Της Μαρίνας Χρήστου

Ένας δραστήριος άνθρωπος, που ταξιδεύει συχνά, όπως εσύ, πώς βιώσε την περίοδο της καραντίνας; 

Πέρασα όλη την εμπειρία της πανδημίας στην Κύπρο. Σεβάστηκα πλήρως τη ντιρεκτίβα και τις κατευθυντήριες γραμμές της κυβέρνησης, καθώς πιστεύω ότι έδρασε άμεσα, σωστά και αποτελεσματικά. Βγήκα από το σπίτι μόνο δύο φορές για προμήθειες, πολύ προσεκτικά. Δεν έχω δει ούτε τους γονείς μου, ούτε την κόρη της αδελφής μου -που είναι η αγάπη όλων μας- ούτε τους φίλους μου. Πιστεύω ότι η υπακοή σε αυτές τις περιπτώσεις δείχνει ότι σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Προστατεύοντας εμάς, προστατεύουμε και τους άλλους. Δεν σημαίνει ότι είμαστε άβουλα όντα. Αντιθέτως δείχνει ότι ενδιαφερόμαστε πραγματικά για το κοινό καλό. Καθ' όλη την περίοδο, επειδή ήμουν και είμαι πολύ καλά, έχοντας όλα όσα χρειαζόμουν, πρώτο μου μέλημα ήταν να επικοινωνώ με ανθρώπους που γνώριζα ότι ενδεχομένως να μην είχαν τα αναγκαία, φροντίζοντας να βοηθηθούν με όποιο τρόπο ήταν εφικτό. Επικοινώνησα με Κύπριους, καθώς επίσης με αιτητές ασύλου και πρόσφυγες. Ο οργανισμός OASIS που είναι πάντα στην υπηρεσία όσων έχουν ανάγκη, με επικεφαλής τη φίλη μου Έλενα Νικολάου, έσπευσαν, όπως και ο Κυπριακός Ερυθρός Σταυρός, που ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μου.

Ποιό ήταν το δικό σου ημερολόγιο εγκλεισμού;

Αφού φρόντισα τους άλλους, άρχισα να φροντίζω εμένα. Δούλεψα πολύ, ειδικά στην αρχή αυτής της περιπέτειας, κάθε μέρα επί 12 ώρες, για να... αρχειοθετήσω μουσικές για το πρόγραμμά μου «Re-bE Μέθοδος Μουσικής Ακρόασης - Μουσικό κίνημα», το οποίο έχει εγκριθεί από το υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Συγκεκριμένα, έχει εφαρμοστεί σε όλα τα δημόσια σχολεία της Κύπρου, σε 70,000 μαθητές, σε 10,000 εκπαιδευτικούς, σε 200,000 γονείς/συγγενείς των μαθητών, σε απομονωμένες κοινότητες. Οπότε, ετοίμασα τις καινούργιες επιλογές μου για το Re-bE Radio, μέσω του οποίου όλες οι βαθμίδες των σχολείων ακούν κατά τη διάρκεια του διαλείμματος τη μουσική που διαλέγω. Κατά την περίοδο του εγκλεισμού ήταν όλα πολύ ήσυχα. Έτσι μπόρεσα να αφουγκραστώ ξανά τον ήχο των στοιχείων της φύσης. Ηχογράφησα αυτοσχεδιασμούς με τη φωνή μου μαζί με τον αέρα από τα παράθυρα... Απόλαυσα να τραγουδώ με τον άνεμο. Με ηρεμούσε, με ησύχαζε. Αυτά θα γίνουν διαδικτυακοί δίσκοι. Είχα την έγνοια της ανθρωπότητας. Έστελνα τις ευχές και τις προσευχές μου σε όλο τον κόσμο για υγεία. Είχα κι εγώ ανησυχία διότι αναβλήθηκαν επ’ αόριστον όλες μου οι συναυλίες και όλα μου τα πρότζεκτ για τα οποία δούλευα και προετοίμαζα επί μήνες, χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε εάν έχουν ακυρωθεί οριστικά ή εάν θα γίνουν. Εμείς οι καλλιτέχνες δεν έχουμε σταθερό εισόδημα και χρειάζεται να παράξουμε, καθώς και να επινοούμε συνεχώς τρόπους να βιοποριζόμαστε μέσα από το επάγγελμά μας. Η πανδημία έφερε στην επιφάνεια την παντελή έλλειψη υποστήριξης του πολιτισμού εδώ στην Κύπρο αλλά και στα περισσότερα κράτη, κάτι το οποίο γνωρίζαμε λίγο-πολύ οι περισσότεροι. Παρ' όλα αυτά, αυτή η συνειδητοποίηση με ενόχλησε και με στενοχώρησε πολύ. Τόσο, που σκέφτηκα να φύγω από την Κύπρο και να ζήσω σε μια άλλη χώρα, η οποία υποστηρίζει και σέβεται τον πολιτισμό και τους δημιουργούς. Είχα χρόνια να παρακολουθήσω τηλεόραση, αλλά λόγω του χρόνου που είχα στη διάθεσή μου στο σπίτι, το έκανα. Ωστόσο, όσα προγράμματα «μουσικής» και «ψυχαγωγίας» παρακολούθησα ήταν αποκαρδιωτικά, λόγω της καθολικής έλλειψης ποιότητας.

