Γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Από προσωπικό αρχείο Γιώργου Lash

Τον παρατηρώ από τη βιτρίνα του καταστήματός του στη Λεωφόρο Διγενή Ακρίτα -το οποίο παράλληλα είναι και το εργαστήρι του- να φτιάχνει μια κούκλα. Δείχνει απορροφημένος. Μπαίνοντας μέσα, αφήνει προσεχτικά στην άκρη το δημιούργημά του για να με εξυπηρετήσει, καθώς συμπεραίνει πως είμαι μια ακόμη μια πελάτισσα. «Είσαι πολύ τυχερός που δουλεύεις δίπλα από ένα ζαχαροπλαστείο», του λέω αυθόρμητα μετά τις απαραίτητες συστάσεις, καθώς οι μυρωδιές απ’ το «Napolitana» εξακολουθούν να «γαργαλάνε» ευχάριστα τη μύτη μου. «Έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Τα καλά είναι ότι τα γλυκά είναι υπέροχα, όπως και οι ιδιοκτήτες του. Τα κακά είναι ότι τον πρώτο καιρό έβαλα πέντε κιλά». «Εγώ στη θέση σου, θα είχα βάλει δεκαπέντε», προσθέτω γελώντας, ενώ την ίδια ώρα βολεύομαι σε μια καρέκλα απέναντί του, με τον Γιώργο να χαμηλώνει διακριτικά την έντασή του ραδιοφώνου, που έχει ακριβώς δίπλα του. «Απ’ ό,τι βλέπω, η μουσική είναι απαραίτητη όταν δημιουργείς. Συνήθως, τι ακούς»; «Τα πάντα». «Μην μου πεις ότι ακούς και λαϊκά». «Τα στανταράκια είναι jazz και oldies. Γενικότερα, έχω κόλλημα με τις προηγούμενες δεκαετίες. Μπορεί να “πέσει” το λαϊκό, τύπου Μαίρη Λίντα και Μανώλης Χιώτης. Μου αρέσουν τα πιο ρομαντικά ακούσματα της δεκαετίας 40’-50’. Αλλά, τώρα, να ακούω Πάολα και να φτιάχνω μια κούκλα, όχι».

Εσύ πήρες τις Lash Dolls σου για το 2020;

Το μάτι μου πέφτει σ’ εκείνο που έφτιαχνε προηγουμένως. Σ’ ένα κομμάτι ύφασμα, έχει σχεδιάσει το πρόσωπο ενός άντρα. Η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι αξιοθαύμαστη. Έχει αποτυπώσει με ακρίβεια το καθετί. Τα μάτια, το μούσι, τα ρούχα. Ίσως γι’ αυτό, να πρέπει να πάρει κάποια «εύσημα» η πολυαγαπημένη του γιαγιά. Τον άνθρωπο που τον καθόρισε, αφού κι εκείνη μικρότερη έφτιαχνε τις δικές της «πούππες» (υφασμάτινες κούκλες). Ανάμεσα σε πατρόν, ψαλίδια, βερνίκια και υφάσματα, «ξετυλίγεται» μπροστά μου η ιστορία ενός αγοριού που πέρασε μια δύσκολη διαδρομή για να εξελιχθεί σ’ έναν σπουδαίο δημιουργό, μα πάνω απ’ όλα, σ’ έναν υπέροχο άνθρωπο.

Πόσο δύσκολο είναι να φτιάχνεις μια κούκλα με τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε πελάτη;
Αρκετά. Βλέποντας τις κούκλες μου σήμερα, η εξέλιξη είναι τεράστια. Ίσως, να μην είναι πολύ καλό αυτό που λέω, αλλά είμαι ιδιαίτερα αυστηρός με τον εαυτό μου. Πλέον, είμαι σε θέση να κάνω τα πάντα. Μου αρέσουν, άλλωστε, οι προκλήσεις.

Πότε ξεκίνησες;
Το 2011, δειλά-δειλά.

Ρένα Ρώσση Ζαϊρη: Η «Αγαπημένη των Θεών» και των αναγνωστών, θα μείνει παιδί για πάντα!

