* Της Νεφέλης Ιωάννου
Ως μάνα κουράγιο, πληροφορήθηκα κι εγώ, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος σε αυτό το δόλιο νησί, από τις ενημερωτικές ιστοσελίδες πως στις 7 και 8 Ιανουαρίου, τα μαθήματα στα δημοτικά θα γίνονται μέσω τηλεκπαίδευσης, όπως και τον περασμένο Μάρτιο. Ως εδώ, όλα καλά, όλα ωραία.
Πέρα από την ώρα, που επαναλαμβάνω πληροφορήθηκα από τα ΜΜΕ, μέχρι τις 6 Ιανουαρίου, ως γονιός με παιδί που φοιτά στη Δ' τάξη του δημοτικού, δεν είχα λάβει καμία επιπρόσθετη ενημέρωση. Έκανα μια απόπειρα να μάθω από την επίσημη ιστοσελίδα του σχολείου, αλλά αυτή είχε να ανανεωθεί ένας Θεός ξέρει από πότε. Έψαξα και βρήκα τη σελίδα του Συνδέσμου Γονέων του σχολείου στο Facebook. Ούτε εκεί καμία τύχη. Στο μεταξύ, τα μηνύματα στο μαμαδό-γρουπ άρχισαν να καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο. Με όλες τις μάνες να αναρωτιόμαστε το ίδιο πράγμα. Πώς θα γινόταν η περιβόητη τηλεκπαίδευση την επομένη.
Η μια σκέψη ήταν να ξυπνήσω το παιδί και στις 8:00 ακριβώς να το στήσω μπροστά από τον υπολογιστή. Πάλι καλά που εργάζομαι από το σπίτι και έχω αυτή την ευχέρεια. Διότι υπάρχει και κόσμος που ακόμη εργάζεται από το γραφείο και έπρεπε να βρει μια λειτουργική λύση για να κάνει μάθημα το παιδί του. Σε αυτή την περίπτωση, το πιθανότερο σενάριο ήταν να γίνει από το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, που ακόμη και αν έχουν σύνδεση ίντερνετ στο σπίτι, οι περισσότεροι έχουν ελάχιστη εώς καμία επαφή με την τεχνολογία, για να το βοηθήσουν, σε περίπτωση που προέκυπτε οποιαδήποτε ανάγκη.
Εν τέλει, αργά το απόγευμα, γύρω στις 19:00, έλαβα μήνυμα από τον Σύνδεσμο Γονέων, που ενημέρωνε τους γονείς πως η τηλεκπαίδευση θα άρχιζε στις 7 Ιανουαρίου, στις 09:30. Ευτυχώς, δηλαδή που δεν έστησα το αγόρι μου ενάμιση ώρα νωρίτερα, να περιμένει άδικα. Και πάμε στην πρώτη μέρα τηλεκπαίδευσης. Άνοιξε το παιδί τον υπολογιστή και συνδέθηκε κανένα δεκάλεπτο νωρίτερα, όπως και άλλοι συμμαθητές του και περίμενε με χαρά. Όταν λίγο αργότερα πήγα να τσεκάρω αν είναι όλα καλά -διότι ας μην ξεχνιόμαστε πως εργάζομαι με τη σειρά μου στο σπίτι κι έχω ένα σωρό πράγματα να παραδώσω- διαπίστωσα ότι τόσο ο γιος μου, όσο και κάποιοι συμμαθητές του, ακόμη δεν είχαν συνδεθεί, αφού στο εντωμεταξύ είχαν στείλει επανειλημμένα μηνύματα στη δασκάλα τους.
Παρόλο που είμαι ένα άτομο που γενικά κατέχει καλά την τεχνολογία, καθώς είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου, η αλήθεια είναι πως μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα καμία επαφή με το περίφημο Teams. Πάλι καλά που κατάφερα σχεδόν αμέσως να συνδέσω το αγόρι μου, καθώς η δασκάλα είχε σχεδόν ένα τέταρτο που είχε ξεκινήσει το μάθημα. Προφανώς, κάποια παιδιά με λιγότερες γνώσεις για το πώς δουλεύει το πρόγραμμα είχαν ενωθεί στη γενική σελίδα του γρουπ της τάξης, ενώ η δασκάλα είχε ξεκινήσει το μάθημα κανονικά και δεν είδε τα μηνύματα κάποιων μαθητών, ανάμεσά τους και ο γιος μου. Εύλογα είναι να αναρωτιέται κανείς τι έγινε με τα υπόλοιπα παιδιά που ήταν στο περίμενε, καθώς αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι όλοι οι γονείς εξίσου εξοικειωμένοι με την τεχνολογία.
Ωστόσο, για να μην παρεξηγηθώ, προσωπικά πιστώνω τους εκπαιδευτικούς και αναγνωρίζω τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν. Τουλάχιστον, αυτό εκλαμβάνω από τη δασκάλα του δικού μου παιδιού, γιατί οφείλω να παραδεχθώ πως κάθισα διακριτικά για λίγο να δω πώς γίνεται το μάθημα. Η γυναίκα προσπαθούσε με περίσσια υπομονή και ευγένεια να κάνει το μάθημά της, ενώ παράλληλα είχε να συντονίσει 22 ανυπόμονα παιδιά. Για την ακρίβεια, 22 φωνές, γιατί ένεκα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, το μάθημα γίνεται χωρίς εικόνα. Το μόνο που βλέπει στην οθόνη της, είναι 22 ονόματα χρηστών με τα εικονίδια τους και ένα μόνιμο χεράκι να ανασβήνει όποτε κάποιος θέλει να μιλήσει. Νομίζω πως δεν το είδα να σβήνει και ποτέ, γιατί όλο και κάποιο παιδί ήθελε να πει κάτι από τον ενθουσιασμό του, γιατί για τα περισσότερα η τηλεκπαίδευση φαντάζει ως παιχνίδι. Που όμως δεν είναι.
