Μπορεί ήδη να την γνωρίζεις μέσα από τον ινσταγκραμικό της λογαριασμό «story of moi life», μέσα από τον οποίο εμπνέει κυρίως νεαρές μαμάδες.

Της Νίκολας Καρατζιά 

Κύπριοι, που αποφασίσατε να μετακομίσετε στην Γαλλία, όπου αποκτήσατε και το πρώτο σας παιδί. Γιατί πήρατε τη συγκεκριμένη απόφαση;

Αυτό έγινε πριν από σχεδόν 5 χρόνια. Είχε δεχθεί ο σύζυγος μου μια επαγγελματική πρόταση και αποφασίσαμε από κοινού να το δοκιμάσουμε.

Σήμερα όμως ζείτε στην Ελβετία. Γιατί αυτό;

Πάλι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του συζύγου μου, που μας οδήγησαν να αλλάξουμε για ακόμη μια φορά τη βάση μας.

 ΔΙΑΒΑΣΕ: Κορωνοϊός: H μαρτυρία ενός Κύπριου που ζει στην Ιταλία

Είναι τόσο εύκολο να αλλάζεις χώρα διαμονής, όταν έχεις μάλιστα και παιδί;

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε και έχουν τόσο δίκαιο. Η δυσκολία που συναντήσαμε ήταν περισσότερο σε πιο πρακτικά θέματα, όπως η μετακόμιση από μια ξένη χώρα σε μία άλλη, χωρίς μάλιστα καθόλου βοήθεια. Αναγκαστήκαμε να έχουμε για πολλούς μήνες τα προσωπικά μας αντικείμενα σε αποθήκες. Ήρθαμε στην Ελβετία με τα απολύτως απαραίτητα, και για ένα μήνα ψάχναμε να βρούμε σπίτι. Όλα αυτά, μαζί με το δίχρονο παιδάκι μας, το οποίο εννοείται έχει τις δικές του ανάγκες και το πρόγραμμα στο οποίο είχε συνηθίσει, οπότε, για κάποιο χρονικό διάστημα χάσαμε τη ρουτίνα μας. Κάτι, που αναπόφευκτα μας προξένησε άγχος και αγωνία για την ευθύνη που έχουμε ως γονείς, να κάνουμε όσο πιο σωστές επιλογές γίνεται. 

Θα αποκαλούσες τον εαυτό σου οικονομικό μετανάστη ή πολίτη του κόσμου;

Νιώθω ότι γέρνω πιο πολύ προς το πολίτης του κόσμου. Σίγουρα, το οικονομικό κομμάτι είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που σε ωθεί ίσως να πάρεις την απόφαση να ζήσεις μόνιμα στο εξωτερικό. Παρ´ όλα αυτά, το όπου γης και πατρίς, με εκφράζει απόλυτα. Πιστεύω πως όταν το θες πραγματικά, μπορείς να βάλεις τα θεμέλια σου οπουδήποτε στον πλανήτη επιθυμείς. Επίσης, είχαμε συναισθηματική στήριξη και από τις οικογένειες μας στο να κάνουμε αυτό το βήμα.

Είσαι νηπιαγωγός. Εργάζεσαι ή προτίμησες να μείνεις στο σπίτι με το γιό σου;

Εργαζόμουν ως νηπιαγωγός μέχρι και που φύγαμε από Κύπρο. Έπειτα και κυρίως λόγω γλώσσας, ήταν δύσκολο να βρω δουλειά, ειδικά σε σχολείο της Γαλλίας. Στην πορεία και αφού καλωσορίσαμε το μωρό μας, η απόφαση να το μεγαλώσω μένοντας στο σπίτι, ήρθε τόσο αβίαστα, που θα έλεγα πως με επέλεξε όσο την επέλεξα και εγώ. Νιώθω πολύ ευγνώμων που μπορώ να κάθομαι στην πρώτη θέση και να παρακολουθώ το «ταξίδι» του. Να τον βλέπω να μεγαλώνει και να εξελίσσεται σε όλους τους τομείς. Είναι πραγματικά ό,τι πιο μοναδικό και ταυτόχρονα ό,τι πιο δύσκολο έχω αναλάβει να κάνω στη ζωή μου, που όμως δεν θα άλλαζα με τίποτα.