Πώς αντέδρασες σε όλα αυτά;

Αυτή η καινούργια πραγματικότητα, όπως και το αίσθημα που πάντα με κυριεύει, να συμβάλω ώστε να καλυτερεύω όσα θεωρώ κακώς κείμενα, με ώθησε να επινοήσω τρόπους να συνεργαστώ με καλλιτέχνες που θαυμάζω από όλο τον κόσμο. Η δουλειά μας, διότι η δουλειά εμάς των καλλιτεχνών ΕΙΝΑΙ δουλειά, έχει αυτή την περίοδο σταματήσει. Αυτό είναι γεγονός. Όπως είναι επίσης γεγονός ότι αλλάζει μορφή. Χρειάζεται λοιπόν να βρεθούν άλλοι τρόποι να υπάρχουμε. Αυτή η συνειδητοποίηση, σε συνδυασμό με το ένστικτο της επιβίωσης, της δημιουργίας και της ανάγκης να προσφέρω ό,τι μπορώ στην ανθρωπότητα, με οδήγησε στο να αρχίσω τα Facebook Lives . Έτσι, δημιούργησα τους «Δημιουργικούς Διαλόγους» - Creative Dialogues. Ήθελα να εμψυχώσω όσους το είχαν ανάγκη μαζί με εμένα. Άρχισα μια σειρά από ζωντανές συναυλίες / masterclasses, βασισμένες ολοκληρωτικά στον αυτοσχεδιασμό ως είδος έκφρασης. Ένα είδος μουσικής το οποίο διέπει την ύπαρξη μου και έχω μοιραστεί δημόσια σπάνιες φορές, με πολύ λίγους ανθρώπους. Αυτός ο τρόπος μουσικής έκφρασης πάντα με ηρεμούσε, με ησύχαζε, με βοηθούσε να βρω τον χώρο μου στη ζωή, κάτι που επιθυμούσα να μεταδώσω σε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους, για να ωφεληθούν επίσης. Μέσα από τους «δημιουργικούς διαλόγους», τους οποίους δεν ήξερα, ούτε περίμενα ότι άκουγε κανείς, ανακάλυψα ότι με άκουγαν και έπαιρναν δύναμη πολλές χιλιάδες ανθρώποι από όλα τα μέρη της γης. Κάθε βράδυ επικοινωνούσαν μαζί μου από τη Βόρεια Ελλάδα, από πολλές πολιτείες της Αμερικής, την Κύπρο μας, τη Χαβάη, την Αλάσκα, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Σουηδία... Μου έγραφαν νοσοκόμες και γιατροί που ήταν στην πρώτη γραμμή, κουρασμένοι και απογοητευμένοι, ότι αντλούσαν δύναμη από τους αυτοσχεδιασμούς μου. Νέες και νέοι φοιτητές μουσικής και αστροφυσικής που είχαν μείνει στο εξωτερικό αποκλεισμένοι, γονείς παιδιά, συμφοιτητές μου, γνωστοί και άγνωστοι. Όλοι μου έγραφαν ότι ανακάλυπταν ένα καινούργιο είδος μουσικής, το οποίο τους γαλήνευε την ψυχή.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Συνέντευξη με τον διάσημο σεφ Nobu Matsuhisa (βίντεο)

Άνοιξες τα φτερά σου από πολύ μικρή, ταξίδεψες σε χώρες όμορφες και μακρινές. Αυτά τα ταξίδια ουσιαστικά σού άνοιξαν το δρόμο προς την ανακάλυψη σπουδαίων ανθρώπων και ειδών μουσικής; Έχεις πρότυπα ή επιρροές που σε βοήθησαν να φτιάξεις τη μουσική σου προσωπικότητα;

Είχα την ευλογία να έχω γονείς, που ήταν και είναι πάντα δίπλα μου. Με έστειλαν να σπουδάσω μουσική και με ενθάρρυναν να ταξιδεύω για να σπουδάζω, να μαθαίνω, να βιώνω όμορφες εμπειρίες σε πολλά μέρη της γης. Είχα μάλιστα ταξιδεύσει πολύ και μαζί με την οικογένειά μου. Μεγάλη μόρφωση τα ταξίδια. Οπότε, μέσα από αυτά είχα την τύχη, αλλά και επιδίωξα να γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους, που με έμαθαν πολλά, αλλά και να ακούσω μουσικές που "μεθούν" τον ακροατή, με την αρμονία, τη μελωδία, τις φωνές, τα μουσικά όργανα και τις ευφάνταστες ενορχηστρώσεις. Θεραπευόμουν κάθε φορά από αυτές τις μουσικές. Μου θύμιζαν ποια είμαι και μου άνοιγαν δρόμους. Μου χάρασσαν τις κατευθύνσεις που χρειαζόμουν. Έχω πρότυπα πολλά. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, συνειδητοποιώ ότι τα πρότυπα μου βρίσκονταν πάντα όπου αισθανόμουν καλοσύνη, αγάπη, ακτιβισμό, ποιότητα  και ταλέντο σε όλα τα επίπεδα. Αυτοί οι άνθρωποι, είναι οι άνθρωποι που θυμάμαι και φέρνω πάντα και παντού μαζί μου. Καλοσύνη, αγάπη, ταλέντο, συμβολή, στο καλό της ανθρωπότητας.

