Της Κωνσταντίνας Γεωργίου 

Μπορεί να πέρασαν μέρες από το περιστατικό στο οποίο αναφέρομαι, αλλά αποτελεί ένα ελάχιστο δείγμα πως κάτι πάει Χ σε αυτή την κοινωνία. Ούτε μπορώ να διανοηθώ πώς αισθάνθηκε εκείνο το κορίτσι όταν έμαθε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, μαζί με εκαντοντάδες άλλους, ότι έπεσε θύμα της χειρότερης εξαπάτησης που θα μπορούσε να τύχει σε άνθρωπο. Πως έκανε σεξ εν αγνοία της με δυο άντρες, νομιζόμενη πως ήταν με τον έναν από αυτούς. Πόσο βιασμένη θα αισθάνθηκε. Πόση ντροπή. Ασχέτως αν η ίδια δεν έκανε τίποτα κακό. Και οι θύτες της, απλώς γελούσαν. Περήφανοι για το κατόρθωμά τους. Λες και ξεγέλασαν τη μάνα τους και έφαγαν λίγο περισσότερο γλυκό. Σαν δυο σκανταλιάρικα παιδιά. Όχι πως βεβηλώσαν το σώμα και την ψυχή μιας γυναίκας που τους εμπιστεύτηκε. 

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο σήμερα, που η μια δημόσια καταγγελία για σεξουαλική, σωματική και λεκτική βία διαδέχεται την άλλη. Από ανθρώπους που θαύμαζες για τη δουλειά τους. Στην πραγματικότητα όμως η συμπεριφορά τους και οι πράξεις τους ήταν κοινό μυστικό. Και αντί να στεκόμαστε δίπλα στα θύματα που επιτέλους βρήκαν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν στα ίσα τον θύτη τους, είμαστε καχύποπτοι απέναντί τους. "Δεν πρέπει να είναι τυχαίο που μιλάνε τώρα". "Κατάντησε μόδα. Όλες θυμήθηκαν πως τις κακοποίησαν". 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Mαζί με τη Σοφία Μπεκατώρου και κάθε Σοφία 

Εκεί ακριβώς όμως είναι το πρόβλημα, στην παιδεία μας. Που μάθαμε με την ανοχή μας στον θύτη πως επειδή έχει εξουσία, έχει "δικαίωμα" να συμπεριφέρεται όπως του γουστάρει. Και ας καταστρέφει ανθρώπινες ψυχές στο διάβα του. Όταν, και αν, το θύμα βρει το κουράγιο να μιλήσει, θα το αμφισβητήσουν. Γιατί ο θύτης είναι υπεράνω. Είναι ένας ευυπόληπτος πολίτης. Καταξιωμένος επαγγελματίας. Ίσως έχει παιδιά, ακόμη και εγγόνια. Ενώ το θύμα, τώρα το θυμήθηκε; Γιατί κάθισε να το κλωτσήσουν και δεν έφυγε; Ένα σωρό ελαφρυντικά προς τον θύτη και όχι προς το θύμα. 

Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε στα αγόρια πως δεν κλαίνε. "Χτυπιέται" το πεντάχρονο μπροστά μας και αντί να το πάρουμε μια αγκαλιά, του λέμε με ύφος: "Τι είσαι και κλαις; Καμιά γυναικούλα;". Και έτσι περνά στο υποσεινήδητό του, λες και πάει πακέτο με το DNA του, το προνόμιο της υπεροχής. 

Την ίδια ώρα, μαθαίνουμε στα κορίτσια να μη φοράνε κοντές φούστες γιατί θα προκαλέσουν. Ακόμη θυμάμαι μια καθηγήτρια που μας μετρούσε το μήκος της φούστας με τον χάρακα για να μην σκανδαλίσουμε -άκουσον, άκουσον- τους συμμαθητές μας. Και όχι, δεν ήμουν μαθήτρια επί εποχής κρυφού σχολειού, αλλά σ' ένα λύκειο στο κέντρο της Λευκωσίας εν έτει 2000. Από τότε όμως, ελάχιστα άλλαξαν. Πάλι νουθετούμε τα κορίτσια μας να προσέχουν. Τους λέμε να μην κυκλοφορούν αργά τη νύχτα. Να μη δίνουν δικαιώματα. Πως αν το αφεντικό τους, τους κολλήσει στην ψύχρα, να κάνουν τα στραβά μάτια για μη χάσουν τη δουλειά τους. 

Αντί όμως να μαθαίνουμε στα κορίτσια μας από μικρά πώς να προστατεύουν τους εαυτούς τους, ας το πάρουμε από την αρχή. Ας μάθουμε στα αγόρια μας τον σεβασμό. Κανείς δεν είναι κτήμα κανενός. Κανείς δεν είναι υπεράνω. Και ναι, αν είσαι άντρας και θέλεις να κλάψεις, μπορείς να το πράξεις ελεύθερα. Θα δεις που στο τέλος της ημέρας είναι απίστευτα λυτρωτικό! 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Η τοξική αρρενωπότητα δεν είναι επιζήμια μόνο για τις γυναίκες