Σήμερα, στα 68 της, η Twiggy δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα εκείνο το ασυμβίβαστο κορίτσι που έθεσε τους δικούς του κανόνες στον χώρο της μόδας. Εκτός ίσως από εκείνη την σπίθα στα μάτια, που παραμένει η ίδια με το πέρασμα των χρόνων, με την Twiggy να ενημερώνει μέσα από τη σελίδα της τους εκατομμύρια fans της ανά τον κόσμο για τα επιτεύγματά της. Και ήταν πολλά. 

Γεννημένη στο Lesley Hornby, το φθινόπωρο του 1948, η Twiggy ανακηρύχθηκε σε «πρόσωπο της χρονιάς», το 1966, από την εφημερίδα London Daily Express. Στα 16 της ήταν κιόλας γνωστή ως το πρώτο supermodel στον κόσμο, που ξεχώριζε για τα μεγάλα της μάτια, τις μακριές βλεφαρίδες της και την αγορίστικη κουπ της. 

Το πραγματικό της όνομα ήταν Lesley Hornby, αλλά γρήγορα της κόλλησαν το παρατσούκλι Twiggy λόγω της αδύνατης φιγούρας της. Ήταν τόσο αδύνατη που είχε βγει μέχρι και αυτοκόλλητο αυτοκινήτου που έγραφε: «Ξεχάστε το Oxfam (παγκόσμιος οργανισμός κατά της φτώχειας), ταϊστε την Twiggy». H ίδια υποστηρίζει χαρακτηριστικά πως έτρωγε σαν άλογο, αλλά δεν έβαζε κιλά. Εξαιτίας όμως της αδύνατης φιγούρας της, η ίδια ένιωθε τρομερή ανασφάλεια. «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ένιωθα άβολα με την εξωτερική μου εμφάνιση, είτε για το ανύπαρκτο στήθος μου, είτε τα αδύνατα πόδια μου. Ακόμη και για το πώς θα διαχειριζόμουν τις αλλαγές στο σώμα μου, καθώς μεγάλωνα. Είχα όμως ένα σώμα που έκανε για το μόντελινγκ σε συνδυασμό μ΄ένα φωτογενές πρόσωπο». 

Και όντως, το πρόσωπό της έγινε σχεδόν μέσα σε ένα βράδυ το πιο αναγνωρίσιμο σε όλο τον κόσμο, από τα prints του Andy Warhol μέχρι τις τσάντες ψωνίσματος του M&S, καθώς όλο της το παρουσιαστικό ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα θηλυκά πρότυπα που επικρατούσαν τότε. Μιλάμε για μια περίοδο όπου τα κορίτσια καλών οικογενειακών των προαστίων παρακολουθούσαν μαθήματα modeling στις σχολές Lucie Clayton's Modeling και Grooming School in Mayfair. Στην Αμερική, πάλι, κορυφαία μοντέλα όπως η Suzy Parker εκπαίδευαν τα κορίτσια πώς να ντύνονται και να κινούνται σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, που ήθελε τις γυναίκες να προτάσσουν τη θηλυκότητα τους. 

Οι νέες φωτογραφικές τεχνικές που ανακαλύφθηκαν τότε, επέτρεψαν τις μαζικές κυκλοφορίες εφημερίδων και περιοδικών, οι οποίες περιλάμβαναν εικόνες μόδας, με ονόματα των μοντέλων να γίνονται σύντομα γνωστά στο ευρύ κοινό. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη για νέα σχέδια και πρόσωπα.  Τα ρούχα της Mary Quant για το Bazaar είχαν ως στόχο μια νεαρή πελατεία, ενώ η αρχή της δεκαετίας του 60΄ έφερε το άνοιγμα αναρίθμητων μπουτίκ στο Λονδίνο. Αυτό ήταν κάτι που ήξερε καλά η διορατική fashion editor Deirdre McSharry, η οποία μόλις είδε τυχαία μπροστά της τη Lesley Hornby -προτού γίνει η περιβόητη Twiggy- που εργαζόταν σ΄ένα συνοικιακό κομμωτήριο, ήξερε πως είχε απέναντί της το νέο πρόσωπο της μόδας. Τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορία.

Τον Φεβρουάριο του 1966, φιγούραρε στο τεύχος του Daily Express, φορώντας ένα παντελόνι κι ένα sweater, δείχνοντας στο κοινό πως και οι γυναίκες μπορούν να ντυθούν ανδρόγυνα και να είναι εξίσου κομψές και γοητευτικές. Το νεαρό της ηλικίας της κι εκείνη η αθωότητα που εξέπεμπε, ήταν τα στοιχεία που έκαναν τους φωτογράφους να τη λατρεύουν. Το 1967 φωτογραφήθηκε για τη βρετανική Vogue από τον Ronald Traeger, πάνω σε ένα ποδήλατο, φορώντας ψηλές κάλτσες. Είχε φτάσει μια περίοδος που το πρόσωπο της κοσμούσε τα εξώφυλλα 12 εκδόσεων ταυτόχρονα. 

Αλλά ο κόσμος και οι σχεδιαστές, δεν χόρταιναν την Twiggy. Μαζί και τα mini φορέματα της, τα χρωματιστά παντελόνια, τη ξανθιά της κουπ, τα τεράστια σκουλαρίκια της και τα καπέλα της. Παρά τις ανασφάλειες της, η ίδια ήξερε πώς να ξεγελά με το ντύσιμό της τα αδύναμα σημεία του σώματος της. «Δεν έχω σχεδόν καθόλου μέση. Είναι λες και είμαι μια ευθεία. Αλλά, έμαθα πως χρησιμοποιώντας ζώνες, φαίνεται ότι κόβω στη μέση». Η Twiggy δεν ήξερε από μόδα μόνο και μόνο επειδή ασχολείτο με το μόντελινγκ, αλλά ήταν κάτι που αγαπούσε από μικρή. Η μητέρα της, της την έμαθε να ράβει, σε σημείο που όποτε αισθανόταν την ανάγκη να ηρεμήσει, πήγαινε, αγόραζε ένα κομμάτι ύφασμα που της άρεσε και έμενε σε ένα δωμάτιο μαζί του για μέρες. Μέχρι που έφτιαχνε κουρτίνες για το σπίτι ή ένα ρούχο για την ίδια. 

Παρόλο που βρισκόταν ακόμη στο αποκορύφωμά της -είχε γίνει μέχρι και κούκλα- αποφάσισε να αφήσει τις πασαρέλες για κυνηγήσει μια καριέρα στην υποκριτική και τη μουσική. Βέβαια, μπορεί να μην γνώρισε αντίστοιχη επιτυχία και όλοι να τη θυμούνται για όσα πρόσφερε στον χώρο της μόδας, αλλά η Twiggy μέσα από το ντύσιμό της ήθελε απλώς να ξεχωρίζει.Τίποτα περισσότερο. «Δεν χρειάζεται να ντύνεσαι όπως τους άλλους. Έχει μεγαλύτερη πλάκα όταν δημιουργείς το δικό σου look!». Και η Twiggy το διασκέδαζε και με το παραπάνω.