Για να σε γλυτώσουμε από το άσκοπο scroll down για να επιλέξεις τη νέα σου εμμονή, οι συντάκτες της Avant Garde, του Impossible.Works και του MyLife, κάνουν τις δικές τους προτάσεις.  Guest συμμετοχή, η Director Media Relations της Digital Tree, που όπως κι εμείς, αγαπά εξίσου τις αμερικανιές. 

Πέγκυ Σπινέλη (Impossible.Works) 

Sex Education. Η εκπαίδευση δεν “τελειώνει” ποτέ 

Sex Education ονομάζεται η σειρά, -εννοείται του Netflix, what else?- που προτείνω. 

Αντιλαμβάνομαι πως αν μια γυναίκα με σαράντα χρόνια ζωής εκ των οποίων περισσότερα από τα μισά σεξουαλικά ενεργή, δεν θα έπρεπε να εντάσσει στο watch list της αυτή τη σειρά, κι όμως! 

Εκτός από τα όμορφα στοιχεία της σειράς, όπως πρωταγωνιστές, casting, σκηνοθεσία, διαλόγοι, φωτογραφία, styling σε ρούχα, μαλλιά και μακιγιάζ, σκηνογραφία, μουσική, κ.τ.λ. κ.τ.λ., η σειρά αυτή πραγματεύεται ζητήματα που αφορούν τη σεξουαλικότητα στην προεφηβεία και εφηβεία με “τόσο όσο” ρεαλισμό, “τόσο όσο” happy ending, “τόσο όσο” θα ήταν καλό όλοι οι προέφηβοι να γνωρίζουν. 

Ένας πολύ συγκροτημένος, παρθένος έφηβος, με super fabulous gay -αλλά still in the closet- κολλητό, μεγαλώνει στην υπέροχη βρετανική επαρχία. Η single μητέρα του, είναι super cool -ίδια η υπογράφουσα αυτού του κειμένου- η οποία τυγχάνει να είναι και sex therapist. 

Η σειρά, της οποίας τον δεύτερο κύκλο περιμένουμε σύντομα ελπίζω, ξεκινά με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, όπου οι δύο φίλοι αντιλαμβάνονται πως το μοναδικό πράγμα που ενδιαφέρει όλους τους συμμαθητές τους, είναι το sex, είτε γιατί μόλις το ανακάλυψαν, είτε γιατί οι ορμόνες τους δεν τους αφήνουν πολλά περιθώρια αναμονής. 

Η βοήθεια που προσφέρει ο πρωταγωνιστής, στον μαμήκουλα και bully του σχολείου, δίνει την ιδέα στη δακτυλοδεικτούμενη για την πρώιμα ενεργή σεξουαλική της ζωή -ή μήπως όχι- τύπισσα, να δημιουργήσουν μια sex clinic στο σχολείο για να λύνουν τα σεξουαλικά προβλήματα των συμμαθητών τους. 

Λεσβίες, ομοφυλόφυλοι, ανασφάλειες ένεκα της εμφάνισης που δημιουργούν τα social media, sexting, bullying, coming out, φήμες, ναρκωτικά, κλίκες, η ανάγκη να είσαι cool, σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες, ξυλοδαρμοί, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, απενοχοποίηση του αυνανισμού γυναικείου και αντρικού, είναι όλα μέσα, στη δόση που μπορούν να είναι, αλλά είναι. 

Σε ένα κράτος που η σεξουαλική εκπαίδευση είναι απούσα, η ισότητα, η αποδοχή και ουχί η ανεκτικότητα (!!!) στη διαφορετικότητα δεν είναι προτεραιότητα στο curriculum, θέλω, ελπίζω και προσβλέπω, πως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο θα αναγκάσει τους καθηγητές να παρακολουθήσουν αυτή τη σειρά, και αφού τύχουν της κατάλληλης εκπαίδευσης για να ξεπεράσουν τις δικές τους αναστολές, να είναι έτοιμοι να το παρουσιάσουν στους μαθητές ενός κράτους, το Υπουργείο Παιδείας του οποίου ενδιαφέρεται τόσο, ώστε να το εντάξει στη διδακτέα ύλη. 

