Της Μαρίνας Χρήστου

...Την περίμενα με χαρά στην πισίνα του ξενοδοχείου της, στο κέντρο της Λευκωσίας. Την είδα να με πλησιάζει με ένα πλατύ χαμόγελο. Τα μάτια της με κοίταζαν με αγάπη και η καλοσύνη φαινόταν στο πρόσωπό της. Έφτασε, την αγκάλιασα και την φίλησα. Ανταπέδωσε. Ζεστή, ανθρώπινη, καθόλου δήθεν! Καθίσαμε χαλαρά… παραγγείλαμε τον καφέ μας και η κουβέντα μας ξεκίνησε..

"Από τη πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ, μου λέει (εννοώντας την Κύπρο), νιώθω μια απίστευτη ενέργεια". Μοιράστηκε μάλιστα μαζί μου το γεγονός ότι πήγε στα κατεχόμενα... χωρίς να πάρει από εκεί ούτε νερό. Είδε όμως απίστευτες ομορφιές, αλλά όταν γύρισε ήταν λυπημένη. "Κάθομαι (μου λέει) στο ξενοδοχείο μου και από εδώ βλέπω αυτή τη σημαία που το βράδυ ανάβει και σβήνει με το μισοφέγγαρο, αλήθεια μου κόβεται η ανάσα... 

Η Ρένα Ρώσση Ζαϊρη είναι αναμφίβολα μια σπουδαία συγγραφέας και πολυβραβευμένη, μα το σημαντικότερο, είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος, γεμάτος ευαισθησίες. Ένας άνθρωπος που αγαπάει τους άλλους ανθρώπους, που λατρεύει όλα τα παιδιά κι αυτό μπορείς πολύ εύκολα να το διαπιστώσεις μέσα από τα βιβλία της και από τον ιδιαίτερο τρόπο που χειρίζεται τα συναισθήματα των ηρώων της.

Η αγαπημένη των αναγνωστών, ξέρει τι είναι αγάπη και πώς να μιλάει γι αυτήν. Μικρή είχε τρέλα με τη ζωγραφική και ήθελε μάλιστα να γίνει ηθοποιός. Στην πορεία όμως, αποφάσισε να τα κάνει όλα αυτά μέσω της συγγραφής. Έμαθε να "ζωγραφίζει" με τις λέξεις. Όταν δηλαδή λέει "η Μαρία περπατάει στο δάσος", αρχίζει και γίνεται η Μαρία. Από εκεί και πέρα, παίρνει βαθιά αναπνοή και χάνεται στη δική της πραγματικότητα... 

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια, Ρένα μας;

Πονεμένη ιστορία… Έχω χάσει τη μητέρα μου πάρα πολύ μικρή, όταν ήμουνα 2 ετών. Είχαν τρελό έρωτα οι γονείς μου. Ο μπαμπάς μου ειδικά ήταν τρελά ερωτευμένος με τη μάνα μου. Έμεινε έγκυος και όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο, δεν του το είπε. Ο μπαμπάς μου το έμαθε όταν ήταν 6 μηνών έγκυος και της λέει "θα τη χάσεις"... Η μαμά μου προτίμησε να με γεννήσει και μετά να κάνει χημειοθεραπεία.... Σ' έναν να χρόνο πέθανε. Ένιωθα χάλια… ότι εγώ έφταιγα… 

Ήταν όμως δική της απόφαση, κανένα μωρό δεν φταίει σε τέτοιες περιπτώσεις...

Ναι, αλλά θα σωζόταν αν δεν με γεννούσε. Όταν το έμαθα, ένιωθα ένοχη. Ότι εγώ της πήρα τη ζωή. Ο μπαμπάς μου έκανε σαν τρελός… Ήταν μεγάλο βάρος για μένα.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις χωρίς τη μαμά σου; 

Δύσκολα… πολύ δύσκολα. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω πάρα πολύ αγάπη! Από μικρούλα τη ζητούσα. Είμαι ένα μωρό! Μέχρι σήμερα, να δεις εκεί που διαβάζω, έχω πολλά αρκουδάκια. Από μικρή είχα αρκουδάκια γύρω μου. Μετά κατάλαβα τη σύνδεση... ότι και σ’ αυτά έλειπε μια αγκαλιά. Θα μείνω παιδί για πάντα!

