Ραφαέλλα Δημητριάδου: Ένα μουσικό ταλέντο που αξίζει να γνωρίσεις
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από σένα, είναι ότι ανέβηκες στη σκηνή στην ηλικία των 3 ετών, στο πλευρό του πατέρα σου. Θες να πεις ότι θυμάσαι εκείνη την εμπειρία σου, παρόλο που ήσουν τόσο μικρή;
Ναι! Τη θυμάμαι, λες και ήταν χθες. Δε θυμάμαι ωστόσο πολλές λεπτομέρειες, παρά μόνο ότι τραγουδούσα το «Αχ κουνελάκι» και το χειροκρότημα του κοινού στο τέλος. Ήταν σίγουρα η στιγμή που αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.
Έχεις μεγαλώσει σε μια καλλιτεχνική οικογένεια και δέχθηκες επιρροές από τον επίσης μουσικό πατέρα σου. Θεωρείς πως ό,τι και αν γινόταν, αυτή θα ήταν η κλίση σου, ή διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο τα ερεθίσματα που δεχόμαστε ως παιδιά;
Πιστεύω πως η μουσική θα ήταν ένα μεγάλο κομμάτι στη ζωή μου, ακόμη και αν δεν την επέλεγα ως επάγγελμα. Προσπάθησα κιόλας να "λοξοδρομήσω" σε μικρότερη ηλικία, γιατί ήθελα να δουλέψω με παιδιά. Στο τέλος της ημέρας, όμως, πάντα καταλήγω στο τραγούδι. Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε το δικό μας πεπρωμένο. Η μουσική είναι το δικό μου!
Τι θυμάσαι αλήθεια πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια; Η μουσική έπαιζε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο; Αισθανόσουν κάποιες φορές ότι έχανες πράγματα σε σχέση με άλλους συνομήλικους σου επειδή έπρεπε να αφοσιωθείς σε αυτό που αγαπούσες;
Από τα παιδικά μου χρόνια έχω μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Η μουσική ήταν πάντα το νούμερο ένα για μένα. Ίσως να έχανα πράγματα σε σχέση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά η μουσική ήταν πάντα αυτό που με γέμιζε και αυτό είχε σημασία.
Δες επίσης: Σάββας Σάββα: Κάθε γυναίκα είναι όμορφη, αρκεί να το θελήσει
Σε ηλικία 11 ετών έγραψες το πρώτο σου τραγούδι. Αυτό ήταν μια προσωπική ανάγκη ή σε παρακίνησαν άλλοι να δοκιμαστείς σε αυτό το κομμάτι;
Έγραψα το πρώτο μου τραγούδι ένα καλοκαίρι, μετά από ένα όνειρο που είχα δει. Ήμουν λέει με πολλά παιδάκια από διαφορετικές χώρες, κι ενώ δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, λόγω διαφορετικής γλώσσας, παίζαμε όλα μαζί παρέα. Κανείς δεν με παρακίνησε να γράψω το τραγούδι, ο πατέρας μου όμως ήταν αυτός που με ώθησε να το στείλω στον διαγωνισμό της Junior Eurovision.
Δεν ήταν αγχωτικό από τόσο μικρή ηλικία να λαμβάνεις μέρος σε τόσους μουσικούς διαγωνισμούς;
Η διαδικασία ενός διαγωνισμού είναι πάντα αγχωτική, σε όποια ηλικία και αν βρίσκεσαι. Αυτό που είναι δύσκολο είναι η απόρριψη. Γιατί όταν είσαι σε πιο μικρή ηλικία δεν έχεις αναπτύξεις τους μηχανισμούς ώστε να τη διαχειριστείς. Σιγά-σιγά όμως, μαθαίνεις να μην πτοείσαι, να συνεχίζεις και να ξαναπροσπαθείς!
