Γράφει η υπέροχη Avant Garde Team 

Αν δεν ζήσεις την, ομολογουμένως, κινηματογραφική και, μονίμως, εν κινήσει αυτή εικόνα, ό,τι κι αν ακούσεις είναι λίγο. Τα εύσημα στον άνθρωπο που σχεδίασε το ποδηλατικό δίκτυο της πόλης (ένα γρήγορο google search δαχτυλοδείχνει τον Luud Schimmelpenninck, του οποίου το όνομα είναι καλύτερα να το γράφεις παρά να το προφέρεις). 

Στο Άμστερνταμ λάμπει ένα κόκκινο αστέρι

Πραγματικά, το κάδρο που δημιουργούν οι ποδηλάτες και τα δίτροχά τους σε κάθε δρόμο, κάθε γωνιά του Άμστερνταμ, είναι ένας απ’ τους λόγους ύπαρξης της τριπλής κάμερας στο κινητό. Εικόνα ζηλευτή για όσους ζουν κι αναπνέουν σε πόλεις με καυσαέριο. 

Το Άμστερνταμ είναι, εξάλλου, ένα κάδρο από μόνο του. 

Την υπεροχή της φύσης δεν θα την απολαύσεις μόνο στους βολβούς και τα γλαστράκια του Bloemenmarkt (το οποίο αξίζει με τα χίλια να επισκεφτείς) αλλά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πόλης.

Η μόνιμη παρουσία των βαθυπράσινων θάμνων στις λιλιπούτειες αυλές των κτιρίων σού προκαλούν μία πολύ τζαζέ αίσθηση και μόνιμη εικόνα χριστουγέννων.  

Στην λιτή και καλοφωτισμένη καλαισθησία, όσον αφορά και στο ντεκό, θα υποκλιθείς μέσα κι έξω απ’ τους δημόσιους χώρους της πόλης.

Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, όσες φορές κι αν επισκεφτείς το Άμστερνταμ, στον ποδαρόδρομο θα ρίχνεις μια κλεφτή ματιά μέσα απ’ τις ορθάνοιχτες κουρτίνες των σπιτιών των κατοίκων του. “Τι στο καλό; Γιατί αυτό το συνήθειο;”, ρωτάω φίλη που σπούδασε εκεί κι έζησε την πόλη, “Είναι η φιλοσοφία του τίποτα-δεν-έχω-να-κρύψω. Ορθάνοιχτες κουρτίνες κι ας τρων κι ας πίνουν κι ας κοιμούνται”, μου απαντάει και τα εσωτερικά των σπιτιών γίνονται μεμιάς αξιοθέατο από μόνα τους.  

Προσγειωνόμαστε στο Schiphol κι απ' εκεί καταλήγουμε στο Museum Quarter μετά από 25λεπτη διαδρομή ερωταπαντήσεων με τον ταξιτζή. Ας το παραδεχτούμε ότι η πλειονότητα του κλάδου απ' την ίδια σχολή τελειώνει, σ’ όλο τον κόσμο. Γρήγορο τσιτ τσατ απ’ τα βασικά, κατέχουν τα... πάντα (ο δικός μας υποστήριξε ότι το Άμστερνταμ έχει πληθυσμό-έξι-εκατομμυρίων-τι-λες-ρε-φίλε) και κλεφτές ματιές απ’ το καθρεφτάκι, από-πού-στο-καλό-μάς-κατέβηκαν-αυτοί. 

Όπου κι αν μείνεις στο Άμστερνταμ, ένα κανάλι σε μία άλφα κοντινή απόσταση, θα το έχεις. 

Στο Museum Quarter το απολαύσαμε φάτσα-κάρτα και το σκηνικό απ’ τα μεγάλα παράθυρα θα μπορούσε να κοσμήσει τοίχο μουσείου, σε όλους του τους φωτισμούς, φυσικούς και τεχνητούς. 

Γενικότερα η ανεμπόδιστη εικόνα των χράχτεν, των  καναλιών της πόλης, η ροή του νερού, ίσως να ‘ναι αυτή που δίνει εκείνο το μπιτ που αφουγκράζεσαι στους ίδιους τους ανθρώπους της αλλά και στους τουρίστες που την κατακλύζουν. 