Πώς τη λέγανε;

Ελευθερία! Η κόρη μου ήθελε να βγάλει το κορίτσι της Ρένα, αλλά εγώ της είπα να την βγάλει Έλλη, για τη μαμά μου. 

Πόσα εγγόνια έχεις;

Τέσσερα. Δυο κοριτσάκια από την κόρη μου και δυο αγοράκια από τον γιο μου, όλα μικρά. Ήμουν πολύ μικρούλα όταν έκανα τα παιδιά μου. Στα 19 μου είχα ήδη την κόρη μου. Έσβησα κεράκια με το κοριτσάκι μου αγκαλιά! Στα 21 μου, ήρθε και ο γιος μου. Οπότε, μεγαλώσαμε μαζί. 

Όλα αυτά που βίωσες μικρή νιώθεις ότι σε διαμόρφωσαν ως συγγραφέα; 

Σαφέστατα. Γιατί όπως γράφω σε όλα τα μυθιστορήματά μου, μας διαμορφώνει η παιδική μας ηλικία. Κάποια πράγματα τα διαλέγουμε και κάποια όχι. Διαλέγουμε το επάγγελμά μας, τον άνθρωπο που θα είμαστε μαζί… Το πώς μεγαλώνουμε όμως, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το επιλέξουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι. Γι αυτό σε κάθε μυθιστόρημά μου, όπως και στα "Αστέρια στην άμμο,  παλεύω να πείσω τους γονείς "μην ακουμπάτε στους ώμους των παιδιών, μην τους δίνετε τόσο βάρος". 

Διάβασε ακόμη: Εξαιρετική η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη στην παρουσίαση του βιβλίου της "Η ...

Έπλαθες μια δική σου πραγματικότητα για να μπορέσεις να ξεπεράσεις αυτή τη μεγάλη απώλεια; 

Αυτό ακριβώς... από πολύ μικρή έκλεινα τα μάτια μου, για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στη δύσκολη παιδική μου ηλικία κι έφτιαχνα μια μαμά για μένα γιατί με πλήγωνε τα άλλα παιδάκια να έχουν μαμά κι εγώ να μην έχω. Έτσι, κάθε βράδυ έκλεινα τα μάτια μου και έκανα ασκήσεις φαντασίας.  Έλεγα η μαμά μου μ’ αγαπάει, δεν μ’ αφήνει ποτέ χωρίς αγκαλιά, με αφήνει να τρώω όσες πατάτες τηγανιτές θέλω, παίζει μαζί μου, κοιμάται μαζί μου… Όταν το πρωί πήγαινα στο σχολείο και μου έλεγαν: Πού είναι η μαμά σου, τους έλεγα ότι θα έρθει το βράδυ (και εννοούσα στον ύπνο μου). Δεν έλεγα ψέματα… Όταν τα σκεφτόμουν αργότερα όλα αυτά, με στενοχωρούσαν. Έκλεινα τα μάτια μου και άλλαζα πραγματικότητα. Έκανα ασκήσεις φαντασίας από τεσσάρων ετών! Απίστευτο; Οπότε εγώ τώρα, άμα με βάλεις εκεί σ’ ένα τραπέζι και μου πεις γράψε μου ένα παιδικό βιβλίο γι αυτό το κουταλάκι, θα στο γράψω! Απλά θα κλείσω τα μάτια μου, θα φανταστώ ότι είμαι το κουταλάκι και θα γράψω την ιστορία. 

Με τον μπαμπά σου τι σχέση είχες;

