Της Μαρίνας Χρήστου

Νιώθεις ότι έχεις χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής σου αθωότητας εξαιτίας του πατέρα σου; Ξέρω ότι πέρασες δύσκολα… 

Μεγάλη αλήθεια! Από μικρή χρειάστηκε να ωριμάσω νωρίτερα, αφού οι καταστάσεις που ζούσα στο σπίτι δεν μου άφηναν άλλη επιλογή. Για όσους δεν γνωρίζουν, είχα μεγαλώσει μ' έναν πατέρα εθισμένο στο αλκοόλ και αυτό από μόνο του ήταν δύσκολο, έως και καταστροφικό. Όσο και να θέλει ένα παιδί, είναι πολύ ζόρικο να αντιμετωπίσει τόσα ποικίλα συναισθήματα και γεγονότα. Δεν προλαβαίνει, σας το εγγυώμαι! Η ανεμελιά ήταν για τα άλλα παιδάκια, όχι για μένα.  

Θεωρείς ότι ήταν "χρόνια υπομονής", τα χρόνια που μεγάλωνες στο σπίτι;

Η υπομονή ήταν το κλειδί της επιτυχίας! Ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να μπορώ να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου και όσα διαδραματίζονταν γύρω μου. Με τίποτα, όμως, δεν ήθελα να μεγαλώσω βιώνοντας την εμπειρία της απώλειας από τόσο τρυφερή ηλικία. Την εφηβεία μου. Σχεδόν δεκατεσσάρων χρονών. Εκεί χρειάστηκαν "τόνοι" υπομονής για να καταφέρω να ανταπεξέλθω στα νέα δεδομένα της ζωής μου.  

Τι έχεις κρατήσει και τι έχεις απορρίψει από εκείνη την περίοδο, Κωνσταντίνα;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση...Κράτησα σφικτά στην καρδιά μου όλα τα μαθήματα ζωής που με δίδαξαν οι άνθρωποι που πέρασαν και ακούμπησαν με κάθε τρόπο την ψυχή μου. Δεν απέρριψα το παραμικρό. Εστίασα στα συναισθήματα και το μόνο πράγμα που "τσιγκλούσε" το μέσα μου, ήταν η αδυναμία μου να αλλάξω την ποιότητα ζωής της οικογένειάς μου προς το καλύτερο. 

Σίγουρα ως παιδί δεν μπορούσες να αλλάξεις την κατάσταση στο σπίτι. Πώς κατάφερες όμως να αλλάξεις τον τρόπο που επηρέαζε τη δική σου ζωή; Πώς τα έβγαλες πέρα;

Όπως προανέφερα, ήταν αυτό που μ’ ενοχλούσε πολύ. Έτσι είχα επιβάλει στον εαυτό μου να κάνει όσα θεωρούσα σωστά και αποτελεσματικά για τη δική μου πνευματική και ψυχική ηρεμία, χωρίς καμία απολύτως καθοδήγηση. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν ήταν καθόλου εύκολο. Επέλεξα να ασχοληθώ περισσότερο με άλλες δραστηριότητες, όπως το θέατρο, τη μουσική, τον αθλητισμό. Αυτά ήταν ίσως όσα με κράτησαν και όσα με συγκρότησαν. Τα βγάζεις πέρα όταν αποφασίσεις ότι έχεις δυο επιλογές μπροστά σου. Η πρώτη είναι: «Είσαι δυνατή, τόλμησε» και η δεύτερη, ότι τελικά θα τολμήσεις να διεκδικήσεις τα αυτονόητα: την ίδια τη ζωή!

Αισθάνεσαι θυμό, απογοήτευση;

Μικρούλα, ουυυ… Και θυμό και απογοήτευση. Τα 'χα βάλει με τη ζωή την ίδια, γιατί δεν αποδεχόμουν ότι όλες αυτές οι πράξεις και οι μονόλογοι, έδιναν ρεσιτάλ στο δικό μου "θεατρικό σανίδι". Και με το που έπεφτε η μικρή μου αυλαία, ανακουφιζόμουν μονάχα με το ξέσπασμα, αφήνοντας να κυλήσουν στα μάγουλα οι μεγάλες και καυτές σταγόνες της δικής μου εσωτερικής μπόρας. Τώρα, επικρατεί μια γλυκόπικρη νηνεμία μέσα μου. Ευγνωμοσύνη νιώθω για όλα, αλήθεια! 