Πώς σού ήρθε η ιδέα να φτιάξεις μια κούκλα, που θα έμοιαζε σε κάποιον;
Αυτό προέκυψε τυχαία. Πρώτα, έφτιαξα τη «Λόλα», που δεν έμοιαζε σε κανέναν. Μετά για την πλάκα, αποφάσισα να κάνω την «Amy Winehouse». Αυτή, ήταν η πρώτη «διάσημη» μου κούκλα. Πόσταρα τη φωτογραφία στο Facebook, που τότε δεν ασχολιόταν και κανένας ιδιαίτερα μαζί του. Με έκπληξη, διαπίστωσα ότι άρεσε. Ακολούθως, έφτιαξα τη Frida Kahlo. Στη συνέχεια, ήρθε κάποιος και μου ζήτησε να του ετοιμάσω μια την ίδια. Μέχρι σήμερα έχω φτιάξει πολλές Frida Kahlo κι έχει γίνει το best seller κομμάτι μου. Κάπως έτσι, οι φίλοι μου ξεκίνησαν να με παρακινούν να φτιάξω διάφορα γνωστά πρόσωπα και άρχισε να μπαίνει το «μικρόβιο» μέσα μου. Το μεγάλο «μπουμ» έγινε όταν μού ζήτησαν οι συνεργάτες της Χριστιάνας Αριστοτέλους να φτιάξω τη δική της κούκλα, η οποία συνέπεσε με το άνοιγμα του καταστήματος μου, τον Οκτώβριο του 2015.

Φοβήθηκες στην αρχή ότι ενδεχομένως να μην ήταν εφικτό, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάθε προσώπου;
Πάντοτε υπάρχει φόβος. Είμαι σαν ένα μικρό παιδί. Αν δεν δω τον πελάτη να χαμογελά ή αν δεν μου στείλει μήνυμα, γράφοντας ότι του άρεσε η κούκλα του, δεν ηρεμώ. Θέλω συνεχώς να βελτιώνομαι και να προσθέτω καινούργια στοιχεία στη δουλειά μου. Υπήρχαν ένα - δυο πελάτες που δεν τους είδα ενθουσιασμένους με το αποτέλεσμα και στεναχωρήθηκα. Παρόλο που δεν συνδέομαι, κάθε φορά που δίνω μια κούκλα είναι σαν να φεύγει ένα κομμάτι από μένα.

Πόσο καιρό χρειάζεσαι για την καθεμία;
Όταν πρόκειται για παραγγελία, περίπου μια βδομάδα. Αν είναι για μένα, γύρω στις τρεις μέρες, μιας και υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία σ’ εκείνο που φτιάχνω.

Δες επίσης: Ραφαέλλα Δημητριάδου: Ένα μουσικό ταλέντο που αξίζει να γνωρίσεις

Απ’ ό,τι ξέρω, όταν ήσουν μικρός ο περίγυρος σου προσπάθησε να σού «κολλήσει» την ταμπέλα του διαφορετικού, επειδή σου άρεσε να παίζεις με τις κούκλες. Εσύ, αισθανόσουν διαφορετικός;
Δεν ένιωθα διαφορετικός. Αισθανόμουν ξεχωριστός. Ότι έκανα κάτι αλλιώτικο από τους άλλους.

Είσαι ο «Βενιαμίν» της οικογένειας;
Ναι, είμαι ο μικρός και νομίζω ότι αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Γιατί έβλεπα μέσα στο σπίτι δυο αδελφές, πολύ πιο μεγάλες από μένα. Με τη μια έχουμε 15 χρόνια διαφορά και με την άλλη, 12. Εγώ ήμουν παιδάκι και θυμάμαι την αδελφή μου που ετοιμαζόταν να φοιτήσει στο Λύκειο.

Ανακαλύπτοντας την κύπρια πρωταθλήτρια σκοποβολής Κωνσταντίνα Νικολάου 

Τις κούκλες ποιος σου τις αγόραζε, αφού οι αδελφές σου είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από εσένα;
Εντελώς ειλικρινά, εκμεταλλευόμουν –όπως όλα τα παιδιά- την αδυναμία που μου είχε ο παππούς και η γιαγιά, οι οποίοι δεν μου χαλούσαν χατίρι.

Ειδικά αυτοί οι δυο, δεν είχαν πρόβλημα να αγοράσουν κούκλα στο αγόρι της οικογένειας;
Δεν ξέρω. Νομίζω πως όχι, παρόλο που μιλάμε γι’ έναν παραδοσιακό παππού και μια παραδοσιακή γιαγιά. Το μόνο που έβλεπαν ήταν αγάπη. Και αυτό είναι που πρέπει να βλέπουν όλοι. Αγαπούσε το μωρό τις κούκλες, γι’ αυτό και τις αγόραζαν. Εγώ απλώς ήθελα να πάρω το σώμα της κούκλας και να το αλλάξω. Σαν όλα να οδηγούσαν στο doll making. Δεν έπαιζα με τις κούκλες επειδή ήταν όμορφες. Θυμάμαι, πάντα, να βγάζω το κεφάλι και να προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι άλλο στη θέση του.

