Μια αληθινή γυναικεία ιστορία
Της Νεφέλης Ιωάννου
Η ιστορία της πρώτης μου περιόδου, δεν είναι μια τυπική ιστορία. Τουλάχιστον, όχι όπως αυτές που έχω ακούσει κατά καιρούς από φίλες και γνωστές. Όχι, δεν είδα περίοδο ξαφνικά μια μέρα.Ούτε έπαιζα αμέριμνη και δεν ήξερα τι ήταν αυτός ο περίεργος πόνος στην κοιλιά. Ούτε τρομοκρατήθηκα στη θέα του "κόκκινου" εσωρούχου μου και ευτυχώς δε χρειάστηκε η μητέρα μου να μου δώσει ένα '"ελαφρύ" χαστούκι στο μάγουλο, μια από τις "δεισιδαιμονίες" που "κληροδότησαν" οι γιαγιάδες μας στις κόρες τους.
Εγώ ήμουν αρκετά μεγάλη. Για την ακρίβεια, 17 ετών και συνέβη προγραμματισμένα. Εύλογα, αναρωτιέσαι πώς βάζει κανείς πρόγραμμα στην περίοδο. Ας εξηγήσω λοιπόν. Η μητέρα μου, μετά τις παραινέσεις των θειάδων μου, αποφάσισε να επισκεφθούμε παρέα τον γυναικολόγο της. Η ίδια βέβαια δεν ανησυχούσε καθόλου, καθώς σόϊ πάει το βασίλειο και πάνω-κάτω ήταν στην ίδια ηλικία με μένα όταν είδε περίοδο για πρώτη φορά. Εντούτοις, προτίμησε να πάμε στον γιατρό, να μας φύγει και η παραμικρή αμφιβολία. Ακόμη θυμάμαι το χαμογελαστό πρόσωπο του γυναικολόγου, που με διαβεβαίωσε πως πέρα από το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών που είχα, ήμουν απολύτως υγιής. Για "αντίο", μου έδωσε ένα κουτί χάπια για να με βοηθήσουν να αρχίσει ο κύκλος μου, κάτι που συνέβη μέσα στις επόμενες κιόλας μέρες. Μετά εγώ και η περίοδος, ήμασταν δυο "ξένοι". Με επισκεπτόταν αραιά και πού, αλλά ως έφηβη και μετέπειτα ως ανέμελη φοιτήτρια, το να μην έχω αυτήν την "επίσκεψη" κάθε μήνα, με έκανε να αισθάνομαι μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Μετά, άρχισε η σεξουαλική μου ζωή, ο μόνιμος σεξουαλικός σύντροφος και μαζί η χρήση αντισυλληπτικών και η περίοδος ανελλιπώς κάθε μήνα, σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Ας μιλήσουμε για τις αποβολές και την απώλεια
Μετά τον γάμο, αποφασίσαμε να βάλουμε μπρος για ένα παιδί. Παρά τον ενδόμυχο φόβο μου ότι το σύνδρομο των πολυκυστικών θα στεκόταν εμπόδιο, διαψεύστηκα πανηγυρικά, χάρη και στην πολύτιμη βοήθεια του γυναικολόγου μου. Μετά, ήρθε η απώλεια για να με βγάλει από το ροζ συννεφάκι μου. Έκλαψα με λυγμούς εκείνο το βράδυ στο μπάνιο στη θέα του αίματος. Συνήλθα γρήγορα -εξωτερικά πάντα, γιατί μια απώλεια ποτέ δεν την ξεχνάς πραγματικά- και λίγο έπειτα με τη συμβουλή των γιατρών ήρθε η απόφαση για εξωσωματική, η οποία στέφθηκε με... παταγώδη αποτυχία. Κλάμα και άλλο κλάμα. Κάποια στιγμή, θέλησα να τα παρατήσω. Να τα αφήσω όλα πίσω μου. Όλοι όμως ήταν εκεί, δίπλα μου. Ο σύζυγός μου, η οικογένεια, οι φίλοι μου. Όσο εγώ έπεφτα, τόσο εκείνοι ήταν εκεί να με σηκώσουν. Αυτό ήταν. Πείσμωσα.