Φοιτώντας στο περίφημο κολλέγιο Berklee της Βοστόνης, είχες καθηγητή τον παγκοσμίου φήμης βιμπραφωνίστα Gary Burton, ενώ γνώρισες τον Quincy Jones κι άλλα λαμπρά ονόματα. Νιώθεις ευγνωμοσύνη γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Ήταν όλοι «καθοδηγητές» στην πορεία σου;

Σε ευχαριστώ και νιώθω ευγνωμοσύνη προς εσένα, που βρήκες χρόνο να προετοιμάσεις αυτή τη συνέντευξη, αναφέροντάς μου ονόματα που σημαίνουν πολλά για μένα. Ναι, είχα την ευλογία πράγματι να βρεθώ στο Berklee College of Music, όπου καθηγητές μου ήταν ο Gary Burton, η Betty Carter, ο Chick Corea με τον οποίο είχα κάνει συναυλίες από τότε και αργότερα ηχογράφησα στο στούντιο του στο Λος Άντζελες, τον jazz δίσκο “In a Jazz Mood” με τη συμμετοχή του ίδιου και του John Patitucci. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη προς αυτούς, προς τους γονείς μου και τον Νίκο Συρίμη, έναν μουσικό από τη Λεμεσό ,  οποίος μίλησε σε μένα και στους γονείς μου για το Berklee. Τον ευχαρίστησα και στο σημείωμα του jazz δίσκου μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη προς τους μουσικούς / δασκάλους μου, κυρίως διότι έδιναν έμφαση στη μουσική και τη γνώση, όχι στη φήμη. Αυτό συνεχίζω κι εγώ με κάθε μου πράξη και σκέψη.

Θυμάσαι τα συναισθήματά σου την πρώτη φορά που συνάντησες τον σπουδαίο πιανίστα και συνθέτη της τζαζ, Chick Corea;

Ένιωσα δέος, αλλά και άμεση σύνδεση. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και συνάμα απόλυτα οικείο. Ο Chick ήταν πάντα απλός, καλοσυνάτος, υπερταλαντούχος, γλυκός και υπομονετικός με όλους μας, καθώς ήμασταν όλοι μαθητές. Πάντα ήταν πρόθυμος να μας βοηθήσει, να μας ενδυναμώσει, να μας καθοδηγήσει. Ο Chick αποτελεί τη μουσική μου πυξίδα. Όποτε ένιωθα ότι έχανα τον δρόμο μου μουσικά ή συναισθηματικά, του τηλεφωνούσα -αφού μετά γίναμε φίλοι- μελετούσα τις μουσικές του, τον άκουγα να παίζει πιάνο με αυτόν τον μοναδικό του ήχο και αμέσως γαλήνευα. Θυμόμουν ποιά είμαι και ποιά κατεύθυνση χρειαζόταν να πάρω.

Αλήθεια, τι σε γοητεύει στη jazz;

Η ελευθερία που σου επιτρέπει να είσαι διαφορετικός κάθε φορά. Ούτως ή αλλιώς, είμαστε διαφορετικοί κάθε στιγμή. Απλώς η jazz είναι βασισμένη πάνω στην εξέλιξη, τη διαφορετικότητα της ερμηνείας και τον αυτοσχεδιασμό, που είναι και η μεγάλη μου αγάπη. Ίδια, αλλά διαφορετική. Ίδιο τραγούδι, συνάμα διαφορετικό. Απαιτεί να είσαι αυθεντικός. Να είσαι απόλυτα ο εαυτός σου.

«Το τι ηχογραφείς είναι πιο σημαντικό από το πώς το ηχογραφείς“ είχε πει κάποτε ο σπουδαίος μουσικός Ronan Chris Murphy. Συμφωνείς; Πώς ήταν η συνεργασία σας; Πιστεύεις ότι θα μπορούσατε να είχατε κάνει περισσότερα πράγματα μαζί;

Τι χαρά που θυμάσαι τι ανέφερε ο καλός μου ο φίλος και σπουδαίος μουσικός Ronan Chris Murphy. Συμφωνώ με τον αγαπημένο Ronan. Το συναίσθημα έχει σημασία και όχι η «τελειότητα» με την οποία γίνεται η ηχογράφηση. Η συνεργασία μου με τον Ronan, υπέροχη, πολύτιμη, έχει εμπλουτίσει τη ζωή μου. Πέραν του εξαιρετικού του ταλέντου ως κιθαρίστας και παραγωγός, έχει μιά καρδιά αγνή και γλυκιά, με συμπόνοια προς όλους, με καλοσύνη δίχως τέλος. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω. Ανυπομονώ να συνεργαστώ μαζί του πολύ και δημιουργικά. Ο Ronan, πέραν των ηχογραφήσεων με σπουδαίους μουσικούς σε παγκόσμιο επίπεδο, διδάσκει τον χειρισμό του στούντιο σε νέους παραγωγούς, σε μαθητές και σε όσους ενδιαφέρονται γενικότερα. Ευελπιστώ να ηχογραφήσω μαζί του πολλούς δίσκους και να παίξουμε μουσική σε πολλές χώρες. Μαζί ηχογραφήσαμε και διατίθεται στο iTunes τον αυτοσχεδιαστικό μας δίσκο “Venetian road” στο υπέροχο του στούντιο στο Λος Άντζελες. Πριν από λίγα χρόνια κάναμε μια συναυλία αυτοσχεδιασμού στο Παρίσι στην UNESCO. Ο συγκεκριμένος δίσκος πρόκειται να κυκλοφορήσει στο εγγύς μέλλον.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Από δημοσιογράφος τοξοβόλος 

Υπάρχει κάποιος που θα ήθελες να τραγουδήσεις μαζί του και δεν έχει συμβεί ακόμα;

Η Barbra Streisand, που ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου. Ο Jeff Atmajian, στενός  φίλος και ενορχηστρωτής ταινιών του Hollywood (Hunger Games, Chocolat, Igor και Coco (Stravinsky and Chanel), καθώς και με τον John Williams. Θέλω γενικότερα να συνεργαστώ με σπουδαίους συνθέτες μουσικής για ταινίες.