Πώς ήταν μέχρι σήμερα εκεί τα πράγματα και η καθημερινότητα της πόλης και τι έχει αλλάξει τώρα με την πανδημία του κορωνοϊού;

Η καθημερινότητα μας εδώ, σε γενικές γραμμές κυμαίνεται σε ήρεμους ρυθμούς. Διαμένουμε σε μια μικρή πόλη, στο γερμανόφωνο κομμάτι της χώρας, το οποίο βρίσκεται μέσα στο Καντόνι της Ζυρίχης. Είναι σαν ένα μικρό χωριό, όπου όλοι γνωρίζουν όλους, σε χαιρετάνε όταν περπατάς στο δρόμο είτε τους γνωρίζεις είτε όχι και γενικά, υπάρχει το αίσθημα της φιλοξενίας εδώ. Με τις τελευταίες εξελίξεις της πανδημίας του κορωνοϊού, συνεχίζω να παρατηρώ ότι ο κόσμος δεν έχει χάσει την ψυχραιμία του. Θεωρώ ότι αυτό είναι και λίγο θέμα κουλτούρας. Δεν πιστεύω όμως ότι αγνοούν αυτό που μας συμβαίνει, το οποίο είναι πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας. 

Άρα, ο κόσμος δεν έχει κλειστεί στο σπίτι του, ούτε και τα ράφια των σουπερμάρκετ αδειάζουν από προμήθειες όπως συμβαίνει αλλού;

Θεωρώ πως αν δεν το έχει κάνει ήδη, είναι θέμα ημερών να γίνει και αυτό. Προς το παρόν, εθελοντικά μένουμε σπίτι μας. Εδώ στην περιοχή μας, αν και βλέπω κόσμο να κυκλοφορεί, τα περισσότερα άτομα που γνωρίζω και έχουμε μιλήσει, μένουν τις περισσότερες ώρες στα σπίτια τους ή ακόμη και όταν βρίσκονται έξω, τηρούν τους βασικούς κανόνες υγιεινής και την αναγκαία απόσταση μεταξύ τους. Εγώ με το μικρό μου, όταν μας το επιτρέπει ο καιρός, προσπαθούμε να βγαίνουμε νωρίς το πρωί για περπάτημα στο πάρκο το οποίο βρίσκεται μέσα στη φύση και έπειτα επιστρέφουμε σπίτι μας. Τώρα, όσον αφορά τα σουπερμάρκετ, μέχρι την περασμένη εβδομάδα όλα κυλούσαν κανονικά. Το Σάββατο όμως που μας πέρασε, τα ράφια ήταν σχεδόν άδεια. Ο κόσμος, πανικοβλήθηκε περισσότερο για το ότι μπορεί να ξεμείνει από τρόφιμα και από διάφορες προμήθειες, παρά για την εξάπλωση του ιού. Το κράτος ενημέρωσε εντούτοις, ότι υπάρχουν αποθέματα ντόπιας παραγωγής τροφίμων και ότι θα ήταν καλό να ψωνίζουμε χωρίς υπερβολές.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Κορωνοϊός: Tι κάνεις εάν αρρωστήσει ένα άτομο στο σπίτι σου

Πόσα κρούσματα έχουν παρουσιαστεί στην Ελβετία μέχρι την ώρα που μιλάμε και κατά πόσο η κυβέρνηση έλαβε κάποια δραστικά μέτρα;

