Πάργα: Η «Ριβιέρα» της Ηπείρου είναι ο απόλυτος καλοκαιρινός προορισμός
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
Η πέμπτη μέρα του ανεπανάληπτου αυτού ταξιδιού -με πρώτο σταθμό την Πρέβεζα - μας βρήκε να αναχωρούμε από την Κόνιτσα με προορισμό την Πάργα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα την παραμικρή ιδέα γι' αυτή την παραθαλάσσια κωμόπολη,στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Πρέβεζας, χτισμένη αμφιθεατρικά επί του γήλοφου Πεζόβολου, σε υψόμετρο 139 μ. και έως τα παράλια του Ιονίου Πελάγους.
Στην περίπτωσή μας, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, μόλις την είδα από το παράθυρο του λεωφορείου. Έβαλα άτσαλα αντηλιακό καθώς διέσχιζα βιαστικά το τουριστικό κέντρο με τα γουστόζικα καταστηματάκια και τις ψαροταβέρνες, με τη μυρωδιά του ψαριού να μου «γαργαλάει» ευχάριστα τη μύτη. Τα χρωματιστά αρχοντικά με τα κεραμίδια, παραπέμπουν αρχιτεκτονικά στα Επτάνησα και την Ιταλία, αλλά εάν τα παρατηρήσεις πιο προσεχτικά θα διαπιστώσεις ότι διαθέτουν ένα ολόδικο τους ντόπιο λαϊκό «χαρακτήρα» .
Βίντεο: https://www.travelparga.gr
Ανέβηκα μηχανικά στο καΐκι με τη βοήθεια του ηλιοκαμμένου καπετάνιου με το κόκκινο μαντήλι στον λαιμό για την πιο απίστευτη βαρκάδα της ζωής μου. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το θέαμα που απλώθηκε μπροστά μου. Ακόμη και οι φωτογραφίες δε στάθηκαν ικανές να αποτυπώσουν πλήρως την ομορφιά του τοπίου, με το γαλάζιο του ουρανού να σμίγει αρμονικά με το τυρκουάζ των κρυστάλλινων νερών και το πράσινο να αγκαλιάζει το όλο σκηνικό. Έγειρα πίσω, με τον ήλιο να λούζει το πρόσωπό μου, κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια, θέλοντας να «ρουφήξω» κάθε δευτερόλεπτο από τη μαγική αυτή στιγμή.
Προτού κατεβούμε από το καϊκι, κάναμε μια σύντομη στάση στο γραφικό Νησί της Παναγιάς. Ένα μικρό μπιζουδάκι της περιοχής, με το εκκλησάκι της Παναγίας απ’ όπου πήρε και το όνομά του. Χτισμένο στις παρυφές του κάστρου το 1808 από τους Γάλλους κατά την παραμονή τους στην ευρύτερη περιοχή, είναι «πνιγμένο» στο πράσινο, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι ξεπήδησε από έναν καλαίσθητο πίνακα ζωγραφικής.
Φωτογραφία: https://www.travelparga.gr/parga/
Κατεβαίνοντας, παραδέχομαι πως ζήλεψα προς στιγμή τους λουόμενους που δεν είχαμε τον χρόνο για μείνουμε αραχτοί στην παραλία για ηλιοθεραπεία -σημείωσε ότι σε κοντινή απόσταση από το πολυσύχναστο τουριστικό θέρετρο βρίσκονται οι παραλίες Κρυονέρι, Πίσω Κρυονέρι (εντός του οικισμού της Πάργας), ο Βάλτος και το Σαρακήνικο στα δυτικά, ο Λύχνος και ο Αϊ Γιαννάκης στα ανατολικά- αλλά ευτυχώς η συνέχεια με αποζημίωσε και με το παραπάνω.
Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο -που όλες αυτές τις μέρες είχε γίνει το δεύτερο μας σπίτι- για να ανηφορίσουμε προς το Med Parga ~ Restaurant & Bar, που δε σερβίρει απλώς δημιουργική κουζίνα, αλλά προσφέρει στο «πιάτο» την Πάργα, με το κάστρο της περιοχής να εκπέμπει από απέναντι μια ακατανίκητη γοητεία. Ένα instagrammable μέρος με ευφάνταστα πιάτα και θέα που κόβει την ανάσα. Η αλήθεια είναι πως ποτέ άλλοτε, η κατά τα άλλα απλοϊκή τσιπούρα, δεν έμοιαζε τόσο ενδιαφέρουσα, αφού σε αυτό το εστιατόριο η ευρηματικότητα είναι το φόρτε τους.
Στο Med Parga ~ Restaurant & Bar χορταίνει πρώτα το μάτι και έπειτα το στομάχι
Μετά το απρόσμενα δροσιστικό επιδόρπιο, το πρόγραμμα δε θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει το Ενετικό Κάστρο της Πάργας. Ένα οχυρωματικό έργο, το οποίο καταστράφηκε και κατασκευάστηκε πολλές φορές, που στέκει στο ακρωτήρι ανάμεσα στην παραλία του Βάλτου και το λιμάνι της Πάργας για να θυμίζει πως η εν λόγω παραθαλάσσια κωμόπολη εκτός από ένα ξακουστό τουριστικό θέρετρο, είχε και γεωστρατηγική σημασία ανά τους αιώνες. Σήμερα σώζεται το Κάστρο που έχτισαν οι Βενετοί τον 16ο αιώνα ως κάτοχοι της Πάργας και τα συμπληρωματικά έργα που έκανε ο Αλή Πασάς.