Ήσουν μία από τις κύριες φωνές της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης για αρκετά χρόνια. Τι σου πρόσφερε η επαφή με τον μεγάλο συνθέτη και κρατάς μετά από τόσα χρόνια;  

Απόλαυσα ταξίδια σε υπέροχα μέρη της Ελλάδας μέσα από τις μουσικές του Μίκη, που θεραπεύουν την ψυχή και ενδυναμώνουν, παρουσία του ίδιου. Μέσα από τη συνεργασία μου με τη Λαϊκή Ορχήστρα υπό την εποπτεία της Μαργαρίτας Θεοδωράκη, είχα την τύχη να συνεργαστώ με πάρα πολλούς συναδέλφους. Αυτό ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Το μεγάλο δώρο παρόλ' αυτά, ήταν ότι ταξιδεύαμε στην Ελλάδα μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, τραγουδώντας τη μουσική του. Μετά από κάθε συναυλία καθόμασταν όλοι μαζί, τραγουδούσαμε, τρώγαμε, γελούσαμε. Υπέροχες στιγμές. Η ζωή μου έγινε ομορφότερη, ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύω ωρίμασε, η ψυχή μου ησύχαζε με κάθε τραγούδι και ερχόμουν όλο και πιο κοντά σε επικοινωνία με μένα.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Έλενα Στρογγυλιώτου: H Κύπρια couturier μάς ξεναγεί στον bridal κόσμο της

Θες να μοιραστείς μαζί μας την πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σου έως σήμερα;

Έχω ζήσει πολλά και όμορφα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω την πιο σημαντική στιγμή διότι κάθε μέρα όλο και κάτι όμορφο γίνεται. Θα ξεχωρίσω δύο από τα άπειρα: Στο Λος Άντζελες, τη συναυλία μου με το Los Angeles Virtuosi Orchestra, την ορχήστρα του μαέστρου Carlo Ponti, γιού της Sophia Loren. Πέρσι τον Ιούνιο κατά την Παγκόσμια ημέρα Προσφύγων, η συναυλία μου σε συνεργασία με την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ (UNHCR) και το υπουργείο Εσωτερικών, σε παραγωγή της συνεργάτιδας μου Βαλεντίνας Καραντώνη, στην τάφρο Κωστάντζα στη Λευκωσία, για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους απανταχού πρόσφυγες με τη συμμετοχή ασυνοδεύτων εφήβων προσφύγων από Αφρικανικές χώρες δίπλα - δίπλα από παιδιά από την Κύπρο. Τραγουδούσαμε όλοι ο ένας δίπλα στον άλλον μουσικές από όλη τη γη, με αλληλεγγύη, αγάπη και βιντεομηνύματα από φίλους μου διάσημους, ηθοποιούς και μουσικούς από το Λος Άντζελες.Η συναυλία είχε προσέλευση πάνω από 5,000 άτομα. Σε περίοδο που ήταν η τελευταία εβδομάδα των σχολικών εξετάσεων. Ευγνώμων πραγματικά! 

Να σε πάρω στα παιδικά σου χρόνια. Πώς ήταν και σε ποια ηλικία έφυγες από την Αμμόχωστο εξαιτίας της τουρκικής εισβολής;

Ήμουν 10 χρονών... Τα παιδικά μου χρόνια ήταν για μένα η ωραιότερη εποχή. Υπήρχε ηρεμία στους περιπάτους μας, στο ξύπνημα για το σχολείο, στις επισκέψεις μας με τα πόδια στις γιαγιάδες και τις θείες μας, στις παιδικές μας φίλες. Αποφασίζαμε να πάμε στις φίλες μας, ξεκινούσαμε χωρίς τηλεφώνημα να τις επισκεφθούμε. Φτάναμε και απλώς χτυπούσαμε την πόρτα, μας καλοδέχονταν και περνούσαμε όμορφα. Ακούγονταν από παντού όμορφες μουσικές, ευγενικοί άνθρωποι πάντα μας μιλούσαν, μας αγκάλιαζαν, υπήρχαν ενδιαφέρουσες παρελάσεις, συναυλίες και όμορφοι άνθρωποι, με καινούργιες ιδέες, πρωτοποριακές. Κυρίως αυτό που θυμάμαι και με κρατά κάθε μέρα γεμάτη, είναι η αγάπη που έλαβα τότε. Τώρα την προσφέρω με τη σειρά μου και εγώ σε όσους την έχουν ανάγκη.

Έχω την αίσθηση πως την πόλη σου την "κουβαλάς" πάντα μαζί σου. Ισχύει; 

Ναι, η Αμμόχωστος είναι πάντα μαζί μου με τις αναμνήσεις της, οι οποίες ήταν οι ωραιότερες της ζωής μου μέχρι την ημέρα της τουρκικής εισβολής και της κατάληψής της. Μετά από αυτή την εμπειρία, χάλασαν όλα τα ασφαλή και χαρούμενα δεδομένα. Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες για να αναδομηθούν. Σήμερα όμως, μπορώ να είμαι χαρούμενη και γαλήνια και να προσφέρω χαρά σε όλες και όλους όσους συναντώ. Τώρα μπορώ και μοιράζομαι το πνεύμα της Αμμοχώστου, που ήταν βασισμένο στη χαρά, την ποιοτική μουσική, την τέχνη και την αισθητική. 