Το επίθετο που σίγουρα δεν ταιριάζει στο Άμστερνταμ, είναι ο χαρακτηρισμός “επιβλητικό”, κάτι που δεν μπορείς να πεις για τις πλείστες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Ο εξπρεσιονισμός που άφησε πίσω της η Σχολή του Άμστερνταμ πριν από ένα αιώνα, όχι μόνο καλά κρατεί, αλλά, καθορίζει και αποτελεί τη αρχιτεκτονική βάση της πόλης ολόκληρης, όπως αυτή εξελίσσεται στην σύγχρονη εποχή. 

Μια εποχή που σμίγει τον Φίνσεντ φαν Χοχ (ναι, ναι, είναι "φι"), τα coffee shops και την τηγανιτή γαριδούλα on the go. Μείνε στο τελευταίο γιατί ίσως να ‘ναι σημαντικό, αν δεν το ξέρεις ήδη, πως στο Άμστερνταμ δεν πας για να φας. Κι όταν λέμε “να φας”, εννοούμε όπως την έχουμε οι μεσογειακοί την εικόνα στο μυαλό.

Απ' το κυρίως πιάτο, που είναι άστο να το πάρει το κανάλι, στο μενού των επιδορπίων κάνουμε αναγκαστική στάση στα σιροπιαστά stroopwafel.

Αλλά. Αυτό το αλλά.

Οι άνθρωποι έχουν μία κουλτούρα όσον αφορά στο τυρί και δεν είναι διόλου τυχαία. Μιλάμε για απίστευτες ποικιλίες, δεκατέσσερις στο σύνολο οι δικές τους, που αποζημιώνουν με το παραπάνω τον κάθε ορκισμένο cheese lover εκεί έξω.

Σε συνδυασμό με ψωμάκι καλοζυμωμένο και γευσάτο, γκουρμερδιά μουστάρδα ή μυρωδάτη μαρμελάδα και την μπύρα να ρέει άφθονη, τί να το κάνεις το κυρίως πιάτο; 

Στις μπύρες θα παραμείνουμε γιατί μπορεί το κλισέ να θέλει στο Άμστερνταμ την ταμπέλα της πρωτεύουσας του ποδήλατου, αλλά οι ταμπέλες στα κτίρια άλλα μαρτυρούν.

Η μπύρα είναι παντού. Σε διακριτικές μεταλλικές ταμπέλες, σε καλοφτιαγμένες ξύλινες, στα ποτήρια του κόσμου που την απολαμβάνει μέσα κι έξω απ’ τα καλαίσθητα μπαράκια της πόλης. 

Και για να πούμε του στραβού το δίκαιο: Οι πλείστες ταμπέλες που θα δεις και η πλειονότητα των ποτηριών που θ' ακούσεις να τσουγκρίζουν με την λέξη “Proost!” ("εις υγείαν" στη γλώσσα μας) να ακολουθεί, είναι της Heineken.

Λογικό.

Για να πάρεις μια γεύση, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μία επίσκεψη στο Heineken Museum, επιβάλλεται. 

Θα το βρεις να δεσπόζει στον αριθμό 78 της οδού Stadhouderskade (οκ, πες “Heineken Museum” στο Google Assistant και θα στο βρει αν δυσκολεύεσαι) κι εκεί, εκτός από άφθονη μπύρα, μπορείς να απολαύσεις και μια βόλτα στο history lane της διάσημης ζυθοποιίας που εδρεύει στην πόλη. 

Ως history junkie, και μιας ηλικίας, οφείλω να ομολογήσω ότι προσπέρασα τις δεκάδες του κόσμου που έβγαζαν σέλφι που θα συνοδεύονταν με hashtags μπροστά απ' τα εκθέματα, εν αντιθέσει, χάζευα τα… εκθέματα (παράδοξο πράμα να κάνεις στην αυγή του 2020). 

