Της Κωνσταντίνας Γεωργίου 

Ομολογώ πως το ξεκίνημα του ταξιδιού ήταν κουραστικό, καθώς περιλάμβανε αϋπνία, πρωινή πτήση και γύρω στις 4 ώρες στο λεωφορείο. Ωστόσο η γραφική διαδρομή καθ'όλη τη διάρκεια αποδείχθηκε η τονωτική «ένεση» που χρειαζόμουν. Παρόλο που αξίζει να νοικιάσεις αυτοκίνητο από την Αθήνα και να κάνεις τη διαδρομή οδικώς, δε θα χρειαστεί, μιας και από τις 26 Ιουνίου η Cyprus Airways  εγκαινιάζει το δρομολόγιο Κύπρος-Πρέβεζα με δυο εβδομαδιαίες πτήσεις. 

Φτάνοντας, η υποδοχή ήταν θεαματική! Το εντυπωσιακό ιστορικό κέντρο περιμένει τον επισκέπτη για να τον «κεράσει» ηπειρώτικο τσίπουρο, νόστιμες σαρδέλες, γαρίδες Αµβρακικού, αυγοτάραχο από τις λιµνοθάλασσες και οστρακοειδή από το Ιόνιο. Καμία σχέση με την καταθλιπτική φήµη που της «κληροδότησε» ο Κώστας Καρυωτάκης.

Το καλωσόρισμα μας στην πόλη ήταν θερμό, χάρη στον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Πρέβεζας και υπεύθυνο τουρισμού, Λεωνίδα Αργυρού. Ένας άνθρωπος που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αγάπης που τρέφουν οι κάτοικοι της Πρέβεζας για τον τόπο τους. Άριστος γνώστης της ιστορίας της, μας συνόδευε ακούραστα σχεδόν σε κάθε μας βήμα, μεταδίδοντας μας το πάθος του για τη μαγευτική Πρέβεζα. Γιατί αν θέλεις να μάθεις πραγματικά έναν τόπο, πρέπει να τον δεις μέσα από τα μάτια των κατοίκων του. 

Στο «Αλάτι», στην παραλιακή οδό, με το που φθάσαμε έφαγα μια από τις ωραιότερες γαριδομακαρονάδες που γεύτηκα ποτέ. Ένα εστιατόριο που «παντρεύει» με μαεστρία τη θάλασσα με τη γαστρονομία και την αισθητική. Στο κομψό Dioni Boutique Hotel, στην καρδιά της πόλης, σε απόσταση 500μ. από την παραλία Κυανή Ακτή, φόρτισα  μπαταρίες, πρώτα πίνοντας καφέ πλάι στην εξωτερική πισίνα και έπειτα στο καλαίσθητο δωμάτιο μου, που με φιλοξένησε για δύο βράδια, προσφέροντας μου όλες τις σύγχρονες ανέσεις.  

Το ALATI Sea Food & More

Μετά το απαραίτητο τονωτικό μπάνιο, βρεθήκαμε στο Blue Island στο Μονολίθι. Η αλήθεια είναι πως ο κύριος Λεωνίδας προσπάθησε να μας προετοιμάσει γι' αυτό που θα αντικρίζαμε, αλλά το συγκεκριμένο μέρος είναι από εκείνα που είναι σχεδόν αδύνατο να αποτυπώσεις με λόγια. Η μεγαλύτερη αμμώδης παραλία της Ευρώπης -μήκος περίπου 25 χιλιομέτρων- απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας. Μπορεί ρομαντικός άνθρωπος να μην είμαι -πολλές φορές μάλιστα αγγίζω το όριο του κυνισμού- αλλά ομολογώ πως το θέαμα του ηλιοβασιλέματος συνδυαστικά με την ατέρμονη χρυσαφιά παραλία, το βρήκα το λιγότερο κινηματογραφικό. Από εκείνα που ο πρωταγωνιστής κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του, με το φυσικό φως να τη «λούζει» και αμφότεροι να ανταλλάζουν όρκους αιώνιας αγάπης. 

Σημείωσε πως λίγο έξω από την Πρέβεζα, στον οικισμό Νεοχώρι, βρίσκεται το Ιππικό Πάρκο της περιοχής, όπου παρέα με τον εκπαιδευτή μπορείς να κάνεις μαθήματα ιππασίας. Μια εμπειρία που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βιώσω στο επόμενο ραντεβού μου με την πόλη. 

