς, ωστόσο, να γίνεις πολύ πλούσιος σε εμπειρίες και αναμνήσεις, ξεκολλώντας από τον καναπέ. Βγαίνοντας έξω με φίλους. Απολαμβάνοντας αυτά που έχει να σου προσφέρει ο τόπος που ζεις. Χαμογελώντας, γιατί έχεις την υγεία σου και πέντε πλάσματα δίπλα σου να μοιραστείς τη ζωή!