Βασικά, το wish μου είναι να μπει και στη list των ανθρώπων που συνδράμουν στην εκπαίδευση για να είναι η διαπαιδαγώγηση που εγώ κάνω ως γονιός, πιο ουσιαστική. Τελείωσα #diplis

Πάρις Δημητριάδης (Avant Garde) 

WILD WILD COUNTRY δαγκωτό

Ονομάζεται Wild Wild Country και ακολουθεί βαρυσήμαντη δήλωση: Eίναι το ωραιότερο ντοκιμαντέρ που έχω δει ποτέ. Έβερ, λαλώ σου!

Αν και πιθανώς να με έχει προσωπικά  'αγγίξει' τόσο πολύ επειδή ανέκαθεν στη ζωή μου με περιτριγύριζαν weirdo φίλοι, εκτιμώ πως, σε κάθε περίπτωση, η πρωτότυπη αυτή παραγωγή του Netflix, είναι ένα σκέτο αριστούργημα!

Το εξάωρο docu-series (μία ώρα το κάθε επεισόδιο) καταπιάνεται βασικά με τη ζωή και την πολύχρονη δράση του σελέμπριτι Ινδού γκουρού Osho, καθώς και της πολλαπλώς εντυπωσιακής σέχτας του. Πιθανόν να έχεις ακούσει για τον Osho ξανά, ενώ αν όπως κι εγώ, έτσι κι εσύ, αγαπάς ψαγμενούληδες φίλους, σίγουρα κάποιος θα σου ' χει κάνει δώρο στο παρελθόν ένα απ' τα γνωστά βιβλία του. Αρκετά πιθανόν είναι στο μεταξύ να τον έχεις δει και on camera να λέει τα πολύ ενδιαφέροντα δικά του στο Youtube (αν όχι, κάνε απλά google Οsho και The Use of Word Fuck και θα με θυμηθείς).

Αυτό που ωστόσο δεν είναι καθόλου πιθανόν, αν δεν έχεις ακόμα δει το επικό αυτό ντοκιμαντέρ, είναι την ακριβή, σοκαριστική και ανατρεπτική ιστορία που κρύβεται πίσω απ' την αμφιλεγόμενη δράση του. Όχι μόνο του ίδιου του γκουρού, αλλά και των ακολούθων του, και κυρίως της διαβόητης Sheela, η οποία για συναπτά έτη διετέλεσε προσωπική του γραμματέας και δεξί του χέρι.

Πέρα από τη φοβερή πλοκή και το ασύλληπτο σενάριο -το οποίο αν βασιζόταν σε μυθοπλασία δεν θα' χε τόσο σασπένς- εύσημα πρέπει να δοθούν και στον κριτικό τρόπο προσέγγισης του ντοκιμαντέρ. Απ' τους κάγκουρες Αμερικανούς σερίφηδες και καουμπόηδες μέχρι τους κικιρίκου ακολούθους και φανατικούς οπαδούς του Osho, όλοι παρουσιάζονται εξίσου ρεαλιστικά, εξίσου αντικειμενικά και εξίσου ανθρώπινα, αποδεικνύοντας πόση μαγεία και πόση τέχνη μπορεί να αναδειχθεί μέσα από ένα τόσο καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ!

Υ.Γ Αυστηρώς κατάλληλο για binge - watching!

Ιωάννα Χριστοδούλου (Avant Garde - Impossible.Works ) 

Όχι, δεν είναι σειρά που θα κάτσεις να δεις για να χαλαρώσεις. Όχι, δεν είναι σειρά που θα την απολαύσεις με το φραπεδάκι σου και τα πόδια απλωμένα στο τραπέζι. Είναι όμως μια σειρά που πρέπει να δεις. 

Πρόκειται για τη “The Handmaid’s Tale”, της οποίας οι φαν αναμένουμε διακαώς τον τρίτο στη σειρά κύκλο. 

Καθηλωτικό στόρι, ασύλληπτα εξαιρετική φωτογραφία και αντίστοιχες ερμηνείες. 