Το Κάστρο της Πάργας πρόσφερε μοναδική προστασία στους Σουλιώτες στον μακροχρόνιο αγώνα τους εναντίον του Αλή Πασά, καθώς εκεί κατέφευγαν για εφοδιασμό
H βροχή που ξέσπασε ξαφνικά επίσπευσε την αναχώρησή μας από το Κάστρο και μας οδήγησε στο να βρούμε καταφύγιο στα μεσαιωνικά δρομάκια της Πάργας, εξερευνώντας τα καταστηματάκια της που είναι γεμάτα μικρούς και μεγάλους «θησαυρούς». Η στάση για παγωτό και καφέ αποδείχθηκε τονωτική προτού μπούμε και πάλι στο λεωφορείο με προορισμό το σημαντικότερο αρχαίο μνημείο της περιοχής. Ο λόγος για το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, 15χλμ από την Πάργα. Εκεί μας υποδέχτηκε ο Σπύρος Ράπτης, φύλακας αρχαιοτήτων στον συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος με την παραστατική ξενάγησή του κατάφερε να μας κάνει να αισθανθούμε κομμάτι της ιστορίας, στο μέρος όπου οι πιστοί κατά την αρχαιότητα επισκέπτονταν με τις βάρκες τους και προετοιμάζονταν ψυχή τε και σώματι με ειδικό τελετουργικό για να συναντήσουν τις ψυχές των αγαπημένων τους.
Μπορεί η Αχερουσία λίμνη -η αλλοτινή είσοδος όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες στον κόσμο των νεκρών- όπου χύνονταν οι τρεις μυθικοί ποταμοί της θλίψης, ο Αχέροντας, ο Πυριφλεγέθων κι ο Κωκυτός, να έχει αποστραγγιστεί από τη δεκαετία του 60', αλλά η θέα των αγρών, των περβολιών και του κάμπου του Φαναρίου, είναι άκρως εντυπωσιακή.
Κατέβηκα με σχετική επιφύλαξη στην υπόγεια αίθουσα, όπου κατέβαιναν κατά την αρχαιότητα για να συναντήσουν τις ψυχές των νεκρών, καθώς η ακουστική του χώρου είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί στον επισκέπτη ψυχοακουστικά φαινόμενα. Χαίρομαι όμως που βίωσα αυτή τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα.
To Νεκρομαντείο του Αχέροντα θεωρείται ένα από τα πιο γνωστά μαντεία της αρχαιότητας μαζί με τα μαντεία της Δωδώνης και των Δελφών
Φεύγοντας από το Νεκρομαντείο, κατευθυνθήκαμε στον Αχέροντα, τον πιο ιστορικό ποταμό του κόσμου, μαζί με τον Νείλο. Αυτή τη φορά μάς περίμενε ο βαρκάρης, εκεί που σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία ο «ψυχοπομπός» Ερμής παρέδιδε τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Ομολογουμένως ο δικός μας βαρκάρης, εκτός του ότι δεν μας ζήτησε το περίφημο «χαρώνειο νόμισμα» -το οποίο οι αρχαίοι έβαζαν στο στόμα των νεκρών τους για την πληρωμή του προς τον Κάτω Κόσμο- ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα. Ντρέπομαι που δεν κατάφερα να συγκρατήσω το όνομά του, αλλά δε θα ξεχάσω το πάθος του και την αγάπη του γι' αυτό το μέρος σε σημείο που κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον καθ' όλη τη διάρκεια, δίνοντας μας μερικές φορές τη δική του εκδοχή σε γνωστούς μύθους της αρχαιότητας.
Το αλλοτινό σιωπηλό βασίλειο του Άδη, ο τρομερός Κάτω Κόσμος των αρχαίων Ελλήνων -που σύμφωνα με τους μύθους μόνο ορισμένοι ζωντανοί, ανάμεσά τους ο Ηρακλής, ο Οδυσσέας, ο Ορφέας, ο Θησέας και Πειρίθους κατάφεραν να πάνε και να έρθουν πίσω- αποτελεί σήμερα ένα ασύλληπτης ομορφιάς φυσικό τοπίο. Μάλιστα, το πολυσύνθετο αυτό οικοσύστημα είναι προστατευμένο από το Δίκτυο Natura 2000. Γεράκια, ερωδιοί και πλήθος άλλων αγριοπουλιών πετούν με θόρυβο μέσα στις κληματσίδες, με τα κλαδιά των δέντρων να βυθίζονται στο βαθυπράσινο νερό. Φουντωτές ιτιές, αιωνόβια πλατάνια και θεόρατοι βράχοι στέκονται σαν ακοίμητοι φρουροί, σ' ένα μέρος που υμνεί τη ζωή, ασχέτως αν κάποιοι ακόμη και στις μέρες μας το έχουν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον θάνατο. Μια εμπειρία που αισθάνομαι ευλογημένη που είχα την ευκαιρία να βιώσω!
H βαρκάδα κατά μήκος του ποταμού Αχέροντα είναι μια εμπειρία ζωής
Η μονοήμερα εκδρομή στην Πάργα κατέληξε απέναντι από τον Αχέρων ποταμό, σε μια από τις γραφικές ψαροταβέρνες της περιοχής. Το «Ακρογιάλι» στην Αμμουδιά Πρέβεζας σερβίρει ολόφρεσκο ψάρι, νόστιμες αλοιφές, σπιτικό ψωμί και εκλεκτό κρασί. Ο καλύτερος επίλογος σ΄ έναν προορισμό που καταφέρνει να ξυπνάει όλες τις αισθήσεις και να σε κρατάει σε εγρήγορση. Ωστόσο, η μια ημέρα αποδείχθηκε ελάχιστη για να χορτάσει κανείς την περίφημη «πριγκιπέσσα» της Ηπείρου. Ήδη ψάχνω εισιτήρια για να βρεθώ το συντομότερο και πάλι στην «αγκαλιά» της!
