Ακολουθεί αυτούσια η επιστολή, όπως αναρτήθηκε 

Κύριε Υπουργέ,

Απευθύνομαι σε σας ως μια απλή εκπαιδευτικός που διδάσκει στη Γ Λυκείου και που, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων της, είναι αφοσιωμένη στη δουλειά της και νοιάζεται για τους μαθητές και τις μαθήτριές της. Εδώ και ενάμιση μήνα, όπως το έχετε αναγνωρίσει κι εσείς και οι οργανωμένοι γονείς, έχουμε εργαστεί με ζήλο και αφοσίωση στις ψηφιακές μας τάξεις, παρέχοντας στα παιδιά όχι μόνο στήριξη στα θέματα του διδακτικού μας αντικειμένου, αλλά και συμπαράσταση, εμψύχωση και καθοδήγηση για το πώς θα κρατήσουν το ηθικό τους ψηλά στις δύσκολες μέρες που βιώνει ο τόπος μας και η ανθρωπότητα όλη.

Σταθήκαμε με αφοσίωση δίπλα στους μαθητές/τριες και διακριτικά δίπλα στις οικογένειές τους, ετοιμάσαμε εκπαιδευτικό υλικό για σύγχρονη και ασύγχρονη μάθηση, διδάξαμε με όσα μέσα είχαμε στη διάθεσή μας, αυτομορφωθήκαμε και επιμορφωθήκαμε με τη βοήθεια κυρίως των συναδέλφων μας στη χρήση νέων τεχνολογιών, διορθώσαμε για ώρες ατελείωτες τις εργασίες των μαθητών/τριών μας που τους ενθαρρύναμε να μας στέλνουν ηλεκτρονικά, λύσαμε απορίες, κάναμε επαναλήψεις, εμβαθύναμε στα ουσιαστικά θέματα της ύλης, προσπαθώντας να ενισχύσουμε τις δεξιότητές τους και να τους προετοιμάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα για τις Παγκύπριες Εξετάσεις.

Πρώτιστα, όμως, προσπαθήσαμε να τους δώσουμε το αίσθημα ασφάλειας που χρειάζονταν, για να μην τα βάλουν κάτω και να συνεχίσουν να εργάζονται από το σπίτι, επιδιώξαμε να ακούσουμε τις αγωνίες και να καθησυχάσουμε τις ανησυχίες τους, γιατί ήμασταν συνεχώς δίπλα τους, παρά τις οποιεσδήποτε δικές μας δυσκολίες, ανησυχίες και φόβους. Στηρίξαμε τις αποφάσεις της πολιτείας και υιοθετήσαμε τις συστάσεις των επιστημόνων, γιατί πιστέψαμε πως το «μένουμε σπίτι» δεν ήταν ένα κούφιο σύνθημα, αλλά ο μόνος τρόπος για να προστατευτεί το σύνολο του πληθυσμού, και δουλέψαμε άοκνα από το σπίτι με όλες μας τις δυνάμεις, συχνά υπερβαίνοντας εαυτούς.

ΔΙΑΒΑΣΕ: "Δεν μπορούμε να κάνουμε διακρίσεις..." Kαι οι Λευκωσιάτες μπορούν να πάνε θάλασσα

Επιθυμία και δική μας όπως και όλων ήταν εξαρχής και παραμένει η επιστροφή στην κανονικότητα, η επιστροφή στους χώρους εργασίας μας, αλλά σε συνθήκες που να διασφαλίζουν τη δημόσια υγεία, την υγεία των μαθητών μας και γενικά των συνανθρώπων μας, την υγεία τη δική μας και των οικείων μας, και, κυρίως, η προστασία αυτών που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.