Για σένα μέχρι σήμερα, ζητούμενο είναι η διάκριση, ή η διαδρομή και στην τελική η εμπειρία που αποκομίζεις από όλες αυτές τις συμμετοχές στους κατά καιρούς διαγωνισμούς;
Η διάκριση είναι πάντα κάτι που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, αλλά αυτό που με γεμίζει προσωπικά είναι η εμπειρία. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο κάθε διαγωνισμός είναι διαφορετικός. Οι πρόβες, οι σκέψεις, το πλάνο, ακόμα και τα άτομα που είναι μαζί σου. Έχω κάνει αμέτρητες φιλίες και γνωριμίες από διαγωνισμούς, έστω και αν δεν νίκησα.
Όταν έπρεπε να αποφασίσεις το αντικείμενο των σπουδών σου, ήταν ξεκάθαρη για σένα η επιλογή; Δεν υπήρχαν καθόλου δεύτερες σκέψεις;
Η επιλογή μου ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Δεν ήξερα όμως αν έπρεπε να διαλέξω performance ή γενικότερα popular music. Πριν επιλέξω σε ποιο πανεπιστήμιο ήθελα να φοιτήσω, ρώτησα τη γνώμη της δασκάλας και πολύ καλής μου φίλης, Κατερίνα Α. Χριστοφίδου. Η απάντησή της ήταν αντίστοιχα μια ερώτηση προς εμένα: «Τι θες να κάνεις; Να πεθαίνεις στις πρόβες ή στη βιβλιοθήκη;» Και έτσι ήξερα ότι έπρεπε να διαλέξω το performance.
Το να γίνεσαι πάντως δεκτή από 5 διαφορετικά πανεπιστήμια, όσο και να πεις, σου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση και σε γεμίζει ελπίδα για το μέλλον. Ισχύει;
Εννοείται ότι σου τονώνει την αυτοπεποίθηση, αλλά σε δυσκολεύει ακόμη περισσότερο να διαλέξεις ποιο είναι το κατάλληλο για σένα.
Σύντομα θα κυκλοφορήσεις το πρώτο σου pop single με την ονομασία “Nobody Knows” και στη συνέχεια τον πρώτο σου ολοκληρωμένο δίσκο. Σε αγχώνει λίγο αυτό το βήμα, πέρα από τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία που σου προκαλεί;
Το να κάνεις κοινοποιήσεις τη μουσική σου είναι μια υπέροχη εμπειρία και ίσως το μεγαλύτερο βήμα για έναν καλλιτέχνη. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη που θα δείξω στον κόσμο τη μουσική μου, αν και πολύ θα ήθελα να πω ότι δεν είμαι αγχωμένη. Είμαι, εννοείται. Όλα τα τραγούδια μου είναι πολύ προσωπικά. Για εμένα οι στίχοι μου είναι ο δικός μου μοναδικός τρόπος να πω όσα αισθάνομαι. Ανυπομονώ να ακούσει ο κόσμος όλα αυτά που κρύβω μέσα μου, αλλά την ίδια ώρα νιώθω ότι με αυτό τον τρόπο ανοίγω τον εαυτό μου, τον κάνω ακόμα πιο ευάλωτο.
Διάβασε επίσης: Ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω από τη σελίδα Kitasweather;
Πώς ξέρεις ότι τα άτομα με τα οποία συνεργάζεσαι για τον δίσκο σου είναι τα κατάλληλα, καθώς για σένα η δισκογραφία είναι κάτι εντελώς καινούργιο και ο χώρος ενδεχομένως κρύβει παγίδες;
Ποτέ δεν ξέρεις! Εννοείται πως δεν εμπιστεύεσαι στον οποιονδήποτε τη μουσική σου. Αλλά, δοκιμάζεις. Προσωπικά, μου αρέσει να δουλεύω λίγο καιρό με τον κάθε μουσικό παραγωγό προτού τον επιλέξω για τη δουλειά μου. Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα ανεξάρτητη καλλιτέχνης. Πολλοί θα προσπαθήσουν να σε χρησιμοποιήσουν, αλλά είναι στο χέρι σου όταν νιώσεις πως γίνεται κάτι τέτοιο, να πάρεις τα πράγματα σου και να φύγεις. Η μουσική σου, σου ανήκει. Όπως και το σώμα σου.