Το σίγουρο είναι πως ο sci-fi κόσμος που θα δεις να ξανοίγεται μπροστά σου στη μικρή οθόνη μοιάζει επικίνδυνα με τον δικό μας. Κι αυτό είναι το πιο φοβερό. Προσωπική άποψη, με το χέρι στην καρδιά, ότι πρόκειται για την ηχηρή απάντηση της Hulu στα HBO και Netflix. 

Διάβασε περισσότερα εδώ και δες το σχετικό τρέιλερ για τον τρίτο κύκλο πιο κάτω

Ξένια Ξενοφώντος (Director Media Relations της Digital Tree) 

Μετά τον τελευταίο κύκλο του GoT, που μας άφησε με μια έντονη αίσθηση ανικανοποίητης ηδονής… το Dead to Me, η νέα σειρά του Netflix, με πρωταγωνίστριες τις Christina Applegate (Bad Moms) και Linda Cardellini (Hunter Killer), που κυκλοφόρησε τον Μάιο, είναι το καλύτερο αντίδοτο. Μαύρη κωμωδία, με ανάμεικτα στοιχεία θρίλερ, ρομαντικής κομεντί και ανθρωπίνων σχέσεων, είναι ό,τι πρέπει για την καλοκαιρινή σιέστα, παρέα με παγωτό dark chocolate (μέγεθος οικογενειακό παρακαλώ, τίποτα λιγότερο!) και για… θεραπεία από την απογοήτευση.

Πρόκειται για μια ιστορία φιλίας και αγάπης που προκύπτει μέσα από τα πιο περίεργα black και εξτρίμ περιστατικά. Η Τζεν (Applegate) και η Τζούντι Χέιλ  (Cardellini) έμειναν πρόσφατα χήρες με τραγικό τρόπο και έρχονται κοντά μετά από μια συνάντησή τους σε ένα γκρουπ βοήθειας. H Τζεν είναι μια δυναμική μεσίτρια που έχασε τον άντρα της σε ένα ατύχημα, όταν κάποιος τον χτύπησε με το αυτοκίνητό του και τον εγκατέλειψε λίγο πιο μακριά από το σπίτι τους.

Η Τζούντι είναι μια γυναίκα που πιστεύει σε πνευματικές δυνάμεις, σε αύρες και σημάδια, και θρηνεί τον αρραβωνιαστικό της, που επίσης έχασε. Κι επειδή ο πόνος αντέχεται καλύτερα με παρέα, θα γίνουν φίλες μετά από μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα -αφού καμιά δεν μπορεί να κοιμηθεί- και στο τέλος θα βρεθούν να συγκατοικούν.  Όμως, η Judy, μάλλον, δεν είναι αυτή που ακριβώς δείχνει, αφού ο αρραβωνιαστικός της ζει και είναι οι δυο τους που σκότωσαν με το αμάξι κατά λάθος τον άντρα της Τζεν. Η Τζούντι γεμάτη ενοχές, προσπαθεί να επανορθώσει, εισβάλλοντας στη ζωή της Τζεν, προκαλώντας ένα σωρό ανατροπές και τραγελαφικά γεγονότα.  

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Liz Feldman, Season 1, 10 επεισόδια (mind the language...)

Κατρίνα Πίτρακκου (Mylife) 

