Της Μαρίνας Χρήστου

Η Σάλη Παναγιώτου, μία εκ των διαχειριστριών της ομάδας, είναι ένα καλοσυνάτο πλάσμα και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ανησυχίες της, αφού μέσω της ομάδας «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» καθημερινά έρχεται σε επαφή με συνανθρώπους μας που περνούν δύσκολες ώρες. Είναι πολλές οι οικογένειες που υποφέρουν στον τόπο μας, που ταλαιπωρούνται και αγωνίζονται για ένα κομμάτι ψωμί, για λίγα ρούχα, για μια καλύτερη ζωή... 

Για το πόσο μεγάλη αξία έχει ο εθελοντισμός και πόσο μπορεί να συνεισφέρει στην κοινωνία, το βλέπουμε στην πράξη από αυτή τη σπουδαία ομάδα. Η Σάλη και πολλοί ακόμα εθελοντές, δείχνουν αλληλεγγύη και διδάσκουν ανθρωπιά καθημερινά. Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με μερικούς απ' αυτούς, οι οποίοι διηγούνται στο Mylife συγκλονιστικές ιστορίες, έτσι όπως τις βίωσαν από κοντά. Περιγράφουν γεγονότα που τους πόνεσαν και που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη.  

Σάλη, το group «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» που δημιουργήθηκε στο Facebook, προσφέρει τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, με τη βοήθεια μιας ομάδας εθελοντών, μέλος της οποίας είσαι κι εσύ. Πότε και πώς γεννήθηκε αυτή η δράση;

Πριν τρία περίπου χρόνια, ξεκινήσαμε να στήνουμε την ομάδα, η οποία έγινε αρχικά για να προσφέρουμε υλικά αγαθά που δεν χρειαζόμασταν πια, σε μια οικογένεια που τα είχε ανάγκη, όπως ρούχα των παιδιών μας που τους είχαν μικράνει. Στην πορεία αυτή η ομάδα μεγάλωσε και άνθρωποι πρόσφεραν σε γονείς και παιδιά πολλά πράγματα (τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, κρεβάτια, φάρμακα, συσκευές, έπιπλα κ.α.) που ήταν χρήσιμα και αναγκαία σε αρκετές οικογένειες. Έτσι έγινε η ομάδα αυτή, που ξέρετε και βλέπετε σήμερα στο Facebook. 

Περίμενες ότι ο κόσμος θα ανταποκρινόταν τόσο άμεσα;   

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε. Πραγματικά, είμαι πολύ ικανοποιημένη από την ευαισθητοποίηση και την ανταπόκριση την οποία δείχνει η κοινωνία μας, σε πείσμα των χαλεπών καιρών και των δυσκολιών που διανύουμε. Τα μέλη της ομάδας μας αναλαμβάνουν πραγματικά σημαντικούς ρόλους και γίνονται οι ίδιοι εθελοντές, ζώντας πολλές καταστάσεις από κοντά. Πολλές φορές, αναλαμβάνουν οι ίδιοι να μεταφέρουν τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεται, σε οικογένειες. Δόξα τω Θεώ, είναι μεγάλη η ανταπόκριση του κόσμου. Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρονται οι άνθρωποι που περνούν τόσο δύσκολα στην καθημερινότητά τους, όταν ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμά τους.   

Διάβασε ακόμη:  Σπουδαία κίνηση ανθρωπιάς - Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σε νηπιαγωγείο στη Λάρνακα!

Είναι η μητρότητα αυτή που "γιγάντωσε" μέσα σου τη θέληση να προσφέρεις, κυρίως σε παιδιά;

Η μητρότητα είναι ο πιο σημαντικός και ο πιο μεγάλος λόγος για πολλές αποφάσεις που λαμβάνω. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι θα μπορούσε να ήταν τα δικά μου παιδιά στη θέση αυτών των μωρών που υποφέρουν. Είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν πρέπει να βοηθήσουμε οικογένειες με παιδιά. Στη θέση τους, ίσως να ήταν η δική μου κόρη, ο δικός μου γιος. 