Παράλληλα, έχεις δουλέψει σε διάφορες μουσικές σκηνές του Λονδίνου. Σε φοβίζει ο ανταγωνισμός κάθε φορά που καλείσαι να περάσεις από μια οντισιόν;
Ο χώρος της μουσικής στην Αγγλία, ιδιαίτερα στο Λονδίνο, είναι πολύ διαφορετικός από την Κύπρο. Στο Λονδίνο δεν έχει σημασία ποιος είσαι, από ποια οικογένεια κατάγεσαι ή πόσα λεφτά έχεις. Στη σκηνή είσαι μόνο εσύ και η φωνή σου. Δεν με φοβίζει ο ανταγωνισμός, ίσα-ίσα με κάνει πιο δυνατή κατά κάποιον τρόπο. Δεν είμαι ανταγωνιστικό άτομο. Πιστεύω σε εμένα και τις ικανότητες μου. Και αυτό έχει σημασία.
Παρόλο που στην Κύπρο έχεις λάβει μέρος στη μουσική παράσταση “Ο Χιονάνθρωπος” και στο flash mob του εστιατορίου το “Κυπριακόν”, θεωρείς ότι είναι οι περιορισμένες οι επιλογές να κάνεις αυτό που αγαπάς εδώ;
Άτομα όπως ο Άλεξ Παναγή και η Κατερίνα Α. Χριστοφίδου κάνουν τον χώρο της μουσικής και του μουσικού θεάτρου στην Κύπρο, πολύ καλύτερο. Αλλά δυστυχώς, ναι. Ο χώρος της μουσικής είναι πολύ μικρός και περιορισμένος στην Κύπρο. Έχω τραγουδήσει ως session musician σε μπαράκια, εστιατόρια, ξενοδοχεία, και ενώ έχω βρεθεί στην υπέροχη θέση να έχω όμορφες εμπειρίες δίπλα από τον πατέρα μου και άλλους αντάξιους μουσικούς και καλλιτέχνες, δεν με γεμίζει πλέον. Θέλω να τραγουδώ τη δική μου μουσική και η Κύπρος δεν είναι πολύ ανοιχτή σε αυτόν τον τομέα.
Διάβασε ακόμη
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι: Υδραυλικός-φιλόζωος φτιάχνει καρότσια για ανάπηρα σκυλάκια (φώτος)
Συνέντευξη με τη συγγραφέα του βιβλίου «Πνάσε. Ούλλα εννά παν καλά»
Άρα, είσαι συνειδητοποιημένη ότι μπορεί να χρειαστεί να μείνεις στο εξωτερικό αν θέλεις να κάνεις καριέρα στη μουσική;
Πλήρως! Ήδη έχω πάρει την απόφαση ότι θα χρειαστεί να μείνω στο εξωτερικό για να κάνω αυτό που αγαπώ. Το έχω αποδεχθεί. Εννοείται ότι θα μου λείψει η Κύπρος, η οικογένεια και οι φίλοι μου, αλλά αν πάνε όλα καλά, θα έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ για να τους επισκέπτομαι.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια από τώρα; Τι θέλεις να πετύχεις;
Θα ήθελα να κυκλοφορήσω όσο περισσότερη μουσική γίνεται και να τραγουδώ live τα δικά μου τραγούδια. Στόχος μου ήταν, είναι και θα είναι, να εμπνέω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ μέσω της μουσικής μου!
Μπορείς να ακολουθήσεις τη Rafaèlla στη σελίδα της στο Facebook και το Instagram
Διάβασε: Μνήμες από τη ΜΜΕΔ: H Ευτυχία Ανδρέου μοιράζεται την εμπειρία της ως μαμά πρόωρου παιδιού