Με τον αθλητισμό πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι;    

Από πολύ μικρή με τον σχολικό αθλητισμό, αλλά θα σταθώ στο πάθος μου, το άθλημα της σκοποβολής, στο αγώνισμα του ολυμπιακού σκητ. Ξεκίνησα το 2002, μόλις τελείωσα το λύκειο και από τότε έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της καθημερινότητας μου. Το παρόν και το μέλλον μου!  

Πώς ήταν οι πρώτες αθλητικές σου στιγμές και πώς προέκυψε το άθλημα της σκοποβολής;

Απρόσμενα όμορφες, θα έλεγα. Ίσα που ξεκίνησα να ρίχνω και βρέθηκα να είμαι μέλος της Εθνικής Ομάδας Νεανίδων, κλειδώνοντας τη συμμετοχή μου στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που είχε διεξαχθεί στο Ολυμπιακό Σκοπευτήριο Λευκωσίας το 2004, κατακτώντας την 6η θέση στην ατομική κατάταξη και το αργυρό μετάλλιο στην ομαδική.  Η σκοποβολή μπήκε στη ζωή μου εντελώς τυχαία. Είχα αποδεχτεί την πρόσκληση ενός πολύ καλού μου φίλου να επισκεφθώ το γήπεδο και να δοκιμάσω τις ικανότητές μου. Η πρώτη ντουφεκιά ήταν αρκετή για να καθορίσει τη συνέχεια της πορείας μου. Νιώθω ευγνώμων, γι’ αυτό και θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα απ’ την καρδιά μου τον φίλο μου, Λεόντιο, που ήταν η αιτία να ασχοληθώ με τη σκόπευση!  

Αντιμετώπισες γενναία κι ένα πρόσφατο περιστατικό που σου έτυχε, στερώντας σου κάτι πολύτιμο… 

Βρέθηκα αντιμέτωπη μ' έναν εφιάλτη, που ήρθε ουσιαστικά απρόσκλητος και διαφοροποίησε τα πάντα. Το 2017 κι ενώ διένυα μια όμορφη αγωνιστικά περίοδο -αμέσως μετά την κατάκτηση του πρώτου αργυρού μεταλλίου στη γυναικεία κατηγορία στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Σκοποβολής της Ιταλίας- ξαφνικά ξεκίνησαν να εμφανίζονται κάποια προβλήματα και συμπτώματα, που μόνο καλά δεν έδειχναν. Ο οργανισμός μου ξεκίνησε να εξασθενεί και να μην μπορεί να ανταπεξέλθει ούτε στις αγωνιστικές υποχρεώσεις εντός και εκτός Κύπρου, ούτε και στην καθημερινότητά μου. Είχα διαγνωστεί με όγκο στο ενδομήτριο. Χρειάστηκε να υποβληθώ σε υστερεκτομή για να έχω καλύτερη ποιότητα ζωής και πίσω την υγεία μου, που είναι ό,τι πιο πολύτιμο. Είχα χάσει τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μου. Ένιωθα ζαλισμένη, μεθυσμένη και χαμογελώντας έλεγα ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Χρειάστηκαν μεγάλα μέσα για ανασυγκρότηση των ψυχικών μου αποθεμάτων. 33 ετών, χωρίς οικογένεια, με την πικρή γεύση στην ψυχή. Στις 25 Οκτωβρίου άνοιξα τα μάτια κι όλα ήταν αλλιώς. Είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω και προχώρησα. Μπορεί να μην έρθει μέσω της κανονικής "οδού" η μητρότητα, αλλά ένα είναι σίγουρο: ότι δεν θα τη στερηθώ. Μάνα είμαι για κάθε παιδί που με χρειάζεται, για κάθε παιδί που θέλει να αγαπηθεί, για κάθε παιδί που έχει ανάγκη μια αγκαλιά, γιατί μάνα είναι αυτή που στην τελική το νιώθει στην καρδιά και στην ψυχή της κι όχι αυτή που το φέρνει στον κόσμο. Μεγάλη ευλογία να γίνεσαι μάνα κι ακόμα μεγαλύτερη να είσαι το"μάννα" για πολλά παιδάκια. Βρήκα ακόμα έναν ευλογημένο σκοπό στη ζωή μου. 

Διάβασε ακόμη:  Ryan Terry: Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο του fitness ...