Τι αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης και δύναμης;

Στην ομάδα είμαστε δύο συντονίστριες και δύο διαχειρίστριες. Η έμπνευση για κάθε μέλος είναι διαφορετική. Για μια κοπέλα, πηγή έμπνευσης αποτέλεσε το πρόβλημα υγείας που πέρασε, για μια άλλη τα όσα έζησε και είδε από κοντά όταν ήρθε σε επαφή με μια οικογένεια.  

Υπάρχει εθελοντισμός στην Κύπρο του 2020; 

Ναι, υπάρχει εθελοντισμός και μάλιστα σε απίστευτο βαθμό! Ευτυχώς, γιατί είναι πολλές οι οικογένειες στην Κύπρο που μας έχουν ανάγκη. Αντιμετωπίζουμε συχνά δύσκολες καταστάσεις και αυτό επηρεάζει κι εμάς. Νιώθουμε δηλαδή κι εμείς, τον πόνο και την αγωνία που ζουν αυτοί οι άνθρωποι.

Διάβασε ακόμη: Τρία παιδιά κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, τρεις Κύπριες γυναίκες εξομολογούνται...

Μια ματιά να ρίξει κάποιος στη σελίδα στο Facebook «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος», του κόβεται η ανάσα. Ατέλειωτες οι ανάγκες και οι εκκλήσεις του κόσμου...

Δεν λέγονται εύκολα τα όσα ζούμε! Κάθε φορά και μια νέα ιστορία! Κάθε σπίτι έχει το δικό του πόνο, το δικό του μυστικό, την ιστορία του. Κάθε σπίτι ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά. Εμείς ως ομάδα, καθημερινά, προσφέρουμε φαγητό σε άπορες οικογένειες. Ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης. Είναι πολλά τα όσα ζούμε και ακούμε καθημερινά. Πριν λίγο καιρό, ένα μωρό ήθελε κι αυτό, όπως άλλα, να κάνει έστω και μια φορά τα γενέθλιά του, να τα γιορτάσει. Η οικογένειά του, δεν κατάφερε ποτέ να το πράξει, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Εθελοντές και εθελόντριες της ομάδας μας, κατάφεραν να εκπληρώσουν την επιθυμία αυτού του μωρού. Ένα άλλο μωρό, έπρεπε να βαφτιστεί, αλλά οι γονείς του αδυνατούσαν οικονομικά. Πάλι οι εθελοντές στάθηκαν δίπλα στην οικογένεια. Κατάφεραν να κλείσουν μέχρι και κέντρο διασκέδασης για να γιορτάσουν οι άνθρωποι αυτοί το χαρμόσυνο γεγονός. Είναι πολύ συγκινητικό! Κάποιες οικογένειες-εθελοντές μας, έχουν πάει και ως καλεσμένοι στη βάφτιση του μικρού παιδιού, προσφέροντας και πάλι ό,τι μπορούσαν. Δυο άνθρωποι που ήθελαν να κάνουν το ονειρό τους πραγματικότητα, ν' ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας, κατάφεραν να το πράξουν χάρη στους εθελοντές της ομάδας.

Μια μάνα από την Πάφο, έπρεπε να μεταφέρει το μωρό της στο νοσοκομείο Λευκωσίας, καθώς αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Κρατούσε μόνο 50 ευρώ για να βγάλει τον μήνα. Το ταξί ήθελε 160 ευρώ για να τους φέρει Λευκωσία, να τους περιμένει και μετά να τους ξαναπάρει πίσω στο σπίτι τους. Σε αυτή την περίπτωση,  πάλι ο κόσμος ανέλαβε να πληρώσει το ταξί και όλοι μαζί μετά φροντίσαμε κατά την επιστροφή της οικογένειας στην Πάφο, να εξασφαλίσουμε ότι θα πάρει μαζί της αρκετό φαγητό από ψησταριά. Ως ομάδα, προσπαθούμε να είμαστε κοντά σε όλες τις οικογένειες που μας χρειάζονται. Θυμάμαι μια οικογένεια με τρία παιδιά, εκ των οποίων τα δύο έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Η μαμά ήταν άνεργη, έμενε στο σπίτι για να φροντίζει τα παιδιά της. Ο πατέρας δούλευε εποχικά και όποτε είχε δουλειά. Απευθύνθηκαν κοντά μου γιατί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν οι ίδιοι το παιδί ν' αποκτήσει κάποιους ειδικούς πατούς, που θα του επέτρεπαν να περπατά σωστά.

