Ήρθε έτσι σε άμεση επαφή με τις πιο σημαντικές αρχιτεκτονικές ιδέες εκείνης της εποχής, δηλαδή τις απόψεις του μοντέρνου κινήματος. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1936 και εργάζεται για μερικά χρόνια στην Πολεοδομική Υπηρεσία της πόλης των Αθηνών και μετά τον πόλεμο στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων.

Η απασχόλησή του με τα μεγάλα προβλήματα της εποχής και η πεποίθησή του ότι η αρχιτεκτονική είναι ένα κοινωνικό λειτούργημα, τον οδηγεί στις θέσεις του προϊσταμένου του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας από το 1955 έως το 1957 και του προϊσταμένου της Τεχνικής Υπηρεσίας στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού από το 1957 έως το 1967.

Τα χρόνια αυτά σχεδιάζει και επιβλέπει την κατασκευή μιας σειράς εργατικών κατοικιών και ξενοδοχείων και είναι ο πρώτος αρχιτέκτονας στην Ελλάδα που εισάγει αποτελεσματικά και σε μεγάλη κλίμακα στα δημόσια έργα την έννοια της τυποποίησης στη σύνθεση και στην κατασκευή. Σχεδιάζει και υλοποιεί συγχρόνως αρκετά ιδιωτικά έργα.

Ο αρχιτέκτονας αναπτύσσει μια σχέση με την Ελλάδα που στηρίχθηκε κυρίως στη μαγεία που ασκούσε σ' αυτόν το παρελθόν της. Ήταν μια σχέση αμφίδρομη και ίσως εν τέλει περισσότερο ενεργητική. Με το θεωρητικό και σχεδιασμένο έργο του κατάφερε να μαγέψει πολλούς αρχιτέκτονες του τόπου όσο κι αυτός από τον ίδιο τον τόπο. Κατάφερε να τους επηρεάσει όσο επηρεάστηκε και ίδιος από την αρχιτεκτονική της χώρας. Ενέπνευσε ένα σωρό άλλους, όπως εμπνεύστηκε κι αυτός από το ελληνικό πνεύμα.

Η αρχιτεκτονική του Άρη Κωνσταντινίδη χαρακτηρίζεται από την ορθολογική διάταξη της κάτοψης, την προσήλωση στην άνετη λειτουργικότητα των χώρων, την ένταξη στο φυσικό περιβάλλον, την υποδοχή των συγκεκριμένων κλιματολογικών συνθηκών, την κατασκευαστική αρτιότητα και την ανάδειξη της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του κάθε υλικού που χρησιμοποιείται στην κατασκευή.

Έτσι καταφέρνει όχι μόνο να χτίζει «Δοχεία Ζωής», (ο όρος είναι του ιδίου), αλλά και να διαμορφώσει μία σαφή αρχιτεκτονική γλώσσα με την οποία παίρνει θέση πάνω στα μεγάλα προβλήματα της εποχής του. Το ενδιαφέρον του Άρη Κωνσταντινίδη για τη δημιουργία μιας σύγχρονης αρχιτεκτονικής που να βγαίνει από τις ανάγκες του τόπου του, τον οδηγεί στο να μελετήσει εκτεταμένα την ανώνυμη αρχιτεκτονική στην Ελλάδα και να δημοσιεύσει τρία βιβλία από το 1947 έως το 1953, όπου καταπιάνεται με συγκεκριμένα παραδείγματα ανώνυμης αρχιτεκτονικής.

Με το έργο του ο Άρης Κωνσταντινίδης δημιουργεί έναν μοναδικό, για τη χώρα του, αρχιτεκτονικό δρόμο που οδηγεί σε μία σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική, η οποία επειδή πατάει γερά στα σύγχρονα διδάγματα και τις ανάγκες της σημερινής εποχής ξέρει ταυτόχρονα να αφομοιώνει την ουσία και όχι τη μορφή της αρχιτεκτονικής παράδοσης του τόπου του.

Τα Ξενία του Άρη 

Πρόκειται για τη σημαντικότερη παραγωγή δημόσιων κτιρίων μεταπολεμικά.  

Στις αρχές του 50' ο νεοσύστατος Ε.Ο.Τ. ξεκινά το πρόγραμμα των «Ξενία», στο πλαίσιο της προσπάθειας ανάπτυξης του τουρισμού και τη δημιουργία «πρότυπων ξενοδοχειακών μονάδων» υψηλών προδιαγραφών για τους ιδιώτες επιχειρηματίες, που θα προσελκύσουν επισκέπτες από όλο τον κόσμο σε ενδιαφέροντες τόπους με ελλιπή ή ανύπαρκτη μέχρι τότε υποδομή. Το 1958 ο Άρης Κωνσταντινίδης χτίζει το πρώτο του Ξενία στην Άνδρο, το οποίο δημιουργεί τομή στην τυπολογία των ξενοδοχείων που χτίζονται από τον ΕΟΤ.

Το 1960 χτίζει το Ξενία της Μυκόνου, (Mykonos Theoxenia), ένα συγκρότημα που αποτελείται από μικρές ανεξάρτητες μονάδες γύρω από έναν πυρήνα που περιλαμβάνει τους χώρους υποδοχής και εστίασης, υπερβολικά ίσως  άκαμπτες ως προς το παραδοσιακό περιβάλλον της Χώρας. Τα ξενοδοχεία «Ξενία» αποτελούν έκφραση μιας ελληνικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής διεθνώς αναγνωρισμένης. Λόγω της αρχιτεκτονικής τους αξίας, τα «Ξενία» ανήκουν στη σύγχρονη αρχιτεκτονική και πολιτιστική κληρονομιά και αποτελούν κομμάτι της ιστορίας της χώρας.