Πώς το αντιμετώπισες αυτό Κωνσταντίνα και πώς σε επηρέασε ο αθλητισμός σ' αυτό το κομμάτι;

Το πιο επώδυνο, ήταν η αποδοχή της πραγματικότητας. Δεν άργησε να έρθει κι αυτό γιατί πείσμωσα. Συνάμα, είχα γύρω μου ανθρώπους δυνατούς, να με υπενθυμίζουν σε κάθε βήμα ότι εγώ δεν είμαι για ένα παιδάκι, αλλά για πολλά. Κι άνοιγα τ’ αυτιά και την καρδιά μου, και άφηνα όλα τα όμορφα να κοιμούνται και να ξυπνούν μέσα μου. Ο αθλητισμός έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο την περίοδο της αποθεραπείας μου. Είχα το όπλο μου δίπλα στο προσκέφαλο του κρεβατιού μου, για να έχω οπτική επαφή καθημερινά με κάτι που αγαπούσα πολύ, θυμίζοντας μου όλα εκείνα τα δυνατά συναισθήματα που ένιωσα από την πρώτη στιγμή που το κράτησα και όλα τα ωραία που βίωσα εξαιτίας του. 

Τι σου έδινε καθημερινά ώθηση, ώστε να σηκωθείς να πάρεις ξανά το όπλο σου και να ξαναπάς στο γήπεδο;

Είμαι γενικά ένας πολύ αισιόδοξος και φιλόδοξος άνθρωπος. Ονειρεύομαι ασταμάτητα και μου αρέσει να χαίρομαι κάθε στιγμή. Εξάλλου, μαζί με όλα αυτά, είχα και τη δεύτερη μου μάνα, την προπονήτρια της φυσικής μου κατάστασης, να επιμένει να ξαναμπώ σε ρυθμούς προπονήσεων και αγώνων. Και χαίρομαι που την εμπιστεύτηκα και σε αυτό το κομμάτι. Έτσι κι έγινε. Η ώθηση ήρθε από το ίδιο μου το όπλο, την δυναμική μου προσωπικότητα και την Ειρήνη. 

Ξέρω ότι γράφεις και μάλιστα ετοιμάζεις ένα παιδικό παραμύθι. Το γράψιμο αποτελεί για σένα ένα "εργαλείο" ψυχοθεραπείας;

Κάτι ετοιμάζω, ναι. Νιώθω πολύ χαρούμενη που το τόλμησα, γιατί μ’ αρέσει να γράφω από παιδί. Για μένα σαφώς αποτελεί ένα από τα ωραιότερα εργαλεία ψυχοθεραπείας. Ήταν η σιωπή μου από παιδί. Έγραφα και τα διάβαζα της θάλασσας. Ακόμα το κάνω! 

Η έμπνευση που είχες ώστε να ξεκινήσεις το παραμύθι που γράφεις, προήλθε από την προσωπική σου βιωματική αναζήτηση;

Μπορείς να το πεις κι αυτό. Αλλά περισσότερο πηγάζει από κάτι που έχω έντονα ανεπτυγμένο… Την ενσυναίσθηση! 

Είναι μια διέξοδος η συγγραφή από τα παιδικά σου τραύματα; Είναι γνωστές οι ευεργετικές ιδιότητες της συγγραφής όταν αποτελεί ένα μέσο δημιουργικής έκφρασης... 

Μια από τις διεξόδους μου ήταν και η συγγραφή. Στην ηλικία των δεκαέξι ετών είχα ήδη γράψει μια ποιητική συλλογή, την οποία δεν τόλμησα ποτέ να εκδώσω. Ίσως μια μέρα, το κάνω κι αυτό. Ξέρεις, καμιά φορά είναι δύσκολο να μοιράζεσαι τα ενδόμυχα του ψυχικού σου κόσμου, ανασύροντάς τα απ’ το βυθό στην επιφάνεια, γιατί δεν γνωρίζεις αν θα καταφέρουν να αγγίξουν τον άλλο όπως ακριβώς τα βίωσες και τα ένιωσες εσύ. Ένας άνθρωπος μιλάει καλύτερα όταν τον διαβάζεις! 