Η απόφαση της κυβέρνησης να επιστρέψουμε (τελειόφοιτοι και εκπαιδευτικοί) στις 11 Μάϊου στα σχολεία, προτού ακόμη διαφανούν τα αποτελέσματα της πρώτης «εξόδου» σε χώρους με σχετικά μικρό αριθμό ατόμων και σε συνθήκες ελεγχόμενου κινδύνου, προκάλεσε πολύ μεγάλη ανησυχία —και όχι αδικαιολόγητα— στους εκπαιδευτικούς και στις οικογένειές τους. Δεν θα σας ζαλίσω με τα αναπάντητα ερωτήματα περί του σκοπού και του αποτελέσματος της επιστροφής. Υποθέτω διαβάζετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον ηλεκτρονικό τύπο τις τεκμηριωμένες απόψεις που εκφράζονται από σοβαρούς αρθρογράφους και επιστήμονες ότι το όφελος σε γνώσεις που θα αποκτήσουν οι μαθητές/τριες για τις Παγκύπριες Εξετάσεις θα είναι πολύ μικρό σε σχέση με τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, από μια πιθανή —και όντως πολύ πιθανή— αναζωπύρωση της διάδοσης της πανδημίας, εξαιτίας της μαζικής συγκέντρωσης μαθητών και εκπαιδευτικών σε (ακατάλληλα για το συγκεκριμένο πρόβλημα) σχολικά κτίρια (π.χ. είσοδοι πολλών τάξεων στον ίδιο στενό διάδρομο, μικρές αίθουσες που δεν διασφαλίζουν τα απαιτούμενα για προστασία τετραγωνικά μέτρα).

ΔΙΑΒΑΣΕ: Αυτή είναι η γυναίκα που κατηγορείται για την έναρξη του Covid-19 (Βίντεο)

Δεν θα σας κουράσω επαναλαμβάνοντας αυτά που έχουν γραφτεί ξανά και ξανά ότι χώρες όπως η Γαλλία και η Αγγλία δεν θα πραγματοποιήσουν φέτος τις τελικές εξετάσεις (που είναι ταυτόχρονα και η οδός για την είσοδο στο πανεπιστήμιο), χωρίς ποσώς να θεωρείται ότι το φετινό απολυτήριό τους θα υποβαθμιστεί. Δεν θα σας ζαλίσω ούτε με τα δεκάδες πρακτικά ζητήματα της οργάνωσης του σχολικού προγράμματος, με την επιστροφή των μαθητών της Γ Λυκείου, που, για όσους γνωρίζουν πώς λειτουργεί το Λύκειο, θα περιπλέξουν την όποια προσπάθεια (π.χ. εκπαιδευτικοί που θα κληθούν να διδάξουν ταυτόχρονα και στη Γ Λυκείου επί τόπου και στην Α Λυκείου διαδικτυακά). Αυτά υποθέτω τα γνωρίζετε και ευελπιστώ ότι θα βρείτε έγκαιρα όλες τις λύσεις στις υπέρμετρες δυσκολίες του εγχειρήματος, ώστε να μην πάμε στο σχολείο χωρίς να έχει έγκαιρα ετοιμαστεί ένα λειτουργικό πρόγραμμα. 

Τέλος, δεν θα σας ταλαιπωρήσω θέτοντάς σας ηθικά διλήμματα για το ενδεχόμενο ένα «λογικό» ποσοστό μαθητών και εκπαιδευτικών να νοσήσει με ελαφριά έως καθόλου συμπτώματα, μεταδίδοντας ωστόσο τον ιό στο περιβάλλον τους και σε άτομα που πιθανόν να ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (εφόσον, μάλιστα, δεν έχετε εξαιρέσει τους εκπαιδευτικούς που ζουν κάτω από την ίδια στέγη με άτομα ευάλωτα από την υποχρέωσή τους να πάνε στο σχολείο), ούτε για το ενδεχόμενο ένα άλλο εξίσου «λογικό» ποσοστό εκπαιδευτικών να νοσήσει σοβαρά έως πάρα πολύ σοβαρά κτλ. κτλ. Αφού, όπως δηλώσατε ξεκάθαρα, «οι 16χρονοι δεν νοσούν σοβαρά για να πάνε στο νοσοκομείο και συνεπώς αυτή η συζήτηση» (δηλαδή, εάν θα μεταδώσουν στους άλλους έναν θανατηφόρο ιό) «είναι θεωρητική». Αυτά, όπως αφήσατε, εξάλλου, να νοηθεί, δεν είναι σοβαρά θέματα μπροστά στο ενδεχόμενο να χαθούν οι εξετάσεις (προφανώς αυτό είναι ζήτημα υψίστης σημασίας για το ΥΠΠΑΝ) και συνεπώς οι τελειόφοιτοι πρέπει να καταφέρουν να μην αρπάξουν τον ιό, γιατί, όπως είπατε ευθαρσώς, «εάν κάποιος (τελειόφοιτος) δεν μπορεί να παρευρεθεί στις εξετάσεις, θα γίνει αυτό που γινόταν και πέρσι». (Δηλαδή, ψυχρά και κυνικά, και αυτός και οι συμμαθητές τους που θα αναγκαστούν να μείνουν σε καραντίνα θα χάσουν τη θέση στο πανεπιστήμιο, για την οποία προετοιμάζονται από καιρό, όπως θα μπορούσε να χάσει τις εξετάσεις κάποιος εξαιτίας —όπως είπατε— ενός «αυτοκινητιστικού δυστυχήματος», αλλά —όπως πάλι δηλώσατε— «αυτά δεν είναι προβλήματα».)