Ο μπαμπάς μου (Νικόλαος Ρώσσης) με αγκάλιαζε συχνά, αλλά δεν έμενε πολλή ώρα, πάντα έπρεπε να φεύγει για τη δουλειά. Ήταν εκδότης, δύσκολες εποχές… Όταν πέθανε η μαμά μου, γνώρισε αρκετές γυναίκες. Οπότε, κάποια στιγμή δέχτηκε και παντρεύτηκε με προξενιό. Ήμουν 5 χρονών. Ήταν μια πολύ καλή γυναίκα η μητριά μου, αλλά ήταν λίγο ψυχρή, πως να σου πω… δεν της άρεσαν οι αγκαλιές. Αυτό δηλαδή που επιζητούσα εγώ. Πέρασα δύσκολη παιδική ηλικία γι’ αυτό και αποφάσισα να παντρευτώ πολύ μικρούλα, για να έχω παιδιά στο σπίτι. Έτσι κι έγινε. Μπήκα τότε στη σχολή νηπιαγωγών, πέρασα πρώτη, και θυμάμαι, όταν έμπαινα στην τάξη, ήμουν τρισευτυχισμένη! Καμιά φορά ο άντρας μου, με πειράζει… Με ρωτάει "Με παντρεύτηκες μόνο για να κάνεις παιδιά;" και του λέω ναι, τώρα που είμαι μεγάλη μπορώ να σου το πω… 

Αντιλαμβάνεσαι πόσο σε αγαπάει ο κόσμος; 

Ναι, το νιώθω… και ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό. Είμαι πολύ ευτυχισμένη γι' αυτή την αγάπη. Έχω γράψει πολλά βιβλία για την αγάπη, που είναι ο μοναδικός δρόμος της ζωής μας. Γι' αυτό το λόγο ερχόμαστε, για να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη. Κι εγώ όταν κατάλαβα τον εαυτό μου, είπα: Σε παρακαλώ Θεέ μου, ένα πράγμα θέλω εγώ. Να μ’ αγαπάνε. Γιατί μου έχει λείψει αυτό και βασικά μεγάλωσα ως ένα πολύ καλό παιδί (και δεν είναι καλό αυτό) διότι έκαναν ό,τι ήθελαν οι άλλοι, επειδή ήθελα να με αγαπάνε. Μετά κατάλαβα ότι έπρεπε πρώτα ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου. Έτσι άρχισα να δουλεύω και μετά με κάθε βιβλίο μου να βοηθάω τους άλλους όσο μπορώ. Πρέπει να κάνουμε θετικές σκέψεις, να είμαστε ερωτευμένοι με την ίδια τη ζωή, να την αγαπάμε, γιατί είναι ευτυχία. Ακόμα κι αν δεν είναι πάντα όλα καλά. Έχω κι εγώ τις μαύρες μου, μη νομίζεις… αλλά προσπαθώ να δίνω κουράγιο στον εαυτό μου. Θέλω μέσα από τα βιβλία μου να βοηθώ κι όταν κλείσει το βιβλίο κάποιος να πει ‘σήμερα έμαθα λίγο καλύτερα τον εαυτό μου’.

Σε ποιά ηλικία έγραψες το πρώτο σου παραμύθι;

Από πολύ μικρή ηλικία άρχισα να γράφω παραμύθια. Θυμάμαι ένα παραμυθάκι που έγραψα για ένα αρκουδάκι ξεχασμένο στη σοφίτα, που δεν το αγαπούσε κανείς... Μετά που το τέλειωσα, κατάλαβα ότι το έγραψα για μένα. Θυμάμαι που μου έλεγαν, στη δευτέρα δημοτικού, αποκλείεται, στο έγραψε η μαμά σου! Και τους έλεγα "Μα δεν έχω μαμά εγώ". Δεν με πίστευαν… 

Ο παππούς σου ήταν ο φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Πώς ήταν να "κουβαλάς" στις πλάτες σου ένα τόσο "μεγάλο" όνομα; 

Ένα όνομα δύσκολο και βαρύ. Ο παππούς μου πέθανε όταν ήταν 8 χρονών ο μπαμπάς μου. Δεν τον έχω γνωρίσει. Και ο μπαμπάς μου είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Αναγκάστηκε κι έκανε τον εκδοτικό οίκο για να εκδόσει τα βιβλία του παππού μου. Θυμάμαι, όταν πήγαινα εγώ στο σχολείο, έρχονταν οι καθηγητές και μου έλεγαν "Ρώσση, πρέπει να είσαι τέλεια στα αρχαία ως εγγονή του Ρώσση". Ευτυχώς που μου άρεσαν πολύ!