Γιατί το Άμστερνταμ είναι η πιο cool πόλη της Ευρώπης;

Ξεναγός του τουρ στο Heineken Experience, όνομα και πράμα, μάς συστήθηκε ο τόπακας και γλυκύτατος Florian, ο οποίος μάς περιέγραψε την διαδικασία παραγωγής της διασημότερης ολλανδικής μπύρας και μας αφηγήθηκε την ιστορία της. 

Με ετούτα και με εκείνα, καταλήξαμε στο VIP Tasting Room όπου, εκτός από δύο πλάτερ απ’ τα best of τυριά-αλλαντικά που έχεις δοκιμάσει -κι ένα εξαίσιο καρβέλι ψωμί του οποίου κουβαλώ ακόμα τη γεύση- επιδοθήκαμε σε ένα trivial pursuit γνώσεων κι ερωτήσεων. 

Tip για όποτε προκύψει ανάγκη, στην ερώτηση “Τί χρώμα βλέπετε;” (από άνθρωπο που κατέχει και κρατάει ένα ποτήρι Heineken γερμένο προς το φως), προς θεού, μην απαντήσετε “Yellow”, όπως έπραξε συνδαιτυμόνας στο χώρο.

Τα ματάκια του οποιουδήποτε Florian ή κονεσέρ θα γουρλώσουν χαριτωμένα για να ακολουθήσει η περήφανη διόρθωση “Gold!”.

Η απόχρωση της Heineken αποτελεί εξάλλου ένα λόγο για τον οποίο η εταιρεία έχει να περηφανεύεται. 

Η προτροπή του ξεναγού μας να δοκιμαστώ στην κάνουλα draught ήταν όντως μία πρόκληση… gone bad.

Το χέρι πρέπει να έχει τη σωστή κλίση, το ποτήρι το ίδιο, η χρωματική διαβάθμιση πρέπει να είναι ισορροπημένη και το ειδικό μαχαιράκι της Heineken με το οποίο πρέπει να “κόψεις” τον αφρό θέλει μία τέχνη. Παράλληλα με το άτσαλο σερβίρισμα, σκέφτηκα να κρατήσω τη δουλειά μου γιατί πάντα θα έχει έναν που όντως ξέρει να σερβίρει σωστά την draught κι εγώ απλά να την απολαμβάνω (Ωστόσο, το μαχαιράκι απ’ το shop του Μουσείου το κουβάλησα στην Κύπρο για να δώσω μία παράσταση σε συνεύρεση με φίλους). 

“Για πες μας το στόρι σου και πώς βρέθηκες εδώ Florian”, “Γέννημα-θρέμα της πόλης, μεγάλωσα βλέποντας τον πατέρα μου να φτιάχνει μπύρες στο σπίτι. Για μένα ήταν πολύ σημαντικό όταν εργοδοτήθηκα στο Heineken Experience κι η γνώση που παίρνω καθημερινά από εδώ. Σπουδάζω Διοίκηση Επιχειρήσεων και το όνειρό μου είναι να δουλέψω απέναντι”. “Τι εννοείς… απέναντι”. “Βλέπεις εκείνο το όμορφο κτίριο στον απέναντι δρόμο; Εκεί βρίσκονται όλα τα μεγάλα μυαλά της Heineken. Είναι τα headquarters που χτίστηκαν δίπλα απ’ το ιστορικό ζυθοποιείο του δεξιοτέχνη Gerard Heineken. Απ’ το 1873, ως νεαρός επιχειρηματίας τότε, είχε τελειοποιήσει την συνταγή της μπύρας που ο κόσμος σήμερα απολαμβάνει ως την καλύτερη premium lager μπύρα της Ολλανδίας. Εκεί θέλω να δουλέψω”. Κι η στιχομυθία μας ήταν αρκετή για να αντιληφθώ τι εστί για έναν ντόπιο, εικοσικάτι ετών, η επωνυμία Heineken στην ζωή του. 

 Πέντε ιδανικοί προορισμοί για να ταξιδέψεις μόνη σου

Το πέρασμα απ’ τους μουσειακούς χώρους του μουσείου είναι νευραλγικό πριν προχωρήσεις στο διαδραστικό του κομμάτι αφού, εκεί, αντιλαμβάνεσαι και εκτιμάς την τέχνη της ζυθοποιίας. Μίας διαδικασίας που περιγράφεται καλύτερα με τη λέξη “αργά”.