Να υποθέσω ότι όλο αυτό το οποίο βίωνες, σε οδήγησε στο να γίνεις εσωστρεφής;
Πολύ ωραία ερώτηση. Δεν είμαι σίγουρος τι να σου απαντήσω. Νομίζω ότι ήμουν πάρα πολύ τολμηρός. Σίγουρα, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να μην θέλω να δείξω κάποια πράγματα προς τα έξω. Δεν έπαιρνα, δηλαδή, τις κούκλες μου για πικνίκ στο πάρκο, όπως τα άλλα αγόρια πήγαιναν με την μπάλα τους. Παρόλο που βαρέθηκα να χρησιμοποιώ τη λέξη bulling, θα μάχομαι μέχρι την τελευταία στιγμή για τα δικαιώματα των ανθρώπων, όποια και αν είναι αυτά. Σκληραγωγήθηκα τόσο πολύ από τα απαίσια αγοράκια και κοριτσάκια –γιατί κι εκείνα, δεν ήθελαν να με βάλουν στην παρέα τους επειδή ήμουν αγόρι- που δημιούργησα τις δικές μου άμυνες. Έλεγα: «Αφού δεν θέλουν να παίξουν μαζί μου επειδή μου αρέσουν οι κούκλες, θα παίζω μόνος μου μαζί τους, στο δωμάτιο μου».

Αυτό, σε ποιο βαθμό σε καθόρισε ως ενήλικα;
Μεγάλο, γιατί δυστυχώς «έκτισα» έναν χαρακτήρα πάνω στο ότι ήμουν ο Γιώργος, ένα αγόρι που όλοι το κορόιδευαν. Τύγχανε να ήμουν και λίγο γεματούλης, οπότε υπήρχε ακόμη ένας λόγος για να με χλευάζουν. Κάτι που ήταν πολύ σκληρό για ένα παιδί.

Tia Does Travel: H Γαλάτεια Σάββα ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο και μας "παίρνει" μαζί της

Οι γονείς σου ήξεραν τι περνούσες;
Όχι, γιατί σιωπούσα. Τα κρατούσα μέσα μου, σε σημείο να συνηθίσω ότι είναι εντάξει να με δείρουν ή να με βρίσουν. Το ανεχόμουν, μέχρι που μεγάλωσα. Θυμάμαι, στην εφηβεία, γύρω στα 15, είπα: «Ο,τι θέλετε κάνετε. Εγώ είμαι ο Γιώργος. Αποδεχθείτε με όπως είμαι, εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω για κανέναν».

Το ότι μεγάλωσες περιτριγυρισμένος από γυναίκες –καθώς ο πατέρας σου δούλευε μέχρι αργά- σε έκανε να αντιληφθείς πως και οι άνδρες διαθέτουν μια γυναικεία πλευρά και να εξοικειωθείς μαζί της;
Σίγουρα. Θεωρώ ότι και τα δυο φύλα, διαθέτουν κατά 50% ανδρική και κατά 50% θηλυκή πλευρά. Βλέποντας τη μητέρα μου και τις αδελφές να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, έμαθα κι εγώ να συνεισφέρω. Βοηθούσα στα πάντα. Μέχρι σήμερα. Ποτέ δεν είχα ένα μπρουτάλ πρότυπο, παρόλο που ο πατέρας μου είναι έτσι. Δεν είναι από τους άντρες που ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού. Και αυτό είναι το περίεργο.

Ο ίδιος πώς αντιδρούσε στο γεγονός ότι ο γιος του έπαιζε με τις κούκλες, αντί να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, όπως κλασσικά κάνουν τα αγόρια;
Κατ’ αρχάς, ο πατέρας μου δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Δεν του αρέσει. Κρεοπώλης στο επάγγελμα, εντωμεταξύ. Προσπάθησε κι εκείνος, όπως και η μητέρα μου, να με σταματήσουν απ’ το να παίζω με τις κούκλες. Έχω μια ανάμνηση που μου πήραν την κούκλα κι έκλαιγα, αλλά δεν ήταν με βίαιο τρόπο. Ξέρω ότι τα έκαναν όλα από αγάπη, γιατί κι εκείνοι δεν γνώριζαν πώς να αντιδράσουν.