Όταν ο δρόμος σε οδηγεί στο σπίτι που γεννήθηκες, φροντίζεις το γιασεμί που εξακολουθεί να μυρίζει στην αυλή σας; 

Όποτε επισκεφθώ το σπίτι μας στο Βαρώσι, πάντα ψάχνω για γιασεμιά είτε στο σπίτι μας είτε στο σπίτι της γιαγιάς μου είτε σε σπίτια από τα οποία περνώ. Δεν προλαβαίνω να το φροντίσω διότι πρέπει πάντα να φύγω μετά από λίγες ώρες.

Πώς νιώθεις κάθε φορά που βρίσκεσαι στο Βαρώσι, αλλά και στο σπίτι σου ως επισκέπτρια; Η τελευταία φορά πότε ήταν;

Στο Βαρώσι πήγα πριν από έναν σχεδόν χρόνο, κατά τη διάρκεια του Πάσχα για μια λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο Εξορινό. Ήταν όλα ανθισμένα, οι φωνές των ψαλτών και των ιερέων στεντόρειες και δωρικές, ομόρφαιναν την ήδη πανέμορφη ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα της φύσης που ξυπνούσε, με τους υπέροχους ανθούς της να μοσχοβολούν, έτσι όπως ακριβώς τους θυμόμουν τότε.

Πιστεύεις ότι θα έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα της επιστροφής;

Την ονειρεύομαι συχνά. Την περιμένω.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Πώς είναι να ανοίγεις τη συναυλία του Eros Ramazzoti;

Πώς γράφεις ένα κομμάτι Αλέξια; Ποιά διαδικασία ακολουθείς;

Κατάφερα να μεταφράζω τη λύπη και τη χαρά, καθώς και όλο το φάσμα των συναισθημάτων που νιώθω, σε στίχους και μουσική.

Είσαι από το είδος των καλλιτεχνών που προτιμούν την απομόνωση;

Ναι. Απολαμβάνω αφάνταστα να μένω μόνη μου. Αν και μου αρέσει πολύ να είμαι μαζί με φίλες και φίλους και να δημιουργώ καινούργιες αναμνήσεις, μου αρέσει εξίσου να είμαι με τον εαυτό μου. Να μελετώ, να γράφω μουσική, να γράφω γενικά, να φτιάχνω κολάζ, να φυτεύω. Για χρόνια ασχολούμαι με το guerilla gardening. Δηλαδή, πηγαίνω σε περιοχές που δεν ενδιαφέρουν κανέναν και φυτεύω, χωρίς να έχω γνώσεις κηπουρικής. Απλώς ομορφαίνω και πρασινίζω τοπία. 

Ποιά άλλα ενδιαφέροντα σε κρατούν σε εγρήγορση; 

Το περιβάλλον και η προστασία του, τα ντοκιμαντέρ, η αλληλεγγύη προς συνανθρώπους μου που έχουν την ανάγκη μου, να εμπνέω και να εμπνέομαι. Πέρσι έγραψα μέρος της μουσικής για το ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Ολυμπίας Δουκάκη, σε σκηνοθεσία του φίλου μου Χάρη Μαυρομιχάλη, ο οποίος ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Τραγουδώ το μουσικό θέμα της ταινίας το οποίο έγραψα. Επίσης, μελέτησα και απόλαυσα πολλά ντοκιμαντέρ σχετικά με τα δάση και τα οικοσυστήματα, σπάνιες ποικιλίες φυτών και πουλιών, μεταμορφώσεις μικρών και μεγάλων χώρων και κήπων, έχοντας επικοινωνία με περιβαλλοντολόγους και επιστήμονες φυτοκόμους, συζητώντας γιά microclimates / μικροκλίματα. Οι κήποι και οι βεράντες αποτελούν μικρά και μεγάλα θαύματα, τα οποία μας θεραπεύουν... Οραματίζομαι να γεμίσουν όλα τα μπαλκόνια και οι ταράτσες της Κύπρου με φυτά, τα οποία ταιριάζουν με το κλίμα και τη γη της χώρας μας, για να μας παρέχουν καθαρό οξυγόνο, ομορφιά, μόνωση για όλες τις εποχές και καλαισθησία, κάτι που έχουμε μεγάλη ανάγκη μέσα στις άσχημες πόλεις που ζούμε.

Πώς βοηθά έναν καλλιτέχνη ο αυτοσχεδιασμός;