Είναι σοκαριστικά όλα όσα περιγράφεις. Ίσως να πιστεύεις ότι κάνεις απλώς το καθήκον σου προς τον συνάνθρωπο, όμως για εκείνον, είσαι η ηρωίδα του.

Ο εθελοντισμός για μένα, δεν είναι απλώς ένας όρος, είναι στάση ζωής. Προσφορά, προσπάθεια, επικοινωνία, συμπόνια, συμπαράσταση, βοήθεια, αλληλεγγύη, είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που ο κάθε εθελοντής της ομάδας μας έχει ως πρώτη προτεραιότητα στο λεξιλόγιό του. Είναι τόσες πολλές οι δύσκολες περιπτώσεις. Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ όσα ζω με αυτούς τους ανθρώπους. Εύχομαι να μεγαλώσει κι άλλο η ομάδα μας, ώστε να μπορούμε να βοηθούμε ακόμα περισσότερο κόσμο.

Μανούλες, χωρισμένες και άνεργες, βρίσκονται σε απόγνωση...

Μητέρα με δύο μωρά δεν είχε κρεβάτι να ξαπλώσει... Τα λόγια της, συγκλονιστικά:

«Δεν έχω λεφτά να αγοράσω κρεβάτι... Έχω βρει ένα παλιό στρώμα στο δρόμο και το πήρα. Για να μη με βλέπουν τα μωρά μου ότι ξαπλώνω στο πάτωμα, έβαλα κάτω από το στρώμα παλέτα, ώστε να ψηλώσει και να μοιάζει με κανονικό κρεβάτι».

Εταιρεία που συνεργάστηκε με την ομάδα «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» χάρισε τροχοκάθισμα σ' έναν συνάνθρωπό μας με εγκεφαλική παράλυση 

Είναι τόσο σημαντική η συμβολή σας στην κοινωνία και αξιοθαύμαστες οι προσπάθειες που καταβάλετε ως εθελοντές γενικά, ώστε να γίνει ο εθελοντισμός βίωμα σε όσο γίνεται περισσότερα άτομα. Ως εθελοντές, όμως, έχετε συμπαράσταση από άλλους φορείς στις προσπάθειές σας;

Είναι πολλά τα μηνύματα και οι εκκλήσεις για βοήθεια. Γι' αυτό γίνονται και οι αναρτήσεις στο Facebook, για να βοηθήσει ο κόσμος όποτε και όπου μπορεί. Δεν σου κρύβω ότι είναι πολλές και οι περιπτώσεις που ως ομάδα βοηθούμε κόσμο, χωρίς να γίνει οποιοδήποτε ποστ στα ΜΜΕ. Έχουμε δει και ζήσει πάρα πολλά από τον καιρό που δημιουργήθηκε το «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος».  Ο κυπριακός Ερυθρός Σταυρός, οι υπεραγορές AlphaMega αλλά και διάφορες άλλες εταιρείες, ευτυχώς είναι δίπλα μας και τους ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας. Μας έχουν βοηθήσει αμέτρητες φορές! Ευχαριστώ όμως και όλο τον κόσμο που βοηθά και στηρίζει τις άπορες οικογένειες. Χωρίς αυτόν, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε δίπλα σε τόσους ανθρώπους. 

