Της Γεωργίας Αναστασίου 

Μεγάλωσα, θα έλεγα, σε μια τυπική κυπριακή οικογένεια. Με παππούδες και γιαγιάδες να έχουν ενεργό ρόλο στην ανατροφή μου. Με μια μαμά που έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ να τα προλάβει όλα... να μαγειρέψει, να καθαρίσει, να πάει δουλειά και επιστρέφοντας στο σπίτι, να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Ο μπαμπάς ήταν επίσης ένας σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος, που έκανε δυο δουλειές και φρόντιζε πάντα να μη μας λείψει τίποτα. Το πιο σημαντικό είναι ότι και οι δυο γονείς μου, λάτρευαν και λατρεύουν εμένα και τα αδέλφια μου, και ας μην είναι πάντα οι πιο διαχυτικοί άνθρωποι του κόσμου. 

Δε θα πω ψέματα. Δεν ήταν πάντα όλα ρόδινα. Υπήρχαν στιγμές εντάσεων και καυγάδων. Στιγμές που ένιωθα ότι κανείς δεν με καταλάβαινε μέσα σε εκείνο το σπίτι και με τη χαριτωμένη αφέλεια της παιδικής μου ηλικίας, απείλησα άπειρες φορές τη δύσμοιρη τη  μάνα μου ότι "θα έφευγα και δε θα ξαναγύριζα". Κάπου αμυδρά στο μυαλό μου, έχω μια εικόνα μου, στα οκτώ μου, να βάζω σκόρπια ρούχα και τον αρκούδο μου σε μια βαλίτσα και να εγκαταλείπω το δωμάτιο μου...για τη βεράντα του σπιτιού μου, για δέκα ολόκληρα λεπτά. 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Υπάρχει η τέλεια οικογένεια;

Πλησιάζοντας προς τα 40 -αυτό βέβαια προσπαθώ να το ξεχάσω- και έχοντας φύγει από την οικογενειακή εστία εδώ και μια εικοσαετία περίπου, μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι ποτέ δεν ένιωσα πιο ασφαλής στη ζωή μου από εκεί. Τι και αν έχω μεγαλώσει και έχω γίνει η ίδια μητέρα. Όποτε τα βρω σκούρα, ενστικτωδώς, πάντα επιστρέφω στην ασφάλεια που μου παρείχε και μου παρέχει η οικογένειά μου και ας έχω γίνει κοτζάμ γαϊδούρα, που λένε. 

Ποτέ δεν είχα φανταστεί στο μυαλό μου πώς ακριβώς ήθελα μεγαλώνοντας τη δική μου οικογένεια. Σίγουρα, στο πλάνο υπήρχε μια μαμά -εγώ δηλαδή- ένας μπαμπάς και παιδιά. Ο πληθυντικός τότε στο μυαλό μου ήταν αυτονονόητος. 

Στην πορεία, αφού βρήκα τον άνθρωπό μου, παντρευτήκαμε και αποφασίσαμε από κοινού ότι θέλαμε να αποκτήσουμε παιδιά, άρχισαν οι πρώτες δυσκολίες. Εκεί, ήρθε η πρώτη συνειδητοποίηση ότι η οικογένεια, δεν περιλαμβάνει απαραιτήτως παιδιά. Γιατί αυτός ο άνθρωπος δίπλα μου, με ή χωρίς παιδιά, ήταν η οικογένειά μου. Η οικογένεια που εγώ επέλεξα και εκείνος με τη σειρά του επέλεξε εμένα, για να μοιραστεί τη ζωή του μαζί μου. 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Πώς επηρεάζεται η ψυχολογία των παιδιών που θα επιστρέψουν στο σχολείο