Ποια ήταν η αντιμετώπιση και η αντίδραση των ανθρώπων όταν σε γνωρίζουν και μαθαίνουν ότι ασχολείσαι με την σκοποβολή;

Ενθουσιασμός και προβληματισμός! Οι περισσότεροι ενθουσιάζονταν με την ιδέα ότι εγώ, μια γυναίκα, είμαι ικανή να χειρίζομαι όπλα και να είμαι μέλος μια ανδροκρατούμενης οικογένειας, όπως είναι το άθλημα της σκοποβολής. Η οικογένεια μου είχε τις περισσότερες αντιδράσεις, γιατί θεωρούσαν ότι ο αθλητισμός θα μου στερούσε την προσωπική μου πορεία. Στη συνέχεια κατανόησαν ότι όλα μπορούν να συνυπάρχουν με τον σωστό προγραμματισμό.  

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι σοβαρά με τον πρωταθλητισμό;

Το 2014, θεωρώ ότι ήταν η αφετηρία μου στη σκοποβολή και τον πρωταθλητισμό, αφού τότε αποφάσισα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου, γιατί ήθελα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα. Τεράστιο ρίσκο. Δεν το μετάνιωσα όμως ποτέ. Νιώθω ευτυχής που το πέτυχα και απολαμβάνω τους καρπούς του σήμερα, έχοντας εξασφαλισμένο και επαγγελματικά το μέλλον μου, από τον Σεπτέμβριο του 2018, με την 7η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τετραετίας.  

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου; Κάποιος που στάθηκε κοντά σου στο όμορφο ταξίδι προς τον πρωταθλητισμό;  

Το "Μάννα", όπως σου ανέφερα πριν, και ακούει στο όνομα Ειρήνη Παντελή! Η γυναίκα μάνα κι ας μην είναι με τον γνωστό τρόπο που ξέρουμε όλοι, αδελφή, φίλη, προπονήτρια, μέντορας, η γυναίκα φάρος, όπως την αποκαλώ εγώ… Ήταν το φως στα σκοτεινά σοκάκια της ζωής μου. Με δίδαξε, με φρόντισε, με επανάφερε και θα την ευγνωμονώ πάντα. Δεν είχα ιδέα πώς είναι να είσαι ένας αθλητής με σωστό προγραμματισμό, πλάνο και στόχους. Είχε φροντίσει, ως καθηγήτρια φυσικής αγωγής, να μου δείξει τον σωστό δρόμο για να γίνει το έργο μου πιο εύκολο. Καθόλου τυχαίο που βρέθηκε στο δρόμο μου. 

Πόσος χρόνος προπόνησης απαιτείται κάθε μέρα; 

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός που να αποδίδει το ζητούμενο, αφού η περιοδικότητα της προπόνησης διαφέρει. Αναλόγως του αγωνιστικού πλάνου, είναι και ο χρόνος προπόνησης. Ένας μέσος όρος ημερησίως μπορεί να θεωρηθούν οι 2 με 3 ώρες στο γήπεδο. Τα υπόλοιπα που χρειάζεται να κάνει ένας αθλητής είναι εκτός αυτού του χρονικού ορίου. 

Σπουδάζεις αθλητική επιστήμη και φυσική αγωγή στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Πώς μπορείς να είσαι και φοιτήτρια;  Τι σου λένε οι συμφοιτητές σου;   

Άρπαξα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο, να γίνω καθηγήτρια φυσικής αγωγής κι αυτό με έκανε ίσως να καταφέρω να παντρέψω σπουδές και πρωταθλητισμό. Θέληση και πείσμα χρειάζονται. Δεν είναι εύκολο, γιατί χρειάζεται να παίρνω λιγότερα μαθήματα από τους συμφοιτητές μου, λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων, αλλά το αγαπώ τόσο πολύ, που τα καταφέρνω. Οι καθηγητές μου δείχνουν κατανόηση και διευθετούμε μαζί το πρόγραμμα μου τις περιόδους που απουσιάζω στο εξωτερικό σε διεθνείς διοργανώσεις. Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου και όσοι από αυτούς με γνωρίζουν καλύτερα, νιώθουν πολύ περήφανοι για μένα και το εκδηλώνουν. Είναι καλά παιδιά και πρόθυμα!   

Έχεις ζήσει και πολλές διακρίσεις έως τώρα… Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στη σκοποβολή;

Πως κάθε φορά που νομίζω ότι έχω μάθει τον εαυτό μου, τα όρια και τις δυνατότητές μου, εκεί είναι που κάνω λάθος. Μέσα από τη σκοποβολή και τους αγώνες μού δίδεται μια πανέμορφη ευκαιρία να ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου, να τις ξεδιπλώνω, να τις μελετώ και να εμπλουτίζω την προσωπικότητά και τον χαρακτήρα μου.