Διάβασε ακόμη:  Τώρα είναι η πιο σωστή ώρα

Πώς αισθάνεσαι που μαζεύονται όλο και περισσότεροι στην ομάδα αυτή;

Δεν περίμενα τόσο κόσμο δίπλα μας, αλήθεια. Αισθάνομαι ικανοποίηση, μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Εθελοντισμός υπάρχει και πάντα θα υπάρχει! Ο άνθρωπος μπορεί να συνδυάσει πολλά, όταν θέλει. Στην ομάδα μας αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση. Μέλη του group γίνονται εθελοντές και αναλαμβάνουν πολλές και διάφορες περιπτώσεις. Πραγματικά, νιώθουν όμορφα όταν βοηθούν, μου το λένε και μου το εκφράζουν κάθε φορά. Όποιος ανέλαβε να πάει σε κάποια οικογένεια, θέλει να το επαναλάβει! Είναι υπέροχο το αίσθημα της προσφοράς... 

Έρχεσαι σε επαφή με συνανθρώπους μας συχνά, επισκέπτεσαι πολλές άπορες οικογένειες για να δεις από κοντά τις δυσκολίες που βιώνουν. Ποιά είναι τα συναισθήματά σου όταν τους συναντάς;

Πραγματικά, δεν έχω λόγια να σου περιγράψω πόσα αισθάνομαι! Όμως, δες ένα ποστ, διαφορετικό από τα άλλα, που με έχει αγγίξει βαθιά, γιατί η αγάπη και η στήριξη, δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά. Ποτέ κανείς δεν ξέρει πώς θα του τα φέρει η ζωή. Μπορεί από τα ψηλά να βρεθεί στον πάτο, για διάφορους λόγους, ή και το αντίθετο. Στην παρακάτω έκκληση, και πάλι η ανταπόκριση του κόσμου, ήταν μεγάλη!

Διάβασε ακόμη: Μια επίσκεψη στο τμήμα Πρώτων Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας

Πριν λίγο καιρό, μίλησα μ' ένα ώριμο, ευγενικό και πολυ γλυκό αγόρι 15 χρονών, το οποίο είχε πάει για λίγες ημέρες σε κεντρο φιλοξενίας. Τους λόγους δεν θα τους αναφέρω, για προστασία του παιδιού. Μιλώντας μαζί του, μου είπε ότι δεν ήθελε να φύγει απο εκεί γιατί ήξερε τι θα αντιμετωπίσει στο σπίτι του. Του ζήτησα να μου μιλήσει, να μου εξηγήσει, να προσπαθήσω να το βοηθήσω. Σκεφτόμουν, μήπως δεν έχουν τρόφιμα; Μήπως δεν έχουν ξύλα να βράζουν. Η απάντησή του, με συγκλόνισε! Μου λέει: «Έχει μέρες που δεν μπορώ να πάω σχολείο, γιατί το νερό είναι παγωμένο και δεν μπορώ να κάνω μπάνιο...». Ευτυχώς, βρέθηκε κάποια καλή κυρία, που δεν γνώριζε τον μικρό, η οποία πλήρωσε το ρεύμα και τους πήγε ξύλα αλλά και γάλα του μικρού του αδελφού. Αυτή η οικογένεια, δεν παίρνει βοήθεια από πουθενά. Περιμένουν ακόμα λειτουργό του γραφείου ευημερίας να πάει να τους δει. Μπορώ να δώσω τα στοιχεία τους μόνο σε αρμόδιους φορείς, ευελπιστώντας να βοηθήσουν άμεσα την οικογένεια.

Συγκλονιστικά περιστατικά περιγράφουν εθελοντές και εθελόντριες, που προσφέρουν απλόχερα αγάπη και στήριξη σε άλλους άνθρώπους μέσω της ομάδας «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» και εξηγούν τους λόγους που η κοινωνία πρέπει να ενισχύσει τις εθελοντικές δράσεις. Στις λέξεις, προσφορά, ανθρωπισμός, εθελοντισμός, τα μάτια αυτών των ανθρώπων φωτίζονται και η φωνή τους δυναμώνει, καθώς διηγούνται τις προσωπικές τους εμπειρίες. Όλοι έχουν να αφηγηθούν κάτι διαφορετικό... 

