Της Μαρίας Γεωργίου

Όλοι ξέρουν πως για να απολαύσεις μια ταινία στο cinema -όσο γίνεται βέβαια όταν μιλάμε για blockbuster- πρέπει να πας στη δεύτερη προβολή, λίγο μετά τις 22:00 και σε καμία περίπτωση στην απογευματινή, των 19:30 και μάλιστα Σάββατο ημέρα. 

Ας όψονται όμως οι οικογενειακές υποχρεώσεις που δεν μου έδωσαν άλλη επιλογή και βρέθηκα με μισή καρδιά στον κινηματογράφο της περιοχής μου. Γνωρίζοντας πως εκατοντάδες άλλοι θα ακολουθούσαν το "παράδειγμά" μου, προνόησα να είμαι εκεί εγκαίρως. Μετάφραση, μισή ώρα νωρίτερα, που αποδείχθηκε πολύ λίγη για την ουρά που με περίμενε, συν το γεγονός ότι πλέον μαζί με τα εισιτήρια παίρνεις το ποπ κορν και ό,τι άλλο τραβά η όρεξή σου, κάνοντας περισσότερο χρονοβόρα τη διαδικασία. Παρένθεση, την επόμενη φορά, θα κλείσω τα εισιτήρια μου διαδικτυακά, τελεία. 

Διάβασε επίσης: 10 πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις πριν δεις την ταινία Joker

Στην ουρά, η πλειοψηφία ήταν ένα τσούρμο έφηβοι και έχοντας κατά νου πως η ταινία είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 18, είχα την κρυφή πεποίθηση πως θα έβλεπαν κάτι άλλο και δε θα κατέληγα να φτάσω στο ταμείο για να ακούσω έντρομη: "Λυπάμαι, δεν υπάρχουν άλλα διαθέσιμα εισιτήρια". Ούτε θα αναγκαζόμουν να καθίσω στην πρώτη σειρά, που εκτός από εφιάλτης για κάθε σινεφίλ, θα κινδύνευα να φύγω με αυχενικό από την αίθουσα. 

Τελικά, μετά εμποδίων και νεύρων -γιατί όταν είσαι λίγο πριν τα 40, συνειδητοποιείς ότι οι έφηβοι σήμερα έχουν την ενέργεια δέκα κούνελων Duracell o καθένας- φτάνεις στο ταμείο, μπαίνεις στην αίθουσα, βρίσκεις θέση στα γρήγορα, για να συνειδητοποιήσεις ότι όλοι αυτοί οι έφηβοι που συνάντησες προηγουμένως -που ηλικιακά εικάζω ότι κυμαίνονταν μεταξύ 12 και 15 ετών- βρίσκονται μαζί σου και μάλιστα πίσω σου. 

Διάβασε: Επί 8 λεπτά χειροκροτούσαν όρθιοι το «Joker» στη Βενετία

Υπό άλλες συνθήκες, θα χαιρόμουν πραγματικά για την επιλογή τους να παρακολουθήσουν τη συγκεκριμένη ταινία, αλλά δυστυχώς για μένα, άκουσα αρκετούς διαλόγους από τα πίσω καθίσματα, γιατί όσο και να πεις, ως λαός φημιζόμαστε -ας μη χρησιμοποιήσω τη λέξη οχλαγωγία, για να μη φανώ εμπαθής- και θα πω για το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο. 

Είναι αλήθεια πως όσο μεγαλώνεις, ξεχνάς πως υπήρξες κι εσύ κάποτε έφηβος, με τις ορμόνες να χτυπάνε κόκκινο, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι πλείστοι δεν είχαν ιδέα τι πήγαν να παρακολουθήσουν. Δε θα μπω στο τριπάκι να κάνω κριτική της ταινίας, καθώς δεν είναι ο τομέας μου, αλλά προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την υποκριτική δεινότητα του Phoenix. 

Μπορεί η ταινία να βασίζεται στο ομώνυμο κόμικ των Bill Finger, Bob Kane και Jerry Robinson, αλλά εδώ δεν πρόκειται να δεις ούτε εντυπωσιακά γραφικά, ούτε το αυτοκίνητο του Batman, ούτε καν τον ίδιο τον Batman. Η ταινία δεν έχει δράση και δεν προσφέρεται για γέλιο. Το γέλιο του Joker είναι υστερικό και συνέπεια ιατρικής πάθησης, σύμφωνα με το σενάριο. 

Δες ακόμη: Η κόντρα μεταξύ Joaquin Phoenix και Robert De Niro για το «Joker» που δεν γνώριζε κανείς!

Η ταινία πραγματεύεται τις ψυχικές ασθένειες, την παιδική κακοποίηση και δείχνει πως δεν γεννιόμαστε κακοί, αλλά μια σειρά από συγκυρίες, την κοινωνική περιθωριοποίηση και χλευασμό, μαζί με τη φτώχεια, μπορεί να αποδειχθούν ένα πολύ ισχυρό "κοκτέιλ" και να οδηγήσουν κάποιον στην τρέλα, αλλά και στην εγκληματική δράση. Ο Joker σκοτώνει τρεις ανθρώπους -αρχικά βρίσκεται σε αυτοάμυνα- και δεν αισθάνεται καμία, μα καμία τύψη για αυτό. Αντίθετα, νιώθει την αδρεναλίνη να ανεβαίνει σαν να έχει πάρει το πιο δυνατό ναρκωτικό. 

Για να μην παρεξηγηθώ, ο Todd Phillips δεν δικαιολογεί, ούτε ηρωποιεί τον Joker, απλώς τραβά την κουρτίνα και μας αφήνει να κρυφοκοιτάξουμε, και να δούμε και την άλλη πλευρά, την πιο ανθρώπινη, του αιώνια κακού της ιστορίας. Ασχέτως αν θα πιάνεις τον εαυτό σου κάποιες στιγμές να νιώθει ασυναίσθητα συμπάθεια για έναν κατά συρροή δολοφόνο. Μη ξεχνάς, άλλωστε, πως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο σε αυτή τη ζωή. Υπάρχει και το γκρι.