Ως γνωστόν, το πένθος περιλαμβάνει 5 στάδια: Την άρνηση που σημαίνει αυτόματα και το πρώτο κύμα πόνου. Αρνούμαστε να δεχθούμε την πραγματικότητα και προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε ένα συναίσθημα που μας διαλύει. Ακολουθεί ο θυμός επειδή η άρνηση υποχωρεί. Κατευθύνουμε αυτό το συναίσθημα προς κάθε κατεύθυνση και θεωρούμε ότι όλοι ευθύνονται για την απώλεια που βιώνουμε. Το τρίτο στάδιο είναι η διαπραγμάτευση, σύμφωνα με την οποία σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερα προκειμένου να αποφύγουμε την απώλεια. Η κατάθλιψη είναι το στάδιο στο οποίο πολλοί άνθρωποι μένουν για καιρό και τη βιώνουν καθαρά ιδιωτικά και ‘κλειστά’. Αν καταφέρεις να βγεις, φτάνεις στην αποδοχή που δεν σημαίνει και απαραίτητα ευτυχία. Έχει να κάνει με την εσωτερική γαλήνη και την παύση της εσωτερικής πάλης με θυμό, πίκρα και άρνηση.

Η απώλεια ενός ανθρώπου ή μίας σχέσης περιλαμβάνει όλα τα στάδια και οφείλεις να τα περάσεις όλα ώστε να ολοκληρωθεί ο κύκλος και να δώσεις στον εαυτό σου το χώρο και το χρόνο μέχρι να πάει παρακάτω. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ούτε νόρμες που ανταποκρίνονται σε κάθε περίπτωση. Η δική σου περίπτωση είναι ιδιαίτερη και κάνε αυτό που θεωρείς καλύτερο για εσένα. Το πρόβλημα που προκύπτει μέσα σε όλα είναι ότι φοβάσαι και αναρωτιέσαι για το αν θα ξαναβρείς τον έρωτα και- κυρίως- αν θα είσαι ο ίδιος μετά από αυτό που βίωσες.

Γιατί να είσαι ο ίδιος; Αυτό δεν είναι το νόημα της ζωής; Να ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εαυτού μας όσο μεγαλώνουμε και να βλέπουμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάτι που ίσως δεν φανταζόμασταν καν; Το νόημα είναι να μπαίνουμε σε κάτι νέο (ό,τι και αν είναι αυτό) με διαφορετικό τρόπο και κουβαλώντας όλα αυτά που μάθαμε από τις προηγούμενες εμπειρίες. Εξάλλου, αν μιλάμε για έρωτα, γίνεται κάτι αυτόματα μέσα σου και σε καθοδηγεί προς τη σωστή (λέμε τώρα) κατεύθυνση.

Θα ξαναπροκύψει; Μπορείς να ξέρεις με ακρίβεια τι θα σου συμβεί αύριο; Όχι. Έτσι κι εδώ, δεν μπορείς να γνωρίζεις εκ των προτέρων αν θα ξαναερωτευτείς και πότε. Το βέβαιο είναι ότι όσο περισσότερο το κυνηγάς και γίνεσαι εμμονική με αυτό, τόσο περισσότερο μπλοκάρεις την πιθανότητα. Το πιο πιθανό είναι ότι θα ξανανιώσεις κάτι για κάποιον άλλο όταν θα είσαι έτοιμη να το διαχειριστείς. Η διαδικασία του πένθους (κυριολεκτικού και μεταφορικού) θέλει χρόνο και θα λήξει όταν φτάσεις στην αποδοχή και τη συμφιλίωση, κυρίως με τον εαυτό σου. Και θα συμβεί από εκεί που δεν το περιμένεις. Θα είναι στη δουλειά; Θα είναι στις διακοπές; Θα είναι στο σούπερ μάρκετ, πάνω από τα αλλαντικά; Θα δείξει.

Πηγή