Η Στέλλα Μιχαήλ μάς διηγείται μια συγκινητική ιστορία που έμεινε στη μνήμη της:

«Έψαχνα να βρω έναν τρόπο ώστε να αφιερώσω τον πολύτιμο ελεύθερο μου χρόνο στον εθελοντισμό, αφού είμαι και πρόεδρος ομάδας γονέων που έχουν παιδιά με ιδιαιτερότητες. Έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπη με πολύ τραγικές ιστορίες, που πραγματικά, αυτές οι οικογένειες μάς έχουν ανάγκη!  Έτσι, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, ενημερώθηκα για την ομάδα «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» και επικοινώνησα με τη Σάλη Παναγιώτου για διάφορες δύσκολες περιπτώσεις και πάντα έβρισκα ανταπόκριση. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια μητέρα που είχε παιδί με αναπηρία. Είναι μονογονιός και αντιμετωπίζει και η ίδια προβλήματα υγείας. Το οικονομικό, πάντα την εμπόδιζε να αγοράσει τη μηχανή άπνοιας που χρειαζόταν, καθώς κοστίζει ακριβά. Ήταν άμεση ανάγκη να αγοραστεί αυτή η μηχανή, καθώς έπεφταν οι παλμοί της, δεν μπορούσε να πάρει αναπνοή και λιποθυμούσε συχνά. Απευθύνθηκε στο νοσοκομείο, το οποίο της πρόσφερε τη μηχανή άπνοιας με 150 ευρώ, μιας και η ίδια ήταν δικαιούχος της απλής μηχανής για μάσκες. Αμέσως, ενημέρωσα την ομάδα και μέσα σε μια ώρα, λύθηκε το πρόβλημα. Εθελοντές ανταποκρίθηκαν άμεσα και η μητέρα αυτή σήμερα δακρύζει από συγκίνηση που ο κόσμος στάθηκε δίπλα της. Με αξιοπρέπεια, ευχαρίστησε τους ανθρώπους που τη βοήθησαν».

Η Νταϊάνα Καττούρα, τονίζει πως είναι σημαντικό να έρχεσαι σε επαφή με κάποιον άνθρωπο που πονά, να τον γνωρίζεις από κοντά, να του μιλάς και να μαθαίνεις τις ανάγκες του. 

«Την οικογένεια, την οποία γνώρισα και βοήθησα προσφέροντας φαγητό και στην πορεία μερικά ψώνια για το σπίτι -τα οποία είναι αυτά που πρέπει να έχει κάθε σπίτι, κάθε παιδάκι και κάθε άνθρωπος- με συγκίνησε απίστευτα και με στεναχώρησε ταυτόχρονα. Πόνεσε η ψυχή μου βλέποντας δύο μικρά παιδάκια να ανυπομονούν και να τρέχουν ενθουσιασμένα προς το μέρος μου, λες και τους πήρα παιχνίδια, που είναι η χαρά κάθε παιδιού!  Ένιωσα πραγματικά τόση χαρά, τόση ικανοποίηση, αλλά ταυτόχρονα έφυγα από το σπίτι τους κλαίγοντας... 