Από τι νιώθεις ότι σε προστατεύει το γράψιμο;

Από όλα! Κοίταξε να δεις… Δεν μπορώ να μην γράψω! Είναι η ανάσα μου. Δούλευα με τα παιδιά 16 ολόκληρα χρόνια. Έχω γράψει πάνω από 200 παιδικά βιβλία. Τα παιδιά με μάθανε. Ζώντας με τα παιδιά και ως δασκάλα, και αργότερα ως συγγραφέας, τα ρούφαγα και με ρουφάγανε. Τους έδινα όλη μου την ενέργεια! Κι αυτά όμως, μου έδιναν τόση χαρά, τόση ενέργεια, τόσα χαμόγελα! Μετά δούλεψα ως υπεύθυνη έκδοσης. Απίστευτη δουλειά, γιατί ήμουν πάντα κοντά στα παιδιά. Ξέρεις Μαρίνα, μ' έχει φωτίσει ο Θεός μέσα από το "να χάσω τη μαμά μου" και όλη τη συναναστροφή μου με τους παιδικούς μου φίλους, να διαμορφώσω το χαρακτήρα μου ως συγγραφέας. 

Αλήθεια, είχες απαντήσεις κάθε φορά που σου έκαναν ερωτήσεις τα παιδιά; Όταν σε ρωτούσαν γιατί το ένα, γιατί το άλλο; 

Όταν δεν ήξερα τι να τους πω, τους έλεγα "Δεν γνωρίζω, αλλά θα μάθω και θα σας πω αύριο". Και μου έλεγαν "Κυρία, δεν λένε έτσι οι μεγάλοι". Φοβερή ηλικία! Να φανταστείς, στην τάξη μου δεν έβαζα ποτέ τις φωνές γιατί τους είχα μάθει. Δεν χρειαζόταν να πω κάτι. Ήξεραν πότε οι πράξεις τους έχουν συνέπειες. Αν το ένα παιδάκι ας πούμε χτυπούσε το άλλο, ήξεραν ότι θα πήγαιναν στη γωνίτσα. Το κάνανε μόνοι τους, δεν χρειαζόταν να πω κάτι εγώ. Τα παιδιά θέλουν να τα κοιτάς στα μάτια, κι όταν σου μιλάνε να τους μιλάς! 

Νιώθεις ικανοποιημένη με όσα τους έδωσες;

Τους έδωσα πολλά, αλλά πήρα περισσότερα! Τους έλεγα, δε θέλω να το παίξω μαμά, δε θέλω να το παίξω φίλη, αλλά θέλω να το παίξω ο  άνθρωπος που θα είμαι κοντά σας και θα σας προστατεύω. Αν δε θέλετε να με ακούσετε, εγώ δεν έχω πρόβλημα. Κι άρχιζαν μετά… "Μα πρέπει να μας πείτε γι' αυτό και εκείνο…". Φτιάξαμε μια πολύ ωραία σχέση εμπιστοσύνης, απίστευτη! Ένα πράγμα τούς έλεγα: Να μην μου πείτε ποτέ ψέματα, ούτε εγώ θα σας πω. Τα παιδάκια δεν πρέπει να καταλάβουν ότι θέλεις να γράψεις κάτι για να τους βοηθήσεις. Τους το κρύβεις και όταν φτάσουν στο τέλος του βιβλίου, λυτρώνονται γιατί μαθαίνουν τον εαυτό τους. 

Μέσα σε έναν "ωκεανό" βιβλίων που υπάρχουν και απευθύνονται σε παιδιά, υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί ως παιδαγωγό και συγγραφέα; 

Αυτό που με ενοχλεί είναι όταν οι συγγραφείς γράφουν, απλά για να γράψουν. Γενικά όταν διαβάζω ένα βιβλίο, είμαι πολύ αυστηρή. Και περισσότερο αυστηρή γίνομαι με τα βιβλία που αφορούν τα παιδιά και τους συγγραφείς αυτούς που γράφουν μόνο για να αποκτήσουν χρήματα, ή που γράφουν έτσι για να περάσει η ώρα. Το βιβλίο δεν το διαβάζουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Το διαβάζουμε για να διασκεδάσουμε! Πρέπει να χαθούμε στις σελίδες του, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε, να γίνουμε ο ήρωας και μέσα από αυτή όλη τη διαδικασία, στο τέλος να νιώσουμε καλύτεροι άνθρωποι. 