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το περίφημο αποστακτήριο Ρούμπου, με τις μεθυστικές μυρωδιές να μας γαργαλούν τον ουρανίσκο και τους ευγενικούς ιδιοκτήτες να μας κερνούν γενναιόδωρα τις φημισμένες δημιουργίες τους, που φτιάχνουν επιμελώς από το 1949, με την ίδια παραδοσιακή συνταγή και αγνά υλικά. Το μυστικό στην περίπτωσή τους βρίσκεται στην καύση με τα ξύλα. Μην παραλείψεις φεύγοντας να πάρεις μαζί σου λικέρ κανέλας και φυσικά την αυθεντική εκδοχή του ούζου. 

Το κλείσιμο της πρώτης βραδιάς ήταν «πανηγυρικό», μ' ένα λουκούλλειο δείπνο στο Μέντα Καφενείον, με τα καλοψημένα κρεατικά, τις εξαιρετικές αλοιφές και την ωραιότερη ίσως πορτοκαλόπιτα που θα δοκιμάσεις ποτέ. Το μέρος που έγινε το στέκι μας και την επόμενη μέρα, αφού είναι ένας all day χώρος, σ' ένα από τα πιο κεντρικά σημεία στο κέντρο, που ξεχωρίζει για την ποιότητα και το μεράκι των ανθρώπων του. 

Το Μέντα Καφενείον 

Η δεύτερη μέρα μάς βρήκε στο καϊκι του Amvrakikos Cruises για το πιο απρόσμενο θέαμα. Μια σύντομη γνωριμία με τον πραγματικά πανέμορφο Αμβρακικό κόλπο. Ένα από τα πιο μοναδικά οικοσυστήματα της Ευρώπης, όπου θα έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις από κοντά τα δελφίνια να οργώνουν τα νερά της περιοχής, τις χελώνες caretta caretta και πλήθος υδρόβιων πτηνών στο φυσικό τους περιβάλλον. Μια μύηση σε έναν ξεχωριστό κόσμο, όπου για αιώνες το ανθρώπινο στοιχείο συνυπάρχει με το φυσικό. Παράκτιες πόλεις, κάστρα, θρύλοι και παραδόσεις συμπληρώνουν το ψηφιδωτό, εκεί όπου ο χρόνος σταματά σ' ένα ταξίδι για όλες τις αισθήσεις.

Ο έμπειρος καπετάνιος μάς εξήγησε πως λειτουργούν τα δύο από τα τελευταία νταλιάνια της Ελλάδας. Ένα αξιοθαύμαστο σύστηµα ψαρέµατος, κατάλοιπο όπως λέγεται από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Αποτελείται από δύο πύργους, όπου στέκονται οι παρατηρητές και ένα συνδεδεµένο σύστηµα διχτύων µέσα στο νερό. Όταν οι παρατηρητές δουν το κοπάδι να εισχωρεί στον κλοιό, δίνουν σύνθηµα και το δίχτυ σηκώνεται. Κατά τη διαδρομή, η γυναίκα του καπετάνιου μάς μαγείρεψε φρέσκια ψαρικά και θαλασσινά, τα οποία απολαύσαμε εν πλω, μια ακόμη απόδειξη πως η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα. 

Τα δελφίνια του Αμβρακικού

Παρά την κούραση, ένιωθα πως η πόλη με καλούσε να την εξερευνήσω, έστω και στον περιορισμένο χρόνο που είχα μπροστά μου. Περπάτησα πλάι στη θάλασσα, ενώ μετά ήπια τον καφέ μου παρατηρώντας τους ψαράδες να καταφθάνουν ηλιοκαμμένοι με τα καϊκια τους. 

Συνέχισα την περατζάδα μου στο ιστορικό κέντρο, που είναι γεμάτο με παλιά σπίτια, μυρωδάτες αυλές, γουστόζικα καταστηματάκια και μοντέρνα café. Τα κτίρια που κατά τον 19ο αιώνα στέγαζαν τα προξενεία -η Πρέβεζα υπήρξε από την Ενετοκρατία µεγάλο λιµάνι και εµπορικός κόµβος της Μεσογείου- εκπέμπουν μια ακαταμάχητη γοητεία. Σημείο κατατεθέν του Σεϊτάν (ή Σαϊτάν) Παζάρ, ο επιβλητικός βενετσιάνικος πύργος του ρολογιού, στην κεντρική αγορά, δίπλα στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Χαραλάμπους. Μια εικόνα λες και ξεπήδησε από καρτ ποστάλ, με τους ευγενικούς ντόπιους να διασχίζουν τα πλακόστρωτα σοκάκια με τα ποδήλατά τους. 

