Ο Κύπρος Χρυσοστομίδης πλέον βρίσκεται στο σπίτι του, δίπλα στην οικογένειά του, "τυχερός", όπως λέει ο ίδιος, "απαλλαγμένος από τον κορωνοϊό". Ωστόσο, ακολουθεί ένα εντατικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, κυρίως για κινητικότητα και για αποκατάσταση των συνεπειών της ιογενούς ακινησίας.

Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά, "χωρίς προειδοποίηση", όπως λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: "Ξαφνικά δεν μπορούσα να περπατήσω ούτε να κινηθώ, αλλά ομολογώ πως δεν υποψιάστηκα ότι με είχε κτυπήσει ο κορωνοϊός. Με τη συμβουλή του γιατρού μου υποβλήθηκα στο τεστ, το οποίο βγήκε θετικό. Ήταν κεραυνός εν αιθρία, ιδίως διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή τελούσα υπό περιορισμό, δεδομένου ότι ανήκω σε ευπαθή ομάδα. 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Mια ασθενής με COVID-19 μοιράζεται στο Mylife την εμπειρία της

Κατά τη διάρκεια του Απριλίου νοσηλεύτηκε αρχικά στη ΜΕΘ Λευκωσίας και στη συνέχεια στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Αναφοράς στην Αμμόχωστο. Ο ίδιος καθ' όλη τη διάρκεια της συνέντευξής του στο περιοδικό Must δεν παραλείπει να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. "...Όμως, χωρίς τη βοήθεια και τη φροντίδα των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, ίσως η τύχη μου να ήταν διαφορετική. Τους ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας και τους εκφράζω δημόσια την παντοτινή μου ευγνωμοσύνη". 

Παραδέχεται πως η μακρά περίοδος αποθεραπείας του ήταν ένα συνταρακτικό βίωμα, καθώς βρισκόταν σε πλήρη απομόνωση για έναν ολόκληρο μήνα στο νοσοκομείο. Συγκεκριμένα, από τις 31 Μαρτίου μέχρι τις 30 Απριλίου. Εκ των οποίων, αρκετές από αυτές τις μέρες, χωρίς τηλεφωνική επικοινωνία με την οικογένειά του και χωρίς τη δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης (λόγω απώλειας της κίνησης), εξαρτώμενος πλήρως από την ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Κορωνοϊός: H μαρτυρία ενός Κύπριου που ζει στην Ιταλία 

Ο Κύπρος Χρυσοστομίδης ομολογεί πως εκείνες τις ώρες της μοναξιάς, σκέφτηκε μέχρι και τον θάνατο και πόσα πράγματα δεν είχε προλάβει να κάνει στη ζωή του. 

" Όλες οι μέρες ήταν οι ίδιες και με ανακούφιση και με χαρά ανέμενα τις επισκέψεις των γιατρών και νοσηλευτών, που με αγάπη με ενθάρρυναν και με γέμιζαν με αισιοδοξία. Η χειρότερη μέρα ήταν όταν ακινητοποιήθηκα, μια φοβερή εμπειρία". 

Ο ίδιος δε συμφωνεί πως υπήρχαν απρόσωπες σχέσεις στο νοσοκομείο. Ακριβώς το αντίθετο. "Απεναντίας, στο Νοσοκομείο Αναφοράς δεν χρειάστηκαν πάνω από μια-δύο μέρες μέχρις ότου γίνουν οι γνωριμίες και από εκείνη την μέρα δημιουργήθηκε μια σχέση, μια φιλία μεταξύ μας. Δεν ξεχνώ την Αμαλία, τον Χρίστο, τον Κυριάκο, την Παναγιώτα,

τον Κωνσταντίνο, την Κατερίνα, τη Μαρία, τη Μαρία, τον Ανδρέα, τον Πάμπο και όλη την οικογένεια των γιατρών και νοσηλευτών. Από την άλλη, ο κάθε ασθενής έπρεπε να

δώσει τον δικό του αγώνα εντελώς μόνος, μακριά από τα αγαπημένα του πρόσωπα. Τις πρώτες μέρες παραμονής μου στο νοσοκομείο δεν μπορούσα καν να χρησιμοποιήσω

το τηλέφωνο. Αυτό ίσως ήταν το πιο οδυνηρό στοιχείο: η απομόνωση, ο «εγκλωβισμός» και η συναίσθηση ότι αυτή τη φοβερή νόσο πρέπει να την αντιμετωπίσεις εντελώς μόνος, χωρίς τη στήριξη της οικογένειάς σου. Κάτι σαν να βρίσκεσαι στον πόλεμο και είναι θέμα ζωής και θανάτου, μακριά από τους δικούς σου". 

Όπως ήταν φυσικό, του έλειψε η παρουσία της οικογένειάς του, της συζύγου

του, των θυγατέρων του και των εγγονιών του. Προς το τέλος της παραμονής του στο νοσοκομείο, όταν πια ήταν λίγο καλύτερα, τους μιλούσε στο τηλέφωνο και του έδιναν θάρρος.

Ο ίδιος στη συνέντευξή του περιγράφει τη μέρα που επιτέλους πήρε εξιτήριο. " Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, η συγκίνησή μου μεγάλη. Και τότε ήταν που οδηγήθηκα με ασθενοφόρο στο σπίτι μου στη Λευκωσία". 

ΔΙΑΒΑΣΕ:Κορωνοϊός: Το κινητό θα σε ειδοποιεί αν ήρθες σε επαφή με κρούσμα