Ποιό βιβλίο σου έχει πολύ δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες; Και τι μπορεί να καταφέρει μια γυναίκα που δεν μπορεί ένας άντρας;

Οι "Μικροί Άγγελοι", το οποίο είναι ένα βιβλίο που ξέσκισε την ψυχή μου! Τρεις γυναικείοι χαρακτήρες πρωταγωνιστούν σε αυτό. Η γυναίκα για μένα, δε θα πω ότι είναι ανώτερη από τον άντρα, ούτε πως ο άντρας είναι ανώτερος. Για μένα είναι οι ίδιοι, αλλά η γυναίκα είναι πολύ πιο δυνατή να αντέχει! Κι αυτή θα σταθεί δίπλα στον άντρα της, δίπλα στον γιο της, δίπλα στον φίλο της. Οι ήρωές μου, είναι ήρωες της διπλανής πόρτας. Ήρωες για μένα, είναι αυτοί που παλεύουν, αυτοί που δεν σκύβουν το κεφάλι, που μάχονται να τα καταφέρουν στη ζωή. Ήρωας είναι αυτός που δίνει, αυτός που δεν τα παρατά όταν τα παιδιά του δεν έχουν φαγητό, που παλεύει να τα ζήσει. Αυτός είναι ήρωας για μένα και πρέπει να υμνηθεί στα βιβλία.  

Ποιό μήνυμα θέλεις να περάσεις στους συγγραφείς της νεότερης γενιάς;

Να είναι αληθινοί, να παρατηρούν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Ένας καλός συγγραφέας μπορεί να γράψει ακόμη και για μια γλάστρα! Αν βάλεις 20 στη σειρά και τους ζητήσεις να γράψουν για μια γλάστρα, δεν μπορεί, κάποιος απ’ όλους θα γράψει κάτι που θα πεις: "Παναγιά μου, άγγιξες την καρδιά μου". 

Σου πήρε πολύ καιρό να γράψεις την «Αγαπημένη των Θεών»;

Πάρα πολύ καιρό! Τρεισήμισι μήνες έκανα έρευνα σε βιβλιοθήκες και στο διαδίκτυο μόνο για τη Δήλο. Όταν δούλευα στις εκδόσεις, ο κύριος Ψυχογιός μού έλεγε: "Σταμάτα να δουλεύεις ως υπεύθυνη έκδοσης γιατί ο κόσμος θέλει να αφιερωθείς σ’ αυτό". Έτσι κι εγώ αφιερώθηκα ενάμιση χρόνο σ’ αυτό το μυθιστόρημα.  Το πιο εύκολο είναι να βγει ένα βιβλίο χωρίς ουσία. Αλλά τι να το κάνεις; Είναι χαζό να μην έχει κάτι να σου δώσει, κάτι να σου αφήσει.

Ποιά ήταν τα δικά σου συναισθήματα τις ώρες που βάδιζες παρέα με την Άρτεμη;

Για ενάμιση χρόνο έγραφα, έσβηνα, πάλευα, θύμωνα, αγχωνόμουν για την πορεία της, αναστατωνόμουνα... χόντραινα κιόλας, αφού καθόμουν συνέχεια κι έγραφα! Ήθελα το αποτέλεσμα να με αποζημιώσει! Κοντραριζόμουν με τον ίδιο μου τον εαυτό! 

Πες μας δυο λόγια από τον πρόλογο του βιβλίου, για όσους δεν το έχουν ακόμη διαβάσει. Τι να περιμένουν;

Ήταν μια βροχερή νύχτα του Μαΐου… αστραπές, βροντές παντού. Έριχνε κεραυνούς. Ξαφνικά βλέπω ένα πλουσιόσπιτο και γεννάει εικόνες μέσα μου μια αρχόντισσα όμορφη. Πάει δίπλα της ο γυναικολόγος. Είχε πάει από το Κολωνάκι τότε ο καλύτερος γιατρός, κοντά στα 65-70.  Δίπλα της ήταν ο άνδρα της. Την ίδια στιγμή, δίπλα από το μεγάλο σπίτι, ένα σπιτάκι μικρό, φτωχικό… ήταν το πλυσταριό της οικίας, έβλεπα ένα γλόμπο, ένα κρεβάτι σκληρό, ένα τραπέζι και μια κοπέλα να ουρλιάζει απ’ τους πόνους. Δίπλα της να στέκεται ο άντρας της, ο οποίος δουλεύει στο αρχοντικό. Ένας άντρας για όλες τις δουλειές… Γεννάει κι αυτού η γυναίκα του ένα κοριτσάκι… Η συνέχεια στο βιβλίο, δε θα στα πω όλα.