Με βάση τα παιδικά σου ερεθίσματα, ήταν μονόδρομος το να σπουδάσεις Fashion Design;
Ναι. Αν σήμερα, όμως, με ρώταγες: «Τι θα σπούδαζες;», θα σου έλεγα κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως Ιστορία της Τέχνης ή Ιστορία. Και αυτό γιατί άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τους influencers, που απογοητεύτηκα. Εγώ τα είχα πιο μαγικά στο μυαλό μου. Ότι τέχνη ίσον μόδα. Παρόλο, που το Fashion Design μού έδωσε τις βάσεις, νομίζω, λειτούργησε λίγο ως αντίδραση να ακολουθήσω τις συγκεκριμένες σπουδές. Επειδή όλοι το απαγόρευαν, ήθελα να το κάνω. Οι γονείς μου ήταν κάθετα αντίθετοι. Μου έλεγαν: «Να βρεις μια δουλειά στην κυβέρνηση» και «Τι θα πει ο κόσμος;». Τα γνωστά. Από την άλλη, στην ηλικία των 18 δεν είσαι κατασταλαγμένος στο τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Τα δυο χρόνια των σπουδών μου, ήταν υπέροχα. Όταν αποφοίτησα, έλεγα: «Χριστέ μου, τι κάνω εγώ εδώ; Γιατί είναι τόσο άδικος ο κόσμος της μόδας;».

Τότε, γιατί πέρασαν 5 χρόνια μέχρι να αντιληφθείς ότι δεν ήταν αυτός ο προορισμός σου;
Επειδή πάντα υπήρχε μεγάλη αγάπη και δεν ήταν εύκολο να το αφήσω. Στην πορεία, αντιλήφθηκα ότι δεν μου έδινε χαρά. Περισσότερο με άγχωνε να παρακολουθώ τα νέα trends και το αν ο κόσμος επέλεγε τα ρούχα που σχεδίαζα.

Τώρα που έχεις μεγαλώσει και κάνεις αυτό το οποίο αγαπάς, πιστεύεις ότι άξιζε η δύσκολη διαδρομή για να φτάσεις μέχρι εδώ;
Και με το παραπάνω. Με κάνεις και αισθάνομαι όμορφα με το: «Τώρα που μεγάλωσες». Πάντα μου λένε: «Μα γιατί είσαι τόσο μικρός;» και ας είμαι 27 ετών.

Έτυχε να συναντήσεις παλιούς συμμαθητές και να τους πεις με τι ασχολείσαι επαγγελματικά;
Αυτό που λένε: «Karma is a bitch», πραγματικά ισχύει και το βίωσα σχετικά πρόσφατα. Πριν από έναν χρόνο, είχα να φτιάξω τις κούκλες ενός ζευγαριού. Ο άντρας ήταν ένας από εκείνους που μου έκαναν bulling όσο ήμασταν παιδιά. Και έλεγα από μέσα μου: «Τι αστεία που είναι ζωή. Να σε κοροϊδεύει που έπαιζες με τις κούκλες και να έρχεται μια μέρα να σε πληρώνει για να τού φτιάξεις κούκλες». Και αυτό, μου δίνει αισιοδοξία να μην σταματήσω ποτέ να πιστεύω σε μένα.

Νομίζω πως είσαι η τρανή απόδειξη ότι κανείς δεν πρέπει να βάζει φρένο στα όνειρά του…
Μακάρι να είμαι. Εγώ δεν μπορώ να το αντιληφθώ, αλλά είναι πολύ ωραίο αυτό που λες.

Θα μπορούσες να ακολουθούσες μια εντελώς διαφορετική πορεία, αν έδινες σημασία στα σχόλια του κόσμου.
Αν το έκανα, θα ήμουν δυστυχισμένος. Γιατί να ακούς, όμως, τις κακίες του καθενός;

Κατά τη γνώμη μου, είναι θέμα χαρακτήρα κι εσύ απέδειξες ότι διαθέτεις μια ισχυρή προσωπικότητα.
Μπορώ να σου πω ότι αυτόν τον δυναμισμό τον απέκτησα τα τελευταία 7 χρόνια. Ακόμη και στο Πανεπιστήμιο δέχθηκα πειράγματα, μιας και απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι αποδεκτό να είσαι καλός και συνεπής φοιτητής. Γύρω στα 23, αποφάσισα να ακολουθήσω ψυχοθεραπεία. Ένα άλλο μαγικό κομμάτι της ζωής μου. Παρόλο που αποτελεί ακόμη ταμπού, προσωπικά τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Μέσω της ψυχοθεραπείας μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Και σε σχέση με αυτό που ανέφερες προηγουμένως, για να μην βάζεις φρένο στα όνειρά σου, χρειάζεται πρώτα να τα ανακαλύψεις. Αν δεν ξέρεις ποιος είσαι, δεν μπορούν τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα. Γιατί, προφανώς, θα εκπληρώσεις λάθος όνειρα.