Αν και θα μπορούσες άνετα να με κατατάξεις στα “freaks” των αμερικανικών κυρίως σειρών -μέχρι κι εγώ έχασα το μέτρημα από τις τόσες που παρακολουθώ- και θα μπορούσα άνετα μέσα σε 3 δευτερόλεπτα να σου φτιάξω ένα top 5 με τις καλύτερες -can't leave without- του 2019 -από το Peaky Blinders και το La Casa de Papel μέχρι το αριστουργηματικό The Crown και το πολυαναμενόμενο Big Little Lies (ναι, το υπέρλαμπρο έτσι κι αλλιώς καστ έρχεται να απογειώσει τον Ιούνιο η Meryl Streep) ε ναι, δεν θα μπορούσα να μην βάλω στο No1 το επικό Game of Thrones! Καταρχάς, να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη (#not) σ' αυτούς που απογοήτευσε στην 8η και τελευταία της σεζόν αυτή η υπέροχα ανατρεπτική περιπέτεια μετά από 10 χρόνια. Sorry but... Not Today! Το βρήκα εξαιρετικό αυτό που κατάφεραν. Αυτή η υπερπαραγωγάρα να έχει τόση δυναμική στο κοινό, που κατάφερε να κάνει τόσο κόσμο να “φανατιστεί” και να ζητά απεγνωσμένα να ξαναγυριστεί ο τελευταίος κύκλος επειδή δεν εκπλήρωσε τις επιθυμίες αυτού του ενός εκατομμυρίου (what?) που ψήφισε στο επιεικώς γελοίο petition -how rude!- λες και του ανήκει η σειρά -sorry dude, αλλά δεν ζητάς από έναν καλλιτέχνη να αλλάξει το έργο του επειδή “δεν σου κάνει”. Υποκλίθηκα στα σκηνικά, στα κουστούμια -στα θεικά Alexander McQueen φορέματα της Cercei, οκ και στα μαλλιά της Dany- στις ερμηνείες των ηθοποιών που μου προκάλεσαν τόσες εναλλαγές συναισθημάτων όλα αυτά τα χρόνια, με έκαναν να τους λατρέψω, να τους μισήσω, να τους βρίσω, να συγκινηθώ- , στους διαλόγους -ιδιαίτερα τα φεμινιστικά μηνύματα των κοριτσιών, σας ευχαριστώ Arya, Daenerys, Sansa και λοιπές- στην εξέλιξη των χαρακτήρων μέσα στα χρόνια, στα (OMG!) κινηματογραφικά πλάνα, στις απίστευτες μουσικάρες (Ω μα τους The Old Gods and The New τι πόρωση!), στα πάντα όλα... Πραγματικά, θα ξενέρωνα τόσο πολύ αν είχε ένα τέλος που περίμενα, που θα μου χάλαγε όλη την εμπειρία. Για όσους πάλι ακόμη μουρμουρούν που δεν εκπλήρωσε τα σενάρια που είχαν στο μυαλό τους, χάρηκα τόοοοσο πολύ που τα γκρέμισε όλα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γκρέμισε το Red Keep και έβαλε φωτιά στο Σιδερένιο Θρόνο -που “έφυγε” πέρνωντας μαζί του κάθε δυναστεία... και που στο φινάλε κέρδισε το “καλό”, το άξιο και το δίκαιο, και έγινε η ανατροπή, με ένα τέλος επαναστατικό και πρωτοποριακό, που άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, διαδίδοντας ωστόσο ένα δυνατό πολιτικοκοινωνικό μήνυμα. Οκ το παραδέχομαι, όσο κι αν ήθελα ένα αίσιο φεμινιστικό τέλος κι όσο κι αν αγαπώ τη Dany και θα παραμείνω φαν εις τους αιώνας των αιώνων... Κι επειδή αυτή η αριστουργηματική σειρά προβλέπεται ότι θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια ακόμα -ήδη είναι σε εξέλιξη τα prequels- κάθισε να την απολαύσεις χαλαρά το καλοκαιράκι σου είτε την έχεις παρακολουθήσει είτε όχι, ακόμα κι αν ξέρεις spoilers. Αν σου πω ότι έχω ήδη ξεκινήσει να την βλέπω από την αρχή...