Θα μπορούσε να είναι τα δικά μου παιδιά στη θέση αυτών των μωρών. Ένιωσα ένα μαχαίρι στην καρδιά μου, σας μιλώ και συγκινούμαι. Κυριολεκτικά πόνεσα πολύ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξαναπάω σε αυτή την οικογένεια. Και θα πάω, και θα βοηθήσω όσο μπορώ. Μια μέρα, με το που ξύπνησα, είπα σήμερα θα μαγειρέψω πιο πολύ φαγητό και θα επικοινωνήσω με τη Σάλη, να το προσφέρω όπου χρειάζεται. Η Σάλη μού έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου της οικογένειας και την ίδια μέρα βρέθηκα σπίτι τους. Τι αντίκρυσα; Μια νεαρή κοπέλα, με 2 μωράκια ταλαιπωρημένα κι αυτά, όπως και η ίδια η μάνα, που έμοιαζε πολύ κουρασμένη και πονεμένη. Μου είπε χίλια ευχαριστώ για ένα πιάτο φαί! Πραγματικά, λύγισα. Την επομένη μέρα, πήγα για ψώνια στο supermarket. Πώς ένιωθα; Σαν να ψώνιζα για τα δικά μου μωρά. Χαλάλι τους 1000 φορές!  Να είναι πάντα καλά και εγώ πάντα δίπλα τους. Βοηθάτε όσο μπορείτε, όσους έχουν ανάγκη! Λίγο να δώσουμε από το δικό μας, γι' αυτούς είναι αρκετό, πιστέψτε με». 

Ο Φλόρος Μαρίνου είναι ένας άνθρωπος που πέρασε δύσκολα και πολλά στη ζωή του αλλά δεν θα πάψει, όπως δηλώνει, να είναι εθελοντής: «Πρέπει όλοι να είμαστε ευαισθητοποιημένοι απέναντι στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για παιδιά».

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να προσφέρεις χαμόγελα σε ένα παιδί! Θυμάμαι, μια κυρία (ήταν η γιαγιά του μωρού), ζήτησε μέσω της σελίδας «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» ένα laptop για το εγγονάκι της, για να μπορεί να περνά τον χρόνο του κάπως πιο ευχάριστα, διότι λόγω της σοβαρής του ασθένειας (λευχαιμία) έπρεπε να μένει πολλές ώρες στο σπίτι. Με το που είδα την ανάρτηση στη σελίδα και με την καθοδήγηση της αγαπημένης μου Σάλης Παναγιώτου, χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα και αγόρασα εκείνο που επιθυμούσε το παιδί. 

Όταν πήγα να το παραδώσω, αφου πρώτα επικοινώνησα μαζί με τους γονείς, αντίκρυσα μια υπέροχη οικογένεια, που παρά τα προβλήματά τους, ήταν άνθρωποι χαμογελαστοί και πάρα πολύ φιλόξενοι. Δίνοντας στον μικρό το δώρο του, του είπα οτι με πήρε τηλέφωνο ο Άγιος Βασίλης και μου ζήτησε να του το φέρω εγώ.

Το χαμόγελο, την αγκαλιά και τη χαρά του δεν προκειται να την ξεχάσω ποτέ μου! Δεν πρόκειται να σταματήσω να έχω επαφές μαζί τους! Οτιδήποτε χρειαστούν, ξέρουν ότι θα είμαι πάντα δίπλα τους. Η σελίδα «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» στο Facebook, σκέφτεται ΜΟΝΟ το καλό του κόσμου και αξίζουν σε όλους τους διαχειριστές και εθελοντές, πολλά συγχαρητήρια. Η Σάλη μας, δεν σταματά λεπτό να ακούει, να καταλαβαίνει και να βοηθά τον κόσμο με τον δικό της πάντα ξεχωριστο τρόπο».

Η Γεωργία Μιχαήλ εξομολογείται μια συγκλονιστική ιστορία στο Mylife και στέλνει το δικό της μήνυμα, προς όλο τον κόσμο!

«Μέσω της ομάδας «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» συνειδητοποίησα ότι πραγματικά ο κόσμος μάς χρειάζεται και ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν πολλά πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά μας. Ήταν λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, όταν διάβασα στο group μια ανάρτηση. Μια οικογένεια, έκανε έκκληση για βοήθεια, ζητούσε φαγητό και ξύλα. Έμαθα τα στοιχεία της από τη Σάλη και πήγα στο σπίτι τους, κάτι που δεν συνηθίζω, καθώς προτιμώ να προσφέρω ανώνυμα. Εκείνη όμως την ημέρα, ένιωθα ότι ήθελα να πάω, ήταν και κοντά στην περιοχή μου.