Φωτό: https://unsplash.com/@hindawi
Για τον δάσκαλο/τη δασκάλα μπορεί να αποδειχθεί παζλ για γερά νεύρα, διότι όσο και αν προσπαθεί απερίσπαστος να διδάξει, έχει μέσα σ' όλα να αντιμετωπίσει κι ένα παρατεταμένο βουητό από τα ανοικτά μικρόφωνα κάποιων παιδιών, που προφανώς δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν πλήρως όλες τις οδηγίες.
Την επομένη, το μάθημα άρχισε νωρίτερα, από τις 08:30 συγκεκριμένα, για να διακοπεί 10 λεπτά αργότερα, λόγω τεχνικού προβλήματος που αντιμετώπιζε η δασκάλα. Σημειώστε πως τα πρώτα δέκα λεπτά, "σπαταλήθηκαν" στις υποχρεωτικές "διαδικτυακές παρουσίες", καθώς δεν φαίνονται όλα τα συνδεδεμένα παιδιά στην οθόνη της δασκάλας, οπότε το καθένα ξεχωριστά έπρεπε να πατήσει το μικρόφωνο, να καλημερίσει και να επιβεβαιώσει την παρουσία του. Το μάθημα στη συνέχεια, κράτησε το πολύ 40 λεπτά, ενώ από Δευτέρας αλλάζει και πάλι η ώρα έναρξης, που μεταφέρθηκε για τις 08:00.
Δεν ξέρω εάν από βδομάδας θα διαφοροποιηθούν τα δεδομένα, αν θα μεγαλώσει η χρονική διάρκεια των μαθημάτων και αν θα κυλήσει πιο ομαλά η παράδοση. Αυτό που ξέρω ως γονιός είναι πως η τηλεκπαίδευση στη χώρα μας, με τον τρόπο που λειτουργεί, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα στρεσογόνα, ειδικά για ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, όπως το δικό μου. Εδώ εγώ που είμαι ενήλικας και δεν αντιμετωπίζω οποιοδήποτε μαθησιακό πρόβλημα, και δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω το μάθημα. Το να παρακολουθείς μια οθόνη με ένα σωρό εικονίδια, ένα χεράκι που αναβοσβήνει και παράλληλα να ακούς τη φωνή της δασκάλας -η οποία επίσης είχε κλειστή την οθόνη της- θεωρώ πως μπορεί να αποδειχθεί αρκετά συγχυστικό για κάθε παιδί. Ο γιος μου ήδη "έτρεχε" κατοστάρι να φτάσει τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης με την τόσο ύλη που τους "βομβαρδίζουν" καθημερινά, όπως έχει καθοριστεί από το υπουργείο Παιδείας. Τώρα, έχει να αντιμετωπίσει ακόμη μια σημαντική δυσκολία.
Προσωπικά, θεωρώ πως όντως η τηλεκπαίδευση μπορεί να αποδειχθεί ένα χρήσιμο εργαλείο. Χρειάζεται όμως να χρησιμοποιηθεί και να αξιοποιηθεί σωστά, για να μπορεί να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης. Όχι απλά να λέμε από τη μια στιγμή στην άλλη "πάμε να κάνουμε τηλεκπαίδευση" και να καμαρώνουμε κιόλας. Χρειάζεται σωστή οργάνωση και προγραμματισμός. Να γίνει επιμόρφωση πρώτα των εκπαιδευτικών, για να χρησιμοποιούν σωστά το πρόγραμμα και έπειτα εκπαίδευση των παιδιών. Να μην υπάρχουν διακρίσεις, ούτε ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, ούτε ανάμεσα στα παιδιά. Γιατί η τεχνολογία χρειάζεται εξοικείωση για να μπορούν όλοι να τη χρησιμοποιούν με άνεση. Πέρα από την εκπαίδευση, χρειάζεται ο εξοπλισμός και η υποδομή, για να μην υπάρχουν διακρίσεις ούτε σ' αυτό το κομμάτι.
Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, ούτε θέλω να γίνω. Κρίνω την τηλεκπαίδευση όπως λειτουργεί αυτό το διάστημα στον τόπο μας με την ιδιότητα μου ως γονιός και μετά λύπης διαπιστώνω για άλλη μια φορά, την προχειρότητα στο μεγαλείο της. Αγαπητό μου υπουργείο, η τηλεκπαίδευση δεν είναι απλώς στηνόμαστε όλοι μπροστά από έναν υπολογιστή μια -δυο ώρες, κάνουμε μάθημα και υπερηφανευόμαστε ότι εκσυγχρονιζόμαστε. Διότι στη δική μας περίπτωση, εσείς απλώς ρίξατε στα βαθιά, μαθητές και δασκάλους και τους είπατε "κολυμπήστε". Πολύ φοβάμαι, μην πνιγούμε στο τέλος.
Κεντρική φωτό: https://unsplash.com/@bermixstudio
*Η Νεφέλη Ιωάννου είναι αναγνώστρια του Mylife. Αν σου αρέσει να γράφεις, μπορείς να στείλεις κι εσύ το κείμενο σου στην ηλεκτρονική διεύθυνση: [email protected]