Αντιλαμβάνομαι, βεβαίως, και συμφωνώ μαζί σας ότι αυτό που θέλετε να καλλιεργήσετε στους μαθητές/τριές μας είναι την υπευθυνότητα. Προφανώς πιστεύετε ότι πρέπει να μάθουν να προσέχουν, για να μην ασθενήσουν (και συνεπώς να υποστούν τις συνέπειες της «ανευθυνότητάς τους»), όπως νόσησαν από «ανευθυνότητα» (!) μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ανά την υφήλιο και οδήγησαν (και πάλι από ανευθυνότητα!) μερικές δεκάδες χιλιάδες στον θάνατο! Εξάλλου, εάν τα σχολεία δεν ανοίξουν τώρα και ανοίξουν τον Σεπτέμβρη (όπως θα γίνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης), τι θα αλλάξει; Και ερωτώ: Μήπως, άραγε, θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τους επιστήμονες ότι σε τέσσερις μήνες θα έχουν βρει αποτελεσματικότερα φάρμακα, που τουλάχιστον θα προλαβαίνουν τη θνησιμότητα;

Εμείς, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Πολιτείας, ακολουθούμε το παράδειγμα των χωρών που ανοίγουν τα σχολεία (κυρίως δημοτικά και νηπιαγωγεία) από τώρα, για να πάνε οι γονείς στη δουλειά τους. Κατανοητό για την οικονομία του τόπου και σεβαστό, αν και (υποθέτω πως συμφωνείτε), ριψοκίνδυνο. Γι’ αυτό, άραγε, αρχίζουμε από τους (για κάποιους) «λιγότερο επικίνδυνους»; Τους 18χρονους μαθητές οι οποίοι (όλοι το κατανοούμε) λαχταρούν να βγουν έξω και να συναντήσουν τους φίλους τους; Με ασφάλεια πάντοτε και τηρώντας τις αποστάσεις (λέτε), αφού (σύμφωνα με τις αποφάσεις σας) δεν χρειάζονται ούτε μάσκες προστατευτικές, ούτε θερμομέτρηση, ούτε τεστ στα σχολεία που να ανιχνεύσουν εκ των προτέρων τους πιθανούς ασυμπτωματικούς φορείς (ενός ιού που φαίνεται ότι πιστεύουμε πως θα αντιμετωπίσουμε βγάζοντας έξω πρώτα μαζικά τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς!). Σας έχει θέσει, άραγε, η ΟΕΛΜΕΚ, ή οι οργανωμένοι γονείς το ερώτημα, γιατί να μην περιμένουμε, προτού επιτραπεί η μαζική προσέλευση μαθητών και εκπαιδευτικών στα σχολεία, έστω δύο εβδομάδες από την πρώτη ελεγχόμενη «έξοδο», για να αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα; Και γιατί να μην επιστρέψουν για λίγο μόνο χρόνο οι τελειόφοιτοι ακριβώς πριν τις εξετάσεις μόνο για οδηγίες, αφού η ύλη θα είναι αυτή που διδάχθηκαν μέχρι τις 10 Μαρτίου; (Για τον Σεπτέμβριο, φυσικά, ούτε λόγος δεν γίνεται, κι ας επιμένουν τεκμηριωμένα δεκάδες σοβαροί επιστήμονες στην Ευρώπη πως είναι άκρως επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία να επιστρέψουν τώρα οι μαθητές στα σχολεία!)