Η μητέρα αυτή, νεαρή σε ηλικία, είναι μονογονιός και είχε πέντε παιδιά. Λέω είχε, γιατί σήμερα η μάνα αυτή έχει μόνο τέσσερα, αφού τον μικρό της γιο, τον έχασε. Ένας ασυνείδητος οδηγός, παρέσυρε το μωρό το οποίο είχε πάει βόλτα με το ποδήλατό του. Δυστυχώς ο Χάρος δεν το άφησε να χαρεί τη ζωή του. Όταν είχα πάει στο σπίτι αυτής της οικογένειας, είδα καταρχάς την μπαλκονόπορτα σπασμένη, η μητέρα προσπάθησε να την κλείσει όπως μπορούσε, για να μην μπαίνει παγωμένος αέρας στο σπίτι. Θέρμανση, δεν υπήρχε. Το ψυγείο ήταν σπασμένο. Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα εκείνη τη στιγμή. Αναρωτιόμουν πώς θα ζεσταθούν, ειδικά τη νύχτα, τα μωρά και η ίδια... και πού θα βάζαμε τα φαγητά, ειδικά αυτά που έπρεπε να μπουν σε ψυγείο για να μη χαλάσουν.  Κάθισα με τη μητέρα αυτή και συζητούσαμε διάφορα, ώσπου ένιωσε καλά και μου άνοιξε την ψυχή της. Άκουσα για ένα σωρό σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ψυχολογικά και οικονομικά. Μετά τον θάνατο του μικρού αγοριού, τα πάντα κατέρρευσαν! Τον πρώτο καιρό, έτυχαν κάποιας στήριξης, αργότερα όμως, δεν ασχολήθηκε ξανά κανένας. Τα παιδιά αντιμετώπιζαν διάφορα θέματα, μπλέκονταν σε καυγάδες, σταμάτησαν να πηγαίνουν στο σχολείο κ.α. Έφυγα από το σπίτι τους, αρκετά προβληματισμένη. Δεν πίστευα στα μάτια μου τα όσα έβλεπα. Επέστρεψα σύντομα με ξύλα και μουσαμάδες για να καλύψουμε τις πόρτες που ήταν σπασμένες. Η μάνα αυτή είχε πολύ πόνο μέσα της, λόγω της απώλειας του παιδιού της, λόγω των προβλημάτων των υπόλοιπων παιδιών, αλλά και επειδή δεν έβρισκαν στήριξη από πουθενά. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται αγάπη, στήριξη, βοήθεια!

Όλος ο κόσμος μπορεί να γίνει εθελοντής στην ομάδα και να προσφέρει έστω και κάτι... μια καλή κουβέντα, ένα κομμάτι ψωμί. Πρέπει να απλώσουμε όλοι το χέρι σε όσους μας έχουν ανάγκη! Η αγάπη και η προσφορά δεν έχει όρια. Όσο πιο πολλοί είμαστε, τόσο πιο πολλά άτομα θα βοηθηθούν».

Η εθελόντρια Έλενα Πέτρου τονίζει: «Μια καλή άσκηση για την καρδιά είναι να σκύψεις και να βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί».

«Μια μεταφορική παραβολή που μπλέκεται με την κυριολεξία, βοηθώντας κάποιον άλλον, βοηθάς κι εσένα.  Η ουσία της ομάδας «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος», έγγειται στο ότι αποτελείται από μια πλειάδα εντελώς άγνωστων συνανθρώπων μας που σε κάθε πρόβλημα, αίτημα ή έκκληση για βοήθεια, γίνεται μια σιδερένεια γροθιά που μπορεί να νικήσει τα πάντα. 