Ο επιβλητικός βενετσιάνικος πύργος του ρολογιού 

To απόγευμα βίωσα μια ακόμη ανεπανάληπτη εμπειρία, για μια «βουτιά» αυτή τη φορά στην ιστορία της Πρέβεζας, με τον κύριο Λεωνίδα να μοιράζεται μαζί μας τις γνώσεις του. H στάση στο μουσείο ήταν κάτι παραπάνω από συναρπαστική. Το ίδιο και η επίσκεψη στην «πόλη της νίκης». Ο λόγος για τον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης, ο οποίος καταλαµβάνει έκταση 13.000 στρεµµάτων και δικαίως θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της περιοχής. Ιδρύθηκε από τον Οκταβιανό µετά τη νίκη του στη ναυµαχία του Ακτίου, το 31 π.Χ., επί του στόλου του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας. Για να το γιορτάσει έφτιαξε µια µεγαλοπρεπή πολιτεία µε κατοίκους που υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν εκεί από άλλες πόλεις. Κατά την περιήγηση, εκτός από το θέατρο, το στάδιο και το ωδείο, δεσπόζουν επίσης τµήµατα βασιλικών, θέρµες, πύλες, η νεκρόπολη, το νυµφαίο και φυσικά τα περίφημα τείχη.

Στην Πρέβεζα βρίσκεται και η αρχαία Κασσώπη. Το ελληνικό Μάτσου Πίτσου, όπως την ονομάζουν, η αρχαία πόλη της Ηπείρου που συμμάχησε με τον Μέγα Αλέξανδρο και πολέμησε μέχρι τα βάθη της Ασίας

O αρχαιολογικός χώρος της Νικόπολης 

Το βράδυ απολαύσαμε ολόφρεσκο ψάρι με θέα το παραλιακό μέτωπο και αργότερα δώσαμε ραντεβού στο 21ο Jazz Preveza Festival, καθώς ήμασταν τυχεροί να βρισκόμαστε στην περιοχή την πρώτη μέρα αυτής της τριήμερης γιορτής της μουσικής και του πολιτισμού. Ένας καθιερωμένος θεσμός που διοργανώνεται κάθε χρόνο, με πολυάριθμες συμμετοχές, αποδεικνύοντας πως στην Πρέβεζα γίνονται διαρκώς όμορφες εκδηλώσεις και είναι ένας προορισμός που προσφέρεται ολόχρονα και όχι μόνο την καλοκαιρινή περίοδο. 

Το επόμενο πρωινό φορτώσαμε τις αποσκευές μας με τελικό προορισμό την Κόνιτσα. Δε θα μπορούσαμε όμως να μην επισκεφθούμε τον Ζάλογγο και τη διπλανή ομώνυμη μονή. Μπορεί η ανάβαση να ήταν κουραστική, αλλά η αποστολή μας αποτελούμενη από έτερους δημοσιογράφους έκανε την εμπειρία εκτός από μοναδική και άκρως διασκεδαστική. Το θέαμα από την κορυφή του όρους, ήταν ασύλληπτο. Το μνημείο του Ζαλόγγου στέκει αγέρωχο σε υψόμετρο 765 μέτρων. Φιλοτεχνημένο από τον γλύπτη Γεώργιο Ζογγολόπουλο, εικονίζει επάνω σε μία λιθόχτιστη βάση 4 γιγαντόσωμες αφαιρετικές μορφές των Σουλιωτισσών και έχει αναφορά στη θυσία του Ζαλόγγου. Ένα μνημειακό σύμπλεγμα που μεταφέρει σε όλο τον κόσμο ένα παγκόσμιο μήνυμα θυσίας και προπάντων ελευθερίας. Γιατί εκεί ψηλά, ένιωσα πραγματικά ελεύθερη, δίνοντας στον εαυτό μου μια υπόσχεση. Να επιστρέψω το συντομότερο σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο μαζί με τα παιδιά μου, γιατί αυτή είναι μια πλευρά της Ελλάδας που αξίζει και πρέπει να τη γνωρίσει κανείς όσο περισσότερο μπορεί. 

Εις το επανιδείν λοιπόν πανέμορφη «νησιώτισσα» της Ηπείρου!