Υπάρχουν επιβεβαιωμένα 3000 και πλέον κρούσματα μέχρι σήμερα και δυστυχώς αυξάνονται συνεχώς. Κάθε λεπτό που περνά, όλο και κάτι νέο ακούμε σχετικά με τα μέτρα που λαμβάνει το κράτος. Αρχικά έκλεισαν τα σχολεία μέχρι τις 4 Απριλίου, ενώ σε κάποια καντόνια επέλεξαν να τα κρατήσουν κλειστά μέχρι και το τέλος Απριλίου. Τα σύνορα πλέον με γειτονικές χώρες έχουν κλείσει και είναι μόνο ανοικτά στους υφιστάμενους κάτοικους Ελβετίας. Προχθές, ανακοινώθηκε ότι κλείνουν όλα τα μαγαζιά - εκτός των  φαρμακείων και σουπερμάρκετ- και ενθαρρύνονται οι πολίτες να μένουν σπίτι περισσότερες ώρες. Κατόπιν, έχουν απαγορευτεί οι άσκοπες μαζώξεις, ενώ από  τον Μάρτιο είχαν ήδη αρχίσει να ακυρώνονται διάφορες προγραμματισμένες εκδηλώσεις, όπως το Fasnacht, το οποίο είναι κάτι αντίστοιχο με το δικό μας καρναβάλι. Το πιο σημαντικό όμως από όλα, είναι τα μέτρα που έχουν λάβει τώρα, ώστε να προετοιμαστούν για περισσότερα κρούσματα που ίσως προκύψουν μέσα στην χώρα. Για τον σκοπό αυτό, έχουν δημιουργήσει ειδικό χώρο πέραν αυτών των νοσοκομείων, όπου θα δέχονται βαριά περιστατικά, με την εθελοντική βοήθεια του στρατού.

Προτού κλείσουν τα σύνορα της Κύπρου, είχατε σκεφτεί να επαναπατριστείτε με όλο αυτό που συμβαίνει;

Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε πίσω στην Κύπρο. Εάν ποτέ συμβεί αυτό, σίγουρα δεν θα είναι λόγω των τελευταίων γεγονότων. Εδώ δεν παύει να είναι η βάση μας,  το σπίτι μας και η καθημερινότητα που κτίσαμε του τελευταίους μήνες ως οικογένεια. Ποτέ δεν λέμε ποτέ, αλλά προς το παρόν δεν έχουμε αυτές τις βλέψεις.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Κορωνοϊός: Mένουμε σπίτι, αλλά δεν μένουμε μόνοι

Είσαι έγκυος στο δεύτερο σας μωρό. Τα συναισθήματα λόγω της σημερινής κατάστασης, είναι ακόμη πιο έντονα από ό,τι θα ήταν σε διαφορετική περίπτωση; 

Την τελευταία εβδομάδα ειδικά, είχα κατακλυστεί από τόσες πολλές πληροφορίες… Τα νέα έτρεχαν κι εγώ προσπαθούσα να ενημερώνομαι συνεχώς. Ήταν και παραμένει το θέμα συζήτησής μεταξύ μας εδώ στο σπίτι, μαζί με φίλους και φίλες μαμάδες, με τις οποίες  μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες. Τελικά, με αυτή μου τη στάση, το μόνο που κατάφερα ήταν να προκαλέσω στον εαυτό μου πανικό, άγχος και φόβο. 

Πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό;

Το πρώτο που αποφάσισα να κάνω, είναι να ενημερωθώ από έγκυρες πηγές και από τον προσωπικό μου γιατρό, σχετικά με το κατά πόσο ο ιός επηρεάζει την εγκυμοσύνη, έτσι ώστε να είμαι ψυχικά και σωματικά έτοιμη αλλά και για να λάβω τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας, τόσο για μένα όσο και για την οικογένεια μου. Είναι τραγικό όλο αυτό που συμβαίνει. Προσπαθώ όμως να κρατάω για λίγο απόσταση από όλον αυτό τον πανικό. Εξάλλου, η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική, ειδικά για την περίοδο που διανύω. Προσπαθώ λοιπόν να μένω αισιόδοξη και να μην χάνω τη ψυχραιμία μου. Εύχομαι και προσεύχομαι να έχει αίσιο τέλος όλο αυτό για όλους μας.

