Μνήμες από τη ΜΜΕΔ: H Ευτυχία Ανδρέου μοιράζεται την εμπειρία της ως μαμά πρόωρου παιδιού
Μέχρι πριν από τρία χρόνια για μένα η 17η Νοεμβρίου ήταν μέρα μνήμης και τιμής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η γνωστή τρομοκρατική οργάνωση και η γενέθλια μέρα της κουμπάρας μου.
Από το 2016 όμως, είναι πρωτίστως μέρα ευγνωμοσύνης.
Ευγνωμοσύνης σε όλους τους εργαζόμενους στη ΜΕΝΝ του Μακάρειου Νοσοκομείου, που για κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες φρόντισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μικρή μου Θίσβη, που βιάστηκε να μας έρθει.
Είχαν μόλις και μετά βίας συμπληρωθεί 32 εβδομάδες κύησης... Επείγουσα καισσαρική τομή, τρείς μέρες αφότου αιφνιδίως έσπασαν τα νερά. Δεν την αγκάλιασα όταν γεννήθηκε… δεν την είδα καν! Η διακομιδή της στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας του Μακάρειου Νοσοκομείου κρίθηκε επιβεβλημένη… Το παιδί μου, δεν ένιωσε τη ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς με την άφιξή της στον κόσμο… Η ζεστασιά ήρθε από μια θερμοκοιτίδα…
Ένας κόμπος όλα τα συναισθήματα…40 εκατοστά και 1700 γραμμάρια. Ένα... ποντικάκι. Η εικόνα ενός τόσο μικρού πλάσματος με σωληνάκια και ορούς, καλωδιωμένη σ’ένα μόνιτορ, ήταν συγκλονιστική. Ο ήχος των μηχανημάτων, η μυρωδιά στη μονάδα, ένα συνοθύλευμα αντισιπτικού και «μωρουδίλας», ακόμα με στοιχειώνουν... Ακόμα βλέπω στον ύπνο μου την πόρτα της μονάδας κλειστή, τους δείκτες του ρολογιού να κινούνται βασανιστικά αργά, και γονείς να μετρούν κάθε χτύπο μέχρι να ανοίξει, να σταθούν γραμμή ν’αποστειρωθούν και να περάσουν να δουν το παιδί τους, τα παιδιά τους να δίνουν τη μάχη της ζωής τους.
Διάβασε ακόμη: Ανακαλύπτοντας την κύπρια πρωταθλήτρια σκοποβολής Κωνσταντίνα Νικολάου
Δες επίσης: Ένας μήνας αφιερωμένος στους μικρούς ήρωες της καρδιάς μας
Εκεί δεν λύγισα όμως... Τα δάκρυα κύλησαν όταν την κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου... σχεδόν δέκα μέρες μετά τη γέννησή της. Περίπου 20 μέρες μείναμε στη Μονάδα… Και από πολύ νωρίς ένιωσα τυχερή και ασφαλής για το παιδί μου.
Η επαγγελματική αρτιότητα των εργαζομένων στη μονάδα, αλλά κυρίως η στήριξη σε ανθρώπινο επίπεδο που λάβαμε από το νοσηλευτικό προσωπικό, ήταν τέτοια που δεν άφησε κανένα περιθώριο στον φόβο ή την ανησυχία να τρυπώσουν. Η αγωνία για το άγνωστο που έφερνε μαζί της η κάθε μέρα, αλλά και η ανυπομονησία να μαζευτούμε η οικογένεια πια στο σπίτι, χτυπούσε καθημερινά κόκκινο!
Το παραδέχομαι: όσο κι αν ήταν στα καλύτερα δυνατά χέρια η Θίσβη... με σκότωνε που κοιμόμουν και ξυπνούσα χωρίς την κόρη μου.
Και τελικά πήγαμε σπίτι. Ένας καινούριος κόσμος για όλους μας! Μας φαίνονταν όλα βουνό. Αλλά είχαμε ο ένας τον άλλο... Ο Μιχάλης, ο Πάρις, η Θίσβη κι εγώ.
Η προωρότητα, και όσα έρχονται μαζί, έγιναν καθημερινότητά μας. Μάθαμε να ζούμε μαζί της. Τα προωράκια είναι δυνατά. Μαχητές... μπορούν να δαμάσουν προκλήσεις που ούτε καν φανταζόμαστε.
Κι αν είναι ένα μήνυμα που θέλω να περάσω σε μαμάδες που έχουν ή περιμένουν προωράκι, είναι να μην μαραζώνουν! Στη ΜΕΝΝ γίνεται υποδειγματική δουλειά και τα παιδιά τους είναι σε πολύ καλά χέρια! Και να κάνουν κουράγιο και υπομονή... να έχουν πίστη στα θαύματα! Ειδικά όταν αυτά είναι... παιδιά!
Οι άνθρωποι βεβαίως κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του. Η υλικοτεχνική αναβάθμιση είναι αδήριτη ανάγκη. Και σ’όλο τον κόσμο θα ήθελα να απευθύνω ένα κάλεσμα στήριξης της ΜΕΝΝ. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή, δυο σύνδεσμοι στο πλευρό της Μονάδας, η «Θερμοκοιτίδα Αγάπης» και τα «Μωρά Θαύματα», που επιτελούν εξαιρετικό έργο και η συμβολή μας, σας, δεν είναι σε καμία περίπτωση περιττή.
Δείτε με ποιούς τρόπους μπορείτε να προσφέρετε στις σελίδες των συνδέσμων στο Facebook, και μην διατάσετε να το πράξετε.
Περισσότερα για τη Θερμοκοιτίδα Αγάπης ΕΔΩ και τα Μωρά Θαύματα ΕΔΩ
Διάβασε ακόμη: Κύπριοι επώνυμοι πήραν για πρώτη φορά τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο! (Φώτος)