Βρήκα έναν άλλο γιατρό, με εξειδίκευση στη γονιμότητα. Αυτή τη φορά, δεν χρειάστηκε εξωσωματική, παρά μόνο μια συγκεκριμένη θεραπεία. Αδιαμαρτύρητα έβαζα μόνη μου τις ενέσεις στην κοιλιά. Έσφυξα τα δόντια την ώρα που χρειάστηκε να κάνω σαλπιγγογραφία. Όταν άκουσα τον γιατρό να μου λέει μετά την πρώτη προσπάθεια πως πέτυχε, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν γκρίνιαξα καν όταν μου ανακοίνωσε πως χρειαζόνταν να περάσω δυο μήνες στο σπίτι. Εγώ που αν με κλείσεις μέσα, νιώθω σαν θηρίο σε κλουβί. Δε θα πω πως δε φοβήθηκα. Φοβήθηκα. Φοβόμουν κάθε μέρα. Αυτό όμως δεν με κράτησε πίσω από το να χαρώ την εγκυμοσύνη μου. Απίστευτο, αλλά διασκέδασα μέχρι και τη γέννα, πειράζοντας μαία και νοσοκόμες καθ΄όλη τη διάρκεια του φυσιολογικού τοκετού, που θυμάμαι δέκα χρόνια μετά με την παραμικρή λεπτομέρεια. Όταν κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου, όσα πέρασα προηγουμένως, σβήστηκαν λες και ήταν απλά γραμμένα σ'έναν μαυροπίνακα.
Πέρασαν χρόνια μέχρι να μπω σε σκέψεις για δεύτερο παιδί. Οι συγκυρίες και η καθημερινότητά μας, το έκαναν να φαντάζει αδύνατο. Είχαν περάσει όμως ήδη 6 χρόνια από την πρώτη μου γέννα. Και η αλήθεια είναι πως όλοι στο σπίτι, ειδικά ο γιος μου, λαχταρούσαμε ένα μωρό. Η διαδικασία, ίδια. Ενέσεις, σχεδόν καθημερινές επισκέψεις στον γιατρό και μετά από δυο προσπάθειες, κρατούσα το τεστ εγκυμοσύνης λες και κέρδισα το τζόκερ. Η χαρά όμως δεν κράτησε πολύ. Η απώλεια αυτή τη φορά ήταν πιο επώδυνη. Δεν έκλαψα μόνη μου στο μπάνιο, αλλά στο κρεβάτι ενός χειρουργείου. Ωστόσο, δεν είχα την πολυτέλεια να πέσω. Είχα ήδη ένα παιδί να φροντίσω. Όταν ο γιατρός μετά από μήνες μού έδωσε το πράσινο φως να αρχίσω πάλι τις προσπάθειες, δε θα ξεχάσω την αμηχανία που ένιωσα. Δεν ήξερα αν είχα το κουράγιο να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή.