Πόσων χρονών είναι ο γιος σας και πώς του εξηγήσατε τις συνθήκες που επικρατούν;

Είναι δυόμιση χρονών, άρα ακόμη είναι πολύ μικρούλης για να του εξηγήσουμε και να κατανοήσει ακριβώς τι συμβαίνει. Του είπαμε ότι το σχολείο του έχει κλείσει και πως για λίγο καιρό, θα περνάμε περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Τα παιδιά είναι σαν σφουγγάρια που απορροφούν κάθε μας συναίσθημα, έτσι προσπαθούμε να τον προστατεύσουμε από το να του μεταφέρουμε το άγχος ή τον φόβο που μας κυριεύει τον τελευταίο καιρό. Εννοείται ότι μέσα από την παιδικότητα του, καταφέρνουμε κι εμείς να ξεφύγουμε και να ξεχαστούμε λίγο. Το ευχάριστο, είναι ότι πλέον έκανε συνήθεια το σωστό πλύσιμο των χεριών, κάτι που κάνουμε και μαζί και το διασκεδάζει πολύ.

Πιστεύεις ότι όλο αυτό που ζούμε τώρα ως ανθρωπότητα, θα μας αλλάξει εκ των υστέρων με κάποιο τρόπο; Σε προσωπικό επίπεδο, εσύ έχεις αλλάξει θεώρηση των πραγμάτων;

Το πιστεύω πραγματικά. Το εύχομαι κιόλας, γιατί μας βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτούμε τόσο εμάς, όσο και τον συνάνθρωπο μας. Το να μπορείς να σκέφτεσαι μπαίνοντας στα παπούτσια του συνανθρώπου σου, μόνο καλό είναι. Το στοιχείο της ενσυναίσθησης μάς κάνει λιγότερο εγωιστές και μας βγάζει έστω και λίγο από τη «φούσκα» μας. Αυτό που έχει αλλάξει σίγουρα για μένα αλλά και τον σύζυγό μου, είναι ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να βάλουμε φρένο στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας. Τώρα, έχουμε την ευκαιρία να περάσουμε ποιοτικό χρόνο ως οικογένεια, να βρούμε τρόπους να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας όσο πιο δημιουργικά και μοναδικά γίνεται. Μας έβαλε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι τελικά, όλα αυτά δεν είναι τόσο δύσκολο πρακτικά, να γίνουν. 

Μέσα από το λογαριασμό σου στο Instagram, «story of moi life», συνεχίζεις ακόμη και τώρα να μοιράζεσαι, όμορφες, οικογενειακές στιγμές από την καθημερινότητά σας. 

Όταν μπήκε η μητρότητα στη ζωή μου με τον ερχομό του γιού μου, ήρθαν τα πάνω κάτω για μένα. Οι αλλαγές ήταν πολλές και έντονες. Πλέον, σκέφτεσαι κάποιον άλλο περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό, την ίδια στιγμή που προσπαθείς να κρατήσεις τις ισορροπίες και να μην ξεχάσεις όλους τους άλλους ρόλους σου, οι οποίοι είναι αναπόσπαστο  κομμάτι της ταυτότητάς σου. Μέσα λοιπόν από το λογαριασμό μου, επιλέγω να μοιράζομαι ένα μικρό παράθυρο της καθημερινότητας μας και πολύ συνειδητά να ανεβάζω τις πιο θετικές και όμορφες στιγμές μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ζούμε την τέλεια ζωή. Απλώς, νιώθω ότι μου δίνεται η ευκαιρία να φιλτράρω τις στιγμές, να κάνω την ανασκόπηση μου και έτσι να επικεντρωθώ μόνο στα όμορφα της ζωής. Επίσης όταν άρχισα να είμαι πιο δραστήρια στο συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο, ανακάλυψα μια υπέροχη κοινότητα από νέες μαμάδες, με τις οποίες μοιραζόμαστε την ίδια ανάγκη για αυτή την μικρή διέξοδο μέσα από τους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας μας.  

Πηγή