ΔΙΑΒΑΣΕ: Υπάρχει κίνδυνος να αυξηθούν τα κρούσματα μετά τις χαλαρώσεις των μέτρων (βίντεο)

Και επειδή, με όλα όσα γράφονται από πολλούς πολίτες (όχι μόνο εκπαιδευτικούς) και θέτουν σε αμφισβήτηση την ορθότητα της απόφασης αυτής, ίσως, να θυμώσετε μπροστά στον ισχυρισμό ότι οι εκπαιδευτικοί (που είναι υποχρεωμένοι να πάνε στις 11 Μαΐου) και οι οικογένειες των μαθητών (όσων μαθητών επιλέξουν να έρθουν στο σχολείο) θα λειτουργήσουν ως πείραμα για να φανούν οι συνέπειες για τη μαζική «έξοδο» που θα ακολουθήσει και να οδηγηθούμε στην ανοσία της αγέλης, θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου πρόκληση – πρόσκληση προς εσάς, για να διασκεδάσετε κάθε ανησυχία και φόβο σε εκπαιδευτικούς και μαθητές:

Σας καλώ, λοιπόν, να περάσετε μαζί μου ένα (τουλάχιστον) ολόκληρο πρωινό (7.30-13.35) στο Λύκειο όπου υπηρετώ (κατά προτίμηση την πρώτη μέρα που θα έχει μεγάλη προσέλευση, περίπου 350 μαθητές και εκπαιδευτικοί), να μπείτε (όχι ως Υπουργός, αλλά ως απλός άνθρωπος που νοιάζεται όπως όλοι μας για το καλό των παιδιών, της παιδείας και του τόπου) στην τάξη μαζί μου, σε διάφορες αίθουσες, όπου θα διδάσκω σε 12 μαθητές κάθε φορά, να κάνουμε ακόμη μια επανάληψη της ύλης, να ακούσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες των παιδιών και να τα εμψυχώσουμε, για να κάνουν μάθημα υπερνικώντας τον όποιο φόβο. Ανάμεσα στα μαθήματα και τις αναπληρώσεις των συναδέλφων που θα απουσιάζουν λόγω προβλημάτων υγείας, να εφημερεύσουμε μαζί κυκλοφορώντας στους χώρους όπου θα μαζεύονται οι μαθητές τα διαλείμματα, να σταθούμε για μερικές ώρες έξω από τις τουαλέτες και να τους επιτρέπουμε να μπαίνουν ένας-ένας αναλόγως των τετραγωνικών, να χρησιμοποιήσουμε τον εξοπλισμό του σχολείου για φωτοτυπίες κτλ. (περιμένοντας στη σειρά, στο στενό διάδρομο), να καθίσουμε για την εκτέλεση των άλλων μας καθηκόντων στον καθηγητικό σύλλογο με τους άλλους συναδέλφους (κάπου θα βρούμε μια καρέκλα να στριμώξουμε ανάμεσα στις άλλες), να κάνουμε κι ένα διαδικτυακό μάθημα στη Β Λυκείου (αν δεν «πέσει» το υπερφορτωμένο διαδίκτυο) και στο τέλος να αξιολογήσουμε μαζί με τη διεύθυνση του σχολείου, εάν το επιθυμείτε, τους κινδύνους και το διδακτικό αποτέλεσμα, μακριά από κάμερες και σε συνθήκες ρεαλιστικές. Χωρίς μάσκες και χωρίς προστατευτικές ασπίδες, κανενός είδους.

Υπό έναν επιπλέον όρο. Αφού φύγουμε από το σχολείο, να πάτε κι εσείς όπως κι εγώ και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, για να φροντίσετε κάποιον δικό σας άνθρωπο που ανήκει σε ευάλωτη ομάδα. Χωρίς φόβο, χωρίς αποστάσεις (αυτό σημαίνει φροντίδα). Ιδού η Ρόδος…

Με εκτίμηση

Μία εκπαιδευτικός που, όπως και χιλιάδες συνάδελφοί της, θέλει να κάνει μάθημα με ασφάλεια