Σε ποιόν αφιερώνεις αυτό το βιβλίο;

Στον μπαμπά μου... Γιατί κι αυτός είναι ένα αστέρι στον ουρανό! 

Είναι ψυχοφθόρο να βιώνεις κάθε φορά δύσκολες καταστάσεις με τους ήρωες των βιβλίων σου. Νιώθω ότι πιέζεσαι πολύ όταν αυτοί έρχονται αντιμέτωποι συχνά με τις ευθύνες και τα λάθη τους... 

Ζω πράγματι, συγκλονιστικές στιγμές όταν γράφω! Να με δεις πώς θυμώνω πολλές φορές με κάποιον, πώς εκδηλώνω την αγανάκτησή μου… Άστα, ένα δράμα!  Όλα τα συναισθήματα περνάνε από μέσα μου. Είναι ψυχοφθόρο, αλλά είναι και ανακουφιστικό, λυτρωτικό. 

Υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές στιγμές εκδήλωσης θαυμασμού τις οποίες θυμάσαι;

Δεν υπάρχει εκδήλωση που να μη μου έχει μείνει! Με αγκαλιάζουν, με φιλάνε, ζητούν να βγάλουμε μια φωτογραφία, με μυρίζουνε, μου στέλνουν αρκουδάκια, λουλούδια, κάθε μέρα νιώθω ότι ανταμείβομαι. Είναι τόσο μικρή η ζωή! Να δίνουμε αγάπη. Όταν τη δίνεις, σου επιστρέφεται πολλές φορές! Ό,τι δώσεις σ’ αυτή τη ζωή, αυτό θα πάρεις. Είναι απίστευτο για μένα, όταν μου γράφουν πως με τα 'Αστέρια στην Άμμο' "έγινα καλύτερη μάνα". Πραγματικά, ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό! Δεν πουλάω τη ζωή μου για το κέρδος. Με τίποτα δεν την πουλάω! Έχω 5000 φίλους στο Facebook και λέω οι φίλοι αυτοί, είναι "φίλοι της καρδιάς μου". 

Τα “Αστεράκια” σου λάμπουν στη μικρή οθόνη. Πώς είναι να παρακολουθείς τις ιστορίες που δημιούργησες ως συγγραφέας; 

Αχ πόσο τα λυπάμαι τα αγόρια μου… και πόσο τ’ αγαπώ! Στα "Αστέρια στην Άμμο" συμβαίνει αυτό που λέμε ότι τα παιδιά μιμούνται τους γονείς. Δες τον καημένο τον Ρένο (Ρώτας) που κάνει τον Μάξιμο. Έγινε ο ίδιος ο πατέρας του. Μιμείται… Τι φταίει αυτός; Η μαμά του στον κόσμο της και ο μπαμπάς του είναι ένας εγωιστής τύπος, όλα για τα χρήματα, για την επιτυχία, το "εγώ" του πάνω απ' όλα.

Διάβασε ακόμη: Ποιοί είναι οι 3 πρωταγωνιστές της σειράς "Αστέρια στην Άμμο"; 

Σκέφτεσαι να γράψεις ένα βιβλίο για την Κύπρο;

Όχι, γιατί μου είχαν πει παλιά όλοι "Σε παρακαλούμε μην το κάνεις, ξέρουμε ότι θα είναι ωραίο, αλλά θα μας κάνεις να κλάψουμε, θα μας κάνεις να ξαναγυρίσουμε στα παλιά. Γράψε για την Κύπρο  του σήμερα κορίτσι μου". Γι’ αυτό κι εγώ, έγραψα το βιβλίο "Στην αγκαλιά του ήλιου". Ο  ήλιος είναι για μένα η Κρήτη και η Κύπρος. Η ιστορία σε ταξιδεύει από το κέντρο της Αθήνας, στην όμορφη Κύπρο, στη μαγευτική Κρήτη και με το Όριαν Εξπρές ως στη ρομαντική Βενετία. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν υπέροχες αναδρομές πριν από 30 χρόνια, την εποχή που γνωρίστηκαν οι γονείς της ηρωίδας, την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν μετά από αυτό.