"Αργά" για την ζυθοποιία είναι το συνώνυμο της ποιότητας αφού, εξ όσων ενημερωθήκαμε, η Heineken ζυμώνεται για διπλάσιο χρονικό διάστημα από μια τυπική μπύρα.

“28 ημέρες συγκεκριμένα”, μάς είπε ο Florian που συμπλήρωσε ότι “Η καλή μπύρα, σε γεύση και όψη,  θέλει υπομονή”. 

Στον χώρο του Μουσείου όπου μοστράρεται το ζύμωμα και φιλοξενούνται οι ιστορικές δεξαμενές, θα σε κατακλύσουν οι μυρωδιές που προκύπτουν απ’ την ένωση της βύνη κριθαριού, με το νερό και τον λυκίσκο.

Κι επειδή όσο ζούμε είναι να μαθαίνουμε σ’ αυτή τη ζωή, μάθε ότι στη συνταγή της Heineken προστίθεται κι ένα επιπλέον συστατικό. Μία μικρή ποσότητα απ’ την μαγιά που ονομάζεται A-Yeast®, η οποία, εξ όσων αντιληφθήκαμε, δεν αποτελεί -τεχνικά- ένα συστατικό αλλά κάτι (που δεν μάς αποκαλύπτεται) το οποίο προστίθεται και αφαιρείται κατά τη διάρκεια των 28 ημερών που λέγαμε. 

Πρόκειται για μια μαγιά που μας ταξιδεύει πίσω στον 19ο αιώνα και η οποία προσφέρει την χαρακτηριστική φρουτώδη γεύση που χαρακτηρίζει την μπύρα με το κόκκινο αστέρι. Ό,τι και να ‘ναι αυτό το “μυστικό” συστατικό, την δουλειά του πάντως την κάνει σωστά. 

Ακολούθησε ένα τουρ απ' το οποίο δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε και πολλά γιατί θα ήταν "Προσοχή! Spoiler!" για τον μελλοντικό επισκέπτη, παρόλα αυτά ας αναφέρουμε ότι εμπεριείχε από... ντισκοτέκ και... μικρογραφίες γηπέδων έως και... τρισδιάστατες εμπειρίες.

Φεύγοντας απ’ τον κυρίως χώρο και περνώντας απ’ το πωλητήριο, θα προτείναμε μεταξύ άλλων, να μην αμελήσεις να... “χτυπήσεις” το όνομά σου πάνω στο χαρακτηριστικό ποτήρι που σερβίρεται η χρυσή μπύρα και να επιδοθείς σε ένα customized “Proost”!  

Στο εν λόγω experience προστέθηκαν κι άλλα για να κλείσουν σ’ ένα όμορφο κύκλο το τριήμερο στην πόλη. 

Την πόλη που οι Ολλανδοί, δικαιολογημένα, χρησιμοποιούν τη λέξη “Gezellig” για να την περιγράψουν.

Δύσκολη όπως μου μαρτύρησαν φίλοι που μιλάνε τη γλώσσα στην μετάφρασή της, η λέξη πάνω-κάτω χαρακτηρίζει το “οικείο”, το “φιλικό”, την αίσθηση της καλή διάθεσης και της χαλαρότητας. 

Απόλυτα gezellig το Άμστερνταμ, λοιπόν. Με τα γραφικά του ποδήλατα, την αξιοπρόσεκτη αρχιτεκτονική του, τα πανέμορφα κανάλια που αγκαλιάζουν την πόλη και, βεβαίως, την ιστορική μπύρα με το κόκκινο αστέρι στο πράσινο μπουκάλι, σημείο-αναφοράς της πόλης αλλά και του κάθε ποτηριού μέσα στο οποίο σερβίρεται στα μήκη και τα πλάτη της γης. 

Επίσημος αντιπρόσωπος και εισαγωγέας της Heineken στην Κύπρο είναι η Tempo Beverages Cyprus.