Ο αυτοσχεδιασμός είναι ένα πολύ ειδικό είδος μουσικής, το οποίο δεν μπορούν και δεν το έχουν ανάγκη όλοι. Είναι ένα είδος έκφρασης το οποίο πρέπει να σε «καλέσει», να υπακούσεις στο πρόσταγμα και να ακολουθήσεις το κάλεσμα. Ο αυτοσχεδιασμός ως πράξη και ως άσκηση, με έχει βοηθήσει στην επικοινωνία με τη μουσική, με τον εσώτερο εαυτό μου, με τον περιβάλλοντα χώρο, με τους συνεργάτες μου μουσικούς, με το κοινό. Είναι ένα άλλο είδος διαλόγου, ο οποίος μου ταιριάζει και μου κάνει καλό. Έχω πολλούς δίσκους αυτοσχεδιασμού οι οποίοι διατίθενται στο διαδίκτυο: iTunes. Στον δίσκο μου με τον Μίκη Θεοδωράκη είχα την ιδέα να ηχογραφήσουμε ένα αυτοσχεδιασμό και το επιτύχαμε εύκολα στο στούντιο του Κώστα Τουρνά. Αυτό έγινε δίσκος και χρόνια αργότερα αυτοσχεδιαστικό βίντεο, ένα απόγευμα στο σπίτι του Μίκη. Με τον Μίκη είχαμε πάντα τέλεια επικοινωνία όσον αφορά τη μουσική και στο πώς την αντιλαμβανόμαστε. Το τραγούδι πάνω στο οποίο αυτοσχεδιάσαμε είναι το «Θαλασσινές Σπηλιές» σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και μουσική του ίδιου του Μίκη. Μαγική, υπέροχη στιγμή. Το απολαύσαμε και οι δύο. Εκτός από μουσική, κάνω εδώ και χρόνια αυτοσχεδιαστική κινηματογράφιση, στο τραγούδι μου Famagusta, που σύνθεσα  από το δίσκο μου Re-bE. Μαζί με τη συνεργάτιδα μου Βαλεντίνα Καραντώνη δημιουργήσαμε το αντίστοιχο πειραματικό και αυτοσχέδιο βίντεο, στο σπίτι μου στην κατεχόμενη Αμμόχωστο, το οποίο κατοικείται. Με κάθε αυτοσχεδιασμό έρχομαι πιο κοντά στην αυθεντική μου φύση. Είναι ένας σωτήριος και πολύ δημιουργικός τρόπος έκφρασης για μένα.

Πώς συνόδευες τους δημιουργικούς διαλόγους σου την περίοδο της καραντίνας; Τι όργανα είχες στη διάθεσή σου;

Οι live συναυλίες μου, βασισμένες στον αυτοσχεδιασμό με τη φωνή μου, συνοδεύονταν από μουσικά όργανα, όπως καλίμπα - ένα υπέροχο αφρικανικό όργανο-  ukelele, κρουστά, μεταλλόφωνο, tone drum - ένα υπέροχο ατσάλινο μελωδικό κρουστό- κ.α. Αυτή η διαδικασία, με ενέπνευσε να συνεχίσω τη δημιουργία νέων τραγουδιών και ιδεών. Ο μυστικός κόσμος της μουσικής μου έκφρασης, του αυτοσχεδιασμού τον οποίο έκρυβα επιμελώς από το κοινό, τώρα ωφελούσε άλλους αλλά και εμένα. Παρατήρησα ότι όποτε σκέφτομαι πρώτα το κοινό καλό και μετά εμάς, ωφελούμαστε όλοι από αυτό. Απόλαυσα να εκφράζομαι μουσικά και να επικοινωνώ με γνωστούς και αγνώστους από όλες τις χώρες της γης. Εμπνεύστηκα από έναν φίλο μου, τον Κύπριο ταλαντούχο μουσικό, με πολύ καλή ψυχή, Γιώργο Καρπασίτη, που ζει στο Λος Άντζελες, ο οποίος είχε αρχίσει διαδικτυακές συναυλίες για να εμψυχώνει κόσμο που το είχε ανάγκη. Ήταν απίστευτα και υπέροχα συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου. Ευλογία! Ταυτόχρονα είχα συχνή επικοινωνία με συναδέλφους μουσικούς εδώ στην Κύπρο σχετικά με το θέμα του πολιτισμού, με ενέργειες από μέρους μου σε κυβερνητικούς φορείς, ώστε να θυμούνται εμάς τους καλλιτέχνες και να μας υποστηρίζουν.

Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι ο χώρος του πολιτισμού πλήττεται από τον κορωνοϊό;  

Χρειάζεται να γίνει κάτι δυνατό μεταξύ όλων των μουσικών και γενικά των ανθρώπων του πολιτισμού. Αλλά πρώτα χρειάζεται η πολιτεία, οι κυβερνώντες και οι πολίτες, να ενισχύσουν ουσιαστικά το θέμα πολιτισμός και να κατανοήσουν επιτέλους ότι ο πολιτισμός και η φύση είναι ζωτικής σημασίας για την υγιή και ποιοτική μας διαβίωση. Η μουσική είναι σημαντική, όσο και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Χρειάζεται να εξετάσουμε τι σημαίνει πολιτισμός. Η Κύπρος έχει τη δυνατότητα να γίνει ένας παράδεισος πολιτισμικά. Βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι πολλών πολιτισμών, τους οποίους δεν φαίνεται να εκτιμούμε και να σεβόμαστε. Σε σημείο, που όπως ανέφερα πιο πάνω, σκέφτηκα να φύγω και πάλι. Γιατί βρίσκομαι εδώ άραγε; Γιατί να ζω σε έναν τόπο που δεν σέβονται τα βασικά; Έτσι εξηγείται γιατί οι περισσότεροι Κύπριοι που έχουν να προσφέρουν πολλά αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό και τελικά απολαμβάνουν τους καρπούς των επιτυχιών τους οι χώρες που τους φιλοξενούν και όχι η πατρίδα τους. Γι’ αυτό και αισθάνθηκα ότι όλα είναι μάταια. Δε βλέπω κανέναν να στηρίζει ό,τι είναι καλαίσθητο, όμορφο, ωφέλιμο για την ανθρωπότητα, ποιοτικό. Παρ' όλα αυτά, εκείνο που με συνέφερε, είναι η ευθύνη που φέρω εγώ ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος.