Διάβασε επίσης από την αγαπημένη Avant: GOT 8.6: Η επανάσταση άργησε μια μέρα

Κωνσταντίνα Γεωργίου (Μylife) 

Για να είμαι ειλικρινής, από μια ηλικία και μετά, αποφεύγω συνειδητά να βλέπω μια σειρά όταν έχει περισσότερες από μια σεζόν, το πολύ δυο. Και αυτό γιατί έχω τις σειρές που έχω κολλήσει μαζί τους εδώ και χρόνια -κάποιες ομολογώ τις παρακολουθώ από συνήθεια- και δε χωράνε στο πρόγραμμά μου και άλλες. Κι εκεί που νόμιζα πως ξεμπέρδεψα με το ομολογουμένως υπέροχο «Big Little Lies» και μου έμειναν για ενθύμιο τα πλάνα που έκοβαν την ανάσα και το λατρεμένο soundtrack -ήταν η αφορμή να μάθω τον εξαιρετικό Michael Kiwanuka, του οποίου πλέον δηλώνω fan κι είχα για μεγάλο χρονικό διάστημα ως ringtone- επιστρέφει μετά από δυο χρόνια και μάλιστα, με τη larger than life, Meryl Streep.

Δεν ξέρω ποιο από όλα είναι που καθιστά το  «Big Little Lies» μια ένοχη απόλαυση. Πιθανόν, όλα. Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε από το καστ. Ηθοποιοί που μέχρι πρότινος βλέπαμε μόνο σε χολιγουντιανές παραγωγές, «υποκύπτουν» στη γοητεία των τηλεοπτικών δικτύων, στην προκειμένη του ΗΒΟ. Ναι, η Reese Witherspοοn μπορεί να κάνει και κάτι άλλο πέρα από γλυκανάλατες κωμωδίες, η comme il faut Nicole Kidman «τσαλακώνεται» και συγκλονίζει με την ερμηνεία της ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας, η μέχρι πρότινος αδιάφορη Shailene Woodley στέκεται επάξια στο πλευρό των δυο προαναφερόμενων κυριών και η Laura Dern είναι κάτι παραπάνω από μια desperate housewife. Δεν κρύβω πως τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην μποέμ φιγούρα της Zoë Kravitz -δε θα πω ψέματα πως δεν έχει καμία σχέση το ό,τι έχει για μπαμπά τον rock Lenny- αλλά αυτό το κορίτσι απλώς λατρεύεις να το χαζεύεις. Οι δεύτεροι ρόλοι, επιτελούν σωστά το καθήκον τους: συμπληρώνουν και αναδεικνύουν τις πρωταγωνίστριες, χωρίς σε καμία περίπτωση οι ερμηνείες τους ή σημασία που έχουν για την πλοκή, να λειτουργούν υποδυέστερα, βλέπε τον Adam Scott -τον φαινομενικά αφελή σύζυγο της Witherspοοn- καθώς και τον ανατριχιαστικά καλό Alexander Skarsgård.

Μετά είναι τα κινηματογραφικά τοπία, σε συνδυασμό με τη γρούβι αισθητική των soundtrack. Τα εύσημα αξίζουν και στον σκηνοθέτη Jean-Marc Vallée, για τα αριστουργηματικά -χωρίς υπερβολή- πλάνα, που «εισβάλλει» τόσο βαθιά στις ζωές των πρωταγωνιστών. Το «Big Little Lies» μπορεί να βασίζεται στο κλισέ δίπτυχο: κλειδαρότρυπα και ένοχα μυστικά -που σταδιακά αποκαλύπτονται, στροβιλίζοντας τα πάντα στο πέρασμά τους- αλλά πάει ένα βήμα παραπέρα. Οι μαμάδες του Monterey αντικατοπρίζουν ουσιαστικά την κοινωνία μας, με την υπερβολή ωστόσο που αρμόζει σε κάθε σειρά, βάζοντας κάτω από τον μεγεθυντικό φακό ανθρώπους εγκλωβισμένους στα «πρέπει» και τη δημόσια εικόνα τους. Αν δεν έχεις δει λοιπόν τα επτά πρώτα επεισόδια, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου να τα δεις το συντομότερο, για να συντονιστείς με τον 2ο κύκλο, που κάνει πρεμιέρα στις 9 Iουνίου. Όλα δείχνουν πως θα είναι εξίσου καθηλωτικός, παρόλο που τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει τώρα η Andrea Arnold. Ένα τελευταίο θα σου πω: η Meryl Streep υποδύεται την πεθερά της Nicole Kidman! 

Διάβασε: H επιστροφή του "Big little lies"