Θα σου άρεσε η ιδέα να μεταφερθεί κι αυτό το βιβλίο στη μικρή οθόνη;

Θα το ήθελα πολύ! Το συζητήσαμε με τον Κούλλη, ο οποίος έχει ξετρελαθεί με αυτό το βιβλίο και θέλει να το κάνει σειρά. Τον αγαπώ πολύ τον Κούλλη Νικολάου, τον θεωρώ οικογένειά μου. Με λέει "το τυχερό του αστέρι"... 

Να περιμένουμε δηλαδή σύντομα νέα συνεργασία με τον Κούλλη Νικολάου;

Ναι, αργότερα όμως. Τώρα κάνει τα "Αστέρια στην Άμμο'. Όλα μου τα βιβλία πιστεύω πως θα μπορούσε να τα αναδείξει ο Κούλλης. Είναι εκπληκτικός! Όταν μου ζητήσει κι άλλο, θα του δώσω!  Ξέρω ότι το θέλει κι αυτός πολύ.  Έχω υπόψη μου μάλιστα να του δώσω δύο μυθιστορήματα, το "Αγαπώ θα πει χάνομαι" και το "Κόκκινο κοράλλι" για να το κάνει σίριαλ. Να τελειώσουμε όμως πρώτα με τα «Αστέρια», μετά να πάρει σειρά ο «Ήλιος» και αργότερα αυτά. 

Όσο αφορά το νέο σου βιβλίο, γιατί το ονόμασες "ΤΙΡΚΟΥΑΖ"; 

Θα σου πω αυτό… Η μαμά μου όταν πέθανε δεν μου άφησε κοσμήματα ή κάτι άλλο. Μου άφησε μόνο ένα τιρκουάζ δακτυλίδι, δεμένο με χρυσό, που το λατρεύω! Το τιρκουάζ είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Κι αυτό το δακτυλίδι, θα το δώσω της εγγονής μου της Έλλης, που έχει και το όνομά της. 

Τι να περιμένουμε από το νέο σου βιβλίο; 

Είναι ένα ερωτοκοινωνικό θρίλερ. Πρωταγωνιστές του βιβλίου, ένας άντρας -ο οποίος μεγαλώνει με δύσκολο τρόπο- και τρεις αδερφές. Τη μια αδερφή την παντρεύεται, την άλλη την ερωτεύεται και την τρίτη τη βιάζει. Μέσα σε όλα αυτά, δένει το τιρκουάζ δακτυλίδι και αυτό παίζει ρόλο σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Είναι λίγο αστυνομικό, λίγο θρίλερ, λίγο σου κόβει την ανάσα. Διαδραματίζεται στη Μακεδονία. Η ιστορία ξεκινά μ' ένα παιδάκι (που είναι αυτός ο άντρας) που ξεκινά για τη Θεσσαλονίκη με τη μαμά του. Ταξιδεύουμε στην όμορφη Καστοριά μέσα από το Τιρκουάζ, μια πόλη με μια απίστευτη λίμνη!

Θα τον λατρέψουμε αυτόν τον χαρακτήρα ή θα τον βρίσουμε στο τέλος; 

Θα τον λατρέψετε! Δεν μπορείς να φανταστείς, ειλικρινά, πώς καθορίζει ένας άνθρωπος, χωρίς να το θέλει κι ανάλογα το πώς έχει μεγαλώσει και το τι έχει περάσει στη ζωή του, τη ζωή σου, τη ζωή μου… χωρίς να κάνουμε εμείς τίποτα. Για να τελειώσω αυτό το βιβλίο, έκανα φοβερή έρευνα, ψυχολογική. Οι περισσότεροι έχουμε φυσιολογικούς γονείς, με λίγα κουσούρια. Οι άνθρωποι όμως, όσο κι αν δεν το παραδέχονται, έχουν πάρει πολλά στοιχεία από τους γονείς τους, χωρίς να το θέλουν. Υποσυνείδητα κάνεις ό,τι σου κάνουν οι γονείς σου. Παρ’ όλο που λες "Δε θα μοιάσω ποτέ στον μπαμπά μου ή στη μαμά μου". Βγαίνουν μόνα τους αυτά, γιατί είναι κρυμμένα. Για να τελειώσω αυτό το βιβλίο ασχολήθηκα πολύ με την ψυχολογία και συμβουλεύτηκα ψυχολόγους κι αστυνομικούς… 