Τι σκέψεις κάνεις τώρα; Προγραμματίζεσαι για την επόμενη μέρα;

Μετά από πολλές μέρες «δημιουργικών διαλόγων», αισθάνθηκα την ανάγκη να μπω σε μια ήσυχη κατάσταση για να μπορέσω να σκεφτώ τα επόμενα μου βήματα. Μια από τις τεχνικές που χρησιμοποίησα και χρησιμοποιώ στα εργαστήρια της μεθόδου Re-bE, είναι η δημιουργική απόσπαση της προσοχής, μέσα από ενδιαφέροντα που με εμπνέουν. Σκοπός είναι μέσα από μια κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης, να θυμηθώ ποια είμαι, τι επιθυμώ και τρόπους για να φτάσω εκεί. Οι σκέψεις μου είναι πολλές. Όπως ο περισσότερος κόσμος, τα συναισθήματα μου είχαν διακυμάνσεις. Στις αρχές ήμουν ανήσυχη, την ανησυχία διαδέχθηκε ο φόβος, μετά η αισιοδοξία, μετά η απαισιοδοξία... Είχα χάσει την αισιοδοξία μου για πολύ λίγο. Δεν έβλεπα τίποτα στον ορίζοντα και χρειάστηκε να ησυχάσω τον εαυτό μου και την ψυχή μου με το να θυμηθώ τι με εμπνέει, για να μπορέσω να ευθυγραμμιστούν ξανά όλα τα τμήματα από τα οποία είμαι φτιαγμένη. Για να επέλθει η ισορροπία. Για να με βοηθηθώ, επέλεξα να διαβάζω βιβλία ενδιαφέροντα όπως τα αγαπημένα μου “Women Who Run With The Wolves” της Clarissa Pinkola Estes, “The Four Agreements” του Don Miguel Ruiz. Συνδέθηκα με όλα όσα με εμπνέουν. Από αυτό, άντλησα δύναμη. Βεβαίως, πάντα υπάρχει η μέριμνα και η προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Άρχισα να σκέφτομαι και να προγραμματίζω τον καινούργιο μου δίσκο. Παράλληλα, προγραμματίζουμε διάφορα ενδιαφέροντα, που είναι ωφέλιμα και αναγκαία προς τους συνανθρώπους μας. Η δική μου εμπλοκή και ενασχόληση έχει να κάνει με τα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά, πρόσφυγες, που μένουν σε Στέγες του Γραφείου Ευημερίας, αλλά και αφότου ενηλικιωθούν και φύγουν, τότε που αρχίζουν οι δυσκολίες. Είμαι δίπλα τους. Επίσης, όπως πέρσι, έτσι και φέτος, μου ανατέθηκε από την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ (UNHCR), να οργανώσω τη συναυλία για την παγκόσμια ημέρα Προσφύγων που έχει ανακηρυχθεί η 20η Ιουνίου. Η συναυλία φέτος θα είναι διαδικτυακή λόγω του Covid. Μέσα από αυτή, θα αναγνωρίσουμε και θα αποτίσουμε φόρο τιμής σε όλους τους πρόσφυγες, αλλά και συγκεκριμένα στους πρόσφυγες της Κύπρου και σε όσους βρίσκονται στη χώρα μας ως πρόσφυγες ανά τους αιώνες : Αρμένιους, Μαρωνίτες, αλλά και τους σύγχρονους. Θα μας στείλουν τη μουσική μαζί με το μήνυμα τους πολλοί μουσικοί φίλοι μου, διεθνώς αναγνωρισμένοι, από την Αμερική, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία, την Κύπρο και την Ελλάδα, οι οποίοι θα τραγουδήσουν γιά τη μεταξύ μας ειρηνική συμβίωση, αποδοχή, αλληλεγγύη, αγάπη. Συμβαίνουν τόσα δύσκολα στην ανθρωπότητα που εμείς ως καλλιτέχνες έχουμε την ευθύνη να μεταφέρουμε τα σωστά και θετικά μηνύματα μέσω της μουσικής που θεραπεύει. Θα χαρούμε να είστε μαζί μας εκείνη τη μέρα μέσω των επίσημων σελίδων μου στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: YouTube.com/alexiamusic

Facebook.com/alexiavassilioupage 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Η Χριστιάνα Αριστοτέλους σε μια αυθόρμητη και ειλικρινή συνέντευξη (βίντεο)

Τα τελευταία χρόνια, συνεργάζεσαι με το υπουργείο Γεωργίας και Περιβάλλοντος. Τι πρότζεκτ ετοιμάζετε;

Μου δίνει μεγάλη χαρά η συνεργασία μου αυτή. Έχουμε ήδη ολοκληρώσει ένα πρότζεκτ πριν από την πανδημία με το Δημοτικό σχολείο Αθηαίνου. Συγκεκριμένα, φέτος τον Ιανουάριο δεντροφυτέψαμε ενδημικά φυτά στο προαύλιο του σχολείου. Εκτός από τους δασκάλους, τους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου, ήταν μαζί μας ασυνόδευτα παιδιά και έφηβοι από τη Στέγη Αγίου Γεωργίου Λάρνακος, υπό την αιγίδα του αγαπητού υπουργού Γεωργίας και Περιβάλλοντος, Κώστα Καδή, του Τμήματος Δασών και της διευθύντριας Μαλάμως Πυρίλλη. Να πω πως το πρόγραμμα Re-bE για τα σχολεία υποστηρίζεται τα τελευταία χρόνια από την εταιρεία “Earth Friendly Products” - «ECOS», η οποία ιδρύθηκε από τον σπουδαίο χημικό Van Vlahaki από την Κρήτη, με συνεχιστή του έργου του την κόρη του και στενή μου φίλη Kelly Vlahaki Hanks. Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες εταιρείες, όπου τα εργοστάσια τους λειτουργούν μόνο με τα στοιχεία της φύσης, δεν έχουν σκουπίδια, μειώνοντας στο μηδέν το αποτύπωμά του άνθρακα τους.

