Ένα αγόρι παίζει με τις κούκλες, πειράζει;
Ορισμένα παιχνίδια, όντως έχουν αντίκτυπο στην ανάπτυξη του παιδιού και τη συμπεριφορά του. Έρευνες αποδεικνύουν πως τα βίαια παιχνίδια μπορεί να οδηγήσουν σε επιθετικές συμπεριφορές, διαφορετικά παιχνίδια αναπτύσσουν την αντίληψη του χώρου, τη γνωστική ανάπτυξη, τη δημιουργική και γλωσσική ανάπτυξη και τις συναισθηματικές ικανότητες και τις δεξιότητες που χρειάζονται στη ζωή. Αλλά το ότι αγόρια παίζουν με κούκλες (σαν να είναι το «μωρό» τους) και κορίτσια με σετ κατασκευών, δεν καθορίζει και τις ενήλικες σεξουαλικές προτιμήσεις τους. Πολλοί άντρες σήμερα είναι γκέι, και δεν είχαν παίξει ποτέ με κούκλες όταν ήταν μικρά αγόρια...
Οι ψυχολόγοι παιδικών συμπεριφορών ερωτούν: Αν ένα παιδί παίξει με άδειες κούτες είναι καταδικασμένο να ζήσει στους δρόμους; Αν ένα παιδί παίξει 'γιατροί και νοσοκόμες' είναι προκαθορισμένη η επαγγελματική του σταδιοδρομία; Όχι, δεν είναι. Είναι ένα φανταστικό παιχνίδι, είναι αυτό που κάναμε ως παιδιά και αυτό που κάνουν τα παιδιά ανά τον κόσμο. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουν τις δεξιότητες να αναπτύξουν τα συναισθήματά τους και να γίνουν ευτυχισμένα και ισορροπημένα παιδιά.
Περίπου στην ηλικία των 2 ετών γίνεται ο πρώτος διαχωρισμός των δύο φύλων, ενώ στην ηλικία των 3-4 ετών τα παιδιά συνειδητοποιούν – έστω ενστικτωδώς – τις διαφορές τους, οι οποίες γίνονται ολοένα πιο αισθητές, και προτιμούν να παίζουν με παιδιά του ίδιου φύλου. Ωστόσο, παρόλο που για τους γονείς είναι ευδιάκριτες οι διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα και θεωρούν δεδομένο ότι τα αγόρια γνωρίζουν ότι είναι αγόρια και τα κορίτσια ξέρουν ότι είναι κορίτσια, τα παιδιά εκεί περίπου στην ηλικία των 4-5 ετών δοκιμάζουν μια έντονη περίοδο κατά την οποία αναζητούν την ταυτότητά τους, γνωρίζονται και αποκτούν οικειότητα με το φύλο τους.
Η λίστα των δεξιοτήτων που μαθαίνουν αγόρια και κορίτσια μέσω της ανταλλαγής και του παιχνιδιού με αποκαλούμενα φυλετικά καθορισμένα παιχνίδια είναι ατελείωτη. Οι ρόλοι μας στην κοινωνία, υποστηρίζουν, δεν καθορίζονται πλέον από το γυναικείο ή ανδρικό μας φύλο. Μας συμβουλεύουν λοιπόν, να εμπλουτίσουμε τις ζωές των παιδιών μας και να τα ενθαρρύνουμε να αποκτήσουν μια ποικιλία εμπειριών στο παιχνίδι που θα τα διδάξει πως είναι ΟΚ να είσαι όποιος θέλεις, να είσαι και να αναζητήσεις αυτό που προτιμάς. Να αφήσουμε τα κορίτσια να παίξουν με αυτοκινητάκια, να αφήσουμε τα αγόρια να παίξουν με κούκλες – «τα παιδιά ακμάζουν μέσα απ’ το παιχνίδι, αφήστε τα να είναι παιδιά, αφήστε τα να προσποιηθούν, και θα αποκτήσουν το καλύτερο σύνολο δεξιοτήτων που υπάρχουν στη ζωή».
Διάβασε ακόμη: Όταν γυρνάς σπίτι, τα παιδιά θέλουν να νιώσουν ότι ανυπομονούσες να τα δεις!
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να μεταμφιέζονται
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να βοηθάνε στο πλύσιμο των ρούχων
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να παίζουνε σκοινάκι
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να δηλώνουν πως θέλουν να παντρευτούν το φίλο τους
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να παίζουν Trivial Pursuit της Disney
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να αγκαλιάζουν λούτρινα παιχνίδια
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να έχουν 20+ λούτρινα επάνω στο κρεβάτι τους
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να μη θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να χορεύουν και να τραγουδάνε
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να αγαπούν τα παραμύθια
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να κεντάνε
Είναι ΟΚ για τα αγόρια να φτιάχνουν κοσμήματα
Είναι ΟΚ να είσαι ένα ευαίσθητο, συμπονετικό, τρυφερό αγόρι
Αυτό λοιπόν που καταλαμβαίνουμε απ' όσα λένε οι έρευνες που διαβάσαμε και τα όσα υποστηρίζουν οι σύμβουλοι παιδικών συμπεριφορών, όπως η Kristen Oganowski του mom.com, είναι ότι τα μικρά παιδιά έχουν την τάση να προτιμούν ρούχα και παιχνίδια του αντίθετου φύλου. Συνήθως, αυτό αποτελεί ένα φυσιολογικό πειραματισμό που τα βοηθά να κατανοήσουν το φύλο τους και το φύλο των άλλων, αλλά σύντομα τον εγκαταλείπουν.
Αν απαγορεύσουμε στα παιδιά μας να παίζουν με αυτά που έχουν επιλέξει, το πιθανότερο, θα πετύχουμε μόνο την αντίδρασή τους ή την επιφανειακή συγκατάθεσή τους, ενώ παράλληλα θα εφευρίσκουν τρόπους για να παίξουν κρυφά. Το πιο πιθανό, λοιπόν, είναι κάθε προσπάθεια απαγόρευσης ή ενοχοποίησης ενός παιχνιδιού να πέσει στο κενό.
Διάβασε ακόμη: Αν δεν λες κάθε μέρα στο παιδί σου «σ’ αγαπώ» τότε κάτι κάνεις λάθος
Υπάρχουν άτομα που έχουν εργαστεί για χρόνια επάνω σε αυτό το θέμα και έχουν παρακολουθήσει παιδιά ενώ παίζουν, με τι παίζουν και πώς μαθαίνουν από το παιχνίδι. Κι αυτό που μας συμβουλεύουν, είναι να αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν με τα παιχνίδια που θέλουν. Αυτός δεν είναι ο σκοπός του παιχνιδιού; Να βοηθήσει τα παιδιά μας να αντιληφθούν ορισμένες δραστηριότητες που κάνουν οι μεγάλοι; Τα παιχνίδια δεν βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν συμπεριφορές, να βρουν ενδιαφέροντα και να δουν τον κόσμο των μεγάλων με περισσότερο ενδιαφέρον; Κι αν το παιχνίδι με τις κούκλες τον κάνει πιο τρυφερό και στοργικό άνθρωπο και αργότερα πιο τρυφερό πατέρα;
Διάβασε ακόμη: Ο ρόλος του πατέρα στη ψυχική ισορροπία και ανάπτυξη του παιδιού