Ανεξαρτήτως ηλικίας και ανεξαρτήτως πότε "εκοψες τον ομφάλιο λώρο" από τους γονείς σου, στέκεσαι στα πόδια σου και μένεις μόνος, είναι κοινό μυστικό πως σχεδόν όλοι, στα δύσκολα, αναζητούμε συνήθως τη μητρική στοργή. Γιατί μια μαμά -κυρίως οι Κύπριες- τείνουν να καλομαθαίνουν τα παιδιά τους, ενώ η πατρική φιγούρα στην πλειοψηφία αποπνέει ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς. 

Οπότε, έχοντας τα πιο πάνω ως δεδομένα, δεν είναι καθόλου παράξενο που κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, ουκ ολίγοι ενήλικες αναζήτησαν φροντίδα από τους γονείς τους και στράφηκαν κοντά τους, παρά τις κρατικές συστάσεις πως αυτό δεν ήταν ενδεδειγμένο, καθώς λόγω ηλικίας ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και χρειάζονται  περισσότερο προστασία. 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Οι covidiots ανάμεσά μας. Μην γίνεις κι εσύ ακόμη ένας covidiot

Φυσικά, κανείς, μα κανείς, δεν έχει πρόθεση να θέσει κανέναν σε κίνδυνο, οπότε σε όσους το επέτρεψαν οι συνθήκες επέστρεψαν κοντά στους δικούς τους. Και ο λόγος δεν είναι μόνο για να νιώσουν ασφάλεια και οικειότητα μέσα σε αυτή την περίεργη κατάσταση που όλοι βιώνουμε, αλλά και για να είναι δίπλα τους. Γιατί πάντα στα δύσκολα όλοι έχουμε ακόμη περισσότερο την ανάγκη να αισθανθούμε μέλη μιας οικογένειας. 

Το Recovery Centre στο Ηνωμένο Βασίλειο εξέτασε δεδομένα και φαίνεται να επιβεβαιώνει την παραπάνω υπόθεση, κρούει όμως εν μέρει τον κώδωνα του κινδύνου και προειδοποιεί πως μία τέτοια πρακτική ενδεχομένως να κρύβει παγίδες. Καθώς δεν είχαν όλοι ιδανικά παιδικά χρόνια, αλλά ούτε και γονείς που ήταν συνεχώς υποστηρικτικοί και στοργικοί. Σε μία τέτοια περίπτωση, κάποιοι άνθρωποι πιθανώς ασυνείδητα να προστρέξουν στους γονείς τους για να αισθανθούν την απαιτούμενη ασφάλεια, όμως οι συγκρούσεις του παρελθόντος αλλά και τα παιδικά τραύματα μπορούν ανά πάσα ώρα και στιγμή να επανέλθουν στην επιφάνεια.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Κοινωνική αποστασιοποίηση: Γιατί οι ναρκισσιστές την αγνοούν

Συμπερασματικά, το να αναζητούμε ασφάλεια και σιγουριά είναι ανθρώπινο και απολύτως λογικό. 

Παρόλα αυτά, εκείνο που έχει σημασία είναι να αναρωτηθούμε εκείνη τη στιγμή όσο πιο ψύχραιμα μπορούμε: Τι μας συμβαίνει; Τι είναι αυτό που νιώθουμε; Τι ακριβώς θέλουμε; Πώς μπορούμε να το πετύχουμε μένοντας μακριά από επιπλέον σκοτούρες; Να προσπαθήσουμε δηλαδή να καταστήσουμε το ασυνείδητο, συνειδητό. Να δούμε ενεργητικά τι μας συμβαίνει, να εξοικειωθούμε με αυτό και εν συνεχεία να κάνουμε τη σωστή επιλογή.

Πηγή