Το είχα όμως. Όλοι έχουμε μέσα μια δύναμη, που απλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή να βγει προς τα έξω. Αυτή τη φορά, όμως, τα λόγια που άκουσα από το στόμα του γιατρού, δεν τα περίμενα με τίποτα. Όχι μόνο ήμουν έγκυος, αλλά κυοφορούσα δίδυμα. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Η ενστικτώδης πρώτη μου αντίδραση ήταν να βάλω τα κλάματα. Όχι όμως από χαρά, αλλά από φόβο. Εκεί που είχα ένα παιδί, ξαφνικά θα βρισκόμουν με τρία. Κάποιος μπορεί να με χαρακτηρίσει αχάριστη. Αλλά στις σκέψεις και τα συναισθήματα, εγώ ξέρω πως δε χωράνε φίλτρα. Όλα είναι ανθρώπινα. Το δεύτερο έμβρυο, εν τέλει, δεν τα κατάφερε. Έκλαψα, αλλά αυτή τη φορά κυρίως από τύψεις. Γρήγορα όμως επικεντρώθηκα στο γεγονός ότι ήμουν έγκυος και έπρεπε να φροντίσω πρωτίστως για την ψυχολογία μου. Η δεύτερη μου εγκυμοσύνη, επτά χρόνια μετά την πρώτη, ήταν εντελώς διαφορετική. Για πρώτη φορά έμαθα τι εστί ζαλάδες και οι εμετοί στο πρώτο τρίμηνο. Αμ δε όμως που θα ηρεμούσα. Στον πέμπτο μήνα, χρειάστηκε να κάνω αμνιοπαρακέντηση και ένα σωρό εξετάσεις. Η αγωνία και ο φόβος ήταν μέσα στην ημερήσια διάταξη. Τα αποτελέσματα ήταν καθησυχαστικά, αλλά μια μάνα δεν ηρεμεί ποτέ, ό,τι και αν της λένε οι γιατροί, αν δεν κρατήσει στην αγκαλιά της το σπλάχνο της.
Στον όγδοο μήνα, εκεί που είπα ώρα να ημερήσω, έσπασαν τα νερά καθώς διάλεγα τα τελευταία μωρουδιακά στο εμπορικό. Πιο σουρεάλ γέννα, δεν μπορούσε να μου τύχει. Αυτή τη φορά, η διαδικασία τοκετού κράτησε ώρες. Όλα όμως κύλησαν ανέλπιστα καλά. Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, έχοντας τον σύζυγό μου να μου κρατάει και πάλι το χέρι μου. Η μικρή γεννήθηκε υγιής, χωρίς να χρειαστεί θερμοκοιτίδα, παρά μόνο την πρώτη μέρα.
Όσες φορές, έτυχε να πω σε φίλες και γνωστές περιληπτικά την ιστορία μου, πάντα ακούω να μου λένε, "πέρασες πολλά". Εγώ πάλι, αισθάνομαι πως πέρασα αρκετά για να με βοηθήσουν να ωριμάσω και να συνειδητοποίησω ότι είμαι πολύ πιο δυνατή από όσο θέλω να πιστεύω. Κάθε βράδυ που σκεπάζω τα μωρά μου για καληνύχτα, αναλογίζομαι πόσο τυχερή είμαι. Και αν δεν υπήρχε αυτή η διαδρομή στην τελική, ίσως να μην εκτιμούσα όλα αυτά που έχω. Όσο για την περίοδο, αυτή πλέον έρχεται κάθε μήνα, σαν μια παλιά γνώριμη, να με "ταλαιπωρεί" 2-3 μέρες και μετά να φεύγει το ίδιο αθόρυβα, όπως ήρθε.
Αν θες μπορείς να μοιραστείς τη δική σου ιστορία και να μάθεις σχετικά με την πρωτοβουλία της Libresse ΕΔΩ. Κάποιες ιστορίες είναι πικρές, κάποιες άχαρες, κάποιες γλυκές. Όλες όμως είναι αληθινές. Και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να κρύβει αυτά που έχει μέσα της. Είναι ευκαιρία να γνωριστούμε μεταξύ μας. Να καταλάβουμε και να στηρίξουμε η μια την άλλη. Πρέπει όλες οι #IstoriesMesaMas να ακουστούν και να διαδοθούν.
Aν θέλεις να γνωρίσεις καλύτερα το σώμα σου, να λύσεις τυχόν απορίες σχετικά με την περίοδο ΕΔΩ θα μάθεις τα πάντα, για όλους τους μύθους και τις αλήθειες που τη "συντροφεύουν".