Πέρα από τη συγγραφή που είναι η μεγάλη σου αγάπη, τι άλλο κερδίζει την προσοχή σου στη καθημερινότητα;

Παρατηρώ τα πάντα. Το καθετί! Γενικά μ’ αρέσει πάρα πολύ το νερό, το παγωτό, η συναναστροφή με τα παιδιά, τα ζώα, τα εγγόνια μου, τα παιδιά όλου του κόσμου, γιατί κάθε παιδί είναι δικό μας! Απολαμβάνω τη ζωή. 

Τον θάνατο, τον φοβάσαι;

Ε, ναι, εντάξει. Δε θέλω να σταματήσω να ζω. Ο μεγαλύτερός μου φόβος όμως, είναι για τους αγαπημένους μου. Τι να κάνουμε όμως, δεν γίνεται αλλιώς. 'Ολα στη ζωή έχουν και ένα τέλος.  

Αν υποθέσουμε ότι καιγόταν η βιβλιοθήκη του σπιτιού σου, ποιο αγαπημένο βιβλίο σου θα επέλεγες να σώσεις; 

Το πρώτο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη που θα έβρισκα μπροστά μου. Είναι ο αγαπημένος μου! Το πιστεύεις ότι την ημέρα που γεννήθηκα εγώ, στις 26 Οκτωβρίου, πέθανε ο Καζαντζάκης; Έλεγα στον άντρα μου ότι αν ζούσε, θα πήγαινα και θα του έλεγα: "Κύριε Νίκο, είμαι ερωτευμένη μαζί σας"...Και γελάει. Κάθε του πρόταση μπορώ να την κάνω μυθιστόρημα. Το "Αγαπώ θα πει χάνομαι", το έχω κάνει βιβλίο. Το "Κόκκινο κοράλλι" είναι και πάλι από βιβλίο του, που λέει για την αλήθεια... Αυτοί που παλεύουν την αλήθεια, οι ήρωες και εδώ στην Κύπρο και παντού, που ακόμα και να πεθάνουν, το αίμα τους, κόκκινο κοράλλι, το ρουφάει η γη και βγάζει καινούργιους βλαστούς.  

Στην Κύπρο θα μπορούσες να ζήσεις;

Άνετα! Μέσα σε 20 μέρες ήρθα 3 φορές στην Κύπρο. Λατρεύω την αγάπη και την προσφορά που δείχνετε σε όλους. Τώρα δεν μπορώ να φύγω από την Ελλάδα, γιατί έχω τα εγγόνια και τα παιδιά μου, αλλά αν μπορούσα, θα το έκανα. Είχα πάει στο Όμοδος. Ξετρελάθηκα! Τρελαίνομαι για κουμανταρία. Κι όλα εκείνα τα κεντήματα που έβλεπα καθώς περπατούσα, τα έχω φωτογραφίσει... Όλα πανέμορφα! Γενικά εδώ στην Κύπρο, οι άνθρωποι είστε πολύ φιλόξενοι. Πήγαινα σ’ ένα σπίτι κι ένιωθα σαν να ήμουν στο δικό μου. Έρχομαι εδώ και σκέφτομαι: "Γιατί πρέπει να περάσω με διαβατήριο"; Μου φαίνεται αστείο. Αφού είναι Ελλάδα κι εδώ!

Απόλαυσε τη Ρένα Ρώσση Ζαϊρη σ' ένα αγαπημένο της απόσπασμα από την "Αγαπημένη των Θεών".

Διάβασε ακόμη: Ανακαλύπτοντας την κύπρια πρωταθλήτρια σκοποβολής Κωνσταντίνα Νικολάου