Στο κάλεσμα αυτό δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχη, γι' αυτό και κατά καιρούς, με ποικίλους τρόπους, ανταποκρίνομαι σε διάφορα περιστατικά. Οικογένειες στο διπλανό χωριό, σε αλλη μακρινη πόλη, σε απομακρυσμένα χωριά, ζητούν απλά και ταπεινά ο κάθε ένας κάτι μικρό, λίγα πράγματα, τα πολύ απαραίτητα (φαγητό, ένα στρώμα, μια σόμπα, ζεστά ρούχα). Και πάντα, κάτω από κάθε έκκληση, αμέτρητα μηνύματα προσφοράς, όλοι θέλουν να βοηθήσουν... και όντως, κανένας δεν περισσεύει σε αυτή την ομάδα.

Θυμάμαι, ένα 15χρονο αγόρι, που βίωνε το δικό του προσωπικό δράμα, είχε σοβαρές ελλείψεις, υλικές, ψυχικές... ουσιαστικές. Μίλησα αμέσως με τη φίλη Σάλη, και αυθόρμητα χωρίς να το προγραμματίσω, βρέθηκα να απαντώ σε δεκάδες αγνώστους που ήθελαν να δώσουν, λίγα ρούχα, μια κουβέρτα, λίγα φαγώσιμα, λίγα ξύλα.  Γέμιζα το αυτοκίνητό μου με πράγματα καθημερινά, από ολόκληρη την Κύπρο. Ο Σάββας, η Κρίστια, ο Τζον, η Μάρθα, η Έλενα, η Ντόρις η Αίγλη, η Μαρίνα, ο Νίκος, ο Πανίκος, η Δήμητρα, τόσοι πολλοί αλήθεια, είχαν να δώσουν κάτι, αλλά περισσότερο είχαν να προσφέρουν αγάπη και ανθρωπιά. 

Ακόμα και όταν το αγόρι αυτό χρειάστηκε να νοσηλευτεί, άγνωστοι φίλοι, έρχονταν στο νοσοκομείο με γλυκά, δώρα, χαμόγελα και ευχές. Το αγόρι αυτό έγινε μέρος της ψυχής μας, έμεινε στην καρδιά όλης της οικογένειάς μας, έγινε φίλος με τα παιδιά μου, έγινε δικός μας άνθρωπος. Ένα αγόρι που δεν είχε τίποτα στη ζωή αλλά που στωικά και με περισσή αξιοπρέπεια κι ένα απέραντο χαμόγελο, δέχτηκε όσα του χαρίσαμε, υλικά και μή.  Δεν νιώθω ότι βοήθησα ή ότι βοηθώ, νιώθω ότι αυτό ηταν χρέος μου, και ότι έκανε εμένα και την οικογένειά μου καλύτερους ανθρώπους. Η ευτυχία δεν είναι κάτι έτοιμο. Είναι κάτι που προκύπτει μέσα από τις πράξεις μας». 

Η Σάλη Παναγιώτου και όλοι οι εθελοντές της ομάδας «Προσφέρω απλόχερα/Κύπρος» στέλνουν σήμερα ένα πολύ δυνατό μήνυμα, όπως αυτό που είχε πει ο Μακρυγιάννης... «Δεν πλουταίνει ο άνθρωπος µε χρήµατα µονάχα, πλουταίνει κι από τα καλά του έργα».

Όλοι τους έχουν βοηθήσει να μεγαλώσει το πνεύμα και οι δράσεις εθελοντισμού στην Κύπρο. Πόσα συγχαρητήρια αξίζουν αλήθεια σ' αυτούς τους ανθρώπους για τον αγώνα που δίνουν καθημερινά;

Σαφώς, ο εθελοντισμός δεν έρχεται να επιλύσει πολυσύνθετα προβλήματα, θέλουμε όμως να πιστεύουμε ότι αποτελεί ένα μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση της χώρας μας, ώστε να αλλάξουν κάποιες πολιτικές σε ζωτικά θέματα. 

Διάβασε ακόμη: Στέλιος Κυμπουρόπουλος: «Άνθρωπος είμαι πρώτα και μετά ανάπηρος»