Μετά από 3 χρόνια προσπαθειών, λοιπόν, αποκτήσαμε το καμάρι μας. Όσο εκείνο μεγάλωνε όμως, τόσο εγώ άκουγα από φίλους και γνωστούς τη γνωστή καραμέλα "Ένα ίσο κανέναν". Λες και έπρεπε να είχαμε στο σπίτι ένα τσούρμο κουτσούβελα για να πάρουμε την "πιστοποίηση" της οικογένειας. Στην αρχή, δεν κρύβω πως με ενοχλούσε. Ένιωθα ένα "τσίμπημα" στην καρδιά. Στην πορεία όμως, όχι μόνο δεν με ενοχλούσε, αλλά έμαθα και να απαντώ ανάλογα σε όλους εκείνους που θεωρούσαν ότι είχαν δικαίωμα να εκφέρουν άποψη στα του οίκου μου. 

Εκεί που νόμιζα όμως πως είχα γίνει "αλεξίσφαιρη" και δεν με επηρέαζαν τα όσα έλεγαν φίλοι και γνωστοί, έγινε ένα περιστατικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήρθε στο σπίτι ο πεντάχρονος τότε γιος μου από το νηπιαγωγείο, φανερά στεναχωρημένος και με ρώτησε με βουρκωμένα μάτια: "Μαμά, εμείς δεν είμαστε οικογένεια, επειδή εγώ δεν έχω αδέλφια"; Προς στιγμή, σάστησα. Ήρεμα όμως, κάθισα μαζί του για να μάθω από πού πήγαζε το συγκεκριμένο ερώτημα. Στο σχολείο είχαν μιλήσει για την οικογένεια. Για την ακρίβεια, για τη σύνθεσή της. Η οποία αποτελείται, σύμφωνα πάντα με την τότε δασκάλα του γιου μου, από τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τον μπαμπά, τη μαμά και τα αδέλφια. Από τη δική μας σύνθεση, έλειπαν τα αδέλφια, άρα εύλογα το πεντάχρονο μυαλουδάκι του συμπέρανε πως εμείς δεν ήμασταν οικογένεια, αφού δεν πληρούσαμε τα "κριτήρια". 

ΔΙΑΒΑΣΕ: Αυξάνονται οι περιπτώσεις παιδιών με σπάνιο φλεγμονώδες σύνδρομο σε Ιταλία-Γαλλία

Δεν ξέρω αν ο γιος μου ήταν πολύ μικρός ηλικιακά για την κουβέντα που του έκανα, αλλά αποδείχθηκε πολύ ώριμος για να την κατανοήσει και στο τέλος μού χάρισε μια τεράστια σφιχτή αγκαλιά. Του εξήγησα λοιπόν πως μια οικογένεια μπορεί να αποτελείται από μια μαμά, ένα μπαμπά κι ένα παιδί, όπως ακριβώς ήμασταν εμείς. Ή από μια μαμά κι ένα παιδί. Οικογένεια μπορεί να είναι ένας μπαμπάς κι ένα παιδί. Ή δυο μπαμπάδες, ή δυο μητέρες (πιστέψε με το ταμπού υπάρχει μόνο στο δικό μας μυαλό, όχι στων παιδιών). Ή μπορεί να είναι μια κοπέλα μ' έναν σκύλο. Ναι, και αυτοί οικογένεια είναι. Μπορεί οικογένεια για κάποιους να είναι οι φίλοι τους. Άλλωστε, ο γιος μου αποκαλεί θείες τις κολλητές μου από μικρός και ας μην τους συνδέει κανένας βιολογικός δεσμός. Τις ξέρει από τη μέρα που γεννήθηκε και τον αγαπάνε απεριόριστα. Και αυτό είναι στην τελική η οικογένεια. Να αγαπάς τον άλλον, βαθιά και ειλικρινά. Να είσαι δίπλα του στα εύκολα και στα δύσκολα. Δεν χρειάζεται να έχετε το ίδιο αίμα για να το κάνεις αυτό. 

ΥΓ: Μετά από χρόνια, η δική μας οικογένεια μεγάλωσε. Αλλά μόνο επειδή το θέλαμε εμείς. Όχι επειδή μάς το "επέβαλλαν" τα κοινωνικά πρέπει.