Οι νίκες ή οι ήττες είναι πιο σημαντικές;

Μήπως εννοείς τα πυροτεχνήματα και τα μαθήματα; Οι νίκες στην πορεία ενός αθλητή είναι εντυπωσιακά πυροτεχνήματα. Οι ήττες…δεν υπάρχουν. Μαθήματα λέγονται και είναι αυτά τα πιο σημαντικά, γιατί σε ωριμάζουν, σε πεισμώνουν, σε ενδυναμώνουν, αν γνωρίζεις πώς να τα διαχειριστείς. Καλό θα είναι όμως να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των δυο.

Διάβασε ακόμη:  Milan Trajkovic: Έπεσε κάτω όταν έτρεχε να πανηγυρίσει τη νίκη του ...

Πες μας ποια είναι τα οφέλη για ένα νέο παιδί να ασχοληθεί με το άθλημα της σκοποβολής;  Σε ποιους άλλους τομείς της ζωής του μπορεί να το βοηθήσει;

Τα οφέλη γενικά στον αθλητισμό είναι τεράστια. Σώμα και πνεύμα σε άνθιση. Η σκοποβολή ίσως να προσφέρει στοιχεία μοναδικά, όπως την αυτοκυριαρχία, την αυτοπεποίθηση, τον δυναμισμό, την πειθαρχία και άλλα πολλά. Πολλά παιδιά θα παραμείνουν στο σωστό δρόμο. Η ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό γενικότερα κτίζει χαρακτήρες ποιοτικούς, που μαθαίνουν να σέβονται τον εαυτό τους και κατ’ επέκταση τους άλλους γύρω τους.  Χαρακτήρες που ξεχωρίζουν και ανθρώπους που γίνονται πρότυπα στην κοινωνία. Παντού βοηθά ο αθλητισμός. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό στο δικό μου άθλημα, είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σωματικοί ή άλλοι περιορισμοί, που να εμποδίζουν κάποιον να ασχοληθεί με αυτό. Μέσω αυτού αναπτύσσονται και βελτιώνονται συγκεκριμένες δεξιότητες.  

Είναι η αθλητική σκοποβολή ένα γενναιόδωρο άθλημα για την υγεία;

Η σκοποβολή μάλλον ξεχωρίζει για τη γενναιοδωρία της στην πνευματική υγεία περισσότερο, αφού η φυσική κατάσταση που επιβάλλεται να έχουν οι αθλητές της δεν συγκρίνεται με άλλα αθλήματα, όπως για παράδειγμα του στίβου, της ποδηλασίας, της αντισφαίρισης κ.ά. Η φυσική κατάσταση είναι αναγκαία σε όλα τα αθλήματα, με διαφορά στις εντάσεις, τον όγκο, το είδος και τις προπονητικές επιβαρύνσεις. 

Πριν από λίγο καιρό επέστρεψες από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λονάτο Ιταλίας, πραγματοποιώντας μια πολύ καλή εμφάνιση. Πώς βίωσες τη συγκεκριμένη εμπειρία;

Θεωρώ ότι το 2019 είναι μια από τις ομορφότερες περιόδους της αθλητικής μου καριέρας. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν ένας δύσκολος αγώνας, γεμάτος πολλαπλά συναισθήματα. Δούλεψα πολύ σκληρά και τα κατάφερα. Οι περισσότεροι από τους στόχους μου είχαν επιτευχθεί στον συγκεκριμένο αγώνα. Πέρασα με το δεύτερο ψηλότερο αποτέλεσμα του αγώνα, σημειώνοντας 120/125 επιτυχίες και την ισοφάριση του παγκύπριου ρεκόρ γυναικών, πετυχαίνοντας την είσοδο μου στον τελικό. Κατέκτησα την τιμητική 5η θέση. Σίγουρα μπορούσα και καλύτερα, αλλά ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη και ικανοποιημένη με τον εαυτό μου. Είχαν ανταμειφθεί οι κόποι μου και ένιωθα υπέροχα. Το απολάμβανα! Δεν με ενδιέφερε τι συνέβαινε γύρω μου, τίποτα απολύτως και κανένας. Αυτό είναι που προσφέρει ο αθλητισμός. Τις στιγμές που ο αθλητής ζει για τον εαυτό του, παρασυρόμενος από το δικό του φως, να απολαύσει ό,τι έκτισε. Είναι επιβεβαιωμένο πως αυτό που μετράει, είναι το ταξίδι και όλα όσα αποκομίζεις από αυτό, κι όχι κατ’ ανάγκη η απόκτηση ενός μεταλλίου, όσον αφορά πάντα βέβαια τον εσωτερικό τομέα. 