Η διάδραση με τον κόσμο πόσο σε επηρεάζει ως προς την απόδοση και την εξωτερίκευση όλων αυτών που έχεις να δώσεις;

Αγαπώ τους ανθρώπους και την επικοινωνία μαζί τους. Με ενδιαφέρει να είναι όλος ο κόσμος καλά, να βρίσκονται σε αρμονία με τον εαυτό τους και να ζούν τη ζωή που επιθυμούν και ονειρεύονται. Μου αρέσει να εμψυχώνω και να θυμίζω σε όλους ότι μπορούν.

Στο «Re-Be» album μάς χάρισες ερμηνείες γεμάτες συναίσθημα… Τι σημαίνει για σένα αυτός ο δίσκος; 

Στο «Re-bE» μοιράζομαι μαζί σας την πορεία μου και τους εσωτερικούς μου διαλόγους μέχρι να βρω τη δημιουργική μου έκφραση, γλώσσα, χαρά της δημιουργίας και την εξέλιξη, μέσα από αυτή τη διεργασία. Έξω από τις «μόδες» της μουσικής ή τη ντιρεκτίβα των εταιρειών δισκογραφικής. Έτσι ζω τη ζωή μου: ηρεμώ, ακολουθώ ό,τι μου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά και μετά αποφασίζω γιά την καινούργια μου κατεύθυνση. Περπατώ στην κατεύθυνση που με ελκύει, που με καλεί. Είμαι συνέχεια ευτυχισμένη, κάνοντας μόνο ό,τι μου δίνει μεγάλη χαρά και με εμπνέει.

Ποιά συμβουλή θα έδινες στους μαθητές που θέλουν να πετύχουν στον χώρο της μουσικής;

Να μορφωθούν και να μορφώνονται κάθε στιγμή. Έχουν τη δυνατότητα μέσω του διαδικτύου να αποκτούν χρήσιμες γνώσεις σε όποιο θέμα και τομέα επιθυμούν. Όταν παρακολουθούν όλες αυτές τις εκπομπές και τα Μέσα που εξιδανικεύουν τη φήμη και τους «διασήμους», θέλω να εμβαθύνουν, να αναλύουν τα εξής: τι πραγματικά δοξάζουν όλα τα Μέσα; Ποιές είναι αυτές οι αξίες; Υπάρχουν αξίες σε αυτές τις τεχνικές του marketing ή απλώς προωθούν προϊόντα και τρόπους ζωής που δεν ταιριάζουν σε υγιείς ανθρώπους; Επίσης, προτείνω να αναλύσουν τις ζωές των διασήμων σταρ, τις οποίες εκθειάζουν τα Μέσα. Εκεί θα βρούν τις απαντήσεις που ζητούν. Προτείνω να μορφώνονται μόνες και μόνοι τους με κάθε ευκαιρία. Να εκφράζονται μέσα από τις σπουδές και τη δουλειά τους και αν έρθει η αναγνώριση ή η φήμη, θα είναι μέσα από τη δουλειά τους. Δεν θα είναι προϊόν μάρκετιγκ, άρα θα έχουν δομήσει τη ζωή και τη δουλειά τους πάνω σε γερά θεμέλια. Να μετρούν τη ζωή τους μέσα από το πόσο ευτυχισμένες/οι νιώθουν. Αυτό για μένα είναι ο γνώμονας βάσει του οποίου χρειάζεται να παρατηρούν το πόσο επιτυχημένοι πραγματικά είναι. Επιτυχία για μένα ισούται με το πόσο ευτυχισμένοι είμαστε. Επίσης, προτείνω αντί να παραπονιόμαστε για ότι κακώς κείμενο παρατηρούμε, να κάνουμε το παν να το αλλάζουμε, με τον πιο ειρηνικό τρόπο. Ας γίνουμε όλοι ακτιβιστές. Η ζωή μας αποκτά νόημα όταν μας ενδιαφέρει το καλό όλων, όχι μόνο το δικό μας. Να προστατεύουμε το περιβάλλον και να προετοιμάζουμε το έδαφος σε όλα τα επίπεδα για τις επόμενες γενεές. Έτσι αποκτά αξία η ύπαρξή μας.

Ποιές επιλογές πιστεύεις ότι έχουν οι καλλιτέχνες με τα δεδομένα που έφερε η πανδημία; 

Αυτή η παύση ήταν για όσους από εμάς είμαστε υγιείς, μια ευκαιρια να τη δούμε ως επανεκκίνηση, ένα reset. Έχουμε τις εξής επιλογές: είτε να επιστρέψουμε στη ζωή που είχαμε πριν -η οποία ενδεχομένως να μην ευχαριστούσε τους περισσότερους- είτε να προχωρήσουμε μια καινούργια αρχή, κάνοντας μόνο ό,τι μας εμπνέει και θα είμαστε μόνο με όσους πραγματικά αγαπάμε. Ελπίζω να καταλάβατε ότι δεν έχουμε ούτε στιγμή για χάσιμο. Ας το δούμε ως μια ευκαιρία. Τι ωραία! Ανυπομονώ!

Όλες οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Αλέξιας