Νιώθεις ότι στην Κύπρο υπάρχει ίση μεταχείριση και αντιμετώπιση ανάμεσα σε  Ολυμπιονίκες και Παραολυμπιονίκες, τόσο σε επίπεδο πολιτείας, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας;

Θίγεις ένα πολύ λεπτό και μεγάλο ζήτημα. Σίγουρα, θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Γίνονται προσπάθειες από τους αρμόδιους φορείς, αλλά ισότητα δεν νομίζω πως υπάρχει. Πιστεύω ότι έχουμε περιθώρια βελτίωσης και ίσης μεταχείρισης μεταξύ αθλητών με αναπηρίες και αρτιμελών αθλητών. Οι αθλητές των παραολυμπιακών, δεν είναι κατώτερου θεού. Μπορεί να έχουμε διαφορές, αλλά είμαστε ίδιοι. Στην τελική, η μεγαλύτερη αναπηρία που υπάρχει είναι αυτή του ‘’στενού μυαλού και της καρδιάς’’. Όλα είναι θέμα αποδοχής. Δεν μπορούμε να τους έχουμε παραγκωνισμένους και να είμαστε παρόντες μόνο όταν σημειωθεί κάποια επιτυχία. Αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν με τέρατα… του μυαλού, και το σώμα πολλές φορές δεν ακολουθεί. Αυτοί χρειάζονται περισσότερη στήριξη για ευνόητους λόγους. Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, καλό θα είναι να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και προσέγγισης. Αυτό!

Ποιοι είναι οι αθλητικοί και προσωπικοί σου στόχοι για το εγγύς μέλλον;

Λίγοι και μεγάλοι! Παρόλο που δεν συνηθίζω να μοιράζομαι τους στόχους μου, εντούτοις περίπου το πρόγραμμα στο μυαλό μου έχει κάπως έτσι: Να είμαι καλά και να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό σε κάθε αγωνιστικό ραντεβού. Επειδή φέτος είχα ακουμπήσει την ολυμπιακή πρόκριση και δεν την πέτυχα, θα συνεχίσω να δουλεύω για να την κατακτήσω, με την τελευταία ευκαιρία τον ερχόμενο Μάϊο στη Γαλλία. Η Ολυμπιάδα είναι το πολυπόθητο και το μεγαλύτερο όνειρο κάθε αθλητή, μικρού και μεγάλου. Συνάμα, έχω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και να συνεχίσω με κάτι άλλο, όντας ανήσυχο πνεύμα. 

Εκτός από τον αθλητισμό, από πού αντλείς δύναμη και ενθάρρυνση για να συνεχίσεις στον αγώνα της ζωής;

Από καθετί που νιώθω ότι μπορεί να μου δώσει την ενέργεια που χρειάζομαι. Εκλεκτούς φίλους και ανθρώπους να πλαισιώνουν τη ζωή μου και κυρίως από τον σκοπό μου. Ο καθένας μας έχει τόσα να προσφέρει στην κοινωνία και στην ανθρωπότητα με κάθε τρόπο, που θα ήταν κρίμα, όταν αυτό είναι εφικτό, να μην κινητοποιείται και να δρα άμεσα. Σκοπός! Μια μικρή λέξη, με τεράστιο νόημα, που αποτελεί αστείρευτη πηγή. 

Κλείνοντας, θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα σε όσα άτομα περνούν δύσκολα, αλλά επιθυμούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό; 

Όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να το πιστέψεις. Να έχουν πάντα κατά νου ότι η μόνη επιλογή στη ζωή μας είναι να είμαστε δυνατοί ό,τι και αν συμβαίνει, γιατί έχουμε κρυμμένα μέσα μας απίστευτα αποθέματα ψυχικού σθένους. Το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή, επιμονή και πίστη. Προσωπικά δεν εγκαταλείπω ποτέ, αλλά «εκ της τέφρας αναγεννώμαι». 

Διάβασε ακόμη: Άννα Κορακάκη: Ακόμα μία χρυσή διάκριση για την Ελληνίδα ...

Φωτογραφίες: